Na afloop van het optreden van Eure Erben stonden we weer in de hal. Nog steeds geen Tom Angelripper te bekennen. De tourmanager begon zich langzaamaan op te vreten en bleef excuses aanbieden. Ik vraag hem of Tom nou echt zo’n moeilijk persoon is. Hij antwoordt dat zij uit een streek komen waarvan de inwoners bekend staan als licht eigenaardig. Deze mensen zijn goudeerlijk, maar maar zonder een blad voor de mond te nemen. En dat wordt niet altijd gewaardeerd. Op de vraag dat zij nors worden wanneer je hen een negatieve vraag stelt, antwoordt de manager bevestigend. Een telefoontje naar Tom leert ons dat hij nog onderweg is. Ik besluit naar Die Hard te kijken en het interview zal worden gehouden na de show.
Bijna vier uur later dan de bedoeling stap ik de kleedkamer binnen. De band is in relaxte stemming en praat onder het genot van een biertje nog wat na. Nadat ik mezelf voorgesteld hebben, maakt Tom een stoel vrij. Alle vrees blijkt ongegrond, want hij blijkt een uitstekende en uiterst vriendelijke gastheer te zijn. Tijd om terug te blikken op een bewogen jaar voor Sodom.
Zo, jullie zijn net terug van de metal cruise. Is dat een beetje bevallen?
Tom: Perfect! Dat was een fijne vakantie voor de band. Er zaten veel goede bands op de boot. Er waren veel fans, waaronder een flink aantal Duitsers. Het leuke is dat je met hen zo makkelijk in contact komt. Je pakt makkelijk een biertje met ze na een show. Je kunt simpelweg nergens heen, maar het voelde echt goed.
Bernemann: En je reist af naar schitterende plaatsen. Voor mij zaten de beste bands op de cruise. Je kunt je wel voorstellen dat het met fans en drank echt gezellig was. In de Caraïben was het heel fijn, de drank was gratis…
Tom: Nee. Het eten was gratis, de softdrinks ook, maar het bier was duur. Dat kostte zes dollar.
Bernemann: Maar toch, het is moeilijk voor te stellen hoe gaaf het was.
Van de Caraïben dan maar terug naar het koude Europa. Vinden jullie het leuk om naar Nederland te komen?
Tom: Home? Oh, Holland! Ja hoor! Maar we touren over de hele wereld en uiteindelijk komen we overal graag. Het maakt ons niet uit waar we spelen. Begin jaren ’80 kwamen we trouwens vaak in Holland. Daar was toen echt een goede metalscene. Nog steeds wel eigenlijk.
Bernemann: We maken eigenlijk geen verschil tussen landen. Als er fans op ons zitten te wachten, dan maakt het ons niet uit of het Duitsland, Nederland of een ander land is. Ik wil daar nog wel bij zeggen dat we ons echt rot gevoeld hebben toen we hier een show moesten cancellen. We zouden hier drie maanden geleden optreden, maar dat moesten we afzeggen. Voor het eerst geloof ik.
Maar wanneer ik de Nederlandse bladen lees, heb ik het idee dat de relatie tussen Sodom en Nederland, maar de Nederlandse media in het bijzonder niet heel erg goed is. Veel gehoord commentaar is dan ook dat jullie albums erg veel op elkaar lijken. Hoe kijken jullie daar zelf tegenaan?
Tom: Ik weet niet waarom dat is, al snap ik wel waar je het over hebt. Misschien is het politiek, omdat we een Duitse band zijn.
Denk je echt dat het aan jullie afkomst ligt?
Tom: Het is soms lastig om zaken te regelen in België of Nederland. We hebben bijvoorbeeld nog nooit op Graspop gespeeld. Dat is een groot, fantastisch festival, maar we hebben nooit de kans gekregen om daar op te treden. Dat vinden we toch wel erg jammer, want het lijkt ons erg tof om op elk groot festival wel een keer geweest te zijn. Het boekingskantoor probeert ons ieder jaar op de bill te krijgen, maar het lukt nooit. Er zullen ongetwijfeld een aantal Nederlanders zijn die Duitsers haten, maar wat kunnen we daar aan doen?
