Net als ten tijde van voorganger Atoma (2016) was er eerder dit jaar sprake van een opmerkelijke bezettingswisseling bij Dark Tranquillity. Destijds was het bassist van het eerste uur Martin Henriksson die vertrok (Anders Iwers van Ceremonial Oath en Tiamat nam zijn positie over) en anno 2020 heeft gitarist Niklas Sundin na negenentwintig jaar trouwe dienst (eenendertig als je de periode onder de naam Septic Broiler meetelt) zijn ontslagbrief ingeleverd. Hij blijft bij het visuele gedeelte van de band betrokken, maar wordt op gitaar vervangen door liefst twee man: Christopher Amott (ex-Arch Enemy, ex-Armageddon) en Johan Reinholdz (Andromeda, Nonexist, Skyfire).
Je zou verwachten dat daardoor de stijl is veranderd, maar dat is niet zo. Wat dat betreft houden drummer Anders Jivarp, zanger Mikael Stanne en toetsenist Martin Brändström de songwritingtouwtjes graag in eigen handen. De shreddende heren werden tot de orde geroepen als ze te veel noten wilden gebruiken. Het moest en zou melodieus blijven, en zo geschiedde. Geen schokkende veranderingen dus, maar een herkenbaar en vooral melodieus Dark Tranquillity-album.
De twaalfde full-length wisselt tussen sterke en degelijke momenten. Het start herkenbaar en goed met Phantom Days, dat slim in tempo varieert. Melodieuze en snellere, thrashy stukken wisselen elkaar af. Complimenten overigens voor het memorabele soleerwerk op gitaar. Dat laatste geldt ook voor het prima The Dark Unbroken, dat ook nog eens fraai toetsenwerk bevat. Brändström laat zich ook van zijn goede kant horen in het prima opgebouwde, atmosferische Remain In The Unknown. Nog een voorbeeld? Het proggy Ego Deception, waarvan de Depeche Mode-achtige hoofdmelodie van de toetsenist mooi terugkomt in het gitaarwerk. Het sterke keyboardspel, de bijdragen van Stanne en de thrashy riffs versterken elkaar.
Geslaagd is ook het doomy In Truth Divided. In deze kalme en emotionele afsluiter, die fans van onder meer Swallow The Sun en Draconian wellicht aan zal spreken, hoor je Stanne net als in The Dark Unbroken op zijn sterkst met zijn melodieuze zang. Het couplet van Transient is aan de veilige kant, maar deze track heeft een sterk refrein en een fraaie, harmonieuze themamelodie. In een aantal tracks valt overigens op dat de extreme vocalen aan die van Jeff Walker van Carcass doen denken.
En dan de keerzijde van de medaille. Identical To None is één van de weinige agressieve tracks, maar het is slechts een inwisselbare track. Hetzelfde geldt voor A Drawn Out Exit. Het van jarentachtigelektronica voorziene Standstill doet het wat beter, maar blijft niet hangen. Na de overtuigende eerste helft zakt het niveau helaas, op de experimentele afsluiter na, die bijna te kwalificeren is als een powerballad.
Moment doet zijn eer aan en heeft zeker de eerste helft zijn momenten. De tweede helft luistert lekker weg, maar veel is al eens eerder en beter gedaan. Het is vooral een degelijk en melodieus album, met veel ruimte voor de cleane zang van Stanne, die echter ook in vrijwel elke track zijn scheur opentrekt. Wat dat betreft een mooie balans, al treffen de fans van het stevigere werk verhoudingsgewijs wat minder van hun gading aan. Het is een prima geproduceerd album waarop het tempo niet vaak hoog ligt, maar wel varieert. Het zijn met name de gitaarsolo’s die eruit springen. Wat dat betreft kunnen Amott en Reinholdz beslist als aanwinsten beschouwd worden. Het is echter te hopen dat ze de songwriters binnen Dark Tranquillity ervan doordringen dat meer vernieuwing de Zweedse band weer relevanter maakt.
Tracklist:
1. Phantom Days
2. Transient
3. Identical To None
4. The Dark Unbroken
5. Remain In The Unknown
6. Standstill
7. Ego Deception
8. A Drawn Out Exit
9. Eyes Of The World
10. Failstate
11. Empires Lost To Time
12. In Truth Divided
