Zelf heb ik daar dus geen enkel probleem mee. Sowieso vind ik de aanwezigheid van pakkende melodieën belangrijker dan ongebreidelde snelheid of rauwe agressie. De vraag is wat mij betreft dan ook simpelweg: Schrijft Testament nog steeds bovengemiddelde songs, ongeacht hoe soft, uitgerekt of langzaam ze zijn? Welnu, openingstrack Rise Up laat direct horen dat Testament anno 2012 nog immer kwaliteit levert. Dit strijdlied vraagt luidkeels om een live-uitvoering, waarbij het refrein zonder enige twijfel zal leiden tot een grootse interactie tussen vocalist Chuck Billy en het publiek. Reken er maar op dat Rise Up bij de komende tournee op de setlist zal staan. De navolgende songs zijn iets minder catchy, maar zouden bij een liveshow van Testament evenmin misstaan. Op het gehele album is geen misser te bespeuren.
Ook de langere, tragere composities houden de aandacht vast, mede dankzij de zoals altijd fantastische gitaarsoli van Alex Skolnick en de feilloze bijdrage van de bij Testament teruggekeerde precisiedrummer Gene Hoglan. Het meest opvallend is de keuze om weer eens een echte ballade op te nemen. Cold Embrace heeft een aantal luisterbeurten nodig, maar blijkt een groeibriljant en komt kwalitatief dicht in de buurt van populaire Testamentballads als The Legacy en Return To Serenity. De grootste uitschieter is wat mij betreft echter het epische Throne Of Thorns. De gelimiteerde versie van Dark Roots Of Earth bevat een met een halve minuut verlengde versie van dit nummer, die nog iets gaver is. Bovendien krijg je er op de limited edition nog een dvd en drie uitstekende covers bij, van legendarische Iron Maiden-, Scorpions- en Queenhymnes. Vooral de verrassende, naar death/doom neigende uitvoering van de Scorpionskraker Animal Magnetism is een doorslaand succes.
De conclusie luidt - zolang je melodieuze midtempo songs niet per definitie gelijkstelt aan saai - dat Testament weer een eersteklas album heeft afgeleverd dat meestrijdt om de titel 'thrashplaat van het jaar'. Toch heeft een band van dit kaliber een groot nadeel: Je ontkomt er onwillekeurig niet aan om nieuw materiaal te vergelijken met de grijsgedraaide klassiekers uit lang vervlogen tijden. Die vergelijking kan Dark Roots Of Earth niet helemaal doorstaan. De eerste drie albums blijven voor mij onaantastbaar en dat niveau blijft tegenwoordig buiten bereik. Vandaar dat de nieuweling geen superscore krijgt. Maar goed is 'ie wel.
Tracklist:
1. Rise Up
2. Native Blood
3. Dark Roots Of Earth
4. True American Hate
5. A Day In The Death
6. Cold Embrace
7. Man Kills Mankind
8. Throne Of Thorns
9. Last Stand For Independence
Bonustracks op gelimiteerde editie:
10. Dragon Attack (Queen cover)
11. Animal Magnetism (Scorpions cover)
12. Powerslave (Iron Maiden cover)
13. Throne Of Thorns (Extended Version)
