Amok, wie kent ze niet. Niet veel mensen, zo vermoed ik, al heeft de band aardig zijn best gedaan om in de schijnwerpers komen te staan. Sinds het jaar 2000 brachten deze Noren een flinke lading demo’s en splits uit. Splits met bekende Noorse bands zoals Audiopain, Taake en Urgehal. Zeker niet de minste bands dus. In 2006 kwam de band met hun eerste volledige album, getiteld Necrospiritual Deathcore. De titel doet al vermoeden dat we hier niet met een black metalalbum te maken hebben. Waar Amok dit schijfje mee gevuld heeft is een mix van black, death en grindcore.
De mensen die bij het lezen van mijn vorige alinea al afgehaakt zijn, kan ik helaas niets kwalijk nemen. Wat Amok hier ten gehore brengt is het allemaal net niet. Net geen black, net geen death en net geen grind. Wellicht heeft Amok hierom gemeend om het album aantrekkelijker te moeten maken door een aantal gastartiesten aan te trekken. Naast de vaste line-up zijn op dit album namelijk ook uitspattingen van enkele leden van onder andere Taake en Oscustus te horen. Een positief punt is dan wel dat ze de lengte van typische grindcore nummers overgenomen hebben. Het gehele album duurt slechts 36 minuten en is voorbij voor je er erg in hebt.
De nummers die op dit album te horen zijn, zijn dus een mengeling van stijlen. Wat de boventoon voert is een combinatie van black en death, met daarin grind-elementen. De black metal komt, mede dankzij de stem van Necrocum, goed tot uiting. Voortdurend zijn echter death metalelementen te horen, met af en toe wat grind-stukjes die in de muziek geïnjecteerd worden. Af en toe voeren ze zelfs de boventoon, zoals in het nummer Organ Ejaculator. Dit zijn de leukere nummers, omdat er grotendeels een sterke voorkeur voor een bepaalde stijl in te horen is. Voor de rest raast het album aan je voorbij, zonder dat er echt stukken positief uitschieten.
Een uitzondering hierop is de Goatflesh Removal-trilogie, waarmee het album afsluit. Hierin komt de combinatie van stijlen ook eindelijk eens goed uit de verf. Niet alles wordt hier door elkaar gemikt, maar er wordt goed afgewisseld. Dat is de manier. Dreigende black metal, met overlappend death metal (deze stijlen mixen namelijk wel goed) en wanneer grind toegevoegd wordt, neemt één van de eerdergenoemde stijlen af aan intensiteit of verdwijnt zelfs tijdelijk. De gesproken tekst verpest het eigenlijk een beetje. De snelheid die bereikt had moeten worden, wordt er door deze passages uitgehaald. Glorio In Excelsis Deo is het toppunt van het album, mede dankzij het zeer aanstekelijke openingsmelodietje. Slepende black metal, met daaroverheen heerlijke rauwe, traag gezongen tekst. Het religieuze sfeertje, wat hier beter dan op de rest van het album naar voren komt, doet het natuurlijk ook altijd goed.
Ik kan helaas niet zeggen dat ik genoten heb van dit album. Grotendeels vond ik het vrij saai en rechtlijnig. Jammer, want de band heeft wel degelijk meer in zijn mars dan dit.
Tracklist:
1. Necropsy Cunt
2. Geitehelvete
3. Channelling Black Horns
4. Effective Mass Torture
5. Organ Ejaculator
6. Providentialism
7. Postapokalyptisk Korstog
8. Goatflesh Removal (Corpus Christi)
9. Goatflesh Removal (Memento Mori)
10. Goatflesh Removal (Glorio In Excelsis Deo)
