When The Storm Comes Down wordt tot op heden beschouwd als één van de minste albums van het Amerikaanse gezelschap. Dat klopt ook wel, wanneer het album louter beoordeeld wordt op productionele waarden. Geen verkeerd oordeel, want deze derde schijf klinkt als een natte krant. Het blijft opmerkelijk dat een destijds al redelijk ervaren producer als Alex Perialas er zo'n puinhoop van heeft gemaakt. De muziek klinkt dun, heeft te weinig body en het begrip dynamiek is meestal ver te zoeken. Vaak ligt de nadruk op de ritmesectie en ook de zang schiet door de mix af en toe absurd naar voren. Het is dus niet zo gek dat de plaat flopte en Flotsam And Jetsam geen beste beurt maakte bij major platenmaatschappij MCA.
Hoewel er dus meer in had gezeten op het productionele vlak is er altijd nog de muziek en daar mankeert eigenlijk weinig aan. Goed, de jagende drumpartijen en fabuleuze riffs zijn op When The Storm Comes Down wat minder aanwezig dan op de eerste twee platen, maar deze schijf zit dan weer wel wat afwisselender en volwassener in elkaar. Gevloek in de kerk? Misschien. Maar wanneer The Master Sleeps opent, dan openbaart zich één van de sterkste tracks uit het omvangrijke oeuvre van de band. Ondanks de productie valt wel degelijk op dat de riffs zeer sterk zijn en ook de zang van A.K. klinkt uitstekend. De basgitaar springt er lekker uit en zorgt meer dan eerder voor een bijna funky ondertoon, iets waar de veelvuldig uithalende Knutson ook wel raad mee weet.
Het gaat te ver om deze plaat onder het kopje technische thrash te scharen, maar muzikaal was Flotsam And Jetsam wel degelijk gegroeid. Dat uit zich vooral in het uitstekende drumwerk (Burned Device) of het melancholische gitaarspel in een song als E.M.T.E.K.. Sterke composities die een kille en treffende weergave van het muzikale klimaat van eind jaren tachtig en begin negentig schetsen. De gitaren mogen dan niet meer zo meedogenloos hakken als op No Place For Disgrace, het zijn toch zeker de technisch goed verzorgde gitaar- en basriffs die vaak de show stelen, mede door de prominente rol voor bassist Troy Gregory.
Terugkijkend is When The Storm Comes Down in productioneel opzicht geen beste schijf, maar muzikaal gezien worden op meerdere plaatsen de bakens verzet. Ongetwijfeld ook niet tot ieders genoegen, maar Flotsam And Jetsam laat zich ook in deze meer genuanceerde en technische vorm prima beluisteren. Cuatro en Drift mochten dan beter klinken, maar van die veilige doch makkelijk luisterbare stijl is op deze schijf nog niet zoveel terug te vinden. Hier was een band aan het werk die ondanks het contract bij MCA toch wilde overtuigen met een progressieve benadering en geen radiovriendelijke rock. Dat de kans ze ontnomen is door een slechte sound, is niet enkel aan Flotsam And Jetsam zelf te wijten. Beoordelen we de plaat op muzikaal vlak, dan valt er immers nog voldoende te genieten. Geen wereldschijf, maar wel een cd vol sterke metal, weliswaar niet voorzien van dat extra productionele glanslaagje, maar wel onmisbaar in de discografie van deze toch al ondergewaardeerde topband.
Tracklist:
1. The Master Sleeps
2. Burned Device
3. Deviation
4. October Thorns
5. No More Fun
6. Suffer The Masses
7. 6, Six, VI
8. Greed
9. E.M.T.E.K.
10. Scars
11. K.A.B.
