Momenteel zijn we bezig met de laatste dingetjes die moeten gebeuren voor de albumrelease. Ik ben nu door honderden foto's aan het spitten om de juiste foto's uit te zoeken voor op de website. Dat hoort er ook allemaal bij. Maar ik ben momenteel ook aan het genieten van dat ik eindelijk eens thuis ben in de zomer. Dat is voor mij heel ongebruikelijk, maar ik moet zeggen dat het toch een heel aangenaam gevoel is. Het is lang terug dat ik 's zomers thuis was. We waren altijd op tour. Normaal is het in Cleveland zes maanden per jaar kutweer, maar nu valt het best mee dus ik heb geluk.
Je zegt dat je foto's aan het uitzoeken bent. Dat doe je dus allemaal zelf? Samen met de andere bandleden, vermoed ik.
We doen het samen met wat andere mensen. Zo is er wat minder druk op de individuele bandleden. Toch blijf ik liever nauw betrokken bij wat de fans te zien en horen krijgen. Hoe het visuele aspect overkomt. Maar het is wel een samenwerking tussen diverse mensen. Voorheen deden we dat ook altijd al. We deden veel zelf, al van meet af aan. Nu pas geven we dat een beetje meer uit handen, zodat we het zelf wat rustiger krijgen. We weten nu welke mensen we er mee kunnen vertrouwen. We geven de zakelijke kant wat meer uit handen, zodat wij ons meer op het artistieke deel kunnen richten.
Waren jullie in het verleden bang om dat uit handen te geven?
Ik denk het wel. Het is een enge industrie als je als beginnende band er in stapt. We waren nog heel jong toen we een platencontract aangeboden kregen. Enkelen van ons waren nog geen twintig. Maar we hadden al snel door dat de bands die constant aan het feesten waren, het niet zouden redden. De meeste, in ieder geval. Daarom hebben we ons ook met de zakelijke kant beziggehouden. Maar dat moet je wel leren. De artistieke kant kun je niet leren, dat moet echt uit jezelf komen. Maar door de jaren heen werden we misschien iets teveel gefocust op de business, waardoor de artistieke kant er een beetje onder ging lijden. We zijn nu oud en wijs genoeg dat we weten welke mensen we kunnen vertrouwen. We kijken nu door alle bullshit heen. Daardoor is de druk van de business weg, en kunnen we ons weer goed focussen op de artistieke kant.
Maar ik denk dat het niet geholpen heeft dat jullie een aantal keren van platenlabel zijn veranderd in de laatste jaren.
Aan de ene kant helpt het wel, aan de andere kant niet. We hebben er veel van geleerd. Tijdens onze tijd bij Roadrunner hebben we veel geleerd, maar ook bij Nuclear Blast. Uiteindelijk zijn de meeste platenlabels toch behoorlijk hetzelfde. Echter, er zijn teveel labels die nog een oude mentaliteit hebben. De muziekwereld is de laatste jaren heel erg veranderd, en ik denk dat die labels het niet gaan redden. Nu werken we samen met Long Branch, wat een nieuw platenlabel is, ook al zijn ze weer onderdeel van een ouder label. Ze hebben veel nieuwe ideeën waar ik erg enthousiast over ben. Als we voor deze plaat nog bij Nuclear Blast zouden zitten, zou de business voor Chimaira niet goed zijn. Daarmee bedoel ik dat we twee platen met ze gemaakt hebben, en daarvoor enkele met Roadrunner, en elke keer was het precies hetzelfde. Er was geen verandering in de werkwijze, in de marketing. Stilstand is achteruitgang, zeggen ze.
Kun je dan uitleggen wat dit nieuwe label anders doet?
De marketing en promotie. Ze hebben veel nieuwe ideeën. Zo gaat in Engeland onze cd worden verstuurd naar alle lezers van Metal Hammer. Daardoor krijgen ineens 50.000 mensen onze cd te horen die hem misschien anders niet zouden horen. De meeste labels zouden zoiets niet doen. Dat soort mentaliteit kunnen we goed waarderen. De fans weten tegenwoordig best wel hoe de muziekindustrie werkt, want alles is tegenwoordig veel opener dan vroeger. De kids van tegenwoordig willen muziek gratis, terwijl labels dat juist proberen te bevechten. Dus wij gaan hier nu tegenin. Fight fire with fire, zoals we hier in Amerika zeggen. Het levert ons veel exposure op.
