Nee, niet echt. Vanaf dat moment gaan we ook het album live spelen, en voor die nieuwe show moeten wat dingen goed uitgezocht worden. Dat moet wel meteen goed staan, natuurlijk. Maar we hebben het afgelopen jaar heel veel gespeeld, dus ik denk dat de mensen nu wel toe zijn aan wat nieuwe nummers te horen.

"Heel veel gespeeld" is wel een understatement, want niemand kon dit jaar om jullie heen.

Dat klopt, en het was echt te gek. Hier droom je van. En dan gebeurt het.

Hoe komt het dat jullie zoveel kunnen spelen? Voor veel bands is het moeilijk om zoveel shows te regelen, maar jullie flikken het gewoon.

Ik denk dat het een combinatie van factoren is. Toen we begonnen was het snel duidelijk dat we heel veel wilden doen voor deze band. Dat betekent dingen opofferen en keuzes maken die niet altijd even leuk zijn. Dus gewoon keihard werken voor de band. Dat is geen garantie dat het lukt. We hebben blijkbaar toch het beetje talent om leuke liedjes te schrijven en dan de juiste mensen op de juiste plekken tegen te komen. We hebben een goede boeker en een toffe platenbaas, die ons heel veel goeds hebben gebracht.

Je zegt dat je dingen hebt moeten opofferen, en keuzes maken die niet altijd even leuk zijn. Waar moeten we dan aan denken?

We hebben alledrie een part-time baan, en dat zijn baantjes waar je niet altijd even gelukkig van wordt. Ik heb zelf een magazijnbaantje, en dat is zo'n baan waar je na het eerste half uur al naar de klok zit te kijken. Daarnaast zien we vrienden en familie echt heel weinig. Dat is de prijs die we er graag voor betalen. Deze kans krijg je één keer, en het is zo gaaf om in een band je lievelingsmuziek te mogen spelen. En dan gewoon heel veel spelen. Bijvoorbeeld zo'n tour met Saxon, dat pak je met beide handen aan. Heel graag.

Die tour met Saxon bracht jullie naar behoorlijk wat landen, en er komen nog een paar shows met ze aan.

In november doen we nog drie shows in Spanje met Saxon, maar we zijn met ze in Nederland, België, Duitsland, Italië, Oostenrijk, Zwitserland, Slovenië en Bulgarijë geweest.

Krijgen jullie overal goede respons?

Je merkt wel dat in de landen waar de plaat is uitgekomen, dus Nederland, België, Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk, dat de mensen ons kennen en dus komen ze echt al eerder naar de show. Zij zorgen dat ze er op tijd zijn. Je ziet ze meezingen enzo. Die reacties zijn super enthousiast. In andere landen, bijvoorbeeld Slovenië, daar kennen de mensen ons nog niet en zijn ze in het begin afwachten. Maar op het einde zie je wel dat het nog een feestje is geworden. Je ziet dus wel degelijk verschil tussen de landen waar de plaat wel is uitgekomen, en waar niet. Maar zoals ik zei, op het einde van de show zie je dus dat de zieltjes gewonnen zijn en dat is echt wel tof.

En nu komt dan de tweede plaat er aan, getiteld In Dutch. Dat is erg snel, want vorig jaar oktober kwam jullie debuutalbum uit.

Het is één jaar en twee weken later dat onze tweede plaat uitkomt. Vijftien oktober was de vorige, en de nieuwe komt op vier november. Dat is iets wat we graag wilden. We hebben ook zoveel gespeeld, dat we eigenlijk niet wisten wanneer we de plaat moesten opnemen. Dus hebben we het tussen de festivals door gedaan. Ook omdat we toen een beetje in de roes zaten van het vele spelen hebben we besloten om de gitaar, bas en drum ook live op te nemen. Live in de studio, dus. Dan konden we de energie die we op het podium hebben, ook op plaat pakken. Dat hebben we in vier dagen opgenomen, en dan vier dagen mixen. Volgens mij moesten we bij de laatste dag mixen alweer op een festival spelen. Het was echt gekkenwerk. Maar het leuke aan deze plaat is dat je de energie en dynamiek van een liveband hoort. Aan de andere kant denk ik dat, in vergelijking met de eerste plaat, de liedjes sterker zijn geworden. We hebben wel betere liedjes leren schrijven. Het leuke is dus dat je dat rauwe, ongepolijste bandgeluid hebt, maar aan de andere kant luistert het toch lekker weg. Je hebt een goed begin en een eind, en een refrein dat je lekker kan meebrullen.

