Het debuutalbum van Urne, Serpent & Spirit (2021), heeft een opzienbarende reeks ontwikkelingen in gang gezet. Zo is die plaat opgepikt door Gojira-bassist Jean-Michel Labadie en onder de aandacht gebracht bij frontman Joe Duplantier. Hij nodigde Urne uit om het nieuwe album, A Feast On Sorrow, in zijn eigen studio in New York op te nemen. Bovendien wilde hij graag de juiste sound voor deze plaat creëren en de productie zelf in handen te nemen. Opnemen in de Silver Cord Studio is niet uniek, maar dat laatste komt zelden voor.

Het is lastig om Urne een specifiek genre op te spelden. De stijl heeft een stevige basis van stoner en sludge, maar strekt zich uit tot doom, hardcore, post-gaze en thrash. De nummers op het debuut hebben een relatief laag tempo, waarin ruimte wordt gecreëerd voor zware passages met uiteenlopende sferen. De gekwelde zang van Joe Nally overheerst. Zijn cleane zang in de kalme passages doet wat denken aan die van Brann Dailor (Mastodon). Sterke riffs, slimme overgangen, vervormde ritmes en elementen als valse stops en starts versterken het gevoel van complexiteit. De muziek is gelaagd met hier en daar een sprankeling, waardoor de uitgesponnen tracks dynamisch en levendig blijven. Dat sprankje hoop ga je niet meer vinden. A Feast On Sorrow is veel rauwer en harder dan het debuut.

"Where do the memories go?" brult Joe Nally om de opener een kickstart te geven voordat het donderende geweld met wervelende riffs en ongenadig slagwerk losbarst. Vrijwel meteen wordt duidelijk dat de emotie in zijn stem eerlijk en oprecht is. Het is voor Joe een zeer persoonlijk album over zijn worsteling met ouderdomsziekten als dementie en neurologische aandoeningen die een vervormde versie van het leven introduceren. Het bulderende The Flood Came Rushing In is de confrontatie met de diagnose. Het artwork van kustfotograaf Rachael Talibart zegt alles. Machteloos zie je de vloedgolf aankomen en voor je het beseft verdwijnt de grond onder je voeten als je wordt meegezogen in de maalstroom. De agressieve riffs van Angus Neyra en de beukende beats van James Cook verraden de verschuiving naar een meer thrash-georiënteerd geluid. De woede en machteloosheid zijn voelbaar en niet alleen in de zang. De muziek versterkt de emotionele lading van de teksten op perfecte wijze. Metal blijkt bij uitstek geschikt om de onuitsprekelijke zwaarte van dergelijke gevoelens over te brengen.

Met een zware, logge doomstijl maakt To Die Twice duidelijk dat de confrontatie van Joe met de gevolgen van cognitieve achteruitgang om twee dierbaren gaat. De ene is overleden, de andere ongeneeslijk ziek. Het duistere karakter staat prominent op de voorgrond en is op een verwrongen manier prachtig in combinatie met de diepgewortelde emotie in de stem van Joe. De slotfase, met ingetogen gitaarspel en geluid van kerkklokken, maakt het nummer helemaal af. Het versterkt ook mijn eigen gemoedsstemming. Het onevenwichtige gevoel van berusting en angst voor het onbekende is herkenbaar. Iedereen weet dat muziek op de emotie kan werken, ongeacht de muzieksoort. Meestal betreft dat een specifiek nummer. Op deze plaat bouwt iedere track vanaf de diagnose verder op tot het uiteindelijke afscheid van een dierbare. Dat komt komt echt hard binnen.

A Stumble Of Words neemt je mee in het gevoel van verwarring en verloren herinneringen. De uitholling van een persoon en de ontoereikendheid van taal op die momenten. Je weet vaak gewoon niet wat je moet zeggen. Het is een uitgesponnen track met meerdere gezichten. Eerst zijn er de treurige, verpletterende melodieën, dan wordt de intensiteit volledig omhoog gestuwd met death-'n-roll-riffs. Ondanks de speelduur van elf minuten verveelt het geen seconde. The Burden is een krachtpatser met zware, duistere doom-elementen en een relatief eenvoudige structuur. Deze ligt prettig in het gehoor en opnieuw voert de intensiteit de boventoon, mede door het krachtige tempo van drummer James Cook. Opvallend is het gevoel van breekbaarheid in de slotfase, ondanks het genadeloze slagwerk van James. Becoming The Ocean opent ongenadig hard de aanval met een flinke dosis rauwe agressie en dubbele vocalen. Dit nummer, de eerste single, geeft een goede indruk van het album als geheel.

De titeltrack is een huzarenstukje, maar tevens een nummer dat ik zo nu en dan bewust skip. Er zijn momenten geweest dat ik er met betraande ogen naar heb zitten luisteren. Dat heeft alles te maken met mijn eigen ervaring. De pianoklanken aan het begin geven onterecht een gevoel van warmte en veiligheid. Deze track heeft een heel sterke demonische kant, wat duidelijk wordt als de grommende vocalen klinken. De ziekte krijgt een stem met een innige wreedheid. Je wordt heen en weer geslingerd van de ene naar de andere emotie, want tegelijkertijd heerst er pure schoonheid in de melodieuze passages. Wanneer je zelf hebt ervaren wat Joe Nally met dit album te zeggen heeft, dan herken je het gevoel van verdriet, boosheid en onmacht in de voorgaande nummers. Dan is het titelnummer simpelweg de druppel.

Onmacht en woede maken plaats voor berusting als het levenseinde nadert. Dat komt heel goed naar voren in het ingetogen rustpunt Peace. Het moment van overlijden wordt samengevat met die ene zin: "Where do the memories go?" Hoewel de zang over het algemeen ingetogen is, met een gevoel van kalmte en troost, klinkt er toch ook even woede en onmacht door. De melodie wordt getokkeld op een gehavende, oude akoestische gitaar. Zo eenvoudig en toch een heel sterk intermezzo. The Long Goodbye/Where Do The Memories Go? sluit de plaat af door te beginnen met fraaie melodielijnen, maar gaandeweg wordt de sfeer sinister. Alle emoties die bij het levenseinde de revue passeren komen aan bod, voordat het afscheid definitief is en de vragen komen. Het is de afrekening die volgt op het sterven van een dierbare. De laatste vier minuten van het nummer verdienen daarom een eigen titel, verwijzend naar de openingszin van het album: Where do the memories go? De doodscyclus is voltooid.

A Feast On Sorrow is een rauwe, emotionele confrontatie met degeneratieve aandoeningen: een ziektebeeld dat we niet kunnen voorkomen. Een plaat maken over dit onderwerp, voor velen bekend en voor anderen moeilijk om zich ermee te identificeren of te begrijpen, is geen gemakkelijke weg. Urne is deze uitdaging aangegaan en heeft werkelijk een prestatie van formaat geleverd. De band heeft er tevens voor gezorgd dat de songwriting naar een hoger niveau getild is. De ongepolijste productie waar Joe Duplantier met zijn team voor heeft gezorgd, is simpelweg de kers op de taart.

Tracklist:
1. The Flood Came Rushing In
2. To Die Twice
3. A Stumble Of Words
4. The Burden
5. Becoming The Ocean
6. A Feast On Sorrow
7. Peace
8.The Long Goodbye/Where Do The Memories Go?