We doen eigenlijk nooit aan echte experimenten, maar we voegen gewoon wat nieuw verworven kennis toe aan onze muziek. Zelf vind ik dat het album modern klinkt. Zoals je zegt is het nog altijd klassieke Helloween, hoewel de cd zelf natuurlijk nog een klassieker moet worden, als dat al gaat gebeuren. Ikzelf vind de cd een mooie mix tussen onze klassieke sound en het moderne metal-geluid, zodat eigenlijk niemand hoeft te klagen daarover.
Het is inderdaad niet té modern, maar vooral het gitaargeluid lijkt een kleine upgrade te hebben gehad.
We hebben zelfs techno- en popvocalen geïntegreerd in de muziek die je misschien niet eens zijn opgevallen. Misschien herinner je het nummer van Cher nog wel, Believe. Zoals de vocalen zijn gedaan in dat refrein, "do you believe in love after loooove?", dat geluid hebben we ook in enkele nummers zoals As Long As I Fall toegepast. Andi Deris had dat effect al in zijn studio aanwezig en mee geëxperimenteerd nog voordat Cher het gebruikte.
Ik heb begrepen dat de titel Gambling With The Devil is gebruikt als thema voor de hele cd. Kun je in het kort uitleggen waar het precies over gaat?
Het klopt inderdaad dat de teksten van het album samenhangen binnen dat concept. Het schrijven ging daarom wat makkelijker, omdat we ons konden richten op dat ene thema. Gambling With The Devil gaat eigenlijk over het feit dat je 's ochtends aan de dag begint en niet weet wat die dag gaat brengen. Een dag beleven is dan net alsof er aan een gelukswiel wordt gedraait en dat je dan aan het eind van de dag pas weet wat er je het gewonnen. En in dat opzicht ben je elke dag aan het gokken met de duivel. Dingen kunnen goed of kwaad uitvallen, maar je weet nooit wat voor een effect het uiteindelijk op je leven zal hebben.
Als ik aan een normale werkdag begin, dan weet ik wel hoe de dag eruit zal gaan zien.
Maar onderweg kun je wel overreden worden door een bus. Dat weet je dus niet.
Dus zodra je met je voet uit het bed stapt, ben je bezig met gokken met de duivel?
En ook al blijf je gewoon thuis, dan blijft het een gok met wat er die dag gaat gebeuren. Misschien denk je te weten wat er gebeuren, maar loopt het totaal anders dan je verwacht. Je vriendin belt je op en verteld je lieve dingetjes, maar de volgende dag verteld ze dat ze een andere vent heeft. Je dacht dat alles goed zat, maar je bleek het toch verkeerd te hebben.
Hebben jullie eerst de titel van het album bedacht en dan daarna alle teksten daaraan verbonden?
Zo hebben we het dit keer gedaan, ja. Dat is anders nooit zo. Vaak komen we aan het eind van het opnameproces pas achter de albumtitel, zoals bijvoorbeeld bij Master Of The Rings en Time Of The Oath. Alleen met de vorige cd was het ook anders, omdat we ons toen richtten op de album titel Keeper Of The Seven Keys – The Legacy.
Jij en Andi zijn toch altijd verantwoordelijk voor de teksten binnen Helloween?
Oh, nee hoor. We schrijven wel de meeste teksten. Maar Markus Gröskopf komt ook met zijn eigen teksten. Het is wel zo dat Andi er nog weleens wat aan verandert, omdat hij ze uiteindelijk moet zingen. Ikzelf probeer altijd wel de juiste woorden te gebruiken voor mijn teksten die het prettigst zijn om te zingen. Soms houden we sommige gedeeltes van teksten zoals ze bedoeld zijn, omdat ze deel vormen van mijn fantasie en het verhaal dat verteld wordt. En ik houd ervan om Andi sommige dingen op een bepaalde manier te laten zingen. Maar soms voelt hij zich er niet prettig bij en veranderen we de tekst toch. Sinds Sascha Gernster bij de band is, schrijft hij ook teksten voor zijn eigen nummers. Maar hij vraagt vaak wel of ik mee wil helpen, omdat hij niet zeker is van sommige Engelse uitspraken en woorden die wel of niet kloppen.
De laatste albums waren opgenomen met telkens een kleine wijziging in de line-up en dan vooral wat drummers betreft. Gambling With The Devil is eindelijk weer eens een cd die is afgemaakt met dezelfde line-up waarmee jullie de studio in gingen.
Het is altijd goed om een stabiele line-up te hebben. De fans, de platenbazen en zo, die beginnen zo gewend aan je te raken als band. Ik haat veranderingen in de line-up. Ook al hebben we er een stel achter de rug die niet te voorkomen waren en waarvan ik de aanstichter was, ik had het liever niet gedaan. Het was dan ook verfrissend om met dezelfde line-up als de vorige cd de studio in te gaan.
Hoe is het bevallen om vanaf het begin af aan met drummer Dani Löbe te werken aan nieuwe nummers?
Als je een nummer neemt als Can Do It, dan is het drumwerk zo ingespeeld dat er geen betere manier is. Er zijn drummers met een bepaalde stijl waar je mee moet leven en waarvan het drumwerk op een bepaald nummer net niet is wat je in gedachten had. Dat kan lastig zijn in het opname-proces, omdat de drums als eerste worden opgenomen. Je bent best afhankelijk van het eindresultaat van de drummer. Bij Dani is het gelukkig zo dat als je zegt dat je het graag op een bepaalde manier wilt hebben, dat hij het dan ook kan en wil spelen. Het is niet zo dat hij een machine is, want hij probeert gerust andere manieren. En als dat ook goed klinkt, prima! Maar als ik toch vind dat het niet bij het nummer past, dan is dat ook goed. De brug bij The Saints vond Dani bijvoorbeeld maar een saai stukje. Dan verzeker ik hem ervan dat het helemaal niet zo is, omdat het refrein dan weer erg spectaculair gaat worden en zo.
