Ja, wel goed! Het is wel weer even wennen aan alles, want de hele maand december ben ik toch grotendeels van de radar verdwenen. Ik ben nu weer druk met Roadburn bezig.

Over een paar maanden is het alweer zover. In mijn vriendenkring merk ik dat mensen in de ’Roadburnsfeer’ beginnen te komen. Wanneer begint dat bij jou?

Dat begint eigenlijk al vrij snel als het festival afgelopen is. Vooral als ik door het jaar heen bezig ben met het boeken van bands. Dan zit ik al in die sferen. Alleen dit jaar is de twintigste editie en dat moet iets heel speciaals worden, maar er is zoveel privé gebeurd in mijn familie en die van mijn vriendin, waardoor het een raar proces is. Om mij heen zie ik heel veel mensen die in de Roadburnsfeer zitten en zelf zit ik daar nog niet helemaal in. In mijn hart weet ik wel dat ik er met veel passie en zorg aan werk, maar ergens is het door de familieomstandigheden moeilijker voor me geworden. Gelukkig zijn mensen om me heen er goed mee bezig. Ik weet zeker dat zodra het festival daar is, dat ik dan helemaal in de juiste sfeer zit; het gaat per dag die kant op.

Hoeveel tijd besteed je effectief gezien aan een editie van Roadburn?

Ik ben er het hele jaar mee bezig, maar het is een hobby. Ik heb wel eens gezegd: “zonder gekte kun je Roadburn niet doen”. Het is iets wat mij drijft als mens om dit te doen. Ik ben zo innig verweven met deze muziek. Dit is waar ik van houd en veel mensen en bands zijn echt een deel van mijn leven. Eigenlijk is het complete gekte.

Hoeveel edities kijk je vooruit? We hebben elkaar wel eens eerder gesproken en ik weet dat je met bands bezig bent die op z’n vroegst in 2016 naar Roadburn komen.

Eigenlijk werk ik maar naar één editie. Ik ben gefocust op het komende jaar. Alleen soms zijn er dingen die in het artistieke concept niet heel goed passen. Er zijn ook bands die zelf met dingen bezig zijn waardoor ze niet kunnen en dan maak ik vaak afspraken voor het jaar daarop. Dat betekent alleen niet dat ik dan heel bewust met dat specifieke jaar bezig ben. Maar er zijn bands waarmee ik voor de langere termijn aan het praten ben.

Werk je dan wel met bepaalde thema’s als je zegt dat het soms artistiek niet past?

Het is geen thema wat van tevoren op de tekentafel bedacht wordt. Ik wilde het alleen maar als voorbeeld geven. We wisten wie er curator zou worden. Dit jaar zijn dat Enslaved en Wardruna en ik wist ook wat zij gaan doen met Skuggsjá en dat het wat meer in de richting van donkere, folkachtige en dronerige zou gaan. Ook wat atmosferischer overigens. Dat wordt dan een heel belangrijke peiler. Als dat staat, dan ga ik het festival er als het ware omheen bouwen. Vandaar dat ook een Fields Of The Nephilim wordt uitgenodigd en Wovenhand. Dan ga ik het artistiek verder uitbouwen. Dat maakt het spannend. Ik wil niet een festival hebben dat zich blijft herhalen met Sunn O))), Electric Wizard en Sleep. Allemaal fantastische bands, maar die kunnen het jaar erop wel weer geboekt worden. Dit jaar was er een uitgangspunt, een ijkpunt en dat gebeurt vaak heel spontaan. Dat bedenk ik niet, dat gebeurt gewoon in gesprekken met een curator, een artist in residence of met andere mensen die ik ken. Dat artistieke kwartje valt op een gegeven moment. Het is alleen heel lastig om uit te leggen waarom het dan dit jaar ineens deze kant op gaat.

Hoe gaat de kaartverkoop?

