Manowar staat bekent als een band vol met zelfvertrouwen/eigendunk (streep door wat je zelf wilt) en die leeft voor heavy metal. Gek genoeg klinken de eerste vier nummers meer een beetje als rock (kleine uitzondering op Metal Daze). Dat betekent niet dat ze slecht zijn, zeker niet. De muziek klinkt erg lekker en bevatten goede solo's. De teksten zijn wel typisch Manowar. Zo gaat Death Tone over motorrijden, Metal Daze over heavy metal, Fast Taker over sex en Shell Shock over de Vietnam oorlog. Allemaal onderwerpen die Manowar later vaak zal gebruiken. Wat ook op latere albums vaak terugkomt, is het typische meezing-refrein in Metal Daze. Het nummer Manowar klinkt al een stuk heavier en gaat over het hoe en waarom van het ontstaan van de band. De solo in het nummer is weer erg goed.
Daarna volgt de wat meer epische kant van Manowar en dat begint meteen erg goed met Dark Avanger. Een nummer dat rustig begint en langzaam opbouwd tot een snelle climax. In het midden van het nummer wordt er een stuk tekst verteld door Orson Welles, waar je bijna kippenvel van krijgt! Op het instrumentale nummer Williams Tale krijgt Joey DeMaio de ruimte om te laten horen wat hij kan. Hij is zeker erg snel, maar voor de rest is het een saaie solo. Het album eindigt met het machtige Battle Hymn, voor veel Manowar-fans het beste nummer van de band.
Met Battle Hymns heeft Manowar een prima debuut afgeleverd. Voor een eerste cd is de produktie niet slecht en er staan goede nummers op die de toon zetten voor de rest van de cd's van Manowar. Het is dan ook zeker geen slechte cd om mee te beginnen als je Manowar wilt ontdekken.
.jpg){kind=small}
