Ik ben zeer tevreden over de mix. Het is voor het eerst dat we zelf het album produceerden, in de zin van dat we constant in de studio waren, beslisten hoe het album zou klinken en we voor het complete pakket verantwoordelijk waren. We zijn tevreden over het resultaat. Iedereen houdt ervan tot nu toe, dus ik denk dat we het op de juiste manier hebben aangepakt.
Marco heeft daar wederom een belangrijk aandeel in gehad.
Absoluut. Ik ben trots op hem. Hij is al jaren onze interne producer en daarom wist ik dat hij prima in staat zou zijn om goed werk af te leveren en zodra je het eindresultaat hoort, weet je het zeker.
Jullie hebben alles dichtbij huis opgenomen. Welke voordelen heeft dat met zich meegebracht?
Het is niet de eerste keer dat we in Italië hebben opgenomen. We werkten nu wederom samen met Marco Barusso, een vriend van ons en een prima geluidstechnicus. We werkten eigenlijk als familie samen. Om eerlijk te zijn heb ik niet om specifieke redenen de voorkeur om in Milaan te werken, maar het is cool om af en toe niet in je eigen huis te zijn zodat je je kunt focussen op de nieuwe plaat. Toch was het fijn om terug naar je eigen huis te kunnen, in je eigen bed te slapen, je eigen badkamer te gebruiken en je eigen eten klaar te maken om vervolgens weer terug aan het werk te gaan.
Eén van de elementen die het meest opvalt, is de dynamiek in de vocalen.
Het is waarschijnlijk de meest dynamische plaat die we ooit hebben opgenomen. Niet alleen op muzikaal gebied, maar ook vocaal zoals je zei. Andrea is teruggegaan naar zijn growls en ik gebruik meer mijn epische stem op bepaalde momenten. Maar ook de verschillende gitaristen hebben veel toegevoegd. Ieder had een eigen stijl, dus ik denk dat het een hele dynamische en veelzijdige plaat is. Onverwacht ook, op verschillende manieren. Het is geen album dat je van Lacuna Coil zou verwachten. Ik ben erg blij ermee, want het is niet iets dat we met voorbedachten rade hebben gedaan. Het voelde gewoon als het juiste moment om zoiets als dit te doen. Er is gelukkig veel waardering voor het feit dat we een agressievere stijl zijn gaan spelen. We wilden zelf graag wat zwaarder klinken. We hebben het meeste plezier in het spelen van downsy en heavy songs uit onze discografie, dus vandaar dat het voor ons natuurlijk voelde om die richting op te gaan.
Je kon dat bijvoorbeeld al merken tijdens FemME eind vorig jaar, waar jullie headliner waren en behoorlijk agressief stonden te spelen.
Inderdaad. We verschillen live al behoorlijk in vergelijking met sommige platen. Sommige mensen denken misschien dat we stil staan of engelachtig zijn, maar het is juist heel anders. We bewegen veel, er is veel interactie met het publiek. Ik denk dat het met de nieuwe nummers nog meer gaat gebeuren.
Is dat iets waar je bij het schrijven van de songs ook steeds meer rekening mee houdt, met hoe het live gaat klinken? Is dat de ervaring van vele jaren nummers schrijven en optreden?
We schrijven altijd op een hele spontane manier onze nummers. Het is niet zo dat we gaan zitten en automatisch samen beslissen om op een bepaalde manier een nummer te gaan schrijven, omdat het goed voor in de charts zou zijn of om live te spelen. We schrijven op verschillende manieren en pikken eruit wat dicht bij onze smaak ligt. Ik zeg altijd dat het op het maken van een schilderij lijkt. Je begint wel met een basisidee, maar je hebt geen idee van het eindresultaat omdat je het nog niet gezien hebt. Voor ons geldt min of meer hetzelfde. We beginnen met de muziek, voegen wat lagen en teksten toe. Sommige ideeën vinden we passen, andere niet. We blijven vervolgens werken en daardoor kwam het Delirium-concept steeds helderder voor ogen. We hadden echt een visie, waarbinnen de podiumkostuums, het artwork en de foto’s binnen pasten. Het is iets dat er stap voor stap uitkomt. Het is zeker niet koud en automatisch. We hebben een houding van: we gaan aan het werk en we zien wel wat eruit komt.
Ik neem aan dat alle vrouwelijke vocalen die van jou zijn, ook die je op de achtergrond hoort.
Ja, ook de partijen die misschien als synths of keyboards klinken, heb ik ingezongen. Alle kleine details; dat ben ik die je daar hoort.
Er zijn ook weer veel oriëntaalse elementen te vinden. Is dat iets waar je specifiek in geïnteresseerd bent en verdiep je je in dat soort dingen?