Goed! Het is natuurlijk even wennen dat het niet in vijf minuten uitverkocht is, maar dat zagen we ook al vorig jaar. Maar als we kijken naar de periode 2007 tot 2012, dan hebben we het over een periode waarin Roadburn de enige was die dit deed en deze specifieke sfeer neerzette. Vanaf 2011 zijn er natuurlijk heel veel andere bijgekomen, zoals Desertfest en Heavy Days In Doomtown, maar ik kan er zo nog tien andere noemen in Europa. Ineens is het niet meer Roadburn, maar hebben mensen tien tot vijftien alternatieven in dezelfde periode of de maanden erna. Het landschap, maar ook de tijd, is veranderd. Mensen gaan kiezen. We hebben nu 2600 mensen die aan Roadburn verknocht zijn, die tickets gekocht hebben. Daarmee blijven er nog 200 over die stilletjesaan verkocht worden aan mensen die nu keuzes gaan maken. Dat heeft met geld, reisafstand, locatie en/of bands te maken. Het verhaal dat de voorverkoop niet lekker zou gaan, is uit de hoogte. Het is voor veel mensen die met hart en ziel bij Roadburn betrokken zijn moeilijk om te zien dat het nog niet uitverkocht is, maar ik schiet er niet van in de stress op dit moment. Ik hoop natuurlijk wel dat het uitverkoopt. Dat zou mooi zijn voor de twintigste editie.

Kwade tongen beweren dat je bent begonnen met de dagkaarten, omdat het niet uitverkocht is.

Nee hoor, wat we proberen is om Roadburn op al die verschillende scenes aan te laten sluiten; het samenbrengen van stoner, sludge en psychedelica, maar ook bijvoorbeeld donkere folk. Normaal is dat de kracht van Roadburn, maar dit jaar hebben we ook bands als Wardruna, Fields Of The Nephilim (gothic), en de proggy invalshoek van Anathema en Goblin. Dan hebben we ook nog de typische Roadburn kant met o.a. Floor en Eyehategod. We kregen veel reacties in de trant van: ‘ik wil graag een dag komen’ of ‘ik wil graag dit of dat zien en ken de andere bands niet’. Dat hadden we niet of nauwelijks bij vorige edities. Het kwam als een verrassing. En omdat we als festival toch proberen te groeien, zijn we op dagkaarten overgestapt; zo kunnen we die scenes ook met elkaar verbinden. Het is met name de curated day, de vrijdag, waar mensen helemaal gek van zijn. Daarvoor hebben we al ontzettend veel kaarten verkocht. Het is daarmee ook een manier om nieuwe mensen met Roadburn kennis te laten maken. We schrokken ook wel een beetje van de ontzette goede reacties op het vrijgeven van die dagkaarten.

Een van de meningen waar ik het stiekem wel mee eens ben is dat de sfeer misschien aangetast wordt. Dat je er niet langer alleen met mensen staat die in een bepaalde mindset hebben, omdat ze er de volle vier dagen voor uitgetrokken hadden. Dat gevoel knaagt namelijk op de traditionele afterburner waarbij je ineens te maken hebt met dagjesmensen.

Toch zijn driekwart tot tachtig procent van de tickets weekendkaarten. Het gaat dus ook maar om een klein percentage mensen. Ik ben niet bang dat het ten koste van de sfeer gaat. In eerste instantie dachten we dat mensen dagkaarten zouden kopen voor een bepaalde band – dat ze alleen een ticket zouden kopen om bijvoorbeeld Fields Of The Nephilim of Wovenhand te kunnen zien. Niets is minder waar, mensen kopen vooral een ticket om heel bewust een bepaalde dag op Roadburn mee te kunnen maken, simpelweg omdat die dicht bij hun gevoel staat. En zoiets komt de sfeer altijd ten goede!

Wanneer is Roadburn voor jou een succes?

