Nee, dat was met Green Carnation. Momenteel zit ik in drie verschillende bands. Het meest actief ben ik in Green Carnation en Trail Of Tears. Sinds kort zit ik ook in Chain Collector, waarvan het debuutalbum in november uitkomt. Drukke tijden dus, maar de meeste aandacht gaat toch uit naar Green Carnation en Trail Of Tears.
Is Chain Collector dan meer een project?
Nee, maar we zijn met die band nog niet echt begonnen. Het album moet nog uitkomen, en iedereen is nog met andere bands bezig. Onze sessiegitarist voor deze minitour in Nederland bijvoorbeeld, Gøran van Carpathian Forest, is de ‘main man’ van Chain Collector. Zo gaat dat in heel Kristiansand, de plaats waar we allemaal vandaan komen. Iedereen speelt met elkaar in verschillende bands.
[Kjetil’s telefoon gaat, en moet even weg. Als hij terugkomt pakt hij moeiteloos de draad weer op]
Goed, we hadden het over Kristiansand en het spelen in drie bands tegelijk. Eigenlijk is dat laatste onmogelijk, maar omdat Green Carnation tourt als Trail Of Tears nummers schrijft voor het nieuwe album en andersom is het allemaal nog wel te combineren. Daarnaast kan ik gelukkig al mijn creativiteit kwijt in deze drie bands.
Je bent toch pas sinds kort een permanent lid van Trail Of Tears?
Inderdaad. Dat is ergens tussen “A New Dimension of Might” en “Free Fall Into Fear” besloten omdat ik toen al vier jaar op elk album zong en ook altijd meedeed aan liveshows. Eigenlijk was ik altijd al een vast bandlid, maar vanaf “Free Fall Into Fear” is het pas echt officieel.
Dus je zat ook al in de band toen Helena Iren Michaelsen (tegenwoordig Imperia en Angel) nog voor Trail Of Tears zong?
Niet echt. Ik kwam bij de band toen Cathrine [Paulsen] Helena verving. Ik zing inderdaad een paar regels op “Profounderium”, het laatste album waar Helena de vocalen voor deed, maar dat was een erg vreemd opnameproces. Je kunt niet echt zeggen dat we samen in Trail Of Tears gezeten hebben.
Ze heeft nu haar eigen bands hier, Imperia en Angel.
Ja, daar heb ik de laatste tijd erg veel over gelezen. De laatste keer dat we hier waren, tijdens de tour met Therion en Tristania, hebben we haar nog een keer ontmoet. Erg gezellig, maar je kon merken dat we zowel muzikaal als persoonlijk uit elkaar gegroeid zijn. We hadden elkaar sinds “Disclosure In Red” niet meer gesproken en dan heb je elkaar al gauw weinig meer te vertellen. Daarnaast is de nieuwe richting van Trail Of Tears heel anders dan wat Helena tegenwoordig doet.
Zijn de optredens van de komende paar dagen (21 t/m 23 oktober 2005) deel van een tour? De website geeft wat dat betreft geen enkele informatie, zelfs deze drie shows in Nederland zijn niet genoemd.
Nee, deze drie staan puur op zichzelf. Van oudsher is Nederland een van Trail Of Tears’ sterkste afzetmarkten geweest. Nederland is ook het land waar Trail Of Tears echt gestart is, we hebben hier met DSFA Records onze eerste deal gesloten, we hebben hier veel shows gespeeld en veel albums verkocht, en we plukken nog steeds de vruchten van het werk dat DSFA toen verzet heeft. De afgelopen twee, drie jaar hebben we hier niet zo vaak gespeeld dus deze drie shows moet je zien als een soort cadeautje voor de Nederlandse fans. Om te laten zien dat we jullie niet vergeten zijn en ervoor te zorgen dat jullie ons niet vergeten. Ook komen we onze nieuwe stijl, ingezet op “Free Fall Into Fear”, nog eens presenteren.
Een goeie zet, want Nederland lijkt de geijkte gothic metal formule met hoog zingende zangeresjes en koorpartijen zo langzamerhand een beetje zat te raken.
