Awaken The Guardian. Menig liefhebber spitst ongetwijfeld de oren bij het horen van die titel. Terecht, volkomen terecht. De derde plaat van Fates Warning is er immers eentje om in te lijsten, of eigenlijk om eindeloos te draaien tot je elke riff, tempowisseling, zanglijn en noot in je hersenpan hebt opgeslagen. Goede genade, als er één album het predikaat 'klassieker' verdient, dan is het Awaken The Guardian wel.

Tegenwoordig worden we doodgegooid met platen waarop gitaristen haast over elkaar heen donderen, drumstellen van de trap sodemieteren en waar progressief eerder een duik in de jaren zeventig betekent dan vooruitstrevend. Met alle respect voor de Dream Theaters van deze wereld, progressief is dat al lang niet meer. Nee, Fates Warning begreep in de jaren tachtig wel wat vooruitstrevend betekende. Samen met de landgenoten van Queensrÿche brachten zij een stroming op gang waarin getracht werd sublieme muzikaliteit en techniek met het rauwe en harde metalgeluid te combineren.

Awaken The Guardian is een plaat van buitenaardse schoonheid. Het is pittige muziek om in te komen, maar de complexe ritmes en sublieme riffs vormen na meerdere draaibeurten zulke geweldige nummers dat je deze plaat wel mooi móet vinden. Meesterzanger John Arch helpt daarnaast een flinke hand met zijn mysterieuze zanglijnen. Collega Teun omschreef zijn partijen eens als 'dansend' en dat is een zeer passende beschrijving. Ontoegankelijk op het eerste gehoor, maar ongekend verslavend na bezinking. Fata Morgana vormt in die zin één van de vele hoogtepunten van het album. Arch wringt zich op volstrekt natuurlijke wijze in de meest aparte bochten, maar het is allemaal zo goed uitgewerkt dat het precies klopt. Waar Geoff Tate meer de romantische kant van het vocale spectrum beheerste, daar druipt de mystiek van deze zanglijnen. Majestueus en expressief op elk denkbaar moment.

Muzikaal gezien is het genieten geblazen. Neem afsluiter Exodus, een episch meesterwerk van jewelste met twinsolo's van een ongekend niveau, geweldige baslijnen, stevige riffs en het fenomenale drumwerk van Steve Zimmerman. Opvolger Mark Zonder was wellicht een technisch betere drummer, maar Zimmerman overtuigt met zijn tempowisselingen en wilde manier van spelen. Hoewel de nummers technisch gezien geweldig in elkaar steken, is het Fates Warning gelukt om het zaakje te overgieten met een lading emotie waar je u tegen zegt. Wat maakt het dan nog uit dat de productie wat dunnetjes is? Het gebeurt immers niet elke dag dat muzikale capriolen op zo'n functionele wijze worden ingezet. Dan ga ik niet piepen over het ietwat gruizige gitaargeluid en de te overheersende drumsound.

Vandaag de dag mag dit nog steeds gehoord worden, graag zelfs. De nummers hebben helemaal niets aan kracht ingeboet. Fates Warning ging natuurlijk verder en ontwikkelde zich tot een groep die in staat was een fameuze partij sfeervolle muziek te creëren (ook met Ray Alder), maar Awaken The Guardian vormde samen met The Spectre Within de basis en is mijns inziens een onovertroffen plaat. Zelfs de hoes blijft een waar kunstwerk. Progressief, emotioneel, kunstzinnig en tijdloos. Iets anders kan ik er niet van maken. Een klassieker van formaat.

Tracklist:
1. The Sorceress
2. Valley Of The Dolls
3. Fata Morgana
4. Guardian
5. Prelude to Ruin
6. Giant's Lore (Heart Of Winter)
7. Time Long Past
8. Exodus