Metalfan.nl - Metal nieuws, reviews, interviews en meer...
17-02-2019
Rond het jaar 2002, net toen ik het pad der metal aan het verkennen was, kwam ik in aanraking met de band Anthrax. Nadat het gestamp van Limp Bizkit en Rammstein al veelvuldig de weg uit m'n speakers had gevonden kreeg ik ineens, ergens in een hal tijdens een conventie, het nummer Starting up a Posse te horen, en meteen was ik verkocht. De band haar eigenzinnigheid, de humor...het paste volledig in m'n straatje.
Ik sloeg meteen op een speurtocht naar meer muziek van het vijftal. Ik kwam erachter dat er twee soorten Anthrax waren: de nieuwe ('die met die kale'), en de oude ('die met die hawaiibroeken'). Maar de oude deed het 'm; de zang was vet, en de foutheid evenzo. Ik werd fan. Ik verzamelde LP's, maakte een tweetal muurschilderingen, en alles tot '92 (toen de ene zanger stuivertje wisselde met de andere) kende ik al gauw van buiten. Ik vond het alleen zo zonde dat de Anthrax die ik zo'n warm hart toedroeg niet meer bestond...maar wat graag wilde ik de kans krijgen ze nog eens live te zien.
En wis en waarachtig, in 2005 gebeurde dan eindelijk het wonder. Een reünie diende zich aan. De oude zanger Joey Belladonna keerde terug, en Anthrax zou op tour alle oude krakers van toen ten gehore gaan brengen. Ik was door het dolle heen. En ze kwamen ook naar Nederland: ze zouden Dynamo Open Air headlinen, 7 mei dat jaar. De dag voor m'n verjaardag, ook nog eens. Ik maakte het er m'n missie van het welbewuste optreden bij te kunnen wonen.
Het lukte. En zo kwam het dat ik, ergens in een grasveld nabij Hellendoorn, om 12 uur 's nachts luid meeschreeuwend met de klanken van I am the Law m'n verjaardag inluidde. Die editie mag dan de ondergang hebben betekent voor het eens zo roemrijke DOA - ik voelde me de koning te rijk.
Een jaar later stonden ze in de 013. Zelfde opzet. En weer was het een feest. M'n vrienden die erbij waren hebben het er nog altijd over, en ook voor mij was het 1 van de beste optredens ooit. Alles klopte; Belladonna was weergaloos, de sfeer was top, en aan de setlist ontbrak geen kraker. Bij de pithymne Caught in a Mosh verdween ik in de moshpit, om er niet uit te komen eer het nummer was afgelopen. Nadien van was ik stoned van de adrenaline, en dronken van blijdschap.
Maar toen, eind 2007, kwam er een eind aan de zegetocht van Belladonna. De reunie was ineens ten einde. Ik had nog gehoopt op een nieuwe plaat met de zingende haardos, maar de selfproclaimed 'core of the band' bestaande uit Scott Ian en Charlie Benante scheen het daar niet mee eens te zijn. Ik was zwaar teleurgesteld, en besefte nog niet echt goed dat de concerten die ik had bijgewoond misschien de laatste kans waren geweest om 'mijn' Anthrax live te kunnen zien. Ik voelde me bevoorrecht, maar aan de andere kant ook voor de gek gehouden.
Het kwartje viel pas echt vorig jaar, toen Ian en Benante de jonge Dan Nelson als de nieuwe zanger onthulden. De vierde zanger in de Thrax-historie. En hoopte ik eerst nog stiekem op een stylistische voortzetting van de 'Belladonna-legacy', een eerste blik op een concertopname zou later m'n laatste schrijntje hoop verpulveren - een kruising tussen John Bush en Phil Anselmo deelde nu met Ian, Benante, Bello en Caggiano de planken. Geen nieuw materiaal met de oude JB. De oude Anthrax, de Anthrax waar ik van hield, was nu toch echt officieel ten einde.
