Er zijn maar een paar bands waarbij een optreden een echte happening is. Iron Maiden is zo'n band. Halverwege de middag is er namelijk al wat volk op de been op het plein bij het GelreDome. Daar staan weer diverse eet- en drinktenten opgesteld en ook de merchandisekramen van de band doen op dat moment al goede zaken. Na jaren wachten is er eindelijk weer een speciaal t-shirt voor de Nederlandse show gedrukt, waarop Eddie dwars door een molen op de kijker afkomt. Als om zes uur de deuren van het stadion opengaan, staan de rijen vol met mensen die een plekje vooraan bij het podium willen bemachtigen.

Iets na half acht begint voorprogramma The Raven Age. Het is geen geheim dat deze band in het voorprogramma staat omdat gitarist George Harris de zoon is van Iron Maiden bandleider Steve Harris. Dat geintje heeft Iron Maiden in het verleden al vaker geflikt, meestal met tegenvallend resultaat. Deze keer valt het mee. Het geluid van The Raven Age is modern doch melodieus. Frontman Michael Burrough heeft best een goede stem en de mannen blijken aardig te kunnen spelen. Het ontbreekt ze echter aan memorabele nummers waardoor de set langer lijkt te duren dan daadwerkelijk het geval is.

Na een half uurtje ombouwtijd is het moment daar: Iron Maiden gaat beginnen. Na de welbekende intromuziek (Doctor, Doctor van U.F.O.) zien we op de schermen hoe Ed Force One in de jungle neerstort, waarna de band begint. In tegenstelling tot eerdere tours begint de show mysterieus in plaats van knallend. Alleen frontman Bruce Dickinson verschijnt achterop het podium voor een ketel waar rook uit komt, terwijl opener If Eternity Should Fail van de nieuwe plaat wordt ingezet. Pas na de intro stormt de rest van de band het podium op en zijn we pas echt goed onderweg.

Een tour rondom een nieuw album betekent bij Iron Maiden, in tegenstelling tot vele andere bands, dat er ook daadwerkelijk aardig wat nieuwe nummers gespeeld worden. Vanavond krijgen we er zes te horen