Ja, nee. Nou, wie weet? Het had toen een hele andere context, maar het heeft voor mij een persoonlijke betekenis gekregen. Ik heb hem ook op mijn pols getatoeerd staan, als zijnde het einde van After Forever. Het is de laatste letter van het Griekse alfabet, en staat ook voor het einde. Toen we het op de voorkant van die After Forever cd zetten was het meer bedoeld als Ohm, het symbool voor energie. Energie had toen een centraal thema in de teksten. Maar het teken is bij een beetje bij mij gaan horen, eigenlijk. Ik heb de laatste Ayreon cd ingezongen, en daar werd ook iedere zanger of zangeres gevraagd een symbool te kiezen voor de naam. Dat werd ook de Omega. En ik wilde het nu graag in het ReVamp logo terug te laten komen. Ze kwamen met het idee om het zo te doen, en ik was meteen verliefd.

Wie heeft het logo ontworpen?

Dat is gedaan door Ni Concept & Design, een bureau hier uit Roermond. Eigenlijk per toeval heb ik ze ontdekt. Ik zag een foto van hier uit de buurt in een blad, en die was door hen gemaakt. Dat gaf me het idee voor deze voorkant. Een soort compilatie van foto's, met verschillende gezichtsuitdrukkingen. Ik vond het zo gaaf, dat ik hen heb benaderd. En ze bleken in Roermond te zitten. Dat is de eerste keer dat ik op de fiets even naar degene die het artwork maakt kon gaan. Dan konden we samen achter de computer kijken. Dat communiceert fantastisch! Beter dan over de mail met iemand in Duitsland die je niet kent. Dat ging ook, maar dit is nu vele malen soepeler gegaan. En ik ben ontzettend tevreden met het beeld. Het is geworden wat ik ook echt wilde. Vind maar eens een concept tussen de muziek en alles wat je ziet. Het visuele en het muzikale moet echt één uitstraling hebben. Je gaat uit van een concept en dat ga je creatief invullen op beide vlakken. Dat moet één geheel worden, dus dat is spannend om te doen. Ik vind zelf dat het goed is gelukt, in mijn bescheiden objectiviteit.

Wat de communicatie met Waldemar en Joost om het album te maken ook zo makkelijk?

Ja. Dat is iets, dat wel of niet zo is. En dat weet je nooit vantevoren. We kunnen misschien vreselijk leuk kletsen aan de keukentafel maar als we muziek moeten maken gaat het misschien niet. Maar dat was vanaf noot 1 een klik.

Van Joost wist je dat al. Maar hoe kwam je bij Waldemar?

Eigenlijk kwam hij bij mij, maar voor iets heel anders. Voor een project waar hij mee bezig was, of ik daar aan mee wilde werken. Ik was net bezig met ReVamp, en had toch meer de gedachte dat ik zelf iets wilde starten. Dus heb ik hem als songwriter gevraagd, en dat zag hij zitten. Hij heeft ook alle gitaren en bas ingespeeld.

En Joost de keyboards?

Ja. Keyboards en piano. Dat is weer een echte vleugel. En hij heeft de arrangementen voor de strijkers en het koor geschreven.

En wie is de drummer?

Koen Herfst. En Matthias Landes wordt de livedrummer. Koen had ik heel graag ook live mee gehad, omdat ik weet wat hij kan. En ook wat voor ontzettend gave gast dat hij is. Maar hij heeft ervoor gekozen om het niet te doen, want hij heeft het super druk met andere dingen. Dus ga dan maar eens zoeken naar iemand die dat aankan. En dat is gelukt!

Dan heb je twee songwriters, en dan begint het schrijven en demo'en?

Ja. Demo's werden tijdens het schrijfproces al opgenomen. Tegenwoordig met die homestudio's kan dat heel makkelijk. Zelfs ik kan het. Ik was daar nooit zo handig mee, maar je kan thuis nu heel je pre-productie maken. Dat werkt echt makkelijk. Al schrijvende maak je de demo. Daarna kwam het opnameproces, waarbij Waldemar met Koen de drums heeft opgenomen. Waldemar heeft zijn eigen bas en gitaar gedaan. Joost heeft zijn eigen stukken thuis opgenomen, en ik heb mijn zang in de Graveland Studios bij Arno Krabman opgenomen. Arno heeft samen met Joost de mix gedaan, en wat extra gitaarpartijen.

Joost produceert zelf ook bands, en Waldemar ook. Geeft dat geen conflicten? Of waren ze het juist heel vaak eens?

