Als je niet met Alter Bridge aan het touren of opnemen bent, dan is het wel met niemand minder dan Slash. Hoe is het tegenwoordig om Myles Kennedy te zijn?
Druk! Ik spaar heel wat airmiles. Maar ik heb heel veel geluk dat ik dit mag doen.
Je werkt tenslotte met enkele van de beste gitaristen die er rondlopen.
Precies! En dat wil ik vooral niet te licht opvatten. Het is echt een eer om met die gasten te werken. Ze werken keihard en daar wil ik geen afbreuk aan doen, dus doe ik ook keihard mijn best. Maar ik heb geen reden tot klagen, ik vind het leuk. Om je eerste vraag nog te beantwoorden: het leven is geweldig.
En je hebt nu weer een uitstekend album afgeleverd.
Bedankt! Voor ons is het altijd maar afwachten hoe men zal reageren. Wij zelf vinden het album te gek, maar we zitten er natuurlijk te dicht op om dat objectief te kunnen beoordelen. Maar ik hoor van iedereen dat ze het album met plezier beluisteren.
Ben je nog nerveus als een album uitkomt?
Natuurlijk. Het is wel op een goede manier. 'Nieuwsgierig' is denk ik een betere omschrijving. Nieuwsgierig naar hoe de fans erop reageren. Ik lees dan wel geen reviews en ben ook niet actief op social media, dus ik ben niet actief opzoek naar wat erover geschreven wordt, maar ik merk het wel als we de nummers live spelen. Dan merk je hoe de fans reageren, of soms juist dat een reactie ontbreekt. Ik noem dat de hoofdschudregel. Als je een nieuw nummer speelt en je ziet de hoofden niet veel op en neer gaan, dan weet je dat men er wat moeite mee heeft. Behalve bij een ballad, daar is men natuurlijk juist wel rustig. Maar over het algemeen geldt: als de hoofden schudden, dan bevalt het.
Heb je wel eens gehad dat toen jullie een nummer voor het eerst speelden, dat een reactie uitbleef?
Helaas wel. En dat is echt een rotgevoel. Ik weet alleen niet meer bij welk nummer het was. Het is vooral klote als je denkt dat het nummer juist uitstekend gaat aanslaan, maar dat het dan helemaal dood valt. Dat is echt jammer.
Rottigste gevoel dat je kunt hebben bij een concert, lijkt me.
Zo ongeveer wel, ja. Samen met als het misgaat. Als gitaren vals klinken of versterkers knallen. Een paar weken geleden speelden we in Red Rocks, een prachtige venue in de Verenigde Staten. Toen wij begonnen met spelen was het nog licht, dus ik kon het publiek nog goed zien. We spelen en er kwam gewoon geen reactie. Dus ik maak wat gebaren, duim omhoog duim naar beneden, in de hoop dat ze aangeven of ze het nou goed vinden of juist slecht. En dan zie ik een man in het publiek een gebaar maken. Hij ging met z'n vinger langs zijn keel, alsof hij mijn kop er af wilde snijden. Dus ik dacht: "Wat is hier aan de hand? Spelen we zo slecht?" Maar nee, gelukkig niet. Het bleek dat de versterkers niet goed werkten en ze dus alleen de versterkers achterop het podium konden horen. Ze probeerden ons dus duidelijk te maken dat we beter konden stoppen en dat probleem oplossen.
Ik las dat jullie een beperkte tijd hadden om het album te maken, maar vervolgens las ik dat jullie van januari tot juli in de studio zaten. Zo beperkt was die tijd dan toch niet?
Daar heb je gelijk in. Maar de tijd die we in de studio zaten was veel korter dan dat we in het verleden wel eens deden. Vooral vergeleken met Blackbird. Toen hebben we ongeveer een jaar besteed aan het schrijven en arrangeren van de nummers. Bij The Last Hero hebben we ook wel veel tijd besteed aan het schrijven, maar toen schreven Mark en ik los van elkaar terwijl we aan het touren waren. Pas nadat we samen kwamen en de nummers gingen uitwerken, hebben we nog een week of zes besteed met de hele band om ze te arrangeren. In januari zijn we de studio ingegaan. De opnames, inclusief het mixen en alles wat er bij komt kijken, duurden dan ongeveer tot juli.
Als je dan terugkijkt op de tijd die jullie aan Blackbird besteed hebben, was dat dan misschien wel teveel?
Ik weet het niet. Veel fans houden van dat album, dus ja, is het dan teveel geweest? Ik denk het niet. Zou ik dat opnieuw willen doen? Nee, dat niet. We hebben gemerkt dat alles toch spontaner klinkt als we minder tijd hebben. Met Fortress en het nieuwe album heb ik dat gevoel heel erg. Het klinkt fris. Als je teveel tijd hebt, ga je waarschijnlijk teveel nadenken over de nummers en verliezen ze die fonkeling die ze in het begin hadden.
