Dat vinden wij ook. "Don't fix what isn't broken." We hebben onze sterke kanten genomen en ons geconcentreerd om daarmee een plaat te maken. We hebben dus weinig geëxperimenteerd.
Was dat ook het doel toen jullie de studio ingingen?
Niet helemaal. Maar we zijn gewoon aan de slag gegaan met de sterkste riffs en sterkste demo's die we hadden. Alleen als we allen de demo of riff echt voelden zijn we er mee gaan werken. Er zijn heel veel demo's niet gebruikt, alleen maar omdat ze niet goed pasten bij de nummers die we wel te gek vonden. We hebben veel aan pre-productie gedaan. In die fase hebben we al veel van de demo's beluisterd om te beslissen welke we gingen gebruiken. Alleen de nummers waar we allen echt gemotiveerd van werden hebben het gehaald.
Toch zit er nog wel wat experimenten op het album. Bijvoorbeeld in Honor Never Dies. Tijdens het refrein komt er dan ineens een te gekke melodie op de achtergrond, totaal anders dan ervoor.
Dat was een heel leuk stuk om te doen. Normaal hebben we nooit dat er drie verschillende dingen tegelijk gebeuren in een nummer. Dat wilden we nu toch eens doen, want waarom zouden we onszelf beperken op dat vlak. We hebben daar flinke tijd geprobeerd om goede melodieën te vinden, om er vervolgens een goede baslijn onder te zetten die de twee gitaarlijnen ondersteunt. Dat was dus eigenlijk voor het eerst dat we zoiets probeerden. Dit heeft echt goed uitgepakt.
Het titelnummer klinkt alsof het over een bepaald persoon gaat. Is het geschreven met iemand in het bijzonder in gedachten?
Nee, dat wilde ik open laten voor interpretatie. Voor mijzelf gaat het over muziek. Een keer bij een show zag ik twee mannen in het publiek staan. Duidelijk twee maten van elkaar, ze stonden naast elkaar met hun armen om elkaar heen, met hun ogen dicht met elk nummer mee te zingen. Ze gingen helemaal op in de teksten en muziek. Na afloop sprak ik ze en zei ik dat ik ze tijdens de show gezien had. Toen zeiden ze me dat ze via Hatebreed vrienden geworden waren. Ze voelden een sterke band door onze muziek. De show bracht ze zo in beroering dat ze elkaar moesten vasthouden om te blijven staan. Dat heeft me wel wat gedaan. Dat onze muziek dat bij mensen te weeg brengt. Fantastisch. Dat heb ik proberen te verwoorden in dit nummer.
Eigenlijk altijd als je een doel in je leven vindt, en iets doet waar je gelukkig van wordt, kan dat voelen alsof het iets goddelijks is. Af en toe komt dat op precies het juiste moment. Precies op het moment dat jij het nodig hebt. Ik moet zeggen dat ik veel geluk heb gehad, dat mij dat diverse keren is overkomen. Bijvoorbeeld toen mijn dochter werd geboren. Toen was ik er jong en wist ik niet precies wat ik met mijn leven aanmoest. Maar toen ik mijn dochter kreeg realiseerde ik me dat ik verantwoordelijk ben voor haar, voor de komende achttien jaar. Toen gingen mijn ogen open en wist ik dat ik niet meer moest aanmodderen. Vanaf dat moment moest ik er echt zijn voor iemand, moest ik ook mijn eigen leven op orde krijgen. Toen besloot ik om echt fulltime voor de muziek te gaan, om mijn dochter te kunnen geven wat ze nodig heeft.
Sinds The Rise Of Brutality hebben jullie met producer Chris Harris gewerkt.
Hij is er altijd op een of andere manier wel bij betrokken. Hij kent de band door en door, dus hij is een beetje het zesde bandlid. Vooral bij de pre-productie gaf hij veel input. "Probeer het niet uit te kristalliseren, maar doe het gewoon. Voeg hier en daar nog wat toe, maar hou het simpel." Daar had hij helemaal gelijk in. Iedereen kan wel dingen blijven toevoegen om een nummer complexer te maken, maar daar wordt het niet altijd beter van. Het is veel lastiger om het juist erg simpel te houden. Ik denk dat we nu een goede balans gevonden hebben. We hebben die rechttoe rechtaan nummers waar Hatebreed om bekend staat. We willen eigenlijk de AC/DC van de hardcore metal zijn, snap je? Niet te moeilijk doen.