Het waren wel twee eilanden, maar dat gaf wel de diversiteit in de nummers. Joost heeft het samen met Arno geproduceerd. Je kan inderdaad niet twee kapiteins op één schip hebben.

Ben je bij alle opnames aanwezig geweest?

Nee. Ik ben een dag bij de opnames van de drums geweest, en ik heb natuurlijk alles nageluisterd voordat er iets mee gebeurt, maar ik ben niet bij alle opnames geweest. Het niveau van de mensen is zo hoog dat je weet wat je kan krijgen.

Toch had ik verwacht dat, omdat het jouw project is, je dat ook niet uit handen geeft.

Nou, ik ga niet een hele week naast een gitarist kijken of hij het goed doet. Daarvan mag ik verwachten dat hij het goed doet. En als ik het naluister dan kan ik alsnog opmerkingen maken.

Je zingt diverser dan ooit tevoren. Heb je nu iets op het album staan waarvan je vooraf dacht dat je dat nooit zou kunnen?

Het rauwe in The Trial of Monsters. Voorheen kon ik alleen clean zingen, maar alles wat ook maar een beetje richting "rauw" ging deed mij pijn. Dus om een heel refrein met een rauwe stem te zingen was voor mij een stap waarvan ik niet had gedacht dat het zou lukken. Ik had wel de ambitie, net zoals dat ik het tof zou vinden als ik zou kunnen grunten. Als ik dat nu doe gaat het net zoals dat vroeger ging met het rauwe zingen. Dan doet het pijn. Maar wie weet, misschien leer ik het nog. Het rauwe mag nog wel wat rauwer. Het kan nog heftiger worden. Het is voor mij al een hele stap in de richting van wat ik in die zin wilde. Ik zie mezelf als iemand die breed inzetbaar is, en wat ik ook met het album dat ik uitbreng verder uitbreid. De kleurtjes op het palet, bedoel ik. Dat is deze keer gelukt, vind ik.

Was het lastig om dan nu zo rauw te zingen? En om die switch te maken.

Eerst wel, nu niet meer. Nu kan ik het op- en afzetten wanneer ik dat wil. Net als met een operasound. Ik noem het altijd kleurtjes op een palet, en ik kan ze gebruiken zoals ik het wil.

Qua thema's op het album is het weer vrij donker. Zit dat in jou?

Ik zou niet zeggen dat ik een heel negatief persoon ben, maar ik vind niet dat deze muziek zit te vragen om happy-happy-joy-joy teksten. Een leuk verhaal kan ik aan jou vertellen, en een minder leuk verhaal kan ik kwijt in mijn teksten. Er zijn vele dingen in de wereld die minder tof zijn, en een bron van inspiratie kunnen vormen. Dat komt dan allemaal op zo'n album terecht. Een nummer als The Trial Of Monsters vraagt niet om "ik ben zo gelukkig, het leven is mooi, ik ben zo verliefd" tekst. Ik zorg wel dat de teksten qua onderwerp passen bij de muziek. En metal is nou eenmaal over het algemeen in mineur.

Schrijf je dan ook teksten naar de muziek?

Ja. Eerst komt de muziek, dan de tekst. Ik heb meestal wel al een aantal ideeën klaarliggen. Als ik geïnspireerd ben tot een bepaald verhaal, zoals bijvoorbeeld In Sickness 'Til Death Do Us Part, dat zijn dan gebeurtenissen die in mijn hoofd tot leven komen. Die schrijf ik dan al op, en dan komen daar nummers bij waar die teksten bij passen. Maar ik schrijf altijd eerst mijn zanglijnen, en dan de teksten. De tekst moet in het teken staan van de lijnen en de muziek.

De tekst is ondergeschikt aan de muziek?

Nee, het moet versterking zijn. Wat je zingt zijn woorden, en woorden zijn niet meer dan klinkers en medeklinkers. En sommige woorden passen niet op sommige plaatsen in een melodie - even helemaal teruggestript naar hoe het klinken moet. Dat bedoel ik met dat de tekst in het teken van de muziek moet staan. Woorden en klanken moeten versterkend zijn. En daar moet je een betekenis aan toevoegen die dat ook nog eens doet. Vandaar dat een hele vrolijke tekst op een heftig nummer niet past. Het moet de icing on the cake zijn. Dus nee, ik vind de teksten ook heel belangrijk.