Als ik in de ik-vorm mag praten, dan streelt het mijn ego als het uitverkocht is, maar voor mij is het allerbelangrijkste, dat wanneer ik hier vier dagen rondloop, de bezoekers met een grote smile zie rondlopen. En dat al die mensen die van heinde en verre zijn gekomen, helemaal opgaan in het festival, de muziek en de bijzondere sfeer. Dat ze helemaal verbaasd zijn over de impact van Roadburn. Daarnaast werkt het ook de andere kant op; dat ik ook de bands zie genieten van het festival, dat Roadburn ze aanspoort om een wereldoptreden te geven. En dat de mensen van 013 geïnspireerd worden om het beste in hunzelf naar boven te halen. Het gaat uiteindelijk om de saamhorigheid tussen de bands, het publiek en 013. Als die voelbaar is, dan is Roadburn voor mij een groot succes en vervult het festival me met trots. Als die saamhorigheid zou ontbreken, dan is er echt iets fout gegaan.

Welke bands staan al lange tijd bovenaan je lijstje om eens voor Roadburn uit te nodigen?

Die vraag wordt me wel heel vaak gesteld. Ook dat is een moeilijke, want dan gaat het over persoonlijke voorkeuren. Die hebben Jurgen en anderen natuurlijk ook. Ik zou heel graag Golden Earring ooit eens willen hebben, en dat ze alleen maar nummers spelen van hun platen tussen 1969 en 1973; de periode van On The Double tot Moontan. Wat een hoogtepunt. Stel je voor dat de Scorpions hun eerste plaat, Lonesome Crow, integraal op Roadburn zou spelen? Helaas gaat dat nooit gebeuren. Daarnaast hoop ik dat we de Chris Robinson Brotherhood kunnen strikken; de voormalig zanger van de Black Crowes heeft tegenwoordig een geweldige jamband. Natuurlijk zijn daar ook nog Black Sabbath en ZZ Top, maar die zijn voor Roadburn helaas niet haalbaar. We zijn maar een klein festival. Tuurlijk kun je ZZ Top en Black Sabbath boeken, maar dat hoort bij de Fortarocks en Graspops, want dat is gewoonweg niet te verwezenlijken in de Roadburnsetting. Het blijft een grote droom natuurlijk.

Hoe vaak vragen mensen je een bepaalde band te boeken?

Heel vaak. Elke dag.

Wat vind je daarvan?

Moeilijk. Wat ik moeilijk vind, is om uit te leggen welk artistiek concept ik in mijn hoofd heb. Waarom het beter is om sommige bands wel of niet te boeken. Soms willen mensen graag bands zien die al heel vaak geweest zijn, of waar je toevallig al mee praat voor het jaar daarop. Soms lukken dingen ook gewoonweg niet. Er is ook natuurlijk ook een achterkant aan Roadburn: de harde boekingswereld. Soms is het gewoon niet uit te leggen, dat ik bepaalde bands niet kan boeken omdat die –op dat moment- het budget ver te boven gaan. En dat het ten koste gaat van het totaalprogramma.

Bezoekers, maar ook muzikanten, dichten je een haast goddelijke status toe. Hoe ga je daar mee om?

Dat vind ik ook heel moeilijk. Ik doe dit puur en alleen omdat ik heel erg van deze muziek houd. Roadburn is mijn leven, het is een artistieke drijfveer. Daar zit verder helemaal niets achter. Daarom vind ik het heel erg moeilijk om hiermee om te gaan. Ik wil ook niet dat mensen het zo zien. Het is niet mijn ding, zeg maar.

