Ja, het past wel bij de muziek. Het geeft aan welke richting de muziek op gaat. De teksten en de titels zijn iets waar we als groep aan gewerkt hebben. Het is ook iets wat we als groep goed gedaan hebben, omdat we zonder het te weten allemaal dezelfde richting kozen. Dat geldt dan ook voor zowel de muziek als de teksten.

Het is wel jullie derde plaat en daarmee niet iets om lichtzinnig over te denken. Levert dat geen stress op?

Natuurlijk levert zoiets stress op, maar daar probeer je vooral niet op te letten. Natuurlijk weten we wel dat we met iets moeten komen dat beter is dan je vorige werk. Anders zou het compleet zinloos zijn om een nieuwe plaat uit te brengen. We hebben er dus juist de tijd voor uitgetrokken, om dit album zo goed mogelijk te maken. Daarnaast hebben we ook rustig onze lessen getrokken uit de opnameprocessen van onze vorige platen over wat we willen. Door de rust hebben we een fundamenteel plan opgezet over hoe het album moet klinken en moet worden.

Je gelooft dus in het concept dat de nieuwe plaat altijd het oude moet overtreffen. Geeft het zelfs geen voldoening wanneer je een bepaald niveau hebt bereikt en dat kan vasthouden?

Nee, we moeten ons blijven ontwikkelen en daarom moeten we beter worden. Anders zou het compleet nutteloos zijn om er mee door te gaan. We zijn hier om muziek te maken en om iets met onze creativiteit en passie te doen. Als dat niet langer bestaat, zullen we stoppen met de band.

Ben je dan niet bang om het plafond van je creativiteit te bereiken?

Zo lang we duidelijk voor ogen hebben wat we willen doen, in plaats van maar wat aan te modderen, niet nee. Het uitbrengen van platen moet geen routine worden. Dat is het ergste wat je als band kan overkomen. Als ik het gevoel verlies, dan ga ik met iets anders aan de slag. Ik schrijf voortdurend muziek. Ik ben er constant mee bezig.

Hoe zijn de reacties tot nu toe op Death By Fire?

De responsies tot nu zijn fantastisch. We zijn overweldigd en tot nu toe gaat alles veel beter dan verwacht en dan wat we tot op heden hebben meegemaakt. Als je een plaat aan het opnemen bent en je zo diep in het proces zit, sta je helemaal niet stil bij hoe iemand anders het resultaat gaat vinden. Je bent zo met je eigen ding bezig. Dat is natuurlijk ook goed, want als je juist voor andere mensen muziek maakt, is het niet langer jouw muziek. Zo is het ook gegaan met deze plaat van Enforcer. Deze plaat is wat wij wilden wat het zou worden. Zo gaat nou eenmaal. Je moet je gewoon helemaal afzonderen. Pas wanneer het klaar is, kan je van een afstand kijken op het resultaat en concluderen dat anderen dit ook wel eens goed zouden kunnen vinden. Dat is dan wel niet ons doel. Ons doel is dat we muziek maken die we zelf willen horen en dat we de shows doen die we zelf willen zien.

Jullie voorkeuren zijn dan ook wel wat veranderd. ik mis namelijk de ingetogen tracks als Katana, Running in Menace en, persoonlijke favoriet, Walk With Me.

Ze zijn er wel degelijk. we hebben namelijk Silent Hour / The Conjugation. Die heeft wel degelijk de epische vibe waar je het over hebt. Het is natuurlijk ook niet de bedoeling dat we onszelf gaan herhalen. Je moet muziek niet vanuit een bepaald patroon of een specifieke opzet. De songwriting zal moeten evolueren en je moet er voor zorgen dat een nummer vloeiend klinkt. Zo ging dat ook met Katana en Walk With Me. Het is natuurlijk wel iets anders, maar dat soort songs staan ook op Death By Fire. Met Diamonds waren we nog bezig om de juiste richting te vinden, terwijl we nu al meer ons eigen ding doen. We willen uitblinken in wat ons speciaal maakt. We gaan niet proberen datgene na te doen wat andere bands goed kunnen.

Enforcer is ooit begonnen als eenmansband. Betekent dat je zelf de koers bepaalt en het meeste bijdraagt wat de muziek betreft?

Dat is echt een groepsproces geworden. Ik heb zelf de fundering gelegd voor wat Enforcer zou gaan worden. Later heb ik de leden erbij gezocht en ervoor gezorgd dat de neuzen dezelfde kant op staan. Alle bandleden weten wat we doen en waar we voor staan en dat maakt het makkelijk om samen te werken. Iedereen kan iets bijdragen op die manier, omdat het past bij waar Enforcer voor staat.

En ben jij dan de kapitein of is Enforcer een democratie?

Het is een democratie.

Wat de line up betreft, valt het op dat Adam Zaars er niet langer bij is. Waarom is hij vertrokken?

Hij had geen zin meer in wat we doen, denk ik. Het was zijn beslissing en daar kunnen we mee leven. Als je je ergens niet meer voor kan geven, dan moet je er ook mee stoppen. Dat is ook waar muziek en kunst om gaat. Je moet jezelf er helemaal voor geven.

Was het moeilijk voor je om de gitaar weer ter hand te nemen?

Nee, niet echt. Bij het schrijven van de meeste songs gebruik ik een gitaar. Het voelt heel natuurlijk aan om mijn riffs te spelen. Niets vreemds dus. Het duurde wel even voordat we er aan gewend waren. Wat de live shows betreft dan. Nu voelt het beter aan dan ooit.

Was het ook geen probleem om het zingen met je gitaarspel te combineren?