Dat is wel een van de sterke kanten van Vanderbuyst, vind ik.

Dat vind ik ook. Dat is namelijk wat we zelf wel een beetje misten in de moderne muziek. Bij veel metal is de prioriteit van het liedje een beetje naar de achtergrond gedrukt, omdat speltechniek en interessant doen op de voorgrond kwamen. Daar is niks mis mee, want het kan zeker boeiend zijn. Wij hebben er voor gekozen om het liedje op de eerste plek te zetten, en we merken dat mensen dat echt wel waarderen.

Ik vind het grappig dat je zegt dat speltechniek en interessant doen op de voorgrond gekomen is. Als je jullie live ziet, zie je jou soms ook alle aandacht trekken met je solo's, die je vol overgave speelt. Je bent wel een beetje de patser aan het uithangen.

Ik moet zeggen dat als ik een filmpje van mezelf terugzie, ik soms ook denk "wat een halve gare is dat?" Dat is niet echt bewust, dat ik dat doe. Vaak als we spelen dan gaat er een knop om, en veel nadenken zit er dan niet meer bij. Dan is het de adrenaline die door m'n lijf pompt. Dan krijg je een Dr Jekyll en Mr Hyde gevoel. Ik herken mezelf dan soms ook niet in die filmpjes. Natuurlijk spreken we wel wat dingen af, want dat moet ook wel bij een liveshow. Maar het is niet zo dat alles helemaal uitgedokterd is. Veel in onze liveshows is gewoon heel spontaan. Dat kan ook niet anders, want we improviseren best veel. Dat kan je niet tot in details uitdenken. Welke danspasjes waar komen enzo.

Je ziet wel dat de spelvreugde er van af spat.

Het is zo kicken. Je speelt in een band je lievelingsmuziek, voor een publiek. Daar word je gewoon vrolijk van. De muziek kan je ook niet half-hard spelen. Dat vraagt gewoon om veel energie. Kijk, je ziet heel veel bands die het publiek laten headbangen en er zelf als standbeelden bij staan. Maar wij willen die energie ook voelen. Wij vinden het ook kicken, en we willen ook gewoon headbangen. Samen bouwen we dat feestje. Zo ontstaat er iets heel energieks. Dat gevoel van saamhorigheid is gewoon super kicken.

Het album is dus deze zomer opgenomen. Wel weer met dezelfde producer, en in dezelfde studio?

Ja, ja, het was weer in de Void Studio in Eindhoven. Zoals ik zei, de drum, gitaar en bas zijn live opgenomen. De zang hebben we later opgenomen. Het is opgenomen op een analoge taperecorder, zoals ze dat in de jaren '70 en '80 ook deden. Aan de ene kant klinkt de band vrij rauw. De gitaren zijn niet gedubbeld, dus je hebt niet die grote muur van geluid. Dan is zo'n bandrecorder perfect, want die maakt het geluid toch mooi en vol. Heel old-school. Maar het is niet dat we per se de retroband willen uithangen. We vinden gewoon heel veel van toen gaaf. De muziek is kicken, maar de opnametechniek hebben we gebruikt omdat dat gewoon het beste past bij wat we doen. Het is niet dat we dat één op één willen kopieren.

Vroeger brachten bands ook elk jaar een album uit, en waren ze constant op tour. Doen jullie dat dan weer wel bewust?

Daar hebben we inderdaad voor gekozen. Het nieuwe album is ook maar 36 minuten, en de vorige duurde er ook maar veertig. Dat zijn vrij korte albums. Voor dit albums hebben we zelfs nog wat meer nummers opgenomen, maar die waren gewoon niet goed genoeg. Tegenwoordig verwachten mensen tachtig minuten muziek per release. Dan heb je vaak een paar minuten introlawaai, en wat bonustracks die eigenlijk niet eens goed genoeg waren. Wij willen dus gewoon korte, krachtige albums uitbrengen, en dat elk jaar. We doen hard ons best zodat het volgend jaar weer lukt.

Komt In Dutch ook weer op LP uit?

Ja. Met de platenbaas hebben we wel geluk. Ván Records is van oorsprong een black metallabel, maar toen we hem vroegen was het in een wip beklonken. Toen we hem vroegen of het ook op vinyl mocht, kwam hij gelijk met ideeën aan. Gatefold, drie kleuren enzovoorts. Die vent is zo enthousiast, het is ongekend. Hij heeft echt een passie voor de muziek. Dat is juist tof aan zo'n kleiner label.