Voor andere delen van Europa hebben we andere campagnes. Zo hebben we een gouden ticket. Ik voel me net Willy Wonka, want met die gouden tickets kun je leuke dingen winnen. Bijvoorbeeld een etentje met de band, een gitaar, of zelfs een keer met de band meespelen. Nuclear Blast en Roadrunner zijn goeie labels, maar zij focussen zich teveel op het merk Nuclear Blast of Roadrunner. Wij willen dat de focus op ons komt te liggen. Bij hen zijn we slechts een klein onderdeel van een grote machine. Bij Long Branch zijn we de machine.
Long Branch heeft nog geen andere bands getekend?
Nee nog niet. Het is een nieuw label, voor ons is dit ook allemaal nieuw, maar het voelt goed. Het voelt verfrissend. Precies wat we met Chimaira nodig hadden. Toen we door Long Branch benaderd werden, waren zij de enige met nieuwe ideeën. Inmiddels zijn een aantal van die ideeën ook wel weer overgenomen door grotere labels, maar toen ze ons benaderden waren ze de eersten.
Wat voor mensen zitten er dan achter dat label? Ervaren mensen uit de muziekbusiness, of juist uit de marketinghoek?
Het label is gestart door Maria Ouellette, die al ruime ervaring heeft in de muziekindustrie. Ze is samen met de mensen van SPV gaan zitten, om een subdivisie op te starten. Ik vind het erg opwindend dat we breken met de traditie, waardoor er veel nieuwe mogelijkheden ontstaan.
Door naar de nieuwe cd The Age Of Hell. Word je al nerveus voor de release?
Daar heb ik ook al over nagedacht. Dit is namelijk de eerste keer dat ik een beetje afstand kan nemen van de plaat. Toen we het album schreven en opnamen was het een erg intensieve tijd in mijn leven. Toen de plaat helemaal af was, en ik de uiteindelijke versie voor het eerst hoorde, was ik blij. Heel blij. Ik kwam helemaal tot rust. Bij vorige platen had ik altijd bepaalde verwachtingen van wat het met me zou doen. Als je verwachtingen hebt, leidt dat meestal tot teleurstelling. Bij deze plaat heb ik dat niet. Ik vind het een fantastische plaat, ik ben er apetrots op, en sta er 110% achter. Het maken en beluisteren heeft precies gedaan wat het voor mij moest doen. Wat hierna komt? Ik hoop dat de rest van de wereld hem ook goed vind en er veel plezier aan gaat beleven. Maar het maakt me niet meer uit of de plaat het goed gaat doen. Ik ben wel heel benieuwd naar de reacties van de fans. Maar ik heb geen idee wat de plaat gaat doen. Wat ik na al die jaren geleerd heb, is dat het maken van de nummers en het live spelen voor de fans het enige is wat telt. Al het andere dat er bij komt kijken is niet belangrijk.
Voordat jullie aan deze plaat begonnen was er een grote wijziging in de line-up. Heeft dat er misschien mee te maken met hoe je je nu voelt?
Dat is iets wat heel erg meespeelt, maar ook nog voor de line-up wijziging voelde ik me al zo. Ik wilde het best mogelijke album maken.
Dat zou toch het doel van elke muzikant moeten zijn? Als je dat niet van plan bent, vind ik dat je moet stoppen.
Dat klopt. Maar wat ik bedoel te zeggen: vaak ga je je teveel concentreren op details, als je een plaat maakt. Op details waar je je eigenlijk helemaal niet mee bezig moet houden. Daardoor verlies je de focus. Ik was nu zo gefocust op de beste plaat te maken die we konden, dat ik nog meer gedreven werd dan voorheen. Misschien komt het omdat ik oud en cynisch word, maar ik heb het gevoel dat er de laatste jaren teveel matige platen zijn uitgekomen. Teveel van hetzelfde. Dat wilde ik niet voor Chimaira. Ik wilde een plaat maken waar niet alleen Chimairafans van kunnen genieten, maar metalfans in het algemeen. Dat ook mensen die niet van Chimaira houden, toch zullen zeggen dat het een goede plaat is.