Welke nummers heb jij geschreven?
Oh, ik mag dat eigenlijk niet vertellen. De tracklist is dit keer uitgegeven zonder dat er staat wie wat heeft geschreven en dat willen we eigenlijk zo houden. Maar de fans die Helloween een beetje kennen, kunnen denk ik wel raden welke nummers ik heb geschreven.
Dan gok ik The Saints en Can Do It
Dat klopt.
Het zal lastiger zijn om Kill It te raden.
Ja, wie zal die nou geschreven hebben, haha. Is het Sascha of toch Markus?
Waarom willen jullie het dit keer geheim houden?
Het idee daarachter is dat we alle nummers als bandcomposities willen presenteren. Het is net als vroeger met Deep Purple. Ook daarbij gaan de credits naar alle leden van de band, maar uiteindelijk is Ritchie Blackmore wel verantwoordelijk voor het overgrote deel van de nummers. Ook is het zo dat we altijd klachten krijgen zoals, waarom heeft Andi dit keer zoveel nummers geschreven? Dat willen we ook graag voorkomen. Zelf was ik voor dit album bezig met vijf nummers. Maar we hadden een deadline gekregen van de platenmaatschappij waardoor ik uiteindelijk maar twee nummers af heb kunnen maken. Als ik een paar maanden meer had, kon ik wat meer nummers voorleggen. Maar de andere bandleden hadden ook meer dan genoeg ideeën en uiteindelijk is het album, ondanks de tijdsdruk, erg naar mijn tevredenheid.
Het is toch altijd al zo geweest dat een lid van Helloween een nummer voorlegt en dat de band vervolgens aan het eindresultaat werkt?
Inderdaad. Het idee voor het hele nummer blijft wel van dat ene bandlid. Maar als we er als team aan gewerkt hebben, komt het er uiteindelijk toch anders uit.
Jij en de andere gitarist Sascha Gernster klinken per album steeds hechter. Werkten jullie daar veel aan ter voorbereiding van de opnames?
Nee, dat komt eigenlijk gewoon vanzelf. Eén van de hoofdredenen van het gitaarwerk dat meer als een eenheid klinkt is onze producer Charlie Bauenfield. Op As Long As I Fall is er bijvoorbeeld een harmonie-solo, waarvan ik mijn gitaarpartij achteraf helemaal niet meer herkende. Charlie had er zo in geknipt en geplakt dat daardoor de gitaarpartij anders klonk dan ik me kon herinneren. Dat is de creativiteit van een goede producer.
Als hij zo met je gitaarpartijen aan het klooien is, dan zal het toch ook wel eens zo zijn dat het je niet bevalt?
Nee hoor, mij kan het niet schelen. Want anders moet ik constant over zijn schouder kijken terwijl hij zijn werk doet. En ik heb ook nog andere dingen te doen wat betreft de band.
Dit is jullie vierde album waarop Charlie meewerkt, dus ik neem aan dat de band het volste vertrouwen heeft in hem?
Ja. Vaak herken ik mijn eigen gitaarpartijen niet meer, maar moet daarom juist altijd grijnzen zo van, "hij heeft het weer geflikt". Hij zal zeker onze vaste producer blijven. Hij is zo geweldig met ProTools, dat hij enorm snel kan werken. Als we alleen een album zouden opnemen, zouden we minstens twee keer zo lang bezig zijn. Hij kan ook snel beslissingen nemen. Als er iets niet klopt, lost hij het in 5 minuten op waar een ander 10 minuten over zou doen. Hij was ook verantwoordelijk voor de laatste toevoegingen tot de band (Dani Lobe, Sascha Gernster), en eigenlijk omdat hij die mensen kent en dus weet wat ze in huis hebben. Dat scheelt ook enorm voor hem en daarom is hij erg belangrijk geworden voor Helloween de laatste jaren.
Op de volgende tournee gaat Gamma Ray mee als speciale gast, met jouw oude Helloween-maatje Kai Hansen. Hoe is dat tot stand gekomen?
Het idee speelde al enkele jaren. Kai porde onze bassist Markus Gröskopf, die eenmalig met de band heeft getourd, met het idee of hij niet eens bij de band wilde voorleggen of we zoiets zouden kunnen regelen. Het was wat lastig om te doen, maar op het moment lopen de tijdschema's van onze bands mooi gelijk. Wij hebben dan een nieuw album uit en Gamma Ray komt tegen die tijd ook met hun nieuwste cd.
Gaan jullie ook samen op tour om te laten zien dat er geen kwaad bloed tussen de twee bands is?
Ach, we zijn al jarenlang goed bevriend. Toen Henjo Richter ergens in 1997 bij Gamma Ray op gitaar kwam, is het contact tussen mij en Kai Hansen weer flink opgerakeld. Henjo was toen al heel lang een goede vriend van mij, dus eigenlijk was het logisch dat hij weer probeerde mij en Kai samen te brengen. Hij vertelde dat wij tweeën toentertijd niet zo heel veel van elkaar verschilden. Dezelfde interesses bijvoorbeeld, zoals dat wij beiden erg fan blijken te zijn van Disney-strips, haha. Maar goed, zo is dat contact dus weer hersteld en sindsdien is het allemaal goed. Je kan tijdens de aankomende tour zeker een soort van jam verwachten met elkaar tijdens de encore.