Ik vind hoe je het In Sickness concept gedaan hebt in drie nummers heel mooi, zoals het van drie verschillende kanten belicht wordt. Ook omdat de drie nummers zelf heel verschillend zijn. Disdain is wel ongeveer het hardste wat je ooit gedaan hebt.

Ja. Daar had ik echt zin in. En dat vraagt dus ook om een tekst met woede, afgunst, frustratie. Dat hele nummer ademt dat uit.

En dan heb je nog Björn Strid van Soilwork op dat nummer. Hoe kwam je bij hem?

Eigenlijk had ik Angela Gossow van Arch Enemy gevraagd. Wij kennen elkaar een beetje, en we zien onszelf natuurlijk als de kick-ass ladies van metal. Dat vinden we dan leuk, en daar hebben we het dan over, en we hebben het over zingen enzo. En zij is natuurlijk maar de helft van mijn lengte, dus dat is een leuk contrast, wij tweetjes. Dus het leek ons beiden al leuk om iets op elkaars album te doen. Maar in de week dat ze het zou doen was ze ziek. En zij is súper druk. Die band die gaat maar en gaat maar, dus ze kon echt geen tijd vinden. Dus toen dacht ik "wat nu?"

Jaap Wagemaker van Nuclear Blast kwam toen met Björn van Soilwork. Dat was voor mij toch het missende puzzelstukje. Het zou kunnen klinken als dat hij de tweede keus was, maar dat is niet zo. Ik ben ook een enorm Soilwork fan, maar ik had niet zomaar het idee dat hij dat zou doen. Maar ik kreeg nog dezelfde dag als dat Jaap hem gevraagd had een mailtje van Björn dat hij het heel graag wilde doen. Dus daar was ik heel blij mee.

En je hebt Russell Allen van Symphony X op het nummer Sweet Curse. Eén van de beste zangers die er is, waarmee je ook op Star One hebt samengewerkt. Heb je al die tijd contact gehouden?

Ja. We kwamen elkaar ook regelmatig tegen, en als hij met Symphony X in de buurt is hadden we ook altijd contact. En bij het eerste Christmas Metal Symphony waren we allebei te gast. Daar hebben we weer samen gezongen, en dus spreken we elkaar bij zoiets wel. Maar altijd als hij in Nederland is zeggen we wel even gedag. We zijn laatst nog naar de Efteling geweest. Ik dan, met heel Symphony X. Dat was te gek! Daar moet je eens mee in een achtbaan zitten... Wie zijn dan de heavy metal dudes... "ik blijf even aan de kant staan" zei er eentje. Dat was echt heel leuk.

Maar hoe kwam je erbij om hem voor precies dat nummer te vragen?

Dit nummer vroeg wel een andere stem in het verhaal. Het is wel een "love gone bad" verhaal, waarin hij de andere kant van het verhaal belichaamd.

Wat is het verhaal achter I Lost Myself? De ballad helemaal op het einde.

Toen ik ReVamp afgelopen zomer aan het opzetten was, en het steeds meer vorm begon te krijgen, kwam Joost met een pianolijn aanzetten. Ik heb daar een zanglijn op gemaakt, maar geen tekst. Ik had niks. Dat is typisch een nummer waar de tekst het geheel moet versterken. Het moest iets van mezelf zijn, maar ik wist niet echt wat ik wilde zeggen. Wat wil ik nou eigenlijk? Toen zat ik aan de kust van Turkije een week lang op een zeilboot, en toen kwam die tekst. Ik had de maanden ervoor heel erg gezocht naar wat ik wilde, en wie ik ben. Zeker als er een heftige verandering is in je leven wordt je daar wat meer mee geconfronteerd. Dat is best wel moeilijk. Het was niet de leukste periode, maar je leert er ontzettend veel van. Daar gaat de tekst dus over. Ik heb een tijdje niet geweten wat ik nou wilde. Wilde ik popmuziek gaan maken, of bijvoorbeeld musicals zingen. Het eindigt met "this is who I am, and always be." Aan het einde van de rit zeg ik dus eigenlijk "ja, ik weet het wel."

Heb je serieus overwogen om iets anders te proberen?

