Met mij gaat het goed, dank je! Hoe gaat het met jou?

Goed, dank je wel. Waar bel je momenteel vandaan?

Ik ben nu thuis, in Denemarken. We zijn ongeveer net een week terug uit Amerika. Momenteel zijn we hier terug om allemaal zaken te regelen voor het nieuwe album, zoals de promotie en dat soort dingen. Ook zijn we bezig met het repeteren van nummers van het nieuwe album voor de aankomende tour.

Ja, gefeliciteerd met jullie nieuwe album. Ik heb hem nu een paar keer gehoord. Hij klinkt weer erg als Volbeat. Toch hebben jullie weer een paar veranderingen in de sound aangebracht. Ik denk dat je dit keer het album het beste kunt omschrijven als een heuse 'Rock 'n Roll Boogie'.

Haha, ja inderdaad, daar zit je best goed. Ik denk inderdaad dat we weer een album hebben gemaakt met onze eigen typische Volbeatsound. Het is dan ook wel zo dat we inmiddels onze eigen 'signature' sound gevonden hebben. Wanneer je een nummer van ons opzet, hoor je meteen dat het Volbeat is. Het is erg herkenbaar. Op de nieuwe plaat staan tracks die ook op een eerdere album hadden kunnen staan, maar het is wel zo dat dit album een eigen richting heeft. We blijven dan ook nieuwe dingen opzoeken, om zo ook onze eigen horizon te verbreden. Zo hebben we dit keer bijvoorbeeld een nummer genaamd Goodbye Forever, waarin we voor het eerst een gospelkoor hebben, of You Will Know, dat toch weer heel anders qua melodie in elkaar zit dan dat je van ons gewend bent. En zo hebben we meer songs die een ander gebied verkennen, zoals Gates Of Babylon, Black Rose en de titeltrack. Dus ja, eigenlijk doen we veel nieuwe dingen, maar blijven we ondertussen ook aan onze vaste waarden vasthouden, zodat het altijd herkenbaar blijft als Volbeat. Mensen moeten een plaat van ons kunnen opzetten en dan meteen weten met welke band ze te maken hebben. Tegelijkertijd moeten ze ook nieuwe dingen kunnen ontdekken.

Qua sound zijn jullie dan ook wel one of a kind. Ik ken geen andere band die ongeveer hetzelfde als jullie klinkt.

Inderdaad, en dat is ook iets waar we erg blij mee zijn. Je ziet vaak dat je te maken krijgt met allerlei copycats. Dat tast het origineel aan of kan er voor zorgen dat mensen heel anders naar je gaan kijken. Het is gaaf om iets bijzonders te doen en dan vooral ook dat je het als enige doet. Misschien is het wel moeilijker dan dat het lijkt om soortgelijke muziek als de onze te maken. Het bevalt me in ieder geval prima en het maakt dat wij nog steeds origineel zijn in wat we doen.

Dat denk ik ook wel. Maar om terug te komen op jullie sound. Elk album klinkt toch weer anders dan het vorige. Gebeurt zoiets met voorbedachten rade of is dat iets wat spontaan gebeurt tijdens het schrijven?

Het schrijven van nieuwe muziek verloopt altijd heel spontaan en zo ook voor deze plaat. Het hoort ook een beetje bij hoe je als band en als schrijver evolueert in het schrijven van muziek. Het heeft ook te maken met de manier van produceren. Het album is wederom geproduceerd door onze vaste producer Jacob Hansen en is door mij en Rob (Caggiano) gecoproduceerd. Het is niet zo dat we een speciale sound in gedachten hadden voor dit album. We werken bijvoorbeeld na al die jaren nog steeds met dezelfde materialen in de studio en ik gebruik ook nog steeds dezelfde gitaren. Het plan was dan ook niet om te veranderen qua sound, maar om onze sound te verbeteren. Productioneel klinkt alles nu wel een stuk helderder, waardoor je alle instrumenten veel duidelijker kunt horen. Dat is productioneel gezien een wezenlijk verschil, waardoor het materiaal wellicht ook iets anders klinkt. Maar uiteindelijk denk ik dat het eindresultaat weer voldoet aan onze typische 'Volbeat signature sound', maar zoals je zegt, inderdaad wel weer anders klinkt dan onze vorige platen.

