Gefeliciteerd met het nieuwe album. Enerzijds zijn de vertrouwde elementen aanwezig, anderzijds zitten er toch wel wat verrassende dingen bij.

Blij dat je het zo ziet, dat idee hadden wij ook een beetje nadat hij af was. Het is dus niet een letterlijke kopie van Deathhammer. Voor Asphyx is het misschien wel gewaagd, maar we hebben eigenlijk alleen nog maar positieve dingen erover gehoord. Ik ben zelf ook wel blij met de plaat en trots op de jongens.

Het tempo is gevarieerd.

Ja. Ik vroeg mezelf kort na het beluisteren van de plaat wel af of er niet te weinig snel spul op stond, maar aan de andere kant is dat ook niet het geval op Death… The Brutal Way of Last One On Earth. Het is niet zo dat wij snelheid-gerelateerd zijn. Het is belangrijker dat die specifieke Asphyx-stijl en het geluid aanwezig zijn. Dat is belangrijker dan het tempo van de nummers. De nieuwe plaat is ongelofelijk tempowisselingsrijk geworden van het ene naar het andere nummer. In die zin ben ik wel met je eens dat hij behoorlijk gevarieerd is. Daar zijn we ook blij om.

Komt dat ook doordat je met andere mensen samenwerkt, zoals Dan Swanö en drummer Stefan ‘Husky’ Hüskens?

Nee, dat denk ik niet. Als we met nieuwe songs aan de gang gaan, laten we dat zijn vrije beloop. Het voordeel met Husky is, buiten het feit dat hij gewoon hartstikke goed past in de band met zijn hart voor metal en hart voor Asphyx, dat hij precies als Bob met Paul samenwerkt. Dus als Paul met een riff komt, dan denkt Husky hetzelfde als hij. Dat was nog eens een dubbele bonus die erbij kwam kijken. Dus nee, het heeft geen invloed gehad op de structuur en opbouw. Het komt gewoon zo. Daar zijn we een te spontane band voor. Het is allemaal onbewust gegaan.

Dat is ook deels de kracht van de muziek. Dat het spontaan is en herkenbaar, maar ook vernieuwend. Hoe is dat voor jullie?

Het belangrijkste is dat we Asphyx willen zijn en blijven. We willen de fans niet teleurstellen. Ik heb zelf diverse bands die mij teleurgesteld hebben. Dat doet pijn en dat willen we onze eigen fans niet aandoen. Toen we de nieuwe plaat hadden gehoord, wisten we ook zeker dat dat niet ging gebeuren. Het is natuurlijk wel afwachten wat de reactie van andere mensen is. Meestal is het wel zo dat als we het zelf goed vinden en we staan onze schedels in het oefenhok kapot te bangen, dat anderen het meestal dan ook wel goed vinden. Daar zijn we immers ook liefhebbers van het genre voor. Het is altijd lekker om te horen dat mensen het tof vinden. Beter dan dat ze zeggen dat het waardeloze stront is (lacht).

Wat direct opvalt, is dat het drumgeluid veel beter in de mix staat dan op Deathhammer.

Tof om te horen. Daar zal Husky heel blij mee zijn. Het is grappig dat je het noemt, want het was het laatste hangijzer in de hele mix. We dachten dat die klaar was, maar toen kwam Husky met het verhaal dat hij de plaat had beluisterd bij een kameraad en dat daar de high-hat nauwelijks hoorbaar was. Swanö baalde een beetje dat we op het laatste moment met ons gezeur aankwamen. We vonden het echter belangrijk. We willen ook dat Husky blij is met de sound. We hebben er toen toch nog aan gewerkt. Het was de laatste schop die we de plaat hebben toegediend. Achteraf bleek het goed geweest te zijn. De drums staan er nu beter op. Dus ik ben het helemaal met je eens. Dat is je goed opgevallen.

Hoe is de samenwerking met Dan Swanö verlopen?

