Ten opzichte van het twee jaar geleden verschenen Ruun zijn er dan ook geen drastische verschillen te ontdekken, hoewel de accenten ook ditmaal weer nét iets anders liggen. Zo is het tempo van Vertebrae over het algemeen net iets rustiger en ligt er ook meer nadruk op cleane zangpartijen. Ook zijn de composities weer een tikje uitdagender geworden. Zo heeft het titelnummer meerdere luisterbeurten nodig om volledig tot zijn recht te komen. Het geweldige nummer New Dawn is mijn persoonlijke favoriet van het nieuwe album, omdat hierin de oude agressie perfect samensmelt met de nieuwe psychedelica. Ook het meteen hierop volgende Reflection behoort tot de hoogtepunten van het album, met name door het geweldige gitaarwerk in dit nummer.
Het enige kleine minpuntje dat ik kan bedenken, is dat de agressie en felheid die Enslaved altijd gekenmerkt heeft het op dit album voor het eerst echt moet afleggen tegen alle psychedelische praal. De luisteraar krijgt daar echter veel voor terug, maar zal zich ook moeite moeten doen. Zoals de meeste Enslaved-albums is ook Vertebrae namelijk een duidelijk groeialbum. Na het eerste aantal luisterbeurten kan ik op dit moment concluderen dat deze tiende full length wederom een prima album is geworden, dat geen enkele fan van het nieuwe werk teleur zal stellen. Het niveau van Ruun wordt echter net niet gehaald, maar slechts de tijd kan uitwijzen waar de definitieve plek van Vertebrae zal liggen in het imposante oeuvre van deze band. Dat die plek ergens in de bovenste regionen zal zijn, is mij nu wel al duidelijk.
Tracklist:
1. Clouds
2. To The Coast
3. Ground
4. Vertebrae
5. New Dawn
6. Relections
7. Center
8. The Watcher