Ik denk vooral dat als je de nieuwe plaat gaat vergelijken met het oudere materiaal, dat rock 'n roll steeds meer overhand heeft gekregen in tegenstelling tot de metal. Is Volbeat een beetje klaar met metal?

Nee hoor, we zijn helemaal nergens klaar mee. Het is gewoon zo, dat toen we bezig waren met materiaal te schrijven voor het album, ik meteen al merkte dat we meer bezig waren met een rockalbum. Dat zijn gewoon de nummers die op dat moment in mij zaten en eruit kwamen rollen. Het is niet dat ik er specifiek naartoe heb geschreven, maar die sound paste gewoon bij de tracks. Het volgende album kan zo maar weer een stuk harder zijn, wie weet? Ik weet dat zelf niet eens. Ik heb geen idee hoe we op een volgend album klinken. Het is maar net waar ik op dat moment geïnspireerd door ben of hoe ik me op dat moment voel. Maar over een volgend album gaan we pas over ongeveer twee jaar weer nadenken. Wie weet waar ik me dan mee bezig houd? Maar ja, ik ben me erg bewust van dat we ditmaal een echt rockalbum hebben afgeleverd. Dat is ook wel iets wat ik al vanaf het moment dat we bezig waren tegen al tegen mijn vrienden en bekenden heb gezegd. Dit wordt een echt rockalbum.
Maar het is dus absoluut niet zo dat we afstand hebben genomen van metal. Het is nog steeds wel aanwezig, maar ditmaal meer op de achtergrond. De rocksound is ditmaal meer naar voren gekomen, maar dat kwam door een natuurlijk proces.

Nou staat de band erom bekend vaak een thema of een concept te gebruiken. Hoe zit dat met deze plaat?

Voor dit album hebben we niet echt een verhaallijn of een groot concept, wel is spiritualiteit een groot onderwerp. We hebben een paar nummers die over voodoo in de omgeving van New Orleans gaan. Zo zingen we over Marie Laveau in het gelijknamige nummer en is zij ook het onderwerp in The Loa's Croassroad. Dus daar gaat het wel een beetje over, maar niet over de gehele linie. Er is wel een spirituele ondertoon en ik zing over veel personages die spiritueel aangelegd zijn, maar er zijn ook songs die gaan over hoe ik in het leven sta en over hoe ik het leven waardeer en hou van de mensen in mijn omgeving. Ik vind dat je dat niet zomaar voor lief moet nemen. Je moet laten zien aan jezelf en de mensen om je heen dat je het leven waardeert en eruit halen wat erin zit.
Het is dus spiritueel, maar absoluut niet op een religieuze manier. Religie is iets waar wij niet in geloven en zeker ook niet achterstaan. Ik geloof wel in het spirituele. Ik denk dat er genoeg om ons heen is, maar dat heeft niets met religie te maken. Zodoende vind ik het ook leuk om over oude spirituele karakters van vroeger te zingen. Ik heb ook erg veel moeite gedaan om die personages goed naar voren te laten komen op dit album en ik vind dat dit ook goed gelukt is.

Was het dan een moeilijk album om te maken? Jullie hebben namelijk nogal wat veranderingen achter de rug. Vaste bassist Anders Kjølholm verliet de band na vijftien jaar en het is de eerste plaat die je volledig opneemt met Rob Caggiano als bandlid.

