Jeff is zo'n type waar je een kwartje in gooit, waarna hij makkelijk een half uur doorratelt. Echter, voordat het interview kon beginnen moest en zou hij een plectrum vinden: "Ik zoek een plectrum. Fuck, ik heb er geen. Ik moet er één hebben, dan kan ik praten. Ah, daar is hij, ik leef weer!" Jeff kruipt op de bank met zijn spiksplinternieuwe flying V "Ahh, het mooie Eindhoven. Als het nou iets warmer was, dan was het perfect geweest!" Toch was het die dag al redelijk warm. "Ja, hetzelfde bij ons in Canada. We hebben altijd gek weer. Waar ik woon in Ottawa, kan het veertig graden vriezen en kan de warmte in de zomer oplopen tot veertig graden. Een vrij extreem klimaat dus. Maar afgelopen winter was er bijna geen sneeuw. Jeff Waters houdt zijn hand een meter boven de grond. "Normaal komt de sneeuw tot hier". Dat blijft voor de lage landen een grappig fenomeen. In het achterhoofd houdende dat hier iedereen in paniek raakte van de twintig centimeter sneeuw die weken bleef liggen.
Promotietour
Zo keurig als ik ben opgevoed, houd ik me aan de gespreksetiquette. Natuurlijk gaat het goed met Jeff, dat is ook aan hem te zien: "Geweldig. We reizen door Europa. Lekker relaxt. Een beetje gitaar spelen in deze Gibsonbus, wat interviews. We zouden hier hooguit twee weken zitten, misschien anderhalve week, maar uiteindelijk zijn het er vijf. Dat gebeurt niet vaak. De eerste fase is het maken van een plaat. Vervolgens geef je die aan de platenmaatschappij en je hoopt dat ze het leuk vinden. En als zij 'm heel leuk vinden, dan hoop je weer dat zij veel tijd en geld in de promotie steken. Earache vond 'm leuk en heeft zo voor ons gekozen. De volgende stap is de pers. Zij krijgen eveneens de muziek toegestuurd. We hopen dat zij het goed vinden, want als dat niet het geval is, kan het heel lastig worden om de cd te verkopen. Soms maakt het niet uit wat ze zeggen, maar meestal maakt het echt verschil. We zitten nu in een fase dat wij en de platenmaatschappij heel blij met het nieuwe album zijn en daarom zitten we zo lang in Europa. We zijn in Londen, Parijs, Berlijn... Ik probeer even te herinneren waar we allemaal zijn geweest. In ieder geval Hamburg, Dordmund en Düsseldorf. We gaan nog naar Bern, Milaan, Athene, Stockholm en dan weer Londen. Dat was grappig, want er waren daar zoveel mensen geïnteresseerd in een interview, terwijl de platenmaatschappij de bladen en e-zines normaal moet smeken of ze Jeff Waters willen interviewen. Toen we de promo uitdeelden is die ook meteen op internet terecht gekomen, maar ze vonden 'm blijkbaar wel allemaal goed. Dus nu komen er meer journalisten."
Metal
Ons laatste gesprek met Annihilator is alweer bijna vijf jaar geleden. In de tussentijd is er niet bijzonder veel gebeurd, ondanks dat de band de mijlpaal van 25 jaar bereikt is. Wel kwam de band tot de slecht ontvangen plaat Metal. De vraag is dan ook of het een moeilijke plaat om te maken was met al die gastbijdragen. "Nee, want de plaat was eigenlijk al klaar en gemixed, maar Corey Beaulieu van Trivium, een vriend van me, belde me op om wat bij te kletsen. Toen kwam het al snel op dat album zijn eigen band uit. Hij zei: "Hé, laat me er een solo op spelen". Ik was verbaasd, maar ik zocht een song uit en daarvan heb ik mijn eigen solo gewist. Hier heb je wat, speel maar in. Ik stuurde het hem in Florida. Kort daarna sprak ik Michael Amott van Arch Enemy, waarna ik dacht: misschien wil hij ook iets inspelen. Dus ik belde hem weer op en ook hij wilde meedoen. En vanaf dat punt ging het heel makkelijk. Alexi Laiho deed mee, Michael's vrouw, Angela Gossow. Allemaal vrienden. Ik heb niet een zwart boekje erbij gepakt en alleen de grote namen eruit gevist. Dat had ik wel kunnen doen, maar fans hebben snel door dat je dan een sellout wordt. Mijn vrouw raadde me ook aan om alleen vrienden uit te nodigen, geen sterren. En sommige van mijn vrienden zijn sterren, zoals Alexi Laiho, hij is een geweldige gitarist". Als ik doorvraag over de reacties begint Jeff wat ontwijkingsgedrag te vertonen: "Nou, er zijn altijd wel negatieve reacties, maar ook veel positieve. Sommige roepen dat ze Alice In Hell de beste vinden, anderen zeggen King Of The Kill of Never, Neverland. Die zegt Schizo Deluxe. Het zijn allemaal meningen. Never, Neverland is onze best verkochte plaat. Beter dan alle andere platen sinds 1996". Jeff pingelt ondertussen vrolijk op zijn niet ingeplugde gitaar. Zijn concentratie is zonder twijfel gericht op zijn antwoorden.