En nu is het 2009, en over een aantal weken staat het verfriste vijftal in Den Haag hun nieuwe schijf te promoten. Maar als ik eerlijk ben weet ik nog niet zeker of ik wederom afreis. Waarom? Ik weet niet of deze nieuwe-nieuwe Anthrax zal kunnen tippen aan wat ik een paar jaar geleden heb gezien. Ik weet niet of ik uiteindelijk verbitterd met de armen over elkaar bij de bar eindig, klagend over 'hoe erg we weer zijn afgegleden'. Ik weet niet of ik nog altijd met dezelfde onbevlogenheid de moshpit in zal duiken. Ik weet niet of ik het ze nog gun, want de band die in haar hoogtijdagen de charme had zichzelf niet serieus te nemen, neem ik nu niet meer serieus... en dat is, na zo'n tijd van fanschap, toch pijnlijk om in te moeten zien.
Reactie op They were the law
Door Remco op 25-04-2009 om 00:57u
AMEN,
Je haalt de woorden uit mijn mond.......
Reactie op They were the law
Door Hugo op 25-04-2009 om 10:30u
dat einde was wel een beetje dramatisch...
Reactie op They were the law
Door Luldebehanger op 25-04-2009 om 14:31u
Je kunt je maar ergens druk over maken, nietwaar?
Reactie op They were the law
Door Lone Starr op 25-04-2009 om 14:48u
Tis gewoon afwachten. Van de nieuwe Metallica werd eerst ook niks verwacht. Die bleek ook reuze mee te vallen uiteindelijk. En Anthrax is in welke gedaante dan ook altijd in staat geweest goeie metal neer te zetten. En dat is de reden dat Anthrax voor mij nog altijd leeft.
Reactie op They were the law
Door Richard op 25-04-2009 om 19:08u
Ach, ik heb me bij Anthrax nooit zo aan een zanger gehecht net zoals ik met een band als AC/DC en Iron Maiden had, dus Anthrax zal voor mij altijd hetzelfde blijven. Gewoon een goeie gemiddelde metalband.
Reactie op They were the law
Door Old Mhb op 25-04-2009 om 19:08u
Kies een band zoals Motörhead, Sodom of Celtic Frost. Die laatste zijn het bewijs : No Tom, No Frost.
Reactie op They were the law
Door harry op 25-04-2009 om 19:38u
beste anthrax lineup was toch echt met john bush hoor, sound of white noise en we've come for your all zijn het beste wat de band gemaakt heeft .alhoewel,spreading the disease ook wel erg goed was,maar de produktie verpeste wel veel van dat album.en je zegt dat de band zich nooit serieus nam? nou ik dacht het wel ,want dat stripboeken image heeft de band wel kapot gemaakt in de jaren 80.
Reactie op They were the law
Door uil op 25-04-2009 om 20:45u
Conclusie, over smaak valt niet te twisten. Column en case closed!
Reactie op They were the law
Door DeathmetalTom op 25-04-2009 om 22:15u
Goede column. Helemaal mee eens.....
Reactie op They were the law
Door Rinus op 25-04-2009 om 23:37u
Allereerst prima ColumnI
In de begin periode tussen 1984 en 1987 kon ik ze wel waarderen.
Heb ze ook een aantal keren live gezien.
Na Among the living ben ik afgehaakt. M.i. werd de muziek een stuk minder, te veel SOD rifjes, teveel aandacht voor de gimmicks: not, rap, bermuda shorts, ( SOD deed het een stuk beter.)
@ Old Mhb. Wie is de onmisbare schakel in Anthrax? Bij Motörhead, Sodom en Celtic Frost kan ik 'm wel raden.
Je bedoelt toch niet Joey. Hij kan wel aardig zingen, maar volgens mij hij hij weinig tot geen input voor songs. ( Dit kwam meer van Charlie en Scott).
Reactie op They were the law
Door Old Mhb op 26-04-2009 om 07:24u
@ Rinus. Voor mij bepaald de vocalist toch voor een groot deel het geluid van de groep. Ze mogen wel eens anders klinken door invloeden van nieuwe muzikanten maar als Lemmy zijn schuurmaschiene in gang steekt heb je zoiets van : Kijk dat is Motörhead.