Het was niet moeilijker dan anders door de dingen die je net opnoemt. Zoals altijd schrijf ik de muziek, dus in dat proces veranderde er niets. Wel is het moeilijk om weer met nieuw materiaal te komen, maar dat is het altijd, ondanks dat ik meestal wel door iets geïnspireerd ben. Als we dan de studio ingaan, ben ik altijd goed voorbereid en neem ik van te voren veel materiaal mee. Dan zitten we samen en nemen we met z'n allen het materiaal door en maken we er iets van. Vaak vullen de andere leden de ideeën aan en zo werken we de nummers uit. Dus wat dat betreft gaat alles hetzelfde zoals anders en was het niet moeilijker. Inmiddels zijn we ook meer gewend aan Rob en dat werkt weer een stuk makkelijker. Hij heeft ook meegeschreven aan The Loa's Crossroad, You Will Know en The Gates Of Babylon. Het is belangrijk dat we aan elkaar gewend zijn en dat er chemie is tussen ons allemaal, anders werkt het niet. Het heeft wel een tijdje geduurd voordat we helemaal gewend waren aan elkaar, maar dat is helemaal goed gekomen. Ik denk ook dat het eindresultaat ons beste album tot nu toe is.

Voor deze plaat heb ik mezelf ongeveer een half jaar lang thuis opgesloten, om zo in alle rust te kunnen werken. Ik heb bewust er veel tijd voor uitgetrokken om zo met echt goed materiaal te komen, maar ook om alle details perfect uit te werken. Ik doe dat omdat ik mezelf er zo toe wil zetten om het beste uit mezelf te halen. Ik weet wat we nu bereikt hebben en ik realiseer me altijd goed hoe ver de band is gekomen. Dat wil ik niet voor lief nemen, dus blijf ik er hard voor werken.

Uiteindelijk had ik voor deze plaat wel iets van vijfentwintig songs gemaakt. Het opstarten en het begin was moeilijk, maar dat is het eigenlijk altijd. Het duurt even voordat je op het juiste pad zit, zeker voor de eerste vijf á zes nummers. Het is soms echt een hel en het kan wel maanden duren voordat je eindelijk iets goeds hebt en je weet welke richting je op gaat. Voordat een track dan helemaal af is, hebben we die echt wel meer dan honderd keer gespeeld. Gewoon om de details perfect te krijgen, maar een track moet ook nog steeds interessant voor ons zijn na zoveel keer spelen. Wanneer dit niet het geval is, dan skippen we het nummer, want dan heeft het geen zin. Het moet leuk blijven om spelen. Dan heb je ook nog van die dagen dat je ineens superproductief bent en het ineens heel hard opschiet, maar er zijn ook van die dagen dat gewoon niets lukt en alles slecht klinkt. Dat zijn van die dagen dat je dan aan jezelf begint te twijfelen en je je afvraagt of je het nog wel in je hebt. Maar dan lukt het ineens de volgende dag weer wel en ben je weer gerust, haha. Inspiratie is een gek ding. Soms heb je een idee en ben je razend enthousiast. Dan denk je dat je iets geweldigs hebt. Vervolgens ga je het dan in de studio uitwerken en dan loopt het op niets uit. Terwijl je soms ook wel iets hebt waarvan je al op voorhand denkt dat het niets wordt en dan blijkt het ineens andersom te zijn en komt er een gave song uit.

Dus om op je vraag terug te komen. Ik denk dat het altijd moeilijk is. Het is een moeilijk proces, maar uiteindelijk is het het altijd waard. Als een album dan af is, dan ben je ook erg trots. Vooral als je dan ook nog ziet dat mensen de nummers waarderen.

Dat kan ik me voorstellen. Ik zag trouwens laatst een live-opname van Sad Man's Tongue, die was opgenomen tijdens Rock Am Ring in 2014. Het is ongelofelijk als je dan ziet hoeveel mensen er staan en die dan vervolgens ook nog eens helemaal los gaan. Dat moet vast wel een kick geven.