De nieuwe plaat
De reden van dit gesprek is uiteraard het nieuwe album. Het artwork verwijst onvermijdelijk naar Alice, maar het ontbreken van een titel roept vragen op. "Normaal gesproken komt de titel van een nummer dat op het album staat. Na het opnemen pak ik die er altijd even bij en is het 'Ah, Alice In Hell, dat is een goeie', of Set The World On Fire, King Of The Kill, Refresh The Demon of Criteria For A Black Widow. Het zijn allemaal verschillende songtitels, maar deze keer stond er geen songtitel bij die het goed zou doen als titel van een album. Maar voor ons voelt de plaat wel als bijzonder aan. Iets speciaals met wat meer energie ten opzichte van de vorige platen., dus besloten we om het gewoon Annihilator te noemen." Wat te denken van de 66 gitaarsolo's? Voor Earache Records de reden om het nieuwe album nu al te roemen. Ik ben vooral benieuwd of er bewust voor gekozen is. Misschien een statement tegen het lage aantal jonge gitaristen dat de kunst van goed soleren onder de knie heeft? "Nou... We stuurden de cd naar de platenmaatschappij toen die klaar was en kort daarna kregen we een e-mail van Dan”, aldus Jeff: "Hij zei: "Holy shit! Dit is geweldig. Wist je dat er 66 solo's op staan?" Ik wist het niet! Hij heeft blijkbaar de moeite genomen om ze te tellen. Ik vond het best gaaf dat uitgerekend hij de moeite heeft genomen om de gitaarsolo's te tellen. Ik zou dat nooit doen. Het geeft in ieder geval aan dat hij de plaat goed vond, en dat is voor ons ook weer een goed teken. Maar goed, uiteindelijk kreeg de media de promo met de tekst "66 solo's!". Ik vind het eigenlijk raar om zoiets te doen. Voor hetzelfde geld zijn het 66 kutsolo's, haha". "Geen speciale boodschap?", vraag ik dan nog maar. "Nee, want ik ben in tegenstelling tot bijvoorbeeld Metallica, daar nooit mee gestopt. Toen in de jaren '90 de gitaarsolo verdween door bands als Pearl Jam, Nirvana en Smashing Pumpkins. Dat werd ineens een trend. Veel nieuwe gitaristen leerden dat ook niet. Ze kwamen niet van de Van Halen-, Randy Rhoads- of Kirk Hammettschool. Ach, de solo's komen bij mij altijd als laatste op de plaat. Het gaat me meer om de songs en de riffs". Die riffs zijn altijd erg bepalend geweest voor Annihilator. Het gitaarwerk van Jeff is altijd vrij eenvoudig te onderscheiden van dat van andere gitaristen. Met collega Jeroen was ik het roerend eens dat sommige riffs bijzonder veel gelijkenis vertonen met die van oude albums, maar ook sommige stukken lijken een ode richting collegabands. Als ik hem vraag of die knipogen bewust zijn, kijkt Jeff me ietwat vreemd aan. Als voorbeeld noem ik The Trend, zo rond de vijfde minuut. "Oh, je bedoelt deze". Zonder een seconde te twijfelen, speelt hij precies die riff. "Wiewie! Yeah, er zijn altijd wel riffs die verwijzen naar de oude albums, maar ik ga nooit bewust terug naar die periode om muziek te hergebruiken. Er zijn mensen die geen benul hebben van de tien andere albums. Anderen zeggen weer: "Ah, back to the roots!", maar die riffs zitten vanaf het begin in mijn muziek. Ik denk dat dat gewoon onze sound is. Onze stijl".