In Noorwegen [waar Trail Of Tears vandaan komt] is dat al een paar jaar zo. Je zou kunnen zeggen dat die gothic metal-golf in Noorwegen begonnen is, bands als Tristania, Trail Of Tears, etcetera. Het grappige is dat de bands die vroeger voor Trail Of Tears openden nu gigantisch zijn. Denk aan Within Temptation, maar ook Epica heeft een paar keer voor ons gespeeld geloof ik. Die bands, vooral Within Temptation, zijn nu immens gegroeid, en respect daarvoor. Met Trail Of Tears kunnen we echter niet meedeinen op die golf zonder los te laten wat we eigenlijk zouden willen spelen. Onze experimenteerdrang is te groot, dat merk je ook op “Free Fall Into Fear”. We zijn de enige niet, bijna iedere gothic metal band verandert.
Zoals Within Temptation. Heb je hun laatste album, “The Silent Force”, gehoord?
Een enkele keer, zelf heb ik ‘m niet in bezit. Ik moet zeggen dat Within Temptation… eh, ik heb niets tegen hun nieuwe geluid, en wil niet zeggen dat ze muziek maken om er geld mee te verdienen, maar ze hebben wel een stijl die makkelijk op te pakken is voor een heel breed publiek. Daar zie ik niets verkeerds in. Ze gaan qua grootte steeds meer Nightwish achterna. Er zijn veel mensen die Within Temptation willen horen, dus het is geen probleem. Het zijn hardwerkende muzikanten die net zoveel passie voor de muziek hebben als ik heb. Er zullen mensen zijn die zeggen dat het te commercieel wordt, maar voor mij gaat dat niet op. Ik heb veel bewondering voor de manier waarop de jongens en meisje muziek componeren en zanglijnen schrijven, het is alleen een heel andere manier dan waarop Trail Of Tears dat doet. Maar dat is de charme van de muziekwereld, iedereen doet het op zijn eigen manier. In elk genre heb je kwaliteitsbands.
Hoe waren eigenlijk de reacties op “Free Fall Into Fear”?
In verkooptermen loopt het album beter dan waar ik bang voor was, maar minder goed dan ik hoopte. Strikt genomen ben ik wel tevreden. Ik wil geen aantallen noemen, maar de verkoopcijfers zijn niet omlaag gegaan. Dat is uitzonderlijk. Voor iedere band en iedere platenmaatschappij zijn de verkoopresultaten pover geweest, dus dit is zeker wel opvallend en een teken dat we nog op de goede weg zijn. Ik denk echter dat we meer zouden kunnen verkopen als we meer zouden touren. We zijn dan ook druk aan het plannen voor de komende twee jaar. We werken aan het nieuwe album, en denken aan een lange tour. De promotionele tour met Therion en Tristania was jammer genoeg een paar maanden voor “Free Fall Into Fear” uitkwam en had dus weinig effect. De twee voornaamste plannen zijn nu om nog een tour te doen voor “Free Fall…” óf na de release van het nieuwe album een tour te doen die zich richt op alletwee de albums.
Hoe spelen jullie de oude nummers live? Neem jij de vrouwelijke vocalen over, of wordt dat op een andere manier opgelost?
Dat verschilt. Vanavond bijvoorbeeld, zal er een nummer zijn waarvoor ik de zang niet doe. Het past er niet bij. Het zou stom zijn als ik de zang zou doen voor “When Silence Cries”, omdat dat zo specifiek op vrouwenstem is gericht. Dat soort nummers vermijden we. De nummers die we nog wel spelen probeer ik een eigen draai te geven. Soms pakt dat heel goed uit, maar dat kan ook verschrikkelijk klinken. In zulke gevallen spelen we het nummer niet. We willen niet, zoals vaak gebeurd met hersenloze popcovers van liedjes die je altijd erg mooi vond, het nummer verpesten.
Later deel twee van dit interview, waarin Kjetil dieper ingaat op Green Carnation’s nieuwe album en zijn label Sub Life Productions