Heb je tijdens het festival dan ook wel tijd om echt van de muziek te genieten of word je van alle kanten…

Ik word tijdens Roadburn altijd van hot naar her gesleurd. Dat is niet erg, maar soms word ik daar ook knettergek van. Gelukkig kan ik nu wat meer loslaten. Dat komt overigens op het conto van 013; zij verrichten productionele wonderen tijdens het festival. Daardoor kan ik nu wat makkelijker tijd nemen om dingen te zien. Dat is wel heel fijn, want er zijn altijd wel een of twee shows die ik helemaal wil zien. Ik plan heel serieus om die paar bands, die zoveel voor mij betekenen, ongestoord te kunnen zien. Dan spreek ik ook af met de mensen van de productie, en die spelen me dan helemaal vrij. Dat is zo’n groot cadeau. Toch gaat het ook wel eens mis, zoals met Uncle Acid And The Deadbeats bijvoorbeeld. Ik was ontzettend blij dat ze hun eerste optreden ooit op Europese vasteland op Roadburn deden. Door omstandigheden werd ik echter weggeroepen. En heb uiteindelijk alleen de laatste minuut kunnen zien: bummer! Waarschijnlijk ben ik, net als veel anderen, wel blij met de streams op 3voor12, want ook ik zit daar met smart op te wachten. Dan kan ik thuis het festival rustig beleven en genieten van alle herinneringen die dan op mijn netvlies staan.

Boek je dan wel eens bands die je ongetwijfeld goed vindt, maar niet hoeft te zien? Met als voordeel dat je minder moeilijke keuzes hoeft te maken.

Nee, dat is niet de achterliggende gedachte. In de beginjaren was Roadburn vooral een afspiegeling onze (lees: Jurgen en Walter’s) muzikale voorkeuren, maar gaandeweg is dat veranderd. We willen van Roadburn namelijk een uitgebalanceerd festival maken en dan moet je je eigen voorkeur opzij durven te zetten. Er spelen bands op Roadburn, die ik artistiek en muzikaal een warm hart toedraag, maar die ik ’s avonds thuis niet beluister.

Zie je het als je taak om onbekend talent aan de man te brengen?

Ja, dat vind ik heel belangrijk. Ook dat is moeilijk, want het gaat uiteindelijk over smaak. En over muzieksmaak valt met iedereen te twisten. Toch vind ik het belangrijk dat Roadburn voor veel bands een springplank is om voor een groter publiek op te kunnen treden en door te breken. Daarom willen we onbekende bands ook graag een kans geven – soms boeken we bands al op basis van een demo, gewoon omdat ze zo goed zijn, en omdat we zeker weten dat die band weerklank in de scene zal vinden.

Krijg je veel advies of volg je ook veel andere kanalen?

Ik luister veel zelf en praat vaak met Jurgen, maar er komt zoveel uit tegenwoordig, dat we niet altijd de vinger aan de pols kunnen hebben. Daarom volg ik ook veel andere kanalen. Tijdens concerten spreek ik vaak met muzikanten. Zij houden me graag op de hoogte. Het is mooi om te zien hoe zij vol vuur over nieuwe bands vertellen. Ook luister Ik naar de Roadburnbezoeker. Zo kom je toch heel spontaan bij bands terecht die je nog niet kent, of waarvan je het in eerste instantie niet hoort. Dan valt het kwartje pas als anderen er over blijven praten. En dat maakt het heel spannend.

Toch komt het vaak voor dat compleet onbekende bands, ik noem een Blues Pills, hier komen, maar kort erna op alle grote festivals spelen.

Blues Pills is een verhaal apart: De band was geboekt op basis van hun 10”, Bliss, op Crusher Records. Gewoon een goede 10” van een veelbelovende, door de 70s geïnspireerde band (muziek waar ik overigens veel mee heb). Niets meer, niets minder. Tijdens Roadburn probeerden 1000 tot 1500 mensen zich letterlijk in de Green Room (capaciteit: 375) te wurmen. Zowel wij als de band werden hier compleet door overvallen. Er kwamen behoorlijk wat noodoproepen over de portofoon voor crowd control. Het blijft echter een mooi moment, omdat we het niet zagen aankomen dat de band was geëxplodeerd. Dat is echt iets ongrijpbaars. Iedereen had het dat jaar namelijk over Goat en Kadavar.

Overweeg je dan om zo’n band later terug te laten komen?

