Een betere wereld begint bij jezelf, hoe cliché dat ook klinkt. Je kunt wel wijzen op hoe anderen onze aardkloot om zeep helpen, maar daarmee zet je nog geen verandering in gang. De apathische houding van velen is uiteraard funest voor de levensduur van onze planeet. Net alsof er niets aan de hand is, terwijl de boel in de brand staat. De onlinewereld die veel verbloemt, is blijkbaar aantrekkelijker. Juist met dit soort zaken houdt de bijzondere titel van het nieuwe Delain-album verband. Is het te laat om het tij te keren of is er nog toekomst voor de volgende generaties?
Kleine veranderingen zetten een positieve grotere ontwikkeling in gang. Dat heeft de symfonische metalformatie goed in de gaten. Hoewel zangeres Charlotte Wessels en haar mannen op Apocalypse & Chill herkenbaar klinken en hoewel de geest van de oudere albums soms rondwaart (Lucidity en April Rain in Legions Of The Lost, We Are The Others in het lichtvoetige We Had Everything en April Rain in Vengeance bijvoorbeeld), zijn er vernieuwende elementen in de songs verwerkt, die deze zesde langspeler verfrissend en geïnspireerd laten klinken.
Die vernieuwende elementen vind je primair terug in het toetsenwerk van Martijn Westerholt en het gitaarspel van Timo Somers en dan is het ook nog eens de eerste keer dat er met een echt koor samengewerkt wordt, dat nog wat sterker uitgelicht had mogen worden. Somers verrast trouwens ook nog eens met zijn cleane zang in opener One Second, maar we dwalen af. Dat de gitarist een geweldenaar is op zijn instrument, was al bekend, maar juist in bijvoorbeeld Chemical Redemption en Burning Bridges zijn de vette riffs erg sterk uitgelicht. In Let’s Dance en in Vengeance, waarin Yannis Papadoupolos (Beast In Black) een prima gastzangersrol vervult, staat zijn melodieuze spel goed op de voorgrond.
De bijdragen van de enige gitarist (de vertrokken Merel Bechtold hoor je trouwens nog in Masters Of Destiny) gaan goed samen met het keyboardspel van Westerholt. Dat beperkt zich niet tot de bekende symfonische partijen. De initiator van de band komt namelijk veelvuldig met elementen uit verschillende hoeken, zoals gothic (The Greatest Escape), EDM en trance. Met namen de eerste helft van het album bevat veel aspecten uit de elektronische muziek.
Die verschillende invloeden zijn vervolgens middels uitstekende songwriting verwerkt in compacte tracks die memorabele zanglijnen van Wessels en een hoge mate van muzikaliteit bevatten. Neem Chemical Romance, waarin de bijdragen van de vijf muzikanten elkaar versterken en waarin een koor voor een epische touch zorgt. Een ander voorbeeld is het sfeervolle Creatures, dat met heavy riffs en een beukende ritmesectie begint en daarna melancholische zang- en koorpartijen bevat. Een derde voorbeeld is Legions Of The Lost, met zijn eclectische werking van koorpartijen, zang en gitaarmelodieën.
En zo kunnen we nog wel even doorgaan, want we hebben het nog niet eens gehad over de fraaie orkestraties en zang in de powerballad Ghost House Heart of To Live Is To Die, dat tijdens optredens een meezinger wordt. En over Combustion gaan we slechts verklappen dat het een instrumentale track is. Er valt veel te ontdekken op deze voor Delain-begrippen muzikaal rijke plaat, die veel hoogtepunten bevat. De juiste mate van vernieuwing en herkenbaarheid maken van het gevarieerde Apocalypse & Chill een ijzersterk album, waarop Delain een zeer geïnspireerde indruk achterlaat.
Tracklist:
1. One Second
2. We Had Everything
3. Chemical Redemption
4. Burning Bridges
5. Vengeance
6. To Live Is To Die
7. Let’s Dance
8. Creatures
9. Ghost House Heart
10. Masters Of Destiny
11. Legions Of The Lost
12. The Greatest Escape
13. Combustion
14. Masters Of Destiny – Orchestral
15. Burning Bridges – Orchestral
16. Vengeance - Orchestral
