Het eerste wat ik deed, was gaan lezen wie er allemaal meegespeeld hebben. Op dit album ontpopte Reb zich tot een niet onverdienstelijke zanger en dat ik, op hem na, verder niemand kende, kwam ik heel snel achter. Maar toen de openingstrack 'Dark Places' door mijn oortelefoon begon te denderen, trok ik al snel mijn conclusie dat ik hier met ervarende muzikanten te maken had. Dit up-tempo nummer klonk stevig en Reb's gitaar sound was lekker vet; de sound van nu. Doordat zijn stem (met behulp van een effect) vervormd werd, kon ik er zijn stemkwaliteit in dit nummer nog niet over oordelen.
Pas bij het volgende nummer, 'Masquerade', kwam ik tot de conclusie dat deze beste man ook kon zingen; wat een stem. Tevens in dit nummer bewees Reb zijn instrument nog steeds vakkundig te beheersen. Deze nummers werden gevolgd door het nummer 'Ghost' dat ondanks een paar redelijk moeilijke passages, de meest commerciële track van het album was. Vanwege de opbouw behoorde de track 'Better Shade of Gray' tot één van mijn favoriete nummers van dit album. Rustige coupletten, stevige refreinen en een groove middenstuk werden hierin goed gecombineerd. Luister en oordeel het zelf.
Zowel gitaarliefhebbers als fans van Reb Beach werden ongetwijfeld verblijd door nummers 'Red' en 'Day of the Eagle'. Het laatstgenoemde was een instrumentaal nummer waar hij zijn virtuositeit liet horen. En dat Steve Morse (Deep Purple, Dixie Dregs en ex-Kansas) tot één van zijn invloeden behoorde, was in dit nummer goed te horen. Dit album, door goede en gestructureerde songs, muzikantschap, afwisseling, fabuleus gitaarspel en zangprestatie van Reb en een goede productie, is een prima product geworden. Wie van Winger of van een portie op en top Amerikaanse rock houden, zullen zeker hun hart kunnen ophalen met deze plaat. Verplichte aanschaf dus.
