De flop van Something Burning heeft de bandchef er later nooit van weerhouden om af en toe weer de microfoon ter hand te nemen. Vaak zijn het de wat hardere songs waarin Thorpe zijn ding mag doen. Grappig genoeg vormen de beukers op alle platen na die ene misser uit 1996 een welkome afwisseling op de rest van het materiaal. Neem Crossthreated van het geweldige Warball uit 2006. Een plaat waarop James Rivera misschien wel zijn beste zangprestatie ooit neerzette. Crossthreated behoort met de harde Testament-riffs en de krachtige vocalen van de gitarist toch tot mijn favoriete liedjes van die cd. Op de jongste schijf van de Amerikanen is het niet anders. De Thorpe-headbanger Darkness Divine komt weer lekker binnen.
Waarom zoveel aandacht voor de niet al te flexibele, ruige zang van Geoff Thorpe? Omdat juist de songs met zijn stem sinds 1996 de enige constante factor vormen. Vicious Rumors is namelijk kampioen zangers verslijten. Laten we ze nog even op een rijtje zetten. Op het debuut Soldiers Of The Night (1985) zong Hawaii-zanger Gary St. Pierre de songs in, waarna hij werd afgelost door Carl Albert. De man met de wereldstrot vierde vervolgens flink wat successen met de band, tot hij kort na Word Of Mouth (1994) verongelukte. Geoff Thorpe volgde hem kortstondig op, maar wilde zingen en gitaarspelen niet langer combineren. Dus nam Brian O'Conner het gilstokje over voor het keiharde, Pantera-achtige Cyberchrist uit 1998.
Ook hij bleef niet lang, want op Sadistic Symphony (2000) bleek er ene Morgan Thorn te zijn aangenomen. Een weinig opzienbarende zanger die wel een nieuwe bloeiperiode inleidde, omdat Vicious Rumors op die cd terugkeerde naar de stevige mix van melodieuze US power metal, thrashy riffs, shredgitaarwerk en effectieve hardrock-refreinen. De echte comeback kwam in 2006 met het geniale Warball, waarschijnlijk de beste plaat sinds het klassieke Digital Dictator. Maar als een band geen Helstar heet, blijft zanger James Rivera nooit hangen.
Zijn opvolger was de onbekende Brian Allen, die Razorback Killers (2011) en Electric Punishment (2013) uitstekend vol zong. Live wist hij minder te overtuigen. Op Concussion Protocol (2016) had Vicious Rumors ineens de beste zanger sinds Carl Albert in de gelederen. De Nederlander Nick Holleman overtuigde op alle fronten. Door praktische redenen kon ook hij niet blijven. Dus is er op dit kersverse Celebration Decay wederom een nieuwe vocalist. Nick Courtney heet hij en kenners hebben hem mogelijk horen zingen bij Gladius.
Ik hoop voor Thorpe en zijn leger huurlingen dat deze man wat langer blijft plakken. De zanger zorgt er namelijk eigenhandig voor dat Celebration Decay als ijzersterke telg de boeken in mag. Courtney haalt zuiver hoog uit, duikt soms diep het laag in en kan net zo agressief uithalen als de bandbaas. Vooral de melodieuze zangstukken liggen heerlijk in het gehoor en doen niet zelden aan de beste zanglijnen van Carl Albert denken.
Verwonderlijk is dat natuurlijk niet. Vicious Rumors bouwt de laatste jaren ongegeneerd voort op de sound van Digital Dictator, Vicious Rumors en Welcome To The Ball (1991). Als je het gitaarwerk ontleedt, is elke noot hoogst waarschijnlijk terug te vinden op die drie klassiekers. De vraag is dan of dat wat uitmaakt? Wat mij betreft niet. Deze spectaculaire power metal met veel melodie en geweldige gitaarsolo's in een toegankelijk jasje hoor je tegenwoordig gewoon te weinig. Enkel Fifth Angel maakte in 2018 goede sier met vergelijkbare muziek op het geweldige album The Third Secret. Witherfall probeert het, maar steunt toch te veel op techniek en mist het gevoel van Thorpe en kornuiten.
Zodra het titelnummer van Celebration Decay in je gehoorgang knalt, weet je dat je een aangename drie kwartier te wachten staat. De kracht van de groep zit verscholen in de effectiviteit van de composities. Hoewel ook deze plaat veel instrumentaal vuurwerk kent, steken de songs in de basis eenvoudig in elkaar. Coupletten zijn logisch opgebouwd en vrijwel elk lied kent een refrein dat zich in je kop brandt. Snarenplukkers Geoff Thorpe en Gunnar DüGrey gieren weliswaar enthousiast over hun fretboards, maar doen dat nooit zonder reden. Ze zijn gitaristen van de oude school. De stijl is wild, maar het uitgangspunt is melodie. Zodoende voelen de solo's altijd als kleine mini-composities. Een gave die bijvoorbeeld Adrian Smith van Iron Maiden ook bezit.
Is Celebration Decay de beste plaat van Vicious Rumors tot nu toe? Ach, het antwoord op die vraag maakt eigenlijk niet uit. De fans weten eigenlijk wel wat ze kunnen verwachten. Digital Dictator was eind jaren tachtig fris en vernieuwend. Deze nieuweling is vanzelfsprekend minder origineel. Toch voelt het album als een frisse wind in een tijd van dichtgemetselde extreme metal, stuiterriffs en nutteloos, technisch gefröbel. Een album waarop de liedjes tellen. Liedjes vol tijdloze klanken. Een stadion krijgen ze er helaas niet mee vol, ben ik bang. Maar deze doorzetters verdienen het wel. Niet downloaden dus. Koop deze schijf gewoon weer eens op cd of lp. Spijt krijg je er niet van.
Tracklist:
1. Celebration Decay
2. Pulse Of The Dead
3. Arrival Of Desolation
4. Any Last Words
5. Asylum Of Blood
6. Darkness Divine
7. Long Way Home
8. Cold Blooded
9. Death Eternal
10. Collision Course Disaster
11. Masquerade Of Good Intentions
