Metalfan.nl - Metal nieuws, reviews, interviews en meer...
17-02-2019
Rond het jaar 2002, net toen ik het pad der metal aan het verkennen was, kwam ik in aanraking met de band Anthrax. Nadat het gestamp van Limp Bizkit en Rammstein al veelvuldig de weg uit m'n speakers had gevonden kreeg ik ineens, ergens in een hal tijdens een conventie, het nummer Starting up a Posse te horen, en meteen was ik verkocht. De band haar eigenzinnigheid, de humor...het paste volledig in m'n straatje.
Ik sloeg meteen op een speurtocht naar meer muziek van het vijftal. Ik kwam erachter dat er twee soorten Anthrax waren: de nieuwe ('die met die kale'), en de oude ('die met die hawaiibroeken'). Maar de oude deed het 'm; de zang was vet, en de foutheid evenzo. Ik werd fan. Ik verzamelde LP's, maakte een tweetal muurschilderingen, en alles tot '92 (toen de ene zanger stuivertje wisselde met de andere) kende ik al gauw van buiten. Ik vond het alleen zo zonde dat de Anthrax die ik zo'n warm hart toedroeg niet meer bestond...maar wat graag wilde ik de kans krijgen ze nog eens live te zien.
En wis en waarachtig, in 2005 gebeurde dan eindelijk het wonder. Een reünie diende zich aan. De oude zanger Joey Belladonna keerde terug, en Anthrax zou op tour alle oude krakers van toen ten gehore gaan brengen. Ik was door het dolle heen. En ze kwamen ook naar Nederland: ze zouden Dynamo Open Air headlinen, 7 mei dat jaar. De dag voor m'n verjaardag, ook nog eens. Ik maakte het er m'n missie van het welbewuste optreden bij te kunnen wonen.
Het lukte. En zo kwam het dat ik, ergens in een grasveld nabij Hellendoorn, om 12 uur 's nachts luid meeschreeuwend met de klanken van I am the Law m'n verjaardag inluidde. Die editie mag dan de ondergang hebben betekent voor het eens zo roemrijke DOA - ik voelde me de koning te rijk.
Een jaar later stonden ze in de 013. Zelfde opzet. En weer was het een feest. M'n vrienden die erbij waren hebben het er nog altijd over, en ook voor mij was het 1 van de beste optredens ooit. Alles klopte; Belladonna was weergaloos, de sfeer was top, en aan de setlist ontbrak geen kraker. Bij de pithymne Caught in a Mosh verdween ik in de moshpit, om er niet uit te komen eer het nummer was afgelopen. Nadien van was ik stoned van de adrenaline, en dronken van blijdschap.
Maar toen, eind 2007, kwam er een eind aan de zegetocht van Belladonna. De reunie was ineens ten einde. Ik had nog gehoopt op een nieuwe plaat met de zingende haardos, maar de selfproclaimed 'core of the band' bestaande uit Scott Ian en Charlie Benante scheen het daar niet mee eens te zijn. Ik was zwaar teleurgesteld, en besefte nog niet echt goed dat de concerten die ik had bijgewoond misschien de laatste kans waren geweest om 'mijn' Anthrax live te kunnen zien. Ik voelde me bevoorrecht, maar aan de andere kant ook voor de gek gehouden.
Het kwartje viel pas echt vorig jaar, toen Ian en Benante de jonge Dan Nelson als de nieuwe zanger onthulden. De vierde zanger in de Thrax-historie. En hoopte ik eerst nog stiekem op een stylistische voortzetting van de 'Belladonna-legacy', een eerste blik op een concertopname zou later m'n laatste schrijntje hoop verpulveren - een kruising tussen John Bush en Phil Anselmo deelde nu met Ian, Benante, Bello en Caggiano de planken. Geen nieuw materiaal met de oude JB. De oude Anthrax, de Anthrax waar ik van hield, was nu toch echt officieel ten einde.
En nu is het 2009, en over een aantal weken staat het verfriste vijftal in Den Haag hun nieuwe schijf te promoten. Maar als ik eerlijk ben weet ik nog niet zeker of ik wederom afreis. Waarom? Ik weet niet of deze nieuwe-nieuwe Anthrax zal kunnen tippen aan wat ik een paar jaar geleden heb gezien. Ik weet niet of ik uiteindelijk verbitterd met de armen over elkaar bij de bar eindig, klagend over 'hoe erg we weer zijn afgegleden'. Ik weet niet of ik nog altijd met dezelfde onbevlogenheid de moshpit in zal duiken. Ik weet niet of ik het ze nog gun, want de band die in haar hoogtijdagen de charme had zichzelf niet serieus te nemen, neem ik nu niet meer serieus... en dat is, na zo'n tijd van fanschap, toch pijnlijk om in te moeten zien.
Reactie op They were the law
Door Remco op 25-04-2009 om 00:57u
Reactie op They were the law
Door Hugo op 25-04-2009 om 10:30u
Reactie op They were the law
Door Luldebehanger op 25-04-2009 om 14:31u
Reactie op They were the law
Door Lone Starr op 25-04-2009 om 14:48u
Reactie op They were the law
Door Richard op 25-04-2009 om 19:08u
Reactie op They were the law
Door Old Mhb op 25-04-2009 om 19:08u
Reactie op They were the law
Door harry op 25-04-2009 om 19:38u
Reactie op They were the law
Door uil op 25-04-2009 om 20:45u
Reactie op They were the law
Door DeathmetalTom op 25-04-2009 om 22:15u
Reactie op They were the law
Door Rinus op 25-04-2009 om 23:37u
Reactie op They were the law
Door Old Mhb op 26-04-2009 om 07:24u
Reactie op They were the law
Door leonard op 26-04-2009 om 16:48u
Reactie op They were the law
Door Luldebehanger op 26-04-2009 om 17:05u
Reactie op They were the law
Door Begrijpend Lezen op 26-04-2009 om 17:44u
Reactie op They were the law
Door Old Mhb op 26-04-2009 om 19:09u
Reactie op They were the law
Door Luldebehanger op 28-04-2009 om 11:59u
Reactie op They were the law
Door Old Mhb op 28-04-2009 om 20:52u
Reactie op They were the law
Door Luldebehanger op 29-04-2009 om 04:37u
Reactie op They were the law
Door Old MHB op 30-04-2009 om 08:05u
Reactie op They were the law
Door op 02-05-2009 om 09:37u