Heerlijk. Ik moet wel eerlijk zeggen dat deze keer de mix langer heeft geduurd voordat we tevreden waren dan andere keren , maar het komt ook doordat we deze keer erg kritisch waren. Vooral Paul en Alwin op de bas- en gitaarsound. Achteraf bleek ook dat ze gelijk hadden. Met Deathhammer waren we aanvankelijk heel erg blij, maar als je een paar jaar verder bent, blijkt dat er toch wel wat dingetjes beter konden. De totale sound is nu voller, warmer en minder schel geworden en toch bombastisch en bruut. Dat is voor ons belangrijk. Het vergt wat meer tijd en soms hebben we Dan niet echt blij gemaakt met bepaalde opmerkingen, maar hij kent ons goed genoeg wat we willen. Hij is fan van mijn strot. Hij is de man die eindverantwoordelijk is voor het geluid van Asphyx. Ook belangrijk is dat het geluid zo staat dat we het live ook waar kunnen maken.

Dat vind ik juist een van de sterke punten aan de sound, dat het een live-gevoel benadert.

Dat is fijn om te horen. Daar zal Paul heel erg blij mee zijn. Het betekent dat de apparatuur, waaronder pedalen die hij live gebruikt, aanwezig is op de plaat. Scheelt weer een hoop rotzooi met afstellen en zo (lacht). We zijn een liveband in eerste instantie. We willen het podium op en blind keihard rossen. Dat is waar Asphyx voor staat. Zo is metal volgens mij ook bedoeld.

Ondanks dat het brute, het smerige en de muur van geluid de boventoon voeren, zijn er dit keer ook akoestische gitaren en een piano te horen die goed uitpakken. Zo is The Grand Denial een persoonlijk favoriet met een memorabele lead. Wie komt met die ideeën voor dergelijke uitstapjes?

Toen Husky en Paul het nummer in de studio aan het opnemen waren, waren ze alleen maar bezig met de drumtracks. De gitaarpartijen kan Paul thuis wel doen. Wij hadden geen enkel idee wat Paul in zijn kop had met betrekking tot The Grand Denial. Toen kwam die muziek er opeens aan met alles wat hij eroverheen had gejakkerd met melodielijnen en akoestisch gitaarspul en daar kreeg ik kippenvel van. Wat wel mooi is daarbij, is dat ik heel lang geleden het met Paul erover gehad heb om een nummer te schrijven over dat akelige Troostmeisjes-verhaal van in de oorlog in Japan. In Nederland is dat ook wel een beetje bekend, omdat Indonesië een voormalige kolonie is. De Japanners hebben in Azië honderdduizenden vrouwen misbruikt en in militaire bordelen gegooid. Het waren verdomme seksslaven. De Japanners hebben nog steeds geen rechtstreekse verontschuldigingen aangeboden. Vandaar ook de titel.

Toen Paul met de muziek aankwam, vond ik het echt melodramatisch. Hij is net getrouwd in de Verenigde Staten, dus hij kan het nu niet horen, maar alle credits gaan naar hem. Heel veel mensen denken wat dat betreft zoals jij. Ik heb het ook al van een Argentijn en een Rus gehoord dat ze het een sfeervol en aangrijpend nummer vinden. De meningen komen wat dat betreft wel overeen. Ik ben er ontzettend blij mee en Paul mag beslist ontzettend trots zijn met wat hij daar verzonnen heeft.

Is de songwriting nu ook iets anders geweest dan normaal? Want Husky woont niet om de hoek. In één weekend hebben jullie samen zeven nummers geschreven begreep ik.

Er zit wel wat verschil in. Vroeger (lacht) toen Bob er nog bij zat, was het makkelijker. Hij woonde om de hoek en Paul ook. Toen belden we elkaar wel eens op een dinsdag om een paar dagen erna in een oefenhok te duiken om te gaan jammen. Dat kan nu natuurlijk niet. Je kunt moeilijk tegen Husky zeggen: “Stap in de auto en rij even drie en een half uur.” Dan moet hij ’s nachts nog terug en komt hij de volgende dag brak en verrot op zijn werk. Het rammen in een oefenhok was echt het werk van Asphyx. Zo ontstonden de nummers. Dit keer moesten we improviseren. We hebben zo veel mogelijk goed gepland en oefenruimtes gebruikt, maar Paul heeft zelf ook veel thuis geschreven en met ons gedeeld. Hij vroeg aan ons wat we ervan vonden en stelde voor om de volgende keer dat we elkaar zagen, eraan te gaan werken. Tot onze eigen genoegdoening bleken we in staat om op een andere manier te werken en toch een album uit te brengen waar iedereen happy mee is.