Er komt een limited edition versie van het album, waar je een USB-stick in de vorm van een boksbeugel bij krijgt. Ik neem aan dat dat geen echt bruikbare boksbeugel is.
Haha nee nee die is van plastic. Ik denk niet dat je daar iemand mee moet slaan.
Wanneer heb jij voor het laatst een boksbeugel gebruikt?
1994. En dat liep niet goed voor mij af. De andere persoon wist dat ding van mij af te pakken en heeft mij er toen mee op mijn bek geslagen waarbij mijn kaak gebroken werd. Dat was geen pretje, kan ik je zeggen. De paar weken erna waren erg bloederig. Ze kunnen er geen gips ofzo omheen doen zoals bij je arm. Dat moet gewoon zelf genezen.
Wat was de aanleiding?
Ik was toen portier bij een club bij ons in New Britain in Connecticut, en volgens mij was het die avond een optreden van Type O Negative. Een paar jongeren probeerden de envelop met geld te jatten die op de stoel lag. Dus ik pakte mijn boksbeugel om me te verdedigen, maar ze sloegen dat ding toen uit mijn handen. Iemand deed hem om en sloeg mij op m'n gezicht en ging er vandoor. Daarna had ik een paar weken lang proppen in mijn neus en mond om het bloed op te vangen. Het was maar goed dat het een jonge snotneus was, want hij was maar dertien ofzo en was nog niet zo heel sterk. Het had veel erger kunnen aflopen als het een volwassen vent was.
Maar dat was dan rond de tijd dat je met Hatebreed begon?
Inderdaad. Destijds traden wij ook vaak in die club op. Het was in een minder goeie buurt. Diverse daklozen zag je daar, en wat bendes en drugdealers. Er was altijd wel gedonder in die buurt. Gelukkig heb ik daar niet al te lang nog shows hoeven te promoten.
Ik zie dat album ook op vinyl uitkomt, waar veel mensen wel blij van gaan worden.
Er komt een picturedisc, maar ook een gatefold versie. Beide zijn gelimiteerde versies. Voor ons is dat erg belangrijk dat het op vinyl uitkomt, want de cover is echt prachtig. Op een cd maakt dat toch wat minder indruk. Ik wil graag dat de kids de plaat draaien en dan de hoes bekijken en de teksten meelezen. Maar alleen de voorkant is het geld van het vinyl al waard.
De plaat komt op Nuclear Blast uit, terwijl jullie voor het vorige album nog op Roadrunner zaten. Waren jullie daar al weg toen het label werd ontleed?
Wij zijn er eigenlijk op dat moment weggegaan. Eigenlijk denk ik dat alles wel met een bepaalde reden gebeurt. Veel mensen die toen bij Roadrunner werkten zijn nu bij Nuclear Blast aan de slag, dus we zien diverse bekende gezichten. Dat is erg prettig. Ik wil niet ondankbaar klinken voor het harde werk dat velen voor ons gedaan hebben met het uitbrengen en promoten van onze albums. De meesten waar we mee gewerkt hebben waren ook liefhebbers van onze muziek. Bij Roadrunner is het niet echt de schuld van één bepaald iemand dat het label nu is overgenomen en dat het zich nu gaat richten op meer mainstream bands. Dat moeten ze zelf weten. Wij zijn blij dat we bij Nuclear Blast zitten, zij hebben veel gave bands.
Ik zag dat jullie eind vorig jaar een tour deden met Lamb Of God en In Flames. Dat was nogal een package. Hoe was dat voor jullie?
Te gek. Dat geeft ons de mogelijkheid om nieuw publiek te bereiken. Het jaar ervoor hebben we ook zoiets gedaan, maar dan met Five Finger Death Punch en All That Remains. Zij zijn echt heel groot in Amerika, dus ze deden een arena-tour. Lamb Of God wordt soms wel de nieuwe Pantera genoemd in de VS, zo populair zijn ze. Zij hebben fans die verder niet echt into hardcore metal enzo zijn. Ze zijn fan van Lamb Of God en dat is hun introductie tot harde muziek. Dus toen wij voor hen openden lieten we ze nog wat andere aspecten van metal horen. We konden het niet geloven hoeveel cd's en t-shirts we op die tour verkochten. En dat was dus vooral aan mensen die ons nog niet kenden.
Toch lijkt het me gek om jullie als voorprogramma te zien.
