Op cd blijkt de band even bruut en lomp als live, al moet wel gezegd worden dat op dit tweede album enkele nuances, zoals een melodieuze solo op z’n tijd, beter naar voren komen. Toch zijn de twee vergelijkbare zangers mij een doorn in het oog. Hoe is het mogelijk dat een band met twee zangers zo monotoon kan klinken? Wat meer variatie in de vocalen hadden deze plaat waarschijnlijk naar een hoger niveau getild.
Lompe deathcore dus, niet geschikt voor de softe luisteraar.
Tracklist:
1. In The Arms Of Perdition
2. Furtive Monologue
3. Quarantine
4. The Ills Of Modern Man
5. A Fractured Hand
6. Sheltered Reminiscence
7. Nameless
8. Tears Of The Blameless
9. Oval Shaped Incisions
10. Fainted Blue Ornaments