Ja, dat overweeg ik wel. Daarom komen bands ook terug. In het geval van Blues Pills is dat moeilijk. De band is zo gegroeid dat de gage ook navenant is. Betaal ik heel veel geld om Blues Pills op het hoofdpodium te zetten? Of verdeel ik dat bedrag over vijf a zes kleinere bands? Blues Pills spelen nu vrijwel op alle belangrijke rock- en metalfestivals, en dus ben ik bang dat hier straks heel veel mensen staan, die de band al meerdere malen gezien hebben. Dat blijft erg lastig, maar Blues Pills zal ongetwijfeld terugkomen. En het is ze gegund – hopelijk goeien ze uit tot een hele grote band.

Er zijn mensen die denken dat jij in staat bent om bands weer bij elkaar te laten komen. Een tijd geleden sprak ik veel mensen die hoopten dat jij bijvoorbeeld Isis kon laten komen. Hoe kijk je daar tegenaan?

Ook een moeilijke vraag. Als Isis weer bij elkaar komt, dan zijn ze veel te groot voor Roadburn. Dat gaat dan meteen naar Primavera of ATP, want daar zitten –grof gezegd- de partijen met veel geld. Isis heeft een mythische status en die band weet wat hun waarde is. Er is ook veel gebeurd in die band; mochten ze weer bij elkaar komen, dan heeft dat een enorme impact. En daar hangt vervolgens weer een prijskaartje aan. Op dat niveau krijg ik het niet voor elkaar. Heb je het over Roadburnniveau, een kleiner niveau, dan kan het festival wel een drijfveer zijn voor bepaalde bands om weer bij elkaar te komen. Dan heeft het te maken met liefde voor muziek. Dat zijn dan bands die een hart voor Roadburn hebben. Ik heb de macht dus niet, maar het is een samenspel tussen Roadburn, de bands en misschien mijn persoonlijkheid. Het moet allemaal samenkomen, maar het niveau Kyuss en Isis is way beyond my league.

Wat maakt een band geschikt om op Roadburn te mogen spelen?

Ik vind het heel mooi om de bands die aan de basis van Roadburn gestaan hebben te halen. Dan heb je het over de oude jaren zestig en zeventig bands. We hebben Blue Cheer gehad. Dat soort bands: de oorsprong. Omdat de inspiratie daarvandaan komt. Dan willen we graag de bands hebben die wat met die oorsprong gedaan hebben, of dat nou op het gebied van stoner, sludge, postrock, psychedelica, heavy seventies of avant-garde is. Zolang de bands daar maar een eigen draai aan gegeven hebben – authentiek zijn. Ik vind het ook heel mooi om te zien wanneer jonge mensen, jonge bands daar dan ook weer iets mee doen. Zeg maar dat het stokje alsmaar wordt doorgegeven. Dat zijn de belangrijkste criteria. Dat bands echt iets eigens proberen te doen met de muziek die voor Roadburn staat. Of bands die daarin heel invloedrijk zijn geweest en muzikanten die een grote inspiratiebron zijn.

Heb je wel eens overwogen om bands van buiten de westerse wereld te boeken? Afrikaanse bands waar Goat onder andere heel veel inspiratie vandaan haalt bijvoorbeeld.

Ja, dat speelt zeker! Het zou wel een richting zijn die we met Roadburn ook zouden willen inslaan. Het zou prima passen binnen het concept. Zeker bepaalde wereldmuziek, denk aan Tinariwen. Alleen ik heb niet zoveel contacten in die wereld. En het wordt moeilijk: In die wereld wordt Roadburn gezien als een metalfestival. Leg dan maar eens uit dat Roadburn bovenal een muziekfestival is. Weliswaar een muziekfestival dat zich vooral richt op de hardere, wat afwijkende genres. Vaak zijn die mensen heel bang dat ze dan op de verkeerde plek terecht komen. Laat ik het zo zeggen: we hadden The Pretty Things. Een welbekende band uit de jaren zestig. Zij kwamen hier binnen en schrokken in eerste instantie. Die keken zo van: “oh, een metalfest.” Vijf minuten later hadden ze allemaal een grote glimlach, glimmende ogen en riepen ze: “dit is Londen, 1967, alleen zien de mensen er niet uit als de Hell’s Angels van toen, maar zijn het metalgasten met tattoos en grote baarden - het gevoel is hetzelfde! We zijn hier op onze plek!”. Dat is wat muzikanten hier moeten voelen; dat ze op hun plek zijn, ongeacht de setting. Dat gevoel is niet in woorden uit te drukken. Om terug te komen op je vraag, dat zouden we dus aan bands als Tinariwen moeten kunnen uitleggen.