Teksten
Dave Padden maakt sinds 2003 deel uit van de band. Met zeven achtereenvolgende jaren bijna een record. Hoewel Jeff de mastermind achter de band is, ben ik wel benieuwd of hij ook enige invloed heeft op het schrijfproces. Jeff: "Ja, hij schreef de teksten van Coward en Death In Your Eyes. Vooral die van Coward vind ik erg cool. Hij is alleen zo'n gozer die ik moet dwingen om iets te schrijven. Ik heb al eens tegen gezegd dat als hij de teksten van de hele plaat wil schrijven, dat hij dat gewoon moet doen. Hij is daar echt goed in. Maar dan komt hij een tijdje later terug en heeft hij niets geschreven. Ik schrijf altijd zes of zeven nummers. Als we dan in de studio zitten, dan sluit ik hem op en dan werkt hij er twee uit. Hij kan het best. Hij is er goed in en ik hoop dat hij in de toekomst meer zal doen". De teksten gaan bij Annihilator doorgaans vooral over waanzin en paranoia. Denk eens aan de klassieker Alison Hell, over het meisje dat de 'boogeyman' in de kelder ontmoet of The Fun Palace. Op Annihilator zijn de teksten een stuk duisterder en vooral negatiever. Jeff denkt daar iets anders over: "Nee, het zijn meer observaties. Dingen die gebeuren. Je leest wat in de kranten of ziet het op tv. Soms gebeurt er iets bij een vriend of gaat het over persoonlijke dingen, zoals echtscheidingen, of ziekte in de familie. Er zijn ook positieve zaken, die je terug hoort in ballads en instrumentale nummers. Als een nummer agressief wordt ingezongen, dan vat je dat eerder op als negatief zijnde. Dat mag, maar je moet de teksten er wel bij houden". Wat Jeff ook zegt, in sommige teksten lijkt het alsof bepaalde mensen figuurlijk finaal worden afgemaakt. Neem nou bijvoorbeeld The Trend waarin iemand onder andere keihard voor 'social parasite' wordt uitgemaakt. "Dat is een observatie. Iets zien en daarvan verslag uitbrengen. Ja, verslaggevers, dat slaat wel een beetje op ons. Soms zien we slechte dingen gebeuren, dan weer iets goed. Zo is het leven nou eenmaal. Goed en slecht".
Een nieuw label
Annihilator maakt er bijna een sport van om zo vaak mogelijk van label te wisselen. De laatste vier albums zijn allemaal door een andere platenmaatschappij uitgebracht. Zodra ik dit voorleg aan Jeff, merk je dat hij ineens een stuk zakelijker wordt. Niets mis mee als je band je brood is natuurlijk. Momenteel zit hij gelukkig bij Earache Records, maar toch is het vreemd dat je nieuwe plaat voorlopig alleen in Europa wordt uitgebracht. "Omdat ik niet meer bij platenmaatschappijen teken om hen alles te laten regelen. Het touren, de merchandise, opnemen en uitbrengen. Veel jonge bands trappen daar in. Ze krijgen een contract aangeboden die ze zonder het eerst goed door te lezen tekenen. En daardoor zullen ze geen ene cent voor hun harde werk zien. Dat is zonde, want ze horen er aan te verdienen. Als je een liedje schrijft, dan dien je daarvoor beloond te worden. Maar dan is er een label dat het promoot en verkoopt. Waarom zouden zij alle inkomsten daarvoor krijgen en jij niet? Dat slaat nergens op. De reden dat je niks beurt, is omdat je een fout maakt. Je hebt iets getekend wat je nooit had moeten tekenen. Toen ik jong was heb ik dat ook gedaan. Je wilde een deal. Ik heb toen met Roadrunner erg veel geluk gehad. Dat was een deal voor drie albums en ze hebben geweldig werk verricht. Behalve ons voor altijd onder contract houden, hebben ze ons laten gaan. Ze hebben letterlijk tegen me gezegd dat ik moest gaan in 1994. Toen heb ik geleerd dat ik niet alle rechten moest weggeven. Eén platenmaatschappij die de plaat in Europa uitbrengt, één die dat doet in Japan, in Australië en in andere plaatsen. Waarom zou je tekenen bij een Duits bedrijf die de plaat in Canada uitbrengt. Ze kennen de markt en de scene niet, omdat ze daar waarschijnlijk nog nooit zijn geweest".