Nee, ook dat voelt heel vertrouwd aan. De gitaar is altijd mijn instrument geweest. Ik kan het er zo bij doen. Geen enkel probleem.

Welke bands behoren momenteel tot je grootste inspiratiebronnen?

Persoonlijk of voor de band? Want persoonlijk luister ik naar veel verschillende soorten muziek. Wat de band betreft, toen we het concept van Enforcer creëerden, zijn we zwaar beïnvloed door andere bands. Dat mag duidelijk zijn. Dat is trouwens bij alle bands. Maar bij onze nieuwe plaat hebben we zoveel mogelijk invloeden buitengesloten, om er voor te zorgen dat we meer naar onszelf dan naar andere bands kijken. Ik vind dat we nu vooral door onszelf geïnspireerd worden.

Doet het iets met je dat er altijd wel mensen zullen zijn die blijven roepen dat je muziek wel heel erg geïnspireerd is door bands als Iron Maiden?

Dat moeten ze vooral zelf weten. Mensen die alleen dat kunnen roepen, hebben maar een heel nauwe referentiekader. Als mensen alleen maar Iron Maiden kunnen aanhalen, dan is dat hun probleem. Ik ontken de invloeden niet en ik kan je zeggen dat het er heel wat meer zijn dan enkel Iron Maiden.

Zweden is een land waarin de laatste jaren erg veel wordt teruggegrepen naar oude stijlen. We zien bands als Enforcer die teruggrijpen naar klassieke heavy metal, bands als Graveyard en Witchcraft die de hardrock van de jaren zestig en zeventig vereren. Göteborg death metal is nog altijd een begrip. Ik heb een tijdje in Zweden gewoond, waarbij ik de fanscene eigenlijk nogal vond tegenvallen. Hoe kijk je daar zelf tegenaan?

In de eerste plaats wil ik toch benadrukken dat we niet terugkijken, omdat we ons niet verwant voelen met moderne bands, maar juist vooruit gaan. Op een bepaalde manier voelen we ons ook als een moderne band. Wat de Zweedse scene betreft… Ja, we hebben veel bands. Veel goede bands ook. Meer bands dan fans eigenlijk. Toch denk ik dat het de laatste tijd beter gaat. We krijgen nu meer kansen om voor een groot publiek te spelen in zowel Göteborg als Stockholm. Het gaat de goede kant op hoor! We hebben vaak genoeg meegemaakt dat we eigenlijk alleen maar voor andere bands speelden. Muziek is gewoon heel belangrijk in Zweden.

Maakt dat het misschien leuker om buiten Scandinavië op te treden?

Echt veel verschil is er niet. Ook in Zweden komt er steeds meer publiek. Zo waren onze laatste shows daar bijna uitverkocht. In de laatste twee jaar is de fanbase in Zweden behoorlijk gegroeid.

Jullie beschouwen jezelf als een moderne band. Daar kan ik ergens wel in komen, maar toch kleden jullie je zoals bands dat in de jaren tachtig deden.

Vind je? Ik vind niet dat onze looks gedateerd zijn. Hoe mensen zich tegenwoordig kleden, wordt vooral bepaald door de mode en ik kies zelf wat ik draag. Ik doe sowieso wat ik zelf wil en ik wil er niet zoals iedereen uit zien. Bovendien denk ik dat als mensen over twintig jaar terugkijken naar ons, dat ze zullen zeggen dat dit zo fucking jaren 2010 is. Ik bewandel mijn eigen weg en ik wil me nergens op blindstaren.

Tijd voor de laatste vraag. Als je je band moet vergelijken met Spinal Tap. Wat is dan voor jou het grootste verschil en overeenkomst?

Voor een komedie, is die film toch behoorlijk accuraat. Terwijl dat een komedie is, is Enforcer voor ons heel serieus. Er is niets lolligs aan muziek. Wij verspreiden onze creativiteit en dat is het grootste verschil met Spinal Tap…

En wat de overeenkomsten betreft. Er moet toch heus wel iets Spinal Tappish gebeurd zijn?

Shit, haha. In al die jaren is het wel voorgekomen dat we in praktisch lege zalen optredens hebben gegeven en dat zal ons nog wel vaker overkomen. Daar hebben we het maar mee te doen.

Details willen we horen!

Haha, dat gebeurde toch vooral tijdens onze eerste Amerikaanse tour. Wat me daarvan het beste bijgebleven is, is dat we op een avond in een soort jeugdhuis hebben gespeeld voor vijf debiele tieners. Ergens in het midwesten daar en vroegen ons echt af wat we daar in godsnaam aan het doen waren. Maar nogmaals, dat soort shows zitten er ook tussen.

Mijn vriendin blijft maar zeggen, wanneer Enforcer ter sprake komt, dat je drie jaar geleden bij jullie show in Arnhem een behoorlijke gat in je broek had. Vlakbij je kruis.

Echt? Haha, volgens mij was dat iets later in die tour. Het klopt dat er een gat in zat, maar die kwam er dus later in te zitten. Op een gegeven moment viel het de anderen op en die scheurden het gat verder open tijdens een optreden. Ik had toen geen ondergoed aan, omdat je tijdens een tour toch niet al teveel mogelijkheden hebt om te wassen. Toen de schone boxershorts op waren, heb ik een aantal shows zonder gedaan. Dat leek me wel wat frisser, maar tijdens die bewuste avond pakte dat anders uit en schaamde ik me dood. We hebben natuurlijk wel het optreden afgemaakt. Maar ja… de tour was natuurlijk nog niet afgelopen, dus dat heb ik al improviserende opgelost.

Haha, dat wilde ik horen! Bedankt voor dit interview.