Wat me direct opviel toen ik zelf voor het eerst naar Roadburn ging, is dat bands niet zomaar een simpele backdrop hebben, maar met beamers van alles projecteren. Wat bied je die bands precies qua visuals?

Visuals zijn een belangrijke peiler van Roadburn sinds het prille begin. Het is altijd onze bedoeling geweest om visual arts en muziek samen te brengen; het is zelfs een van de redenen waarom we Roadburn hebben opgezet.

Nu hebben we behalve dat ook documentaires, discussies, clinics en dergelijke. Zijn er nog dingen die je heel graag nog eens op Roadburn wilt doen?

Ik zou wel graag een heel mooi filmprogramma erbij willen hebben. Een samenwerking met een bioscoop. De muziek van Roadburn is natuurlijk onlosmakelijk verbonden met beelden, met films. Dan zou je parallel aan het festival ook een heus filmprogramma kunnen vertonen. Daarnaast zou Theaters Tilburg een mooie toevoeging kunnen zijn. Dat we tijdens Roadburn in een schouwburg-achtige setting, de concertzaal, mooie seated shows kunnen produceren. Denk aan speciale akoestische shows, of een samenwerking met een orkest. Of speciaal voor het festival gecomponeerde muziekstukken. Dat zou de verbreding van Roadburn ten goede komen.

Het valt sowieso op dat bands hier vaak speciale shows opvoeren. Zo komt met Skuggsjá ongetwijfeld iets heel bijzonders. Is dat iets waar je heel vaak naar vraagt of komen bands daar ook zelf mee?

Soms moet ik er naar vragen, maar soms ook niet. Skuggsjá is een project van Enslaved en Wardruna, en speciaal gecomponeerd omdat de Noorse grondwet tweehonderd jaar bestaat. Beide bands wilden het heel graag nog ergens anders opvoeren, en Roadburn was de gedroomde keuze. Er is namelijk een speciale band tussen het festival en beide bands. Daarnaast is er ook een persoonlijke band, en dat maakt het allemaal veel gemakkelijker. Voor Skuggsjá is een goede productie nodig, maar ook een heel goed geluid –iets dat op Roadburn vanzelfsprekend is. Vandaar dat Enslaved en Wardruna weten dat ze bij Roadburn in goede handen zijn, en ze Skuggsjá op de twintigste editie van het festival zullen opvoeren. Het is een samenspel. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor Claudio Simonetti’s Goblin. Zij waren afgelopen jaar heel goed. Wat me vooral opviel, is dat het publiek uit hun dak ging bij de soundtracks van Dawn of the Dead en Suspiria. Aangezien visuals zo belangrijk zijn voor Roadburn, hebben we Claudio Simonetti’s Goblin nu gevraagd om niet alleen de hele soundtracks te spelen, maar ook om de films in z’n geheel te vertonen. Een makkelijk vraag omdat ze het ook elders gedaan hebben. Met Sólstafir is het anders gelopen; ze deden op het filmfestival van IJsland de soundtrack voor Hrafninn Flýgur, When The Raven Flies, een IJslandse vikingfilm. De mensen eromheen hebben mij gebeld en gevraagd van: “goh, zou je ze willen uitnodigen? want ze willen dit nog een keer buiten IJsland doen.”. Ik heb ook bands gevraagd om platen te spelen. Zo heb ik High On Fire gevraagd om hun eerste plaat te spelen. Uiteindelijk lag dat eerste album muzikaal wat verder weg van wat ze nu doen. Dat was wel een moeilijke stap. Soms zijn er ook bands die bij ons aankloppen, dus dat is een heel leuk samenspel.