Jeff's advies voor jonge bands? "Dat hangt er vanaf. Als je met je band vooral wil feesten en scoren bij het vrouwvolk, headbangen en muziek wil maken, tekenen. Gratis bier en veel reizen, maar geen geld, dan heb je aan zo'n contract genoeg. Maar je hebt geen carrière. Een carrière heb je alleen voor de lange termijn. Als je geen geld verdient, kun je jezelf niet onderhouden. Daarbij kost het geld om een plaat te maken, op tour te gaan, instrumenten en apparatuur, je kost geld. Alles overvliegen kost 5000-10.000 euro. Je kunt er dus voor kiezen om het te laten regelen, of je doet dat zelf. Zodra andere mensen in het spel komen, heb je de kans dat die lui niet helemaal eerlijk zijn. Ik heb veel fouten gemaakt doordat ik het management op me genomen heb, maar ik leer er wel van. We verkopen bijvoorbeeld veel minder platen dan Slayer en zijn een stuk minder populair, maar ik ken bands die altijd op de voorpagina's staan van de bladen. Ik ken de meeste ook wel persoonlijk en we hangen ook wel eens samen rond. Als ze bij mij thuis zijn, dan vergapen ze zich aan mijn studio, mijn auto's, mijn huis. Waar ik dat geld dan toch vandaan haal. Ik zeg dan altijd: "Wel, ik mix cd's voor andere bands..", maar Annihilator bestaat gewoon al zo lang. Maar zij zouden de miljonairs moeten zijn en bakken met geld verdienen, terwijl ze kleine appartementjes huren. Ze hebben helemaal niks. De reden is dat zij nog steeds doen wat ik vroeger wilde: feesten, zuipen, neuken en ga zo maar door. Ik drink al tien jaar niet meer. Ik moet geld verdienen, anders is het einde oefening voor Annihilator. We zijn ten slotte Metallica niet, dus je moet slim zijn. Je ziet het zelf. We zitten in een schitterende bus op promotietour door Europa. Dit zit er niet in als je alleen maar bezopen bent".
Alice In Hell
Onlangs stond op de frontpage een poll over bands die het na hun debuut het minst waargemaakt hadden. Annihilator stond behoorlijke tijd aan kop, maar uiteindelijk ging Machine Head er met deze 'razzie' vandoor. Onlangs spookte het gerucht op internet dat Annihilator het album integraal zou spelen op Hellfest. Bij wie kun je beter navraag doen, dan bij de baas zelf? Jeff kijkt me hierop in ieder geval stomverbaasd aan. "Nooit. Waar heb je dat in hemelsnaam vandaan?". Bedankt internet. Maar wat vind Jeff er van dat veel mensen roepen dat Annihilator nooit met een betere plaat gekomen is dan Alice In Hell? "Ook zoiets, haha. Ik hoor mensen dat juist zeggen over onze tweede plaat, Never, Neverland. Die plaat is daarbij ook de best verkochte plaat van Annihilator. Om één of andere reden praten ze alleen in Nederland over Alice In Hell. Blijkbaar heb ik daarmee de meeste indruk gemaakt bij jullie. Judas Priest heeft bijvoorbeeld Painkiller, terwijl ze in de jaren '80 o.a. Screaming For Vengeance, Defenders Of The Faith en British Steel uitbrachten. Al die platen zijn goed, maar als je tegen ze zegt dat je British Steel gaaf vind, dan zullen ze zeggen dat ze ook andere albums hebben. Beter voorbeeld is AC/DC met Back In Black. Dat is hun grootste plaat. Never, Neverland is onze Back In Black. Ik geloof niet dat we ooit iets beters zullen schrijven. Alison Hell is daarbij trouwens wel ons bekendste nummer.