Jullie hebben wederom het album opgenomen met Michael 'Elvis' Baskette in zijn studio in Florida.
Natuurlijk. Michael is geweldig. Ik werk al een jaar of zestien met hem. Met Alter Bridge en met de band waar ik hiervoor in zat. En ook met Slash hebben we het album World On Fire met hem opgenomen. Hij is een uitstekende producer. Hij heeft goede ideeën en weet een geweldig geluid neer te zetten. We betrekken hem ook al in een vroeg stadium. Hij luistert dan vanuit het perspectief van de toeschouwer. Dat helpt enorm, want als wij de nummers spelen dan horen we ze anders dan hoe anderen ze horen. Dan maakt hij opmerkingen als: "Hebben jullie er wel eens over gedacht om dit stuk trager te spelen" of "Probeer hier eens een rare tempowisseling." Iets waar we zelf niet snel aan denken omdat de nummers al in onze hoofden zitten en wij denken dat ze al goed zijn. Hij zegt eigenlijk nooit dat we een nummer op een bepaalde manier moeten spelen, maar geeft juist ideeën om het anders te proberen. Soms maakt dat een nummer beter, soms ook niet. Maar als we het niet proberen, weten we het ook niet.
De rode draad door het album is de held. Van nummers over de held die we nodig hebben tot een eerbetoon aan helden uit het verleden. Wat heeft je op het idee gebracht om 'de held' als thema te gebruiken op het hele album?
Helden hebben mij altijd al geïntrigeerd. De behoefte aan en de rol die ze spelen is van groot belang. Vooral nu is dat erg duidelijk geworden in de Verenigde Staten. Het is duidelijk dat het je leven kan beïnvloeden als er geen helden meer zijn. De roep om helden en de emoties die er bij loskomen zorgden ervoor dat ik dat op het album wilde hebben. Maar in plaats van een album te maken vol songs over desillusies en de onzekerheid over waar we heengaan, leek het me cool om te schrijven over hoe we helden behandelen, hoe we ze op een voetstuk plaatsen maar ook hoe we ze neerhalen. Er staat ook een nummer op over alledaagse helden die elke dag hun leven voor ons in de waagschaal stellen. Het thema 'de held' wordt van alle kanten bekeken op het album.
You Will Be Remembered is het nummer over alledaagse helden. Ik denk dat dat voor sommigen wel een zelfde effect kan hebben als Blackbird had, om aan mensen te denken die er niet meer zijn.
Dat zou goed kunnen. Ik hoop dat het mensen raakt. We hebben destijds gemerkt wat voor effect Blackbird had op mensen. Het nummer betekent veel voor ons, maar ook veel voor onze fans en zij laten ons dat ook weten. Maar we wilden met You Will Be Remembered niet met opzet zo'n nummer schrijven omdat we wel wisten dat het mensen zal raken. Het moet uit het hart komen. Blackbird ging over Mark, een vriend die kwam te overlijden. De tekst van You Will Be Remembered is algemener. Het gaat over de echte helden in de samenleving, zoals brandweermannen die hun leven wagen om dat van een ander te redden.
In het openingsnummer Show Me A Leader geef je aan dat er een leider hard nodig is. Vind je dat ook, of is het slechts hypothetisch?
Momenteel zijn er teveel mensen die zich opstellen als leider en zeggen dat ze alle problemen wel kunnen oplossen. Mensen willen dat wel geloven, maar zijn toch sceptisch. In mijn land is er sinds het Watergateschandaal een gebrek aan vertrouwen. Als iemand zegt dat ze iets voor ons gaan doen, dan geloven we dat niet gelijk. Laat ze het maar bewijzen. Show Me A Leader verkent die emotie en frustratie. Het zegt absoluut niet dat we op een bepaald persoon wel of niet moeten stemmen. Wij hebben nooit die bedoeling gehad.
Heerst er in de Verenigde Staten het gevoel dat er een nieuwe leider nodig is?
De leiderspositie komt binnenkort wel vrij. Maar wie gaat die opvullen? Er zijn mensen tevreden over de leider die we hadden en er zijn ook genoeg mensen die niet tevreden over hem zijn. Zo gaat dat met alles. Maar ik wil niet dat men denkt dat wij het in onze nummers hebben over onze huidige leiders. Het gaat over wat de toekomst kan brengen.
Veel mensen hebben ook muzikale helden. Wie is voor jou de laatste muzikale held?
De laatste? Oei, dat is een lastige vraag. We hebben dit jaar twee helden verloren. Het viel mij zwaar dat we in één jaar David Bowie en Prince verloren hebben. Twee genieën die onvervangbaar zijn. Zijn het muzikale helden? Dat is lastig te omschrijven. Voor mij zijn het entertainers maar ze hebben wel miljoenen mensen beïnvloed en geraakt met hun muziek.
Heb jij nog muzikale helden waarmee je graag eens zou samenwerken?