Vinden jullie het nog altijd leuk om te touren?
Tom: Ja, al wordt dat met de jaren wel iets minder. Maar ik vind het nog steeds leuk om te doen.
Bernemann: Je zult wel begrijpen dat we hier niet zouden zijn, als we een hekel aan touren hadden. We gebruiken het contact met de fans om te peilen hoe zij op dat moment tegenover onze muziek staan. We willen altijd graag weten wat zij van onze laatste plaat vinden.
Tom: Je verspilt er wel een hoop tijd mee. Je doet het voor die show van negentig minuten, maar de rest van de dag ben je vooral aan het wachten. Dat is wel eens saai. Soms ben je drie weken kwijt voor een paar shows. Om nog even terug te komen op je vraag. Ik geef graag shows, maar het wachten kan soms echt de keel uithangen. Morgen spelen we in Londen, wat betekent dat we met de ferry moeten. Dan kunnen we weer niet slapen. Zo zijn er wel meer momenten.
Dan toch maar even over naar jullie nieuwe album. Omdat er al zoveel over geschreven is, wilde ik het kort houden. Hij is al een aantal maanden uit. Beschouw je In War And Pieces als een succes?
Tom: Absoluut! Natuurlijk roept iedereen dat het laatste album het beste is, maar echt veel hebben we niet veranderd. We wilden zelf een beter geluid, maar als de mensen van de songs houden, dan is het voor ons een succes. Het gaat me er niet om hoeveel exemplaren er uiteindelijk verkocht worden. Het draait ons echt om de fans. De muziek is er voor ons en de fans.
Bernemann: We beschouwen het als een evolutie. Met iedere plaat willen we net weer iets anders zijn. Het blijft wel thrash metal en typisch Sodom, maar het moet niet saai worden. Het is wel lastig om binnen die lijnen te blijven. Ik denk dat die groei er wel in zit vanaf M-16 en, of je dat nou leuk vindt of niet, dat we vasthouden aan onze stijl. Dat is waar de meeste fans toch op zitten te wachten.
2010 is in ieder geval een belangrijk jaar voor jullie geweest. Laten we even naar de eerste maanden terug gaan, omdat jullie klassieker Agent Orange toen opnieuw werd uitgebracht. Ik heb van jou gehoord, Tom, dat je er niet gelukkig mee was.
Tom: Nee, maar ik word sowieso niet blij van heruitgaves. Het gaat allemaal om geld. Op de heruitgave van Agent Orange staat ook helemaal niks nieuws. Als het nou een beter geluid zou hebben, of je hebt nog wat onuitgebrachte nummers liggen, dan kan het nog leuk zijn voor de verzamelaars. Het heeft gewoon een geremasterd geluid en er zijn wat liner notes erbij gegooid. Het maakt het wel een mooi product, maar de fans hebben Agent Orange allang in huis. Het probleem is dat de platenmaatschappij kan doen wat ze willen. Ik kan alleen maar helpen om er iets ecceptabels van te maken, omdat ik een archief en veel foto’s heb. Verder ben ik er geen fan van. Ik heb nog nooit een rerelease gekocht en dat zal ook nooit gebeuren, tenzij er echt speciale bonustracks op staan.
Hoe sta je dan tegenover het opnieuw uitbrengen van minder bekende albums, zoals Better Off Dead, Got What You Deserve en Code Red
Tom: Zolang die platen nog in de winkels te vinden zijn, gaan we geen actie ondernemen om een rerelease uit te brengen. Dat zou nergens op slaan. Met het album dat door G.U.N. Records is uitgebracht, zal dat nog wel eens kunnen gebeuren. Die lui zijn failliet en sindsdien hebben we weer de rechten van 'Til Death Do Us Unite in onze handen.
Dan was er ook de release van het tweede deel van de dvd Lords Of Depravity. Die beslaat de periode van 1995 tot aan nu. Gaat er ooit nog een derde deel komen?
Tom: Nee, nee. Dan moeten we weer materiaal verzamelen enzo. We hebben wel plannen om wat speciale dingen te doen in de toekomst. Optredens met ex-bandleden bijvoorbeeld. Ik sluit niet uit dat we in de toekomst nog een dvd uitbrengen, maar laten we het erop houden dat het belangrijkste verhaal verteld is.
