Rotterdam mag dan internationaal bekend staan als de bakermat van gabber en aanverwante housesoorten, de Maasstad brengt met enige regelmaat ook talentvolle metalbands voort. We kenden natuurlijk Sinister, The Dead Normality en Houwitser al wel, maar nu dient ook When All Life Ends zich aan. Nou heeft deze band al enige memorabele zaken op zijn conto zoals een finaleplaats in de Wacken Open Air Metal Battle en een aantal voorprogramma's bij bands als Walls Of Jericho en Cataract. Maar het duurde tot eind 2010 voordat het eerste serieuze album de wereld in werd geslingerd. En zie hier het resultaat.
Muzikaal bevindt het quintet zich in het death-metalhokje. Dit wordt aangevuld met enige core-elementen. Uiteraard, zou ik bijna zeggen, want bands schijnen tegenwoordig niet meer onder die corestukjes uit te kunnen. Of is dat simpelweg een gebrek aan lef? Hoe het ook zij, When All Life Ends is in ieder geval niet het zoveelste deathcorebandje. De nadruk ligt meer op de death metal en de karakteristieke core-breaks zijn hierop slechts een welkome aanvulling die de intensiteit van de tracks ten goede komen. De zang is echter wel erg 'modern', om het zo maar te noemen. De death- en coregrowls bieden wat dat betreft te weinig spanning en zorgen ervoor het album over de gehele linie toch wel een beetje eentonig lijkt te klinken. Maar net als je na vijf tracks denkt dat je wel zo'n beetje een beeld hebt van wat de band te bieden heeft, volgt onverwachts het trage, fragiele, bijna volledig cleane Expect (zou die titel expres gekozen zijn?). Het is een welkom intermezzo, maar past eigenlijk totaal niet bij de rest van het album. Gelukkig wordt aan het eind het distortionpedaal weer ingetrapt en gaat men in track nummertje zeven weer los. Gecontroleerd los, welteverstaan; wat klinkt het toch liefjes. Het album lijkt hiermee als een kaars uit te doven, maar de band herpakt zich gelukkig twee tracks later met Another Life. Gaspedaal d'r op, een paar energiedrinks in je mik en een testosteronshot. U begrijpt het: dit is waar de band goed in is. Ik heb het al vaker gezegd: schrijven is schrappen. En dan heb ik het nog niet eens alleen over een titel als Helldorado. Zo'n titel kan gewoon echt niet als je jezelf als band ook maar enigszins serieus neemt. Verder: gooi die core-elementen gewoon over boord en blijf die brute oldschool herrie pompen. Dat kunnen jullie best! Keil die botte agressie er maar in en zorg voor een wat diversere zang, dan gaat het allemaal goedkomen. De potentie is met The Eye Devours in ieder geval aangetoond. Ga zo door mannen! Tracklist:1. Premonition
2. The Hunger
3. Impaled By A Bastard
4. Fallen One
5. Setting In
6. Expect
7. The Unexpected
8. Re-New-All
9. Another Life Fades
10. Our Existence
11. Truly Found Hidden Truth
12. Helldorado