Enkele weken voordat we de studio in zouden gaan, verlieten enkele mannen de band. Op dat moment was ik wel al zo gefocust op de opnames, dat die sowieso door moesten gaan. We moesten het album maken, vonden we. Dus de negatieve emoties die horen bij dat mensen de band verlieten hebben we aan de kant gezet, en we zijn in januari beginnen met nieuwe nummers schrijven. Ongeveer alle nummers zijn in januari en februari geschreven en opgenomen. We zaten met z'n drieën in de studio, en hebben zo het album gemaakt. Het ging nu echt heel spontaan, alles kwam spontaan naar boven. Uiteindelijk klinkt het als een geweldig Chimaira album, en een geweldig metal album. Het maakt niet uit hoe we tot dat punt kwamen, maar we zijn dolblij dat de plaat zo geworden is als hij is.
Maar hoe was het dan om slechts met z'n drieën in de studio te zitten? Raar? Onnatuurlijk? Ongemakkelijk?
Een beetje zoals voorheen, maar toch anders. Het was een nieuwe studio, dus dan voelt het toch al anders dan voorheen. Ik moet wel zeggen dat ik soms de aanwezigheid van de andere jongens wel miste. Hun persoonlijkheden. Maar als het op het werk aankomt, voelde het toch wel hetzelfde als voorheen. Ik zing nog altijd de longen uit mijn lijf, en heb wat keyboards gedaan. Ondanks dat de andere jongens niet in de studio waren, waren ze er in gedachte wel bij. Toen we de nummers schreven, heeft dat ook veel bijgedragen. Daardoor klinkt het juist als Chimaira, ook al zitten een aantal jongens niet meer in de band. We hebben tien jaar met die mannen doorgebracht, die je niet zomaar kan negeren. Er speelt altijd wel het gevoel mee dat je hoopt dat de plaat goed genoeg is dat ook zij hem zullen waarderen. Zij hebben uiteindelijk er ook voor gezorgd dat we op het punt kwamen om deze plaat te maken.
Dus je zat met je twee gitaristen in de studio. Wie deed de drums, en wie de basgitaar?
Nee, om eerlijk te zijn zat ik slechts met één van mijn gitaristen in de studio, en producer Ben Schigel. Het klinkt wat vreemd, maar wij drieën hebben het album dus gemaakt. Gitarist Matt DeVries was er niet bij, want hij was net vader geworden en had dus andere verplichtingen. Dat begrijpen we helemaal. Maar als je het album dus hoort, hoor je twee bandleden van Chimaira en de producer. Dat was Matt's keuze, ook al wilde hij er toch ook wel bij zijn. Rob heeft dus de gitaren en basgitaren opgenomen, Ben de drums. En ik heb de zang en keyboards gedaan, maar bij de keyboards heb ik nog wel hulp van een vriend gekregen. We hebben de plaat samen geschreven. Ik heb ook wat gitaarriffs geschreven, maar omdat Rob een veel betere gitarist is heeft hij ze opgenomen. Ik weet het, het is een raar verhaal. Zelfs ik vind het raar klinken als ik het vertel. Maar toch is het een echte Chimaira plaat.
Ik wil even één nummer apart nemen: de instrumentale afsluiter Samsara. Ik vraag me dan af of het altijd de bedoeling was om een instrumentaal nummer te maken, of dat je er gewoon geen passende tekst bij kon bedenken.
Nee nee, dat was altijd al een instrumentaal nummer. We hebben voorheen al eens geëxperimenteerd met instrumentals. Dit is geloof ik al onze derde. We vinden die nummers altijd wel leuk om te doen. We zijn grote Metallicafans en houden va nummers als Orion, To Live Is to Die en The Call of Kthulu. Toen we met Chimaira begonnen wilden we ons eigen eerbetoon brengen aan Metallica en andere instrumentale klassiekers. Nu maken we onze eigen versies.
Jullie hebben voor het nummer Year Of The Snake een clip gemaakt. Vertel er eens wat over.