Komen er in het kader van de twintigste editie nog speciale verrassingen?

Nee, er komen geen verrassingen. Skuggsjá is hét evenement van Roadburn. Het is moeilijk uit te leggen aan mensen, omdat er nog geen muziek van is. Er staan een paar clipjes van het concert in Noorwegen op YouTube die er totaal geen recht aan doen. Dat wordt echt wel hét ding waar mensen totaal overdonderd gaan worden.

Sinds een aantal jaren werk je met curators, artiesten die mede de programmering op een dag bepalen. Waaraan moet een goede curator voldoen?

De eerste curator was David Tibet van Current 93 in 2008. Het belangrijkste is dat een curator -of het nou een muzikant of een band is- een belangrijke en inspirerende rol heeft gespeeld. Dat ze andere muzikanten hebben beïnvloed, maar ook dat ze platen hebben gemaakt die binnen onze wereld klassiekers zijn; platen die een blauwdruk zijn voor voor bepaalde genres. En een grote inspiratiebron, ook voor Roadburn. Het zijn dus mensen die hun muzikale en artistieke sporen verdiend hebben. Het curatorschap is ons eerbetoon. We willen deze kunstzinnige mensen heel graag bedanken door ze een dag van het festival te geven. We hopen natuurlijk dat ze met hun creatieve geest het festival naar een hoger plan tillen. Dit is de beste manier waarop ik het kan uitleggen. Zo geldt het ook voor deze editie met Enslaved, Warduna en Skuggsjá. Het is zo’n goed project en die mensen hebben zo’n goede artistieke visie; het moest gewoon zo zijn dat zij gingen cureren.

Wil je delen wie je voor de toekomst op het oog hebt voor het curatorschap?

Nee, omdat er nog teveel kaarten op tafel liggen en er geen keuzes zijn gemaakt.

Aan welke curator denk je met het meeste plezier terug?

Dat zijn er twee, nee drie. Dit is een heel moeilijke omdat het heel bijzonder is om met de curatoren te mogen samenwerken. Het meeste heb ik geleerd van Mikael Åkerfeldt. Opeth is eigenlijk een x aantal maten te groot voor Roadburn. Maar om met zo’n iemand te mogen samenwerken, en te ondervinden hoe Mikael artistiek te werk gaat, dat was wel heel bijzonder. En het werd me duidelijk waarom hij Opeth naar zo’n hoog artistiek niveau heeft weten te tillen. Ik ben heel trost op mijn samenwerking met voormalig Celtic Frost-mastermind Tom G. Warrior en Voivod. Ik ben 49, maar sinds mijn vijftiende een heel groot metalfan. Voivod en Celtic Frost zijn bands die ik vanaf hun eerste platen heb gevolgd - dat zijn dan jeugdhelden. Ik heb altijd bewondering voor ze gehad en het is zo’n belangrijk deel van mijn muzikale leven. ik heb nooit durven dromen dat er ooit een moment zou komen dat ik artistiek iets met ze zou gaan doen. En dat is gebeurd! Dat zijn dan de heel trotse momenten. Het was ook heel fijn om met Neurosis te mogen samenwerken. Om even terug te komen: het meest leerzame moment was met Mikael Åkerfeldt en het meest warme gevoel en trots: Voivod en Tom G Warrior.

Wat is het mooiste compliment dat je met Roadburn hebt gekregen?

Dan kom ik toch weer terug op Voivod en Tom G Warrior. Dat mensen die ik zo hoog heb zitten als muzikant, hier met een heel goed gevoel zijn vertrokken en met een warm hart terugdenken aan Roadburn. Dat vind ik een heel groot compliment.