Stevie Wonder. Hij zit in een compleet ander genre maar ik zou graag met hem een nummer opnemen. Men vroeg mij wel eens hoe ik heb leren zingen. "Door naar Stevie Wonder te luisteren." Songs In The Key Of Life en zijn greatest hits album Stevie Wonder's Original Musiquarium heb ik helemaal grijsgedraaid. Hij is wel een van mijn helden.
Veel fans zien jou ook als held.
Ik ben geen held, ik ben slechts een entertainer. Ik doe niets heldhaftigs. Ik zie mezelf niet als een held.
In november en december gaan jullie op tournee door Europa en staan jullie wederom in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Wat kunnen we daar van jullie verwachten?
Natuurlijk gaan we nieuwe nummers spelen. Wat ik zelf graag wil doen, maar daarvoor moet ik de andere jongens nog overhalen, is om diverse nummers van de oudere albums te spelen die we bijna nooit spelen. Ik zou bijvoorbeeld graag Make It Right van AB III spelen.
Maar waarom spelen jullie die dan bijna nooit?
We hebben het er nog over gehad, of we die nu wel of niet live gespeeld hebben. Sommigen zeggen van wel maar ik kan het me niet herinneren. Als band kies je toch snel voor de makkelijke weg. Je weet welke nummers het goed doen en waar de fans van uit hun dak gaan. Er zijn dus bepaalde songs die je altijd wel moet spelen. Je wilt eigenlijk dat men van het begin van de show tot het einde het hoofd kan schudden omdat men het fantastisch vindt. Maar als je dan een nummer hebt waarvan je niet zeker weet of het wel gaat werken in je setlist, dan durf je het toch niet zo snel te doen. Er is namelijk kans dat de sfeer van je concert omslaat. Maar ik vind het tijd voor wat andere nummers.
Hoe ga je de anderen overhalen om toch wat andere nummers te spelen?
Ik maak rare foto's van ze terwijl ze genante dingen doen en dreig ze online te zetten! Nee, grapje.
Welk van de nieuwe nummers wil jij graag live spelen?
Het titelnummer sowieso. Maar ook bijvoorbeeld Poison In Your Veins.
Hebben jullie het er al over gehad?
Een beetje. Natuurlijk spelen we Show Me A Leader want dat is de eerste single. Maar ook Writing On The Wall hoop ik.
Het wordt vast een lange tournee.
Hopelijk zijn we het komende jaar constant op pad.
Hoever wordt er vooruit gepland?
Ongeveer een jaar. Dit jaar gaan we door Europa op tour en begin volgend jaar weer door de States. In de zomer willen we weer op de festivals staan. We weten nog niet precies waar we de tours door Zuid-Amerika en Azië er in moeten passen maar dat komt ook wel goed. We zijn ook nog aan het kijken hoe we de tour door de VS gaan doen. De markt is daar anders dan in Europa.
Op welke manier?
We hebben daar diverse plekken waar we het goed doen en we dus zeker weten dat er veel mensen naar onze shows komen, maar ook grote gebieden waar we dat niet weten. Daar moeten we onze naam nog opbouwen. We moeten dus de strategie bepalen. Hoeveel tijd we gaan besteden aan het opbouwen, of dat we dan wellicht elders in de wereld moeten touren. Dat wordt de grote uitdaging. Zuid-Amerika is overigens ook zo'n gebied. Daar zijn we met Alter Bridge nog nooit geweest, maar toen ik er met Slash tourde kwam ik erachter dat we daar ook zeker wel fans hebben. We moeten daar zeker heen want de fans zijn daar geweldig.
Rond de releasedatum zijn jullie op tour in eigen land. Wordt er dan een feestje gebouwd voor het album?
Dan zijn we op tour, inderdaad. Dan zitten we weer hele dagen in een stinkende tourbus.
Wen je daaraan?
Jawel. Het wordt echt een tweede thuis. Er zijn dingen best oké, maar er zijn ook wel wat irritante zaken in zo'n tourbus. Maar al met al is het wel te overleven. Mensen passen zich makkelijk aan.
Is het comfortabel?
Redelijk. Behalve als er te veel mensen in één bus zitten. In de Verenigde Staten kunnen er zo'n tien tot twaalf mensen in een bus. Maar soms komen de gezinnen een paar dagen op bezoek en dan wordt het wel erg druk. Dan moet je echt goed de ruimte indelen en je overal doorheen manouvreren.
Zijn de bussen hier in Europa anders?
Ja. Hier zijn het meestal dubbeldekkers. Daar kunnen meestal veertien mensen in, soms nog meer. Die zijn wat ruimer en daarom heb ik die eigenlijk liever. In de VS heb ik die bussen nog nooit gezien.
Ik zie kansen op de Amerikaanse tourbusmarkt...
Jazeker! Wij zullen je eerste klant zijn! Oh wacht, ik denk dat het te maken heeft met de hoogte van de bussen. Je moet wel onder viaducten door kunnen en die zijn hier in Europa volgens mij hoger dan in de VS.