Ow ja, dat voelt zeker goed! Dan weet je dat je iets heb gemaakt wat goed is en daar ben ik ontzettend trots op. We hebben tegenwoordig een gigantische, loyale fanbase in Europa en ook al in Amerika. Ik vind het zo gaaf dat onze fans ons zo supporten en de moeite nemen om naar onze shows komen. Daar ben ik erg blij mee. Het zijn de fans die ons groot maken en dat besef ik maar al te goed. We kunnen het niet zonder hen, dus ik waardeer ze enorm. Het is een zwaar leven als muzikant en het is hard werken, maar je doet het voor hen. Zij geven hun hard verdiende geld uit om ons live te kunnen zien en dat is niet iets wat ik zomaar voor lief neem. Nooit niet!

Maar om nog even weer terug te komen op de vraag daarvoor. Bassist Anders Kjølholm speelde al bijna vanaf het begin bij jullie, maar vertrok vorig jaar. Wat is nu de exacte reden van zijn vertrek?

Anders is er inderdaad al bijna vanaf de start bij geweest. In het begin waren het alleen ik en John (Larsen) en daarna is Anders erbij gekomen. Wat bij ons gebruikelijk is, is dat we elk jaar een keer bij elkaar komen en dan gaan we kijken wat de volgende stap voor Volbeat is. We kijken hoe het afgelopen jaar is verlopen en wat we het jaar dat volgt gaan doen. Dit keer werd het duidelijk dat we niet met z'n allen op dezelfde lijn zaten en we konden ook geen manier vinden om daar wel te komen. Toen was het moment voor Anders aangebroken om ermee op te houden. Voor hem was het leuk geweest en hij besloot om onze wegen te scheiden. Het is eigenlijk een beetje hetzelfde als een huwelijk. Je kunt jaren in een relatie zitten, maar elkaar dan op een moment aankijken en beseffen dat de liefde niet meer aanwezig is. Je praat dan nog steeds gewoon met elkaar en je woont ook nog steeds samen, maar het gevoel en de chemie blijken verdwenen te zijn. Dat zijn ook dingen die in bands gebeuren. Er heeft zich verder geen groot drama afgespeeld bij het vertrek van Anders, maar toen we samen zaten, kwamen we er gewoon niet meer uit. Het klikte niet meer zoals eerst, maar het was niet echt een big deal of zo.

Dat klinkt logisch.

Ja, dat is het ook. Het is geëindigd in goede harmonie. Er waren gewoon dingen die uiteindelijk al wel jaren speelden en we probeerden het op te lossen, maar dat was uiteindelijk niet meer haalbaar. Dat leidde helaas tot het afscheid van Anders, maar het is wel op een respectvolle manier geëindigd zonder drama. Ik snap voor de fans dat het vervelend is als de line-up van een band veranderd. Je krijgt dan ook vaak de vraag: waarom kunnen jullie niet gewoon bij elkaar blijven? Daarop stel ik dan altijd de vraag: Zou jij in een relatie blijven, die niet meer goed voelt? Iedereen antwoord dan meteen: Nee, natuurlijk niet. Inderdaad, dat is dus hetzelfde met personen in een band. Als de relatie niet meer werkt, dan houdt het een keer op.

Maar op dit moment hebben jullie nog geen nieuwe bassist. Wie heeft dan de baspartijen ingespeeld op het album?

Rob heeft alle baspartijen ingespeeld voor de plaat en dat heeft hij fantastisch gedaan. Maar we zijn net op tour geweest in Amerika en Kaspar Boye Larsen is toen mee geweest als tourbassist. Ik ken hem als sinds mijn achttiende en hij is een goede vriend van mij. Hij heeft in veel metalbands gespeeld en een paar daarvan hebben we in het verleden meegenomen als support tijdens onze tour. Hij is dus een goede bekende van ons en het grappige is, dat hij ook de eerste bassist is van Volbeat die meeging op tour. Anders kon toen nog niet mee en toen is Kaspar meegegaan. Dus eigenlijk is hij gewoon een goede bekende die ons wederom te hulp schoot. Hij heeft het goed gedaan en de fans konden hem waarderen. Het is een prima vent en een goede bassist. En we zijn nu net thuis van de tour in Amerika. We gaan binnenkort even samen zitten en dan gaan we kijken wie onze nieuwe bassist wordt.