Ik luister naar alles. Ik geloof dat er veel verschillende soorten muziek zijn die bewust of onbewust je brein binnenkomen. De jongens in de band noemen me een papegaai, omdat ik alles absorbeer wat ik hoor. Niet alleen stemmen, maar ook elektronische geluiden, iets dat in mijn onderbewustzijn leeft of waar ik eerder naar heb geluisterd. Soms is het iets dat Marco heeft geschreven, waar ik geïnspireerd door raak. We verwerken altijd iets Arabisch of Indisch in onze muziek, iets atmosferisch, ook op onze voorgaande albums.
Zo zijn er altijd bekende en nieuwe elementen terug te vinden in de songs. Take Me Home springt er wat dat betreft wel tussenuit met iets dat op een kinderkoor lijkt.
Ja. Dat is een van mijn favorieten. Het is een van de meest afwijkende tracks. Het is een mentale trip. Ik vind het echt gaaf. Het begin lijkt inderdaad op een kinderkoor, maar dat zijn eigenlijk Andrea, Marco, Ryan, Chiara en een vriend van ons die ook aan de opnamen heeft bijgedragen. We personificeren kinderen en daarom klinken we als ze. Het is niet de eerste keer dat we zoiets hebben gedaan. We hebben het al een keer eerder gedaan. Ik kan het me niet precies herinneren wanneer dat was, misschien op Shallow Life. Ik kan me herinneren dat Don Gilmore erbij was betrokken en dat we rond de microfoon stonden en om de beurt ons eigen gedeelte inzongen.
Behalve deze grappige fase heeft het album toch ook wel hele serieuze momenten waar persoonlijke teksten de boventoon voeren, zoals in My Demons en Claustrophobia.
We willen altijd graag iets donkers toevoegen, ik wil niet zeggen dramatische, maar we hebben ons altijd aangetrokken tot de donkere atmosfeer. Ik denk dat dat niet vreemd of onbekend is voor artiesten, in het bijzonder voor muzikanten is het inspirerender om te schrijven als je je in een donkere gemoedstoestand bevindt. Dat is ook wat met Delirium gebeurt. Er is veel gebeurd rondom de band. We stoppen dingen waarover we niet willen praten zowel in de teksten als in de muziek. Dingen die je graag toevoegt, omdat het fungeert als een therapie of omdat het bevrijdend werkt. Het is een vorm van acceptatie. Shit happens in je leven, maar de beste manier om ermee om te gaan, is het proberen te transformeren in iets goeds.
My Demons gaat dan ook over het doorbreken van een cirkel in plaats van ergens aan vast te houden wat je toch niet kunt beïnvloeden.
Inderdaad. Als je kijkt naar de teksten is het duidelijk dat we ze om een bepaalde reden hebben geschreven en aan iets specifieks dachten. We houden er echter van om ze open te laten. Het is interessanter om van iemand, die je helemaal niet kent, te horen: “Dank je voor het nummer, want het gaat over mijn leven. Het hielp me echt verder. Ik voel me ermee verwant.” Misschien schreven we het wel om een hele andere reden, maar we houden er niet van om specifieke verhalen te verhalen met precieze details. We laten het liever open middels metaforen.
Het zijn voor jullie persoonlijke zaken en voor de luisteraar is het veel interessanter om zoals je het zelf al zegt hun eigen invulling eraan te geven. Wat dat betreft is de laatste zin van Claustrophobia wel karakteristiek. "Will hate be the answer?"
Inderdaad. Die tekst vind ik ook mooi. Deze is ook op verschillende manieren te interpreteren. Er is veel gebeurd in de laatste jaren. Ziekte in de familie en depressie. Specifiek tijdens het schrijven van de nummers waren er veel episodes. We voelden ons echt verbonden met het Delirium-thema. We probeerden geen aandacht te geven aan alles wat ons overkwam en wat om ons heen gebeurde, maar we hadden wel letterlijk zoiets van: “What the fuck is er aan de hand?” Er gebeurden rare dingen, er waren rare momenten, interrupties vanwege noodgevallen en er was drama op tv. Bovendien nam Mouse plotseling ontslag. Dat zagen we niet aankomen. Het was een complete verrassing.Het was gekkenwerk. Delirium was dan ook de beste titel die we konden kiezen.
Het is inderdaad een toepasselijke titel. Het is een soort concept-album dat betrekking heeft op een fictief gekkenhuis in de bergen van Italië, of zit daar ook nog een echte locatie achter?
