Voor de band is dit album meer dan ooit een grote test. Niet alleen moeten ze kunnen omgaan met de torenhoge verwachtingen van het publiek, ook dienen ze het gat op te vullen dat vocalist Roland Johansson bij zijn vertrek heeft achtergelaten. Volgens velen was hij de betere helft van het zangersduo met Richard Sjunnesson en tevens de sterkste schakel van Sonic Syndicate. Maar met de Brit Nathan J. Biggs als de nieuwe frontman lijkt de band klaar om hun allergrootste examen af te leggen. Maar schijn bedriegt.
Op muzikaal vlak klinkt Sonic Syndicate gelikter en gladder dan ooit. Hoewel ik een duidelijke voorkeur voor een rauwer geluid heb, hoeft dit niet eens altijd zo’n slechte ontwikkeling te zijn. Een belangrijke voorwaarde is echter dat het geen afbreuk doet aan de kwaliteit. En dat is op We Rule The Night helaas wel het geval. Het klinkt allemaal zo vlak, zo ongeïnspireerd en bovendien weigert het je bij de strot te pakken. Sterker nog: het is waardeloos. De band was nooit echt bijster origineel met hun composities, maar de nummers waren wel altijd lekker catchy. Als je dat element weghaalt, blijft er niks anders over dan een lege huls.
Het aanstellen van vocalist Nathan J. Biggs kan de geschiedenisboeken ingaan als een van de meest beroerde wijzigingen ooit in een succesvolle line-up. Niet alleen kan hij bij verre niet tippen aan Roland Johansson, ook presteert hij het om het algehele niveau van de band naar beneden te trekken. Biggs heeft het complete vocale takenpakket overgenomen van Johansson en zorgt dus naast de screams ook voor de cleane stem. De screams klinken nog redelijk, maar zijn cleane stem is werkelijk bedroevend. Niet alleen klinkt het ongelooflijk zeikerig, de valse noten zijn aan het einde van het album niet eens meer op twee handen te tellen.
Ik heb het gevoel dat ze met deze verzameling tenenkrommende nummers graag een nog breder publiek willen aanspreken. Nu was Sonic Syndicate al zeer toegankelijk voor de massa, maar ze vergeten dat gulzigheid nog altijd één van de zeven hoofdzondes is. De band verloochent zichzelf en gaat hier ten onder aan arrogantie en hebzucht. Ik vraag mij af of Johansson dit al had voorzien en daarom een zinkend schip verliet. We Rule The Night klinkt werkelijk nergens naar. Ze zouden zich dood moeten schamen voor een wanproduct als dit.
Tracklist:
1. Beauty And The Freak
2. Revolution, Baby
3. Turn It Up
4. My Own Life
5. Burn This City
6. Black And Blue
7. Miles Apart
8. Plans Are For People
9. Leave Me Alone
10. Break Of Day
11. We Rule The Night
