Gitaar virtuoos Tony MacAlpine levert zijn technische, snel en akuraat, tevens neo-klassieke invloeden aan dit album. Deze man staat bekend voor zijn werk zowel als solo-artiest, als gast-muzikant als als deel van bands (Vai, Planet X en Project:Driver). Bij neo-klassieke nummers met progressieve tinten als 'World On Fire' (strakke rhythm-partijen), 'Lady Babylon', 'Taking Control' en 'Garden of Pain' laat hij voor de zoveelste keer zijn kunnen horen. Hoewel de laatstgenoemde 3 nummers, vanwege Boals zijn stem, misschien een klein beetje als Yngwie klinken, zijn ze echter gevarieerder. Doordat men verschillende gitaren (van Les Pauls tot Telecasters) en versterkers gebruikt, krijgt ieder nummer haar eigen sfeer. Als piano virtuoos leent Tony zijn kunnen natuurlijk ook aan dit album en speelt keyboards in 'Taking Control' en 'Through The Endless Night'.
Gitarist Neil Citron, bekend voor zijn werk op Lana Lane albums, vult nummers 'The Criminal' en 'Up To You' met zijn Jimmy Page/Jeff Beck (classic rock) invloeden aan. Hij is ook de co-writer van het laatstgenoemde nummer, een (progressief) ballad nummer met een mooie intro en tempo wisselingen. De Australiër Chris Brooks laat zijn jazz fusion invloeden, gemixt met een vleugje metal, op dit album horen. Het resultaat: het heavy progressieve gevoel, zoals men in de super openingstrack 'Fly' kan voelen. Samen met het nummer 'World On Fire' ligt 'Fly' qua sfeer tussen Kansas, Dream Theater en Steve Vai.
De vierde gitarist, Amerikaanse Jeff Kollman leerde ik voor de eerste keer kennen via zijn werk met Phil Mogg en Pete Way van UFO (Chocolate Box - 1998). Hij staat als solo-artiest en als sessie-muzikant echter bekend en leende in het verleden zijn kunnen onder andere aan Lyle Lovett, CeCE Penniston (R&B zangeres) en Linda McCartney. Jeff's technieken/stijlen zijn gevarieerd, van fusion tot rock en van blues tot neo-klassiek. Op dit album laat hij bij nummers 'Trouble In Paradise' en 'Hold On (To Our Love)' meer zijn bluesy tevens atmosferische kant horen. Hij heeft de classic blues rock sound via zijn Les Paul door een Marshall versterker kunnen creëren en speelt zijn partijen vol emotie. Dus als je denkt dat hij, als de vierde gitarist op dit album, overbodig is dan zit je naast.
Virgil Donati en Vinny Appice zijn drummers met verschillende karakters en stijlen. Virgil is een technische drummer terwijl Vinny meer een rock 'n roll school mannetje met de kracht van een bodybuilder is. De stijlen van deze twee heren passen op één of ander manier echter op dit album en vullen het op hun eigen manier aan.
Erik Norlander (Lana Lane, Rocket Scientists) - engineer, keyboard speler en als de enige muzikant, naast Mark die op ieder nummer te horen is - speelt een belangrijke rol op dit album. Doordat er veel gitaristen op dit album te horen zijn, is zijn rol als keyboarder misschien erg beperkt. Niks is echter minder waar. Erik wist zijn rol zodanig te plaatsen en zette goede partijen in ieder nummer neer. Terwijl hij het nummer 'Edge of the World' met een orchestrale touch aanvult, maakt hij in het nummer 'Fly' gebruik van Modular Moog sequences en dan vult hij het nummer 'Lady Babylon' met een paar solo's aan. Naar mijn mening probeert Erik om niet alleen maar de juiste aanvullingen in een nummer te geven, maar ook welk instrument bij dat nummer past. Zijn stijl/spel ligt tussen Rick Wakeman (ex-Yes) en Keith Emerson (ELP). Met name door het gebruiken van Hammond organ, modular Moog en Mellotron ligt deze vergelijking erg voor de hand.
Muzikaal gezien is dit album een combinatie van melodieuze hardrock, neo-klassiek en progressieve rock. Maar door het gebruiken van verschillende muzikanten, met name de gitaristen, brengt zo te horen het vordeel met zich mee. Een lekker album.
Tracklisting:
1. Fly
2. World On Fire
3. Lady Babylon
4. Taking Control
5. Up To You
6. Between Two Mirrors
7. Garden Of Pain
8. Through The Endless Night
9. Trouble In Paradise
10. Crossfire
11. The Criminal
12. Hold On (To Our Love)
