Het mooie is overigens dat dit soort cd's op heel veel vlakken hetzelfde zijn. De goedgemutste death/thrash/At the Gates-achtige schijfjes zijn allemaal te lang (rond de 60 minuten speeltijd), bevatten nummers die melodieën en riffs op den duur ernstig gaan recyclen, er zit altijd wel ergens een cleane stem verstopt en ze zijn allemaal soep zonder ballen. Maar waarom nou toch?! Waarom moeten al die (lange) nummers zo flauw klinken? Lekker catchy en ritmisch, ze maken allemaal geen haast, nemen ruim de tijd voor uitgebreide soleertussendoortjes en de zangerige grunt gaat op den duur echt als oma's koekje bij de koffie klinken. En dreigt de cd toch een beetje rauw te worden, dan komt Meester Melodie deze ontwikkeling meteen een halt toeroepen.
Heel jammer, maar toch voel ik mij hierdoor geroepen om cd's af te zeiken die eigenlijk helemaal niet slecht zijn, maar voorspelbaar, langdradig en totaal niets toevoegend aan de bands die dit kunstje la veel eerder en beter hebben gedaan. Misschien dat Scourged Flesh nog voet aan de grond in Duitsland krijgt, daar is men for some reason toleranter jegens dit soort muziek dan ik, maar wat mij betreft is deze band en dus ook de totaal niet wereldschokkende Welcome to the End of the World nauwelijks tot niet de moeite van het draaien waard. Voor gezellige zondagmiddagmuziek schijnen ze Fransje Bauer uitgevonden te hebben.
Tracklist:
1. Death and Destruction
2. War Machine
3. Chains of Slavery
4. Shadow Storm
5. Extinct
6. Waves of Disaster
7. Napier
8. Episodes of Hate
9. Blood on Thy Hands
10. Unleashed
.jpg){kind=small}