(Een paar dagen na het interview, heeft Volbeat Kaspar Boye Larsen bevestigd als nieuwe bassist van de band.)

Oke, dan over naar de songs. In For Evigt keert Johan Olson voor de tweede maal terug om een duet te doen. Wat kun je hierover vertellen?

Ja, inderdaad. We hebben Johan na tien jaar weer gevraagd om een nummer met ons te doen. Hij was ook te horen op het Rock The Rebel/ Metal The Devil-album, in het nummer The Gardens Tale en dat was hier in Denemarken een grote hit. De samenwerking met hem beviel ons destijds zo goed, dat we graag nog een keer met hem wilden werken. Het moest echter wel op het juiste moment gebeuren en bij het juiste nummer. Dat is nu tien jaar later met For Evigt. Hij is een geweldige zanger en ik denk dat zijn stem en die van mij samen geweldig klinken. Ik ben dan ook erg trots op hoe het nummer uiteindelijk geworden is. Het is typisch Volbeat, maar het brengt ook weer wat nieuws.

En dan zijn er ook nog andere samenwerkingen.

Ja, we hebben ook Danko Jones, die meezingt in Black Rose. Ik ben altijd een fan van hem geweest. Hij maakt geweldige punkrock, ondanks dat zijn muziek naar mijn gevoel gigantisch ondergewaardeerd wordt. De band bestaat uit geweldige lui. Ze zijn wel eens met ons op tour mee gekomen als support en dat was gezellig. Toen we in de studio aan het werk waren met Black Rose zei ik tegen de anderen, dat ik dacht dat dit een ideaal nummer zou zijn voor Danko om mee te zingen. Vervolgens hebben we contact met hem opgenomen en hij was meteen enthousiast en wilde graag meedoen. Uiteindelijk is uit die samenwerking een geweldig nummer voortgekomen, met wat mij betreft een enorm jarenzestig-gevoel. In die track is ook Mia Maya te horen, een nog onbekende zangeres. Ze doet daar de achtergrondvocalen en ze is een erg getalenteerde vrouw. Naast die samenwerking hebben we ook nog het Harlem Gospelkoor in Goodbye Forever. Dat is iets wat ik al sinds het Guitar Gangsters & Caddilac Blood-album heb willen doen, echter hadden we nog niet het juiste nummer ervoor en ook nog niet een goed koor gevonden. Toen ik het Harlem Gospelkoor hoorde, wist ik dat we hun moesten hebben. Ook werkt een goede vriend van mij, genaamd Hindrik, nog mee aan The Loa's Crossroad en speelt daarin op een doedelzak. Dat is ook iets wat we samen met het koor voor het eerst hebben geprobeerd.

Je hebt nu al met aardig wat artiesten samengewerkt. Wie staat er nu nog bovenaan je lijstje?

Pfff, ik zal het eerlijk gezegd echt niet weten. Het hangt af van het materiaal dat we op dat moment hebben. En natuurlijk zijn er altijd artiesten waarvan je denkt dat het echt supergaaf is om eens een keer mee samen te werken, maar dan nog hangt het wel af van het nummer. Het moet wel passen. Dus wat dat betreft, weet ik het zelf ook pas als ik bezig ben met een nummer. Er zijn momenteel natuurlijk nog wel genoeg opties van mensen waar we mee willen werken, maar als ik nu die namen ga noemen is het in de toekomst geen verrassing meer natuurlijk, haha.

Jullie gaan straks touren met het nieuwe album en doen erg veel festivals aan. Overal waar ik kijk, staan jullie nu tegenwoordig weggezet als headliner. Hoe voelt dat nu?

Dat is iets wat we echt, echt héél geweldig vinden en waar we ontzettend dankbaar voor zijn. Aan de andere kant is het ook mega irritant. Het is altijd zo laat nu, voordat we kunnen slapen, haha. Nee, zonder gekheid, we zijn heel blij dat dit ons gelukt is en het voelt ook als een enorme prestatie. Om in staat te zijn om zulke grote festivals te mogen headlinen en samen te spelen met zoveel getalenteerde bands is een droom die uitkomt. Het mooiste vind ik dat het zoveel fans op de voet brengt en om die allemaal verzameld te zien om ons te zien spelen.

