Of dit echt het geval is wil ik even in het midden laten. Dat Lawless Darkness echter een monumentale plaat (van ruim 70 minuten!) geworden is kan ik wel verzekeren. Hoewel Watain hun typische sound behouden hebben is men toch een stuk anders te werk gegaan dan op voorganger Sworn To The Dark, waar de nummers een meer herkenbare opbouw van couplet en refrein hadden. Op Lawless Darkness zijn de nummers een stuk complexer van aard en vraagt het meer aandacht van de luisteraar. Ook lijkt de sarcrale sfeer die de band op Casus Luciferi neer wist te zetten weer terug te zijn.
Verder heeft Watain hun bekende kenmerken nog veel verder uitgebouwd, zo klinkt zanger E nog een stuk venijniger dan eerst (luister alleen al naar de door merg en been gaande openingsschreeuw op Wolves Curse) en is vooral het gitaarwerk nog beter dan op de voorgaande platen; de melodieën gaan echt onder je huid zitten en zijn soms echt ‘mooi’ te noemen, zonder ooit kitscherig te klinken.
Hoewel alle nummers bijzonder sterk zijn heeft Watain met het afsluitende Waters Of Ain hun voorlopige hoogtepunt weten te creëren. Dit epos (met gastvocalen van Carl McCoy van Fields Of The Nephilim) klokt een kwartier en dit nummer is gewoon simpelweg briljant van begin tot eind. Met Waters Of Ain gaat Watain werkelijk black metal geschiedenis schrijven.
Of black metal herboren wordt door Lawless Darkness weet ik niet, wel kan ik zeggen dat Watain de black metal band van het moment is en de concurrentie met hun nieuwste epos mijlenver achter zich laat.
Tracklist:
1. Death's Cold Dark
2. Malfeitor
3. Reaping Death
4. Four Thrones
5. Wolves Curse
6. Lawless Darkness
7. Total Funeral
8. Hymn to Qayin
9. Kiss of Death
10. Waters of Ain