Al maak je nog de beste riffs, als de vocalist me niet bevalt haak ik af. Na Turbin kwam Belladonna, bij Exodus was het Souza die na Ballof kwam. Beiden beviellen me niet en ik ben dan afgehaakt. Het contrast was veel te groot in het geluid van de band. Met ouder te worden ben ik hen wel meer gaan waarderen.
Natuurlijk kan het ook andersom. Op Iron Maiden en Killers vond ik Di Anno een goede vocalist. En toen kwam Bruce ...
Reactie op They were the law
Door leonard op 26-04-2009 om 16:48u
Blijft jammer dat een reunie die 2 jaar duurde geen nieuwe plaat heeft opgeleverd.
Hoe moeilijk was het om in die oude samenstelling gewoon een nieuw album te maken ?
Reactie op They were the law
Door Luldebehanger op 26-04-2009 om 17:05u
Old Mhb: En toen kwam Bruce, ja die ken nie zingen nie. Hou toch op, je maakt jezelf compleet belachelijk door zulke reacties te plaatsen.
Reactie op They were the law
Door Begrijpend Lezen op 26-04-2009 om 17:44u
Hey, Luldebehanger, jij bent degene die zichzelf belachelijk maakt, want als je begrijpend kon lezen dan had je begrepen dat Old Mhb bedoelt dat hij Bruce Dickinson een geweldige zanger vindt. Hij geeft immers eerst voorbeelden van bands waarvan hij de tweede zanger een stuk minder vindt dan de eerste, en dan noemt hij Iron Maiden als een voorbeeld waar het juist andersom is... snap je?
Reactie op They were the law
Door Old Mhb op 26-04-2009 om 19:09u
Effe een tekeningetje maken voor Luldebehanger. Opgepast dat is puur persoonlijk qua (wat betreft) smaak.
Di Anno < Bruce = Bruce vind ik een grootsere zanger dan Di Anno Paul
Ballof > Souza = Ballof vind ik een grootsere zanger dan Souza.
Ik hoop dat je tijdens de lessen wiskunde beter hebt opgelet dan tijdens die van Nederlands.
Reactie op They were the law
Door Luldebehanger op 28-04-2009 om 11:59u
Kan ik er wat aan doen dat ik weer dronken was. Schrijf dan niet zo ingewikkeld, dan snapt een boer met peuterspeelzaal als hoogst genoten opleiding het ook. Prutser. :-)
Reactie op They were the law
Door Old Mhb op 28-04-2009 om 20:52u
De prutser laat je effe weten dat je wel de enige bent die het verkeerd begreep. Ik heb anders ook niet bepaald een diploma van universair niveau.
Reactie op They were the law
Door Luldebehanger op 29-04-2009 om 04:37u
Kun je nagaan hoe vreselijk beroerd het met mij gesteld is...
Reactie op They were the law
Door Old MHB op 30-04-2009 om 08:05u
Sterkte !
Reactie op They were the law
Door op 02-05-2009 om 09:37u
Mooie column Greg! Ik was ook bij Anthrax op DOA 2005 en in Tilburg, een jaar later. Fantastische shows! De tweede nog beter dan de eerste (ze speelden toen een stuk strakker). Het optreden in 013 in april 2006 is misschien wel mijn favoriete optreden ooit: de setlist, het enthousiasme van band en publiek, de energie, de verslavend goede sfeer, etc (alleen een band als Death Angel kan hier misschien aan tippen). Ik ben van mening dat Ian en Benante niet alleen Belladonna schofterig behandeld hebben, maar tevens Bush, die eigenlijk onverwacht de laan werd uit gestuurd toen de tour met Joey zo'n succes bleek te zijn. Hoewel ik moet zeggen dat er ook sprake is van een gerucht dat Belladonna de laan is uitgestuurd omdat hij niet aan een grote tour met Anthrax in het voorprogramma van Black Sabbath/Heaven & Hell wilde beginnen.....Wat de waarheid ook is, het charisma, de humor en de sympathie van 'the Indian' is in mijn opzicht onmisbaar voor de band.