Wat bedoel je eigenlijk met de albumtitel, In Dutch?

Toen we gingen nadenken over een titel wilden we wel iets dat zou refereren aan dat we Nederlands zijn. Dat leek ons wel tof. Maar daarnaast betekent "in dutch" ook in de problemen zijn, of in discrediet zijn. In de teksten van alle liedjes zit dat thema. Het is niet zozeer een conceptplaat, maar alle liedjes zijn we door het thema gelinkt.

Wat me trouwens opviel was dat, in tegenstelling tot wat ik verwacht had, het album afsluit met een heel traag nummer, Where's That Devil.

We hebben dat bewust gedaan. Nou ja, we kwamen er in de studio pas achter. Voor deze plaat hebben we Jochem wat meer laten vertellen. Nou ja, vertellen is niet het goede woord. Hij gebruikt zijn stem wat veelzijdiger. Je wordt meer uitgenodigd om te luisteren naar wat hij te vertellen heeft. Het wordt allemaal wat geloofwaardiger. Toen kwamen we er achter dat bij die ballad zijn lage stem wel wat droevigs heeft. Dat past er goed bij. En het staat op het einde omdat het zo verschillend is van de rest, en verschillend van alles wat we tot nu toe gedaan hebben. Het is een a-typisch Vanderbuystnummer. Daarom besloten we om hem op het eind te zetten. De reacties die ik hoor zijn toch wel dat mensen hem heel gaaf vinden, en het ook wel op het midden van de plaat had gemogen.

Na de release beginnen jullie met een nieuwe show. Hoeveel nieuwe nummers gaan jullie spelen?

Ik denk een stuk of zes, en misschien dat we ook een nieuwe cover erbij pakken. We moeten nog kijken hoe we dat precies gaan doen. We nemen nu ook onze eigen lichtman mee, want het is tof als je de mensen toch wat extra's kan bieden.

Veel mensen hebben jullie dit jaar wel ergens op een festival gezien. Maar hoe verschilt een Vanderbuyst clubshow van een festivalshow?

We spelen langer, natuurlijk. Ik vind een clubshow heel gaaf, want vaak sta je dan op een meter afstand van je publiek. Dat is heel close, heel intens. Dan is er wel wat minder ruimte op het podium, dus sta je vaak op een vierkante meter te spelen. Bij een festivalshow heb je meestal een heel groot podium waar je lekker heen en weer kan rennen. Dat is ook heel gaaf om te doen. Het heeft allebei wel iets. We merken wel dat als de band zo blijft groeien dat het lastiger wordt om in elke kroegje op de hoek te spelen. Maar ik hoop dat toch wel lang te kunnen doen. Het heeft wel wat speciaals om dicht bij de mensen te staan bij een optreden.

Begin volgend jaar staan jullie op Eurosonic Noorderslag. Dat is best een prestigieus festival.

Dat is nog wel een hele mooie grap. We zijn dan op tour met Grand Magus, Bullet, Steelwing en Skullfist. Dat is tien dagen, van vijf tot vijftien januari. Tien shows in tien dagen, geloof ik. De veertiende januari spelen we in Essen, Duitsland. Daarna worden we opgepikt door vrienden, om 's nachts op Noorderslag te spelen. En dan op zondag, de dag erna, spelen we in Tilburg. En ik hoor dat er heel misschien nog wat shows achteraan komen. Dat wordt dus een goede start van het jaar. Ik vind het wel een mooie stunt. Elf shows in tien dagen.

Denk je dat je het aankan?

We hebben best veel geleerd van de tour met Saxon. Dat waren vijfentwintig shows in dertig dagen. Eerst waren we nog zo stom om op de vrije dagen gewoon nog te repeteren. Dat werd toch wel iets te gek. Je leert op zo'n tour wel dat je je momentjes rust moet pakken. Er is altijd wel tijd voor een feestje, maar je kan je niet elke avond klem zuipen. Je moet de volgende dag wel weer een goede show geven. Je kan het niet maken om mensen teleur te stellen omdat je zelf een nachtje bent doorgezakt. Muziek maken is nog altijd het gaafst. Daarna pas komen de feestjes. Muziek op één, daarna de andere dingen.