Dat was het ook wel een beetje. We speelden maar veertig minuten. Dat geeft ons wel de mogelijkheid om gewoon van elk album wat te spelen, en niet te concentreren op de nieuwste plaat. We proberen dan zoveel mogelijk nummers in die veertig minuten te duwen als we kunnen. En dat ging beter dan dat we zelf verwacht hadden. Maar het was wel eens lekker om om half negen van het podium te komen en dan al klaar zijn voor die avond.
Dit jaar staan jullie weer als headliners op de Persistence Tour in Europa, dus dat wordt wat harder werken.
Precies. En daarna gaan we op een headline-tour door de VS, dus dat wordt weer heftig.
En in de zomer staan jullie weer op de festivals. In ieder geval hier in Nederland op FortaRock, met Rammstein en Volbeat.
Ja. We doen elk jaar diverse festivals, dus staan we dit jaar op festivals waar we vorig jaar niet stonden. De organisaties willen natuurlijk ook niet twee jaar achter elkaar dezelfde bands. Voor ons is het ook erg lekker om festivals te spelen. Dan hebben we de show in het weekend en kunnen we daarna naar huis vliegen om bij onze families te zijn. We hebben na hard werken het punt bereikt dat we zelf ook een beetje kunnen kiezen op welke festivals we staan, waar we de meeste fans bereiken. Vorig jaar had ik ook nog wat afwisseling. Op Summer Breeze heb ik opgetreden met mijn soloproject Jasta, terwijl ik op Hellfest en Graspop stond met Hatebreed. Die shows waren allen geweldig.
Is het voor jou lastig switchen als je de ene dag met je soloband staat en de dag erna met Hatebreed?
Om eerlijk te zijn wel, maar het was wel erg leuk. Eerst deed ik met Jasta wat kleine shows. Die waren erg lekker omdat daar geen druk op onze schouders stond. Je moet je voorstellen dat ook ik nog altijd grote druk voel als er 50.000 man publiek voor m'n neus staat. Dan wil je echt niet afgaan. Dus bij Jasta was die druk er helemaal niet, want we stonden in zalen van 200 à 300 man. Dat is echt heel anders dan wat ik met Hatebreed deed. Dus het was heel erg leuk. Met Hatebreed is het ook heel leuk hoor, maar daar komt dus die druk erbij. Vooral als er dan ook nog video-opnames gemaakt worden, of als je opent voor Kiss of Slayer.
De ene dag staan we met Mötley Crüe op het podium, de dag erna met Ozzy. Dan wil je gewoon de beste show geven die je kan. Je wilt echt niet afgaan. Met Jasta kan ik rustiger aan doen. Er is wel druk, want het is Jasta-materiaal en dat is lastiger om te spelen. Ik kan ook minder bewegen, vanwege de cleane zang. Als ik dan heen en weer ren zoals bij Hatebreed gaat het wel eens mis. M'n mindset is dan heel anders. Op Summer Breeze was ik wel zenuwachtig trouwens. De mensen van het label waren daar en ook de promotors. Maar we hadden genoeg geoefend en alles klonk retestrak, dus we hadden genoeg zelfvertrouwen dat het optreden goed zou gaan. Na afloop hoorden we dat iedereen het goed vond gaan, dus dat was voor mij persoonlijk ook echt te gek.
Het moet voor jou als muzikant ook goed zijn om zo'n soort uitdaging aan te gaan, om iets anders te doen op plaat en op het podium.
Ja, maar niet alleen daarom. Met Hatebreed hadden we behoorlijk naam gemaakt door Perseverance en The Rise Of Brutality, maar daarna werden we in de pers in de Verenigde Staten behoorlijk afgemaakt. We zouden geen talent hebben, ik zou maar een beetje als een dolle lopen schreeuwen, iedereen zou kunnen wat wij kunnen. Dat soort dingen schreven ze over ons. Daar heb ik me toch behoorlijk aan gestoord. Mijn Jasta-album was een beetje een 'fuck you' richting die mensen. Op Summer Breeze voelde het daardoor ook een beetje als rechtvaardiging, want het publiek zong daar de teksten uit volle borst mee. Ik ben het wel gewend dat het publiek bij Hatebreed de teksten meebrullen, maar bij Jasta had ik niet verwacht dat men de melodieën en teksten zo zou meezingen. Dat was echt een van de mooiste momenten op het podium. Ik een one trick pony? Nee, het optreden op Summer Breeze was toch wel het bewijs dat dat niet zo is, al zeg ik het zelf.