Clubtour
"Eerst doen we wat zomerfestivals. Waarschijnlijk gaan we in september naar Japan en Australië en daarna hopelijk Europa. Ik heb nog geen idee of we dan zelf headlinen of als support mee gaan. Misschien als special guest, met twee of drie bands. Ik zou graag op pad gaan met Testament of Nevermore. Dat hebben we al eens eerder gedaan. Exodus zou ook leuk zijn. Zij brengen volgende maand ook een nieuwe plaat uit. Die wil ik nog graag horen. Thuis ligt er al een exemplaar voor me klaar".
Dave Padden
Van het begin af aan is er kritiek op Dave geweest. Nadat Jeff Waters zich altijd omringd heeft met goede zangers, stond er ineens iemand de platen in te brullen. Op internet regende het negatieve reacties van teleurgestelde fans dat Dave te metalcore klinkt. Hoe reageert Jeff op dergelijke uitlatingen? "Dat is gewoonlijk een Amerikaanse internetreactie. Sommige mensen kennen ons daar niet goed genoeg, maar moeten wel een mening hebben. Ik vind Dave absoluut niet metalcore. Hetzelfde geldt voor Annihilator. Tja. Alexi Laiho schreeuwt. Maakt dat Children Of Bodom metalcore? Nee toch? Maar hij schreeuwt wel. Mensen die schreeuwen en screamen zijn niet perse metalcore. Rob Halford is ook bekend vanwege zijn screams". Het is niet eerlijk om Dave met Rob halford te vergelijken. Al mag er best gezegd worden dat hij op Annihilator een puike prestatie levert.
Hoogte- en dieptepunten
"Er zijn veel dingen die ik had kunnen meemaken. Ik heb een aantal slechte ervaringen opgedaan, maar ook veel goede. Ik heb geluk gehad met het feit dat ik veel heb kunnen feesten en drinken. Ik ben blij dat ik nooit mijn lever kapot gezopen heb of dat ik dronken achter het stuur een ongeluk heb veroorzaakt. Ik heb ook nooit gevochten, maar dat had wel kunnen gebeuren. Waarschijnlijk ben ik op het juiste moment gestopt met drinken, anders was het alleen maar bergafwaarts gegaan. Op een gegeven moment dronk ik elke dag met mijn vrienden twaalf tot achttien biertjes. Dat was achterlijk. Vooral in de jaren '80 en '90 gebeurde dat heel veel. De kids van tegenwoordig zijn wat dat betreft een stuk slimmer". Dan heeft Jeff nog niet van het fenomeen 'comazuipen' gehoord. "Dat wel, en het is hartstikke stom van die lui. Muzikanten zijn tegenwoordig ineens vegetariër, ze drinken niet, roken niet of zitten niet aan de drugs. In mijn tijd rookte iedereen, waarmee de bus ook in een constante rookwalm hing. Nu verbazen we ons erover dat de buschauffeur rookt. "Wat? rook jij?" vervolgens trappen we hem de bus uit als hij er één opsteekt, haha”.