Maar jullie maken toch wel genoeg mee? Of wil je niet, omdat je teveel uit je privéleven laat zien?
Tom: Dat is het niet. We hebben nu wel een nieuwe drummer natuurlijk. Eigenlijk vind ik het wel jammer dat ik mijn camera niet heb meegenomen naar de metal cruise. Normaal heb ik die wel bij me, want ik film erg veel onderweg en op locatie. Lust je nog een biertje?
Zeker! Over drummers gesproken. Waarom heeft Bobby Schottkowski de band verlaten?
Tom: Dat kan ik je niet zeggen. Er waren wel wat problemen, maar dat willen we graag privé houden. Het heeft verder niks te maken met de muziek ofzo.
Daar heb ik begrip voor. Hoe zijn jullie dan aan Markus gekomen?
Tom: Ik ken Markus al heel lang. Volgens mij zelfs nog vanaf het begin, toen thrash metal nog nieuw was. Hij speelde toen nog in Despair, maar hij heeft ook een paar tracks van het tweede Onkel Tom album ingedrumd. Mede daarom was hij onze eerste keuze. Hij is misschien wel de beste drummer die nu in Duitsland rond loopt. We hadden ook niet veel tijd om te kiezen, haha. Maar we zijn erg tevreden met hem.
Bernemann: *slikt nog een stuk pizza weg* Sinds zijn moeder hem heeft achter gelaten in een mandje. Ze hebben hem achter gelaten bij het ziekenhuis. Nee, nu serieus. Destijds was er een groot huis waar iedereen uit de buurt kwam. In totaal misschien honderd bands. Er waren twee grote kamers waar veel geoefend werd. Markus’ band kwam ons vaak aflossen, dus daar ken ik hem van. Dat was in ’96 of ’97…
Markus: Nee man! In de jaren ’80. Het begin van fucking thrash metal!
Tom: 1982! Nee, 1980. De eerste plaat van Venom.
Roadie: Nee, 1969. De eerste plaat van Black Sabbath!
Die kwam uit in 1970.
Roadie: *Zet dreigend Homer Simpson stemmetje op* Nineteen sixtynine!
*lachbui backstage*
Goed, toch nog even verder. Voor deze tour hebben jullie een competitie opgesteld voor lokale bands om als voorprogramma te fungeren. Waarom hebben jullie voor deze aanpak gekozen?
Tom: Ik wil graag jonge bands een kans geven. Het is voor hen mooi om in een zaal als deze te spelen. Die kans hebben we zelf nooit gehad in onze beginfase. Het is een goed idee, maar ik kreeg wel 300 e-mails op een dag. Allemaal bands die in ons voorprogramma in verschillende steden wilden staan. Ik vond het wel heel erg leuk hoor en ik heb naar elke band geluisterd. Het is ook makkelijk om even naar hun MySpace of Facebook pagina te kijken. Gisteren was er zo’n jonge band, zij waren echt trots om support te zijn, al duurde dat ongeveer dertig minuten. Ik denk dat we op deze manier een steentje bij kunnen dragen aan de metalscene.
Bernemann: En het versterkt de onderlinge band. De bands die reageerden, zijn ten slotte allemaal fans. Zij hebben ons groot gemaakt en wij kunnen zo misschien iets terug doen.
Zaten er tussen de aanmeldingen nog bands die jullie echt overdonderd hebben?
Tom: Nee, niet echt. Er zijn natuurlijk wel goede jonge thrash metalbands op dit moment, maar we kregen ook veel black en death metal opgestuurd. Zelfs true metal, terwijl we volgens mij duidelijk om thrash metal vroegen.
Bernemann: Het is moeilijk aan te duiden. Er zijn genoeg bands die goed spelen, leuke songs hebben, maar ik mis iets. Zo is het ook met voetbal. Ik mis bepaalde karakters…
Je bedoelt iconen? Mensen die een hele scene representeren.