We zijn eigenlijk geïnspireerd door echte plaatsen die we bezocht hebben. Ik heb de kans gegrepen om zowel formeel als informeel een plek te bezoeken waar ze geestesziekten behandelen. Dat was beslist een “open mind experience”, omdat je zo veel leerde van het praten met die mensen. Maar soms juist ook door niet te praten was het ongelooflijk om die vibe te voelen, over de ervaringen na te denken over wat die mensen hebben meegemaakt. Zo ontstond ook het idee voor het fictieve sanotorium. Een denkbeeldig, maar ook echt sanotorium dat iedereen die zich verlaten, beschadigd, of alleen voelt, samenbrengt op een plek die niet geruststelt in de zin van dat het een comfortabele, warme, mooie plek is, maar omdat er acceptatie van problemen is. Iedereen weet dat het een onderdeel van het leven is en het helpt je als er iemand is die jouw problemen begrijpt en ze accepteert. We wilden graag een comfortabele plek bieden in de zin van acceptatie.
Het zal er dan wel druk zijn, want de wereld staat aardig op z’n kop momenteel.
Inderdaad. Ik krijg constant mail van fans die zich alleen, anders en afgewezen voelen, op zoek zijn naar aandacht. Het is mooi dat er dan een plek is waarvan je weet dat ze zich minder alleen gaan voelen, waar iemand aangeeft dat hij of zij al door de shit is geweest en erover mee kan praten.
Het zijn wat dat betreft ook geruststellende teksten waarin een stuk zorgzaamheid terugkomt. Nu heb jij sowieso al veel voor anderen betekend. Recentelijk zong je in een nummer dat Danko Jones voor een liefdadigheidsproject heeft geschreven en je hebt samengewerkt met Schiller. Je zingt mee in het nummer I Breathe, dat weer een hele andere kant van je stem laat horen..
Ik hou ervan om verschillende dingen te doen. Het is altijd cool om te experimenteren. Het is altijd een uitdaging. De samenwerking met Danko Jones is voor een project dat Keep A Breast heet. Het gaat daarbij om het ontwikkelen van een bewustzijn ten aanzien van borstkanker. De samenwerking is onderdeel van een compilatie. De opbrengsten daarvan gaan naar de associatie. Het was geen echte collaboratie. Ik zong in The Wild Woman, dat geschreven is door Danko Jones. Het zou gaaf zijn om het samen eens live ten gehore te brengen.
Over optredens gesproken: hebben jullie gedacht aan het uitbrengen van een dvd voor bijvoorbeeld het twintigjarig bestaan, met beelden waarin je terugkijkt op de carrière?
Zeker. Ik weet eigenlijk niet waarom het tot nu toe nooit is gebeurd, alhoewel in 2008 Visual Karma is uitgebracht en we nog wel eens wat als bonus bij een cd hebben toegevoegd. Ik ben niet heel geïnteresseerd in het uitbrengen van een standaard dvd. Ik vind het niet aantrekkelijk. Voor mij is een liveshow een ervaring waar je echt bij moet zijn. Heel veel mensen zijn niet in staat ons te zien, maar het heeft gewoon niet dezelfde intensiteit op een dvd. Het idee van een dvd met backstagemomenten lijkt me veel gaver, maar dat kost erg veel tijd en we hebben niet iemand die ons vierentwintig uur per dag volgt. We doen graag alles zelf en daarom kost het meer tijd. Van de website tot de social media aan toe. Ik wil er bij zijn als er iets gebeurt. Ik ben niet geïnteresseerd in meer likes als iemand anders mij pagina beheert. Ik wil de commentaren en complimenten lezen, de fans beantwoorden en er echt onderdeel van zijn.
Toch heb je een mooie groep mensen om je heen, je familie zoals je het zelf noemt, die het nodige toevoegen en regelen. Zo besteden jullie samen met Tamara Reid Claros veel aandacht aan de outfits.
Je vertelt op het podium over ervaringen middels je muziek en teksten. Je bent er om een theatrale act uit te voeren. Mensen komen niet alleen maar om je te horen, maar ook om je te zien. Ik denk dat het beter is om podiumkledij te dragen die de visie van je album aanvult. Je kunt derhalve de muziek horen, maar ook zien.
Hebben jullie wel eens nagedacht over het uitbreiden van de merch met een kledinglijn?
We hebben er wel over nagedacht, maar het is ingewikkeld om het serieus te doen. Ik heb veel ideeën, maar je moet goed in gedachten houden, dat je er een organisatie achter hebt staan. Het is namelijk niet makkelijk vanwege de logistiek, de verzending en het vergt ook heel veel tijd. In plaats van het op een onverstandige manier te doen, doen we het liever niet. Misschien ooit, wie weet? Het zou wel gaaf zijn.
Datzelfde geldt dan ook voor de sieraden?
Ik heb dat ontwerp gemaakt in samenwerking met Seventh Circle Artworks in Engeland. De ring met de duivel staat voor dat je angsten moet voelen, dat je moet lachen om je terugslagen. Toen ik het ontwierp, was het iets voor mij waaraan ik altijd herinnerde dat ik sterk moet zijn, dat ik ergens overheen kon komen. Ik hoop dat degene die het bezit, hetzelfde gevoel erbij heeft. Sommigen hebben de duivel al verminkt.
