Muziekliefhebbers met een wat elitaire smaak beweren soms dat de verkoopcijfers van cd’s weinig of geen verband houden met kwaliteit. Daar ben ik het niet mee eens. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, zoals de boybands en popzangeresjes bij wie de hitsingles het gevolg zijn van een attractief uiterlijk en een groot marketingoffensief, maar over het algemeen verkopen de beste (rock en metal) bands ook de meeste cd’s. De reden dat AC/DC, Guns N’ Roses en Metallica miljoenen cd’s verkopen als ze na jaren weer eens een nieuwe plaat op de markt brengen, is dat die bands in het verleden écht bijzondere muziek hebben uitgebracht; unieke songs en albums die talloze mensen in het diepst van hun ziel hebben geraakt.
Toen Guns N’ Roses voor het eerst een klein hitje scoorde in Nederland met Sweet Child O’ Mine, heb ik die single grijsgedraaid. Het nummer verwoordt een gevoel van heimwee en romantiek dat veel luisteraars herkennen en koesteren. Ook composities als Paradise City, Patience, November Rain en Estranged hebben iets speciaals, dat door miljoenen mensen gemeenschappelijk wordt ervaren zodra ze die songs beluisteren. Wat die nummers nou zo bijzonder maakt, is moeilijk onder woorden te brengen. De beleving van muziek is immers een kwestie van gevoel en niet van het verstand. Als je het logisch kon beredeneren, dan zouden artiesten wel elke dag zulke klassiekers op de plaat zetten. Zelf weten die muzikanten achteraf ook niet hoe ze het voor elkaar kregen. Het overkomt ze gewoon.
In het verleden behaalde resultaten bieden daarom geen garantie voor de toekomst. Een artiest kan de gave om écht bijzondere songs te schrijven even snel kwijtraken als dat deze gift gekomen is. De vraag is dus of Axl Rose het na zoveel jaar, en zonder de hulp van Izzy Stradlin en Slash, nog steeds in zich heeft. Ik kan niet voor al die andere Guns N’ Roses liefhebbers spreken, maar wat mij betreft is het antwoord bevestigend, zij het met een kanttekening. Chinese Democracy bewijst in mijn ogen dat Axl Rose altijd al het genie van Guns N’ Roses is geweest, maar tevens dat hij op zijn best is bij het schrijven van ballads en afwisselende, epische tracks. De wat hardere, recht-toe-recht-aan rockers op dit album weten minder vaak te overtuigen. Daar lijkt Rose zijn voormalige schrijf-partners Stradlin en Slash wel degelijk te missen.
Degenen die teleurgesteld waren dat Guns N’ Roses op de Use Your Illusion albums al niet meer zo rauw en hard klonk als in de begindagen, kunnen Chinese Democracy gerust links laten liggen. Het album is een vrij logische opvolger van Use Your Illusion II, met nog minder hard rock en nog meer rustige passages. Aan de stevige tracks zijn de nodige industriёle elementen toegevoegd, terwijl de popinvloeden niet van de lucht zijn. Bij There Was A Time moet ik onwillekeurig aan David Bowie ten tijde van Hunky Dory denken en bij Prostitute zelfs aan Robbie Williams, terwijl op andere momenten namen als Elton John en Queen naar boven komen. Wanneer Axl Rose zich op If The World aan R&B vergrijpt, moet ik even slikken. Toch blijkt ook dit nummer na een aantal luisterbeurten een (voor dat genre) geslaagde compositie.
De songs op Chinese Democracy hebben namelijk tijd nodig om zich in je hoofd te nestelen, maar dan blijken veel melodielijnen onweerstaanbaar. De hoogtepunten zijn voor mij, zoals hierboven reeds aangegeven, een aantal ballades en epische tracks. Madagascar is een meesterlijk epos, dat niet alleen door het gebruik van dezelfde sample uit de film Cool Hand Luke aan de klassieker Civil War doet denken. Catcher In The Rye is vernoemd naar de magistrale roman van J.D. Salinger en doet zijn naam eer aan met een briljante tweede helft. Street Of Dreams, This I Love en Sorry zijn prachtige (power) ballads. I.R.S. en Better zijn pakkende en afwisselende mid-tempo rockers.
De resterende tracks zijn soms wat gewoontjes. Als je bekijkt hoe lang aan deze cd is gewerkt, zou je wellicht verwachten dat het album alleen maar uitschieters bevat. Wanneer je Chinese Democracy afzet tegenover wat andere artiesten afleveren, is het daarentegen een topplaat. Misschien had Axl Rose dit album beter onder zijn eigen naam uit kunnen brengen, gezien het hoge pop/rock gehalte en het ontbreken van het typische gitaargeluid van Slash. Vermoedelijk was Rose echter contractueel verplicht om de cd onder de noemer van Guns N’ Roses uit te brengen. Bovendien staat de naam van deze band op de hoes van Chinese Democracy, hoe onbetrouwbaar de frontman ook lijkt te zijn, nog steeds garant voor een aantal écht bijzondere songs van een zeldzaam hoog niveau.
Tracklist:
1. Chinese Democracy
2. Shackler’s Revenge
3. Better
4. Street Of Dreams
5. If The World
6. There Was A Time
7. Catcher In The Rye
8. Scraped
9. Riad N’ The Bedouins
10. Sorry
11. I.R.S.
12. Madagascar
13. This I Love
14. Prostitute
