Persoonlijk word ik er niet warm of koud van. Sinds ik Sepultura heb leren kennen met Beneath The Remains (1989) en het optreden op Dynamo Open Air 1990, vraag ik me al af wat de aantrekkingskracht van deze band is. Neem nu het album Arise, waarmee de Brazilianen wereldwijd doorbraken: een vrij middelmatige, nogal sterk door Slayer en Kreator beïnvloedde thrash metal plaat die niet over de volle lengte kan boeien. Meer kan ik er toch echt niet van maken. Er is in 1991 een flinke stapel gelijkwaardige cd’s uitgebracht, die inmiddels compleet in de vergetelheid zijn geraakt.
Toegegeven, met het explosieve titelnummer begint Arise uitermate sterk. Het intro creëert een ijzige sfeer, waarna de band je drie minuten lang meesleurt in de allesvernietigende apocalypse. Als Sepultura in zulke songs grossierde, zou ik staan te trappelen van ongeduld voor de aanstaande optredens van Cavalera Conspiracy. Hoewel het aansluitende Dead Embryonic Cells eveneens een sfeervol intro heeft, verveelt dit nummer daarentegen al snel. Helaas blijkt het typerend voor het niveau van de meeste composities. Het fraai opgebouwde Desperate Cry zorgt weliswaar voor een opleving, doch hierna zakt het album weg in een grauwgrijze poel van middelmatigheid.
De riffs zijn onopvallend en bevatten te weinig afwisseling. De zang is monotoon. Het drumgeluid is dof. De solo’s zijn oninteressant. Tijdens Subtraction begin ik te dommelen om bij Altered State in een diepe slaap te vallen. Het rustige intro van Under Siege (Regnum Irae) is het startsein om te gaan dromen over koetjes en kalfjes. Pas tijdens het energieke slotnummer Infected Voice word ik geleidelijk weer wakker. Weliswaar kan ik Arise in alle eerlijkheid geen slecht album noemen, maar slechts drie echt goede songs op een totaal van negen is een magere score.
Op de twee volgende albums Chaos A.D. en Roots wist Sepultura met Max Cavalera als frontman de sound te verdiepen door te experimenteren met jungle-ritmes en elementen uit groove en nu metal. Daarmee wisten de broertjes Cavalera een mainstream publiek voor zich te winnen, waardoor ze dit jaar zelfs op het Pinkpop festival welkome gasten zijn. Ook die albums kunnen mij echter niet van de gedachte afbrengen dat Sepultura een overschatte band is, die slechts een handvol sterke songs heeft afgeleverd.
Tracklist:
1. Arise
2. Dead Embryonic Cells
3. Desperate Cry
4. Murder
5. Subtraction
6. Altered State
7. Under Siege (Regnum Irae)
8. Meaningless Movements
9. Infected Voice