Nu je dan als headliner speelt, heb je ook veel meer mogelijkheden om een soort showelement toe te voegen. Iron Maiden heeft Eddie altijd levensgroot rondlopen en tegenwoordig heeft Sabaton een tank op het podium. Kunnen we nu ook zoiets van Volbeat verwachten?

We hebben tegenwoordig wel een grote productie met ons mee op tour en we doen veel met vuurwerk. Op dit moment zijn we bezig met de voorbereidingen van de tour en de stage-setup. Maar daarover kan ik nog niets verklappen, anders zou dat geen verrassing meer zijn.

Zoals je weet, is er de laatste tijd veel terrorisme in Europa en is het inmiddels ook zover dat het rockconcerten heeft bereikt. Hoe gaan jullie daar als band mee om? Ben je er mee bezig als je op het podium staat?

Ik denk niet dat ik er bang voor ben, maar ik ben me er wel degelijk van bewust dat het er is. Het is wel iets om je in achterhoofd te houden. Ik vind het voornamelijk erg als ik kijk naar in wat voor plek de wereld momenteel veranderd is. Maar ik kan niet zeggen dat het me heel erg angstig heeft gemaakt. Ik kan me er ook niet de hele tijd mee bezig houden. Op het podium moet ik me focussen op mijn taak en probeer ik mezelf niet af te laten leiden. Het is de passie en liefde voor muziek die ik tentoonspreid op het podium en dat wil ik niet tenietdoen door me te laten beïnvloeden door dit soort zaken. Ik ga er ook vanuit dat de veiligheidsmaatregelen en de beveiliging steeds beter geregeld is, om dit soort lui te onderscheppen. Ik probeer daarop te vertrouwen, zodat ik in staat ben om mijn ding op het podium te doen. En ja, ik ben me er wel degelijk bewust van dat dat soort dingen kan gebeuren. Maar dat is het leven en in plaats van bang te zijn daarvoor moeten we elke fucking minuut aangrijpen om maximaal van het leven te genieten in plaats van andersom. Weet je, je kunt ook thuisblijven uit angst, maar wie weet wat er je thuis overkomt. Daar kunnen ook ongelukken gebeuren. Je moet gewoon je eigen leven blijven leiden. Ga erop uit, heb een goede tijd, ontmoet toffe mensen en leef je leven ten volste. Dat is iets wat we ons niet moeten laten afpakken, door niemand niet. Daarbij moeten we vertrouwen hebben dat er uiteindelijk een systeem komt, dat dat soort mensen, dat ons dat niet gunt, van de straat af haalt en hun de juiste straf daarvoor geeft.

Dan de laatste vraag. We hebben het al eerder in het interview gehad over de richting die Volbeat opgaat qua muziek. Nu ben jijzelf een grote liefhebber van extreme metal en speelde je vroeger ook in een deathmetalband (Dominus). Heb je niet de behoefte om naast Volbeat weer eens wat anders te doen?

Dat kan heel goed gaan gebeuren in de toekomst. De enige reden waarom dat nog niet gebeurd is, is tijdgebrek. We zijn zo druk met Volbeat, dat ik daar momenteel geen tijd voor heb. Naast de band heb ik ook nog vrienden, familie en een vriendin, die ook mijn aandacht vragen. Maar dat idee veeg ik absoluut niet onder de tafel. Ik heb momenteel nog veel contacten met mensen van vroeger en wat old school lui uit de scene en er is wel wat gepraat over het beginnen een nieuw project. Dus wie weet. Ik ben nog steeds een grote deathmetalfan, dus ik denk dat het in de toekomst echt nog wel gaat gebeuren. Ik weet alleen nog niet wanneer, maar ik sta er zeker open voor.