“In 1997 zag het er naar uit dat metal klaar was in Noord-Amerika. Alleen bands als Slayer en Motörhead gingen nog door. Ik vond het klote, want ik ben een fan van heavy en thrash metal. Langzaam heb ik het genre zien sterven. Erg deprimerend. Dat jaar maakte ik mijn laatste album voor Music For Nations. Het was zo'n depressie dat ik helemaal geen album wilde maken. Gelukkig kwam Slayer een jaar later in de buurt optreden. Dat concert heeft me echt goed gedaan en bracht leven in de brouwerij. Ik heb nooit de interesse verloren, maar in mijn woonomgeving was metal hartstikke dood. Geen bands, geen clubs, er was niets. Judas Priest kwam nog met Ripper Owens, maar dat was in een club voor weinig mensen. In 2005 bracht ik All For You uit bij het Duitse AFM Records. Rond die tijd stierf de baas van AFM tijdens een auto ongeluk, waarbij hij zijn kinderen achterliet. Dat was een verschrikkelijke tijd. All For You flopte daardoor gigantisch. Jammer, want dat is een goede plaat die Dave en ik gemaakt hebben. Maar geloof niet alles wat er op het internet staat. Dat is mijn advies voor iedereen, jonger dan 25. Hoe heet die website? Wikipedia? Je kent het vast wel". Terwijl Jeff zich langzaam maar zeker meer opwindt, speelt hij steeds sneller op zijn nog steeds niet aangesloten gitaar. Ik haak maar al te graag even in op het thema, want als student kom je regelmatig websites tegen die niet waarheidsgetrouw zijn. Jeff en ik zijn het snel eens dat Wikipedia de site is waar iedereen zijn 'feiten' kan plaatsen. "Die ja. Kijk maar eens wat daar over Annihilator gezegd wordt. Het klopt voor geen meter. Ik snap niet hoe ze dat legaal kunnen houden. Mensen die daar komen, denken dat ze feiten lezen. Totdat ik alles rücksichtslos ga verwijderen en MIJN tijd erin stop om er voor te zorgen dat de waarheid daar komt te staan. Mensen krijgen daar gewoon foute informatie. Het is te gek dat ik daar privétijd in moet steken om te zeggen dat ze hun bek moeten houden, omdat het fout is. Gelukkig doet het internet meer goed dan slecht. Bijvoorbeeld communicatie, in contact komen met nieuwe fans. Het is geweldig voor jonge bands. Bijvoorbeeld dat je in India zit en iemand in San Fransisco een minuut later je muziek kan horen. Wat ik ook gaaf vind trouwens. In de jaren '80 kocht je een plaat en wist je dat er tien gave nummers op stonden. In het decennium erna pushten platenmaatschappijen bands om twee goede songs te schrijven, daarvoor een video te maken en uiteindelijk ze te laten verschijnen op twee of drie singles. Albums waren daardoor gebaseerd op twee, soms drie gave songs. De rest was dan gewoon filler. Met internet kun je makkelijk de bands sorteren die goede platen maken of welke maar een paar echt leuke nummers hebben. Met iTunes hoef ik geen tijd en geld te verspillen aan acht slechte tracks, maar kan ik zo die twee pareltjes krijgen".
Nieuwe bassist
In mijn ooghoeken had ik al gezien dat er iemand naar Jeff stond te gebaren. Ondanks dat ik nog vele vragen heb, heb ik nog maar een minuut. Dan maar de meest nuttige informatie en vraag ik naar de competitie die Jeff Waters onlangs had opgezet voor het vinden van een nieuwe bassist. "Dat is net een paar weken geleden afgelopen. Normaal had ik dertig of veertig audities, maar nu kreeg ik 238 serieuze reacties! Er zaten ook een hoop kids tussen die riepen "He Jeff, leuk je te ontmoeten!" en vervolgens Raining Blood spelen. Maar goed. 238 oprechte reacties en dat vond ik erg gaaf. Ik heb een week thuis gezeten met heel veel koffie. Elke ochtend heb ik naar die mensen zitten staren. Echt geweldig!" En is er al iemand gekozen? "Ja, de keuze stond een maand geleden al vast. Hij woont in Toronto, maar is geen Canadees". Meer laat Jeff niet los. Hoe vriendelijk ik het ook kan vragen, die gelukzalige blik in zijn ogen vertelt me dat hij niet van plan is om daarover nog iets los te laten. Terwijl ik hem bedank voor zijn tijd en nog veel succes toewens roept hij nog snel even in mijn voicerecorder dat hij nieuwe gitaren heeft gekregen van Epihpone. "Echte 'Annihilation Flying V's'. Goedkoop, maar topkwaliteit". Zo heeft hij ook even zijn andere nieuwe product gepromoot. Een half uur is snel voorbij en helaas moet ik de vriendelijke man de hand schudden en de prachtige bus verlaten.