Bernemann: Juist. Wij hadden Tom, Mille van Kreator en Schmier van Destruction. Het draaide niet alleen om de band, maar vooral om de aanvoerders. Ik mis dat in de jonge bands. Genoeg techniek, maar zonder een eigen gezicht blijven de fans alleen loyaal aan de oude bands.
Een van de meest bijzondere dingen die jullie gedaan hebben in mijn ogen zijn die paar shows die jullie in Bangkok gedaan hebben. Ik lees alleen maar positieve reacties daarover, van zowel jullie kant als de Thaise fans. Als je een wens zou mogen vervullen met betrekking tot Sodom. Wat zou dat dan zijn?
Tom: Dat waren drie erg leuke shows om te doen. Ik weet dat sindsdien Tankard er ook nog geweest is. We wilden toen een speciale live cd maken en het liefste dus op een speciale plek. Onze voorkeur ging eigenlijk uit naar Vietnam, maar dat lukte niet, vanwege politieke redenen. Het is simpelweg verboden om er als Westerse band op te treden. Ondanks dat Bangkok de tweede keus was, was het er heel erg gaaf. Er valt daar alleen geen cent te verdienen. De fans hebben het geld niet. De shirts kopen ze op de zwarte markt. Ze kunnen je niet betalen, maar het eten en drinken is gratis. Voor een keer is dat helemaal niet erg. Die mensen zijn zo dankbaar en dat maakt het de moeite waard.
Maar is er geen wens die je graag vervuld zou zien? Slayer als voorprogramma ofzo.
Tom: Ik zou het al fantastisch vinden wanneer wij dan het voorprogramma zouden zijn. Nee, ik denk dat we alles met Sodom wel gedaan hebben. Ik ben ontzettend trots op wat we bereikt hebben.
*korte stilte*
Tom: Nou vooruit dan. Spelen in ongebruikelijke landen is altijd leuk, maar we hebben ooit het aanbod om in Sodom in Israël zelf te spelen. Althans de ruïnes ervan. Dat lijkt me nog eens een mooie plaats om een dvd op te nemen.
Het Christendom heeft zo nog veel invloed op jullie. Hoe kijken jullie terug naar jullie eerste albums met teksten die toch behoorlijk anti-christelijk zijn?
Tom: Wij zijn christenen. Ikzelf ben atheïst, maar hou me er inhoudelijk niet mee bezig. Iedereen moet dat gewoon voor zichzelf bepalen. Dat is misschien ook wel het stomme, want je ziet het gebeuren in de wereld. Er worden oorlogen gevoerd, onder andere vanwege religie.
Is dat de reden waarom jullie muziek al snel een politieke wending heeft genomen?
Tom: Ik moet gewoon over alles schrijven. Er gebeurt gewoon veel in de wereld. Neem nou de situatie in Caïro of Noord- en Zuid-Korea. Of wikileaks. Ze brengen geheimen naar buiten, waarvan ik denk dat ze dat beter niet kunnen doen. Je leest erover in de kranten of ziet het op tv. Ik vind het belangrijk om te weten wat er in de wereld gebeurd. Het biedt genoeg inspiratie om teksten te schrijven. We kunnen niks veranderen, hooguit een wake up call. Veel mensen hebben geen idee van wat er gebeurd en daarom wil ik het omschrijven. Daarom schrijf ik veel over oorlogen, juist omdat dat het slecht is.
En is er al meer bekend met betrekking tot het vieren van Sodom’s dertigste verjaardag?
Tom: Ja! Het lijkt ons erg leuk om weer een show te doen met ex-leden. Met degene die nog in leven zijn, want twee weken geleden hebben we gehoord dat Strahli overleden is. Ik ben sinds kort weer in contact met de eerste gitarist, Aggressor. Het zou mooi zijn als we hem voor een of twee nummers op het podium krijgen. Ik hoop op meerdere leden en eventueel ook celebrities.
Wat zijn jullie plannen voor 2011?
Tom: Deze tour nog. Dan ga ik de studio in om een nieuw album van Onkel Tom op te nemen. De release zal zijn op Wacken Open Air, in augustus. Dat gaat een fantastische plaat worden. Je zult verbaasd staan.