We kregen een aanbod van het Amerikaanse Decibel Magazine om een single te maken. Dat vonden we wel leuk om te doen, maar Deathibel is een totaal ander nummer geworden. Dat leverde wat verontwaardiging op onder de fans, maar die hebben het verkeerd begrepen. Dat nummer staat volkomen los van de plaat. Het is een beetje een double bass Motörhead-achtig nummer. Een ode aan Lemmy vlak na zijn overleden en ook omdat Motörhead in zekere zin Asphyx heeft beïnvloed. Ik heb toen een tekstje opgepend en de mannen van Decibel waren er helemaal blij mee. Het was een spontane actie met een paar biertjes in de studio. Als je daar dan toch bent, kun je net zo goed wat spelen. Die studio is wat duur voor een nummer. De spullen stonden er dus ram maar raak voor één knaak. Toen bleek dat er opeens bijna zeven nummers klaar waren. Die opnames van daar zijn echter nooit gebruikt. We hebben dat allemaal weer opnieuw gedaan in Enschede bij Tom Meier. Maar zo zijn dus wel wat nummers ontstaan.

Incoming Death is een term die in het leger wordt gebruikt. Division Brandenburg is de meest onderscheiden eenheid die ook de meeste slachtoffers heeft opgeleverd. Gaan veel teksten weer over de oorlog of belicht je ook nog andere zaken?

Incoming is een legerterm en we hebben het al over The Grand Denial gehad. Wardroid is science fiction. Het gaat over een enorme intergalactische robot die zowel rechter als beul speelt en zelf bepaalt welke planeten levenswaardig zijn. Ik vind het leuk om die comedies te lezen. Natuurcatastrofes, zoals bosbranden (It Came From The Skies). Ik zag dat toen in Canada gebeuren (Wildland Fire). De gebruikelijke gore in Incoming Death, The Feeder en Candiru. Het is de vaste mix van Asphyx-thema’s die we de afgelopen jaren aangeroerd hebben.

Candiru is toch het visje uit het Amazonegebied?

Ja. De legende gaat, dat als je in het water staat te plassen, dat gekke ding je urinestraal op kan zwemmen en zich vestigt in je plasbuis. Hij heeft van die haakjes, dus je kunt hem er niet meer uittrekken. Het is ook nog een vampiertje, dus dat beestje zwelt dan op. Het enige wat je kan redden, is een amputatie. De jongens moesten er wel om lachen.

Nu we toch aan die kant van de wereld zitten: jullie hebben vorig jaar getourd in Latijns Amerika. Wat was dat voor een ervaring? Zijn ze daar veel gekker dan hier?

Het is echt een andere wereld. We hebben daar bijzondere dingen meegemaakt. In Chili moest ik beschermd worden door een bodyguard. Je wilt de mensen de kans geven je te ontmoeten en foto’s te maken. Dat was soms best beangstigend in de zin dat ze elkaar verdrongen of op de bek sloegen om dichterbij te komen. Ik moest er echt tussenkomen zo van: “Jongens, jullie komen wel aan de beurt. Doe niet zo belachelijk.” Die bodyguard, hele aardige gozer overigens, zei dat hij echt mee moest, want hij kon het niet verantwoorden als er wat met mij zou gebeuren. Hij stond erop dat ik achter hekken ging staan. Het was wel leuk, want later bleek dat die man ook de bodyguard van Gene Simmons is geweest.

Ze zijn daar warmbloedig en het temperament komt eruit. Bij de shows gaan ze geweldig uit hun plaat. Wij hebben daar altijd al een trouwe schare fans gehad. De meesten kunnen zich het niet permitteren om naar Europa te komen om ons te zien. Ze waren superblij. De warmte van de mensen en de gastvrijheid waren verschrikkelijk tof. Sommige bands hebben nare ervaringen gehad, zoals kakkerlakken in hotels. Wij gelukkig niet. Het was wel heel zwaar omdat we bijna elke dag naar een ander land moesten. Vroeg opstaan, in het vliegtuig om een half continent over te vliegen, snel even een powerslaapje van een uur in het hotel en bam, naar de zaal. Eerst in de rij iedereen de gelegenheid geven om handtekeningen te vragen en foto’s te maken.