Je ziet ons in de clip in de oefenruimte spelen. Niets bijzonders, op het eerste gezicht. Maar we hebben een camera gebruikt genaamd de Phantom. Dat is een uiterst experimentele HD slowmotion camera. Op Discovery Channel zijn er wat shows die er gebriuk van maken. Dan zie je de beelden super traag gaan, en dan vraag je je af hoe ze dat ooit zo kunnen doen. Nou, dus met zo'n camera. Dat ziet er heel gaaf uit. Je ziet ons dus headbangen, maar tien keer zo traag als normaal. Het geeft een heel artistieke draai aan een vrij simpele clip.
Is er nog een markt voor clips?
Afgezien van Youtube niet zo heel veel. In Europa zijn er nog wat metalshows op tv, maar hier in Amerika amper. Ik lees wel dat bands niet meer zo geïnteresseerd zijn om ze te maken. Wij vinden het juist nog wel leuk. Het is een visuele toevoeging aan de muziek. Het is jammer dat er weinig plaatsen zijn waar ze gedraaid worden. Als het aan ons ligt maken we voor elk nummer een clip. Het probleem is echter dat daar geen geld voor is. Als het alleen op Youtube te zien is, is het heel lastig om dat geld terug te verdienen. En we willen dan wel een clip van goeie kwaliteit maken, dus daar gaat al snel aardig wat geld in zitten. Ik weet wel dat er een markt voor is, want mensen kijken ze nog wel. Toen ik vanochtend opstond heb ik op mijn telefoon nog een clip bekeken. Als ik dat doe, doen anderen dat vast en zeker ook wel. De vraag is echter hoe je daar de juiste balans qua rendement gaat vinden.
Wie zijn er in de clip te zien? Alleen de drie overgebleven Chimaira leden, of ook de drie nieuwe bandleden?
Ook de drie nieuwelingen. Het leek ons een goede manier om ze aan de wereld voor te stellen.
Want over die mannen hebben we het nog niet gehad. Wie zijn ze?
Bassist Emil Werstler en toetsenist Sean Zatorsky zijn beide afkomstig van Dååth. Onze nieuwe drummer Austin D'amond komt van Bleed The Sky. Ze zijn allen gekozen omdat het vrienden van ons zijn. We kennen ze allemaal al een tijdje. Als we een jaar lang samen in een tourbus gaan doorbrengen is het van groot belang dat we het goed met elkaar kunnen vinden. Het belangrijkste was dus dat we al vrienden waren. Maar als het geen uitstekende muzikanten waren, hadden we ze niet gevraagd. Want ook dat is uiterst belangrijk. We willen wel het beste voor de band.
Geeft het geen problemen met de tourschema's van Dååth en Bleed The Sky?
Dååth ligt op z'n gat, aangezien de bandleider een productiemaatschappij aan het oprichten is. En Bleed The Sky is ook niet meer actief. Ze wilden allemaal heel graag met ons bij Chimaira spelen, dus dat zullen ze weten ook. De tourplannen lopen tot diep in 2012.
Ok, wanneer kunnen we jullie dan hier in Nederland zien?
Dat wordt pas volgend jaar. In maart gaan we door Europa op tour. Dat lijkt ver weg, maar dat valt best mee. Eerst gaan we door de VS touren, dan naar Australië, dan Engeland en dan de rest van Europa. En hopelijk ook op de festivals in de zomer. Dus we komen overal.
Maar eerst moet het album uitkomen. Wat ga je op de dag van release doen?
Het is bij mij traditie geworden dat ik op de dag van release naar de platenwinkel ga om het album te kopen. Dat ga ik nu dus weer doen.
Als je op tour bent, ga je dan ook naar platenwinkels om te zien of ze je cd hebben?
Ja, als muzikant ben je toch altijd wel nieuwsgierig. En ik moet zeggen dat ik het altijd wel gaaf vind om onze eigen cd's in een winkel te zien. Ik weet nog toen we een keer in Letland speelden. Ja, in Letland, of all places. Ik had geen idee hoe de show zou gaan; of mensen ons überhaupt wel kenden. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. 's Middags liepen we door dat stadje, en daar bleek een geweldige metal platenzaak te zitten. En daar hadden ze overal posters van Chimaira opgehangen. De mensen achter de toonbank herkenden ons direct en vroegen dus ook gelijk of we dingen wilden signeren. Dat voelde echt heel cool. Dan voelt het echt alsof je wat bereikt hebt.