Ik heb toch meer dan twaalf jaar metal gemaakt, en ik heb muziek gestudeerd. Musical en opera heb ik gestudeerd. Met mijn stem zou ik heel veel verschillende dingen kunnen doen. Maar het is een carrièrekeuze, dus ga je er als carrière naar kijken. Je kan met muziek je brood verdienen, dus hoe commerciëler je gaat hoe makkelijker dat is. Maar dat zou voor mij toch voelen als mijn ziel verkopen. Ik ging dus sterk nadenken over waar mijn hart ligt, waar pas ik nou echt. Waar heb ik me de afgelopen jaren zo comfortabel bij gevoeld. Dat is toch gewoon dit. Maar je overweegt het wel. Het zou stom zijn als je het niet zou overwegen. Dat zet je aan het nadenken over wat je nou echt wil. Maar mijn hele gevoel en mijn hele wezen stuurde me toch weer terug naar mijn vertrouwde metal omgeving. Om daar toch weer met open armen ontvangen te worden door de fans.

Dus je bent niet voor het grote geld gegaan.

Nee. Geld verdienen kun je op heel veel manieren, en dat doe ik het liefste met wat ik het liefste doe. Dit.

Zie je jezelf ooit een musical zingen?

Wie weet. Ik ben nog maar 30, dus het kan nog. Maar ik heb er qua scène gewoon niks mee. Ik ben een metal meisje. Het is echt een cultuurverschil. Misschien dat ik er later in pas, maar nu zeker niet.

Je gaat ook live spelen, maar je hebt daarvoor een andere band dan die op de cd te horen is. Waar heb je iedereen vandaan geplukt?

Ik zou bijna willen zeggen "via het internet." Ik had op internet een advertentie gezet waarin ik zei dat ik opzoek was naar nieuwe bandleden. En via mijn eigen netwerk wat gevist. Daar zijn een hoop mensen op afgekomen. Twee van de mannen kende ik al. Jaap Melman, de bassist, kende ik al tien jaar. We gingen ooit samen naar de rockacademie en hij speelde in Dreadlock Pussy. Dus we zaten allebei in deze omgeving in dezelfde scene. De gitarist, Arjan Rijnnen, woont ook in Roermond dus dat is ook iemand uit ons "clubje" hier in Roermond. Ik ken hem vooral als rockgitarist, dus ik had niet direct aan hem gedacht. Maar hij liet me ook weten dat hij interesse had, dus ik dacht "laat maar eens horen dan." De rest zijn totale vreemden, eigenlijk. Maar allemaal fantastische muzikanten, en het klikt gewoon erg goed. Ik heb het getroffen.

Vanaf mei staan er wat shows op het programma. Wat kunnen we daar dan van verwachten?

We zijn druk aan het repeteren, om de nummers die op het album staan ook live te kunnen brengen. Met de energie die je ook bij After Forever zag. Dus erg energiek. Maar het is het eerste album, dus we hebben niet gelijk een set van anderhalf uur vol. Dus we zullen toch ook wat covertjes spelen.

Toch staan jullie als headliners geboekt, en niet als voorprogramma van een bekende band.

Ja. Voor mij was het echt "wow!" want al die zalen hebben ReVamp nog nooit gehoord. Maar ze zien dat het de nieuwe band is van Floor Jansen van After Forever, en hebben ons daarom geboekt.

Dat betekent wel dat je dus zeker iets bereikt hebt met After Forever.

Ja, maar je weet toch maar nooit hoe het gaat op het moment dat je band stopt. Want ze kunnen je ook gelijk vergeten zijn. Maar dat is gelukkig niet gebeurd. Vanuit de fans niet, vanuit de zalen niet, vanuit de platenmaatschappijen niet.

Dat is in Nederland zo, maar hoe zit dat in het buitenland?

Via het internet kunnen we precies zien van waar de fans komen, en dat is echt van over heel de wereld. Dat is echt heel gaaf. Natuurlijk veel mensen uit Nederland, maar ook veel vanuit de Verenigde Staten. En natuurlijk veel uit Zuid-amerika. Daar zijn ze sowieso altijd al heel fanatiek geweest. Maar ook veel vanuit Engeland, wat gek is want met After Forever hebben we daar niet zo heel gek veel gedaan. Maar ook weer veel uit Scandinavië, of een verdwaalde mail vanuit Taiwan.

Dus ReVamp gaat de wereld rond?

Ik krijg nu al aanvragen voor de meest exotische oorden. Maar ik concentreer me nu toch eerst op Europa en de markten waar we met After Forever het grootst waren. Maar als ik met de band ooit naar Tunesië wil kan ik morgen al weg, ja.

En wat iedereen natuurlijk wil weten: ga je ook After Forever nummers spelen?

Dat zit er wel in.