Wat dat betreft kon het openingsnummer Narrenschyff de zaken niet beter weergeven. Het nummer had zó op Dimmu Borgir’s Puritanical Euphoric Misantrophia kunnen staan en bij het middengedeelte spieken de heren driftig bij het laatste album van Arcturus. Desondanks is het een sterk klinkend nummer: krachtiger dan de meeste bands in het genre en bovendien gezegend met de volle, bombastische productie die deze muziek nodig heeft.
Met een nummer als Of Bitterness And Clarity komt het beste in de band naar boven. Dat nummer begint met een heerlijke versmelting van razendsnel drumwerk en hymnisch, soundtrack-achtig keyboardwerk en ontpopt zich als een afwisselend nummer. Ook het hierop volgende Silence Makes Noise klinkt vurig en gedreven, maar tóch bekruipt mij iedere luisterbeurt het gevoel dat dit een leuk voorproefje is op het échte werk. Dat maakt Distractive Killusions tot een modern klinkend album dat prima weg luistert, maar waarbij ik na iedere luisterbeurt zin heb om Puritanical Euphoric Misanthropia nog eens op te zetten.
Tracklist:
1. Narrenschyff
2. The Dawnfall (Hamartia And Hybris)
3. Infinity Horizon
4. Rage Of Reason
5. Of Bitterness And Clarity
6. Silence Makes Noise (Eternity - The Mood)
7. Hell Is For Children
8. Aesthesis
9. Distractive Cryscendo