Ze waren er heel dankbaar voor. Dan de show, het bed in en dan ga je weer: om vier uur opstaan voor de volgende vlucht. Dat was wel heel extreem, maar de dankbaarheid van de mensen was het wel waard. We zouden het graag weer doen, maar dan met iets meer rust ertussen zodat je ook wat van die landen kunt zien. Want we zijn er nu voor het eerst in ons leven geweest, maar je ziet nauwelijks wat. Belachelijk eigenlijk. Beetje triest, maar verder was het een geweldige ervaring.

Het publiek hier is dan toch wat matter.

Mwoah, ik weet het niet. We waren twee of drie jaar geleden op Stonehenge en daar ging het dak er echt af. Ik stond er zelf verbaasd van. We keken elkaar op het podium ook aan van: “Wat gebeurt hier, het is hier toch Steenwijk?” Ze gingen volledig uit hun plaat en dat was echt fantastisch. Het kan dus wel en is niet inherent aan Nederland. Het zijn niet alleen die gekke Duitsers. Italianen, Spanjaarden en Grieken gaan ook uit hun plaat. In Zuid-Amerika lijkt het allemaal net iets intenser. Het zal wel met het warme bloed te maken hebben, alhoewel ze in Bulgarije ook uit hun dak gingen.

Een optreden in dat soort landen is ook bijzonder. Zo vaak kom je er niet.

Nee, inderdaad. We proberen het dusdanig te plannen dat we niet alleen in een hotel of backstage zitten, maar de fans daar ook echt ontmoeten.

De albumreleaseshow is in Arnhem en ook in Duitsland is er een presentatie. Komen er nog meer tourdata bij?

De twee shows die je noemt zijn echt specifieke releaseshows. We hebben daarvoor en daarna ook wel gigs staan. De releaseshows hebben we zelf opgezet om de plaat live te kunnen spelen. Het probleem met ons repertoire op de festivals van volgend jaar is dat we wel nieuw materiaal ten gehore willen brengen, maar de mensen willen ook de klassiekers horen. We willen dus de releaseshows pakken om echt iets speciaal te doen. Zowel nieuwe nummers spelen als ook tracks die we normaal niet op de setlist hebben staan. We hopen dat de fans, ondanks dat ze ons wel vaker hebben gezien, toch die shows gaan bezoeken omdat het speciaal is. Het is het toch wel waard om ernaartoe te gaan.

Ik heb nog geen idee wat de uiteindelijke set gaat worden. Daarover moet ik met de jongens nog in conclaaf. We moeten het ook nog repeteren, dus het gaat voor onszelf ook nog wel een leuke verrassing worden. Ik heb er ontzettend veel zin in om die nieuwe nummers live te gaan doen. Die twee releaseshows die staan dus los van al het andere.

Gaan jullie nog iets speciaals doen met The Rack, omdat deze 25 jaar oud is?

Ja, daar gaat zeker wat mee gebeuren. Daar kan ik momenteel helaas nog niets over kwijt. Het is eigenlijk allemaal al klaar, maar we wachten even tot de woelige baren van Incoming Death voorbij zijn. Anders is het te veel bij elkaar. Maar er gaat zeker wat gebeuren, net als volgend jaar. Dan is het dertigjarig bestaan van Asphyx. We moeten nog even kijken wat we daarmee gaan doen.

Asphyx ligt het dichtst aan jouw hart. Hoe staat het met Grand Supreme Blood Court.

Daar zit wel degelijk leven in. Ik heb van Alwin nog vijf of zes nummers in een folder staan. Die gaan we weer oppakken als Asphyx zich wat in rustiger vaarwater bevindt. Misschien komen we er aan het einde van volgend jaar aan toe. Het heeft voor ons beide veel plezier gebracht. Henri Sattler heeft interesse getoond om erin te stappen. Het zou wel speciaal zijn. Ik, Henri en Alwin in een bandje. Het is allemaal nog niet zeker. Henri is natuurlijk ontzettend druk met God Dethroned. Maar er komt zeker nog wel wat.

Leuke dingen die eraan komen.

Het blijft altijd interessant en er is altijd wat nieuws. Nooit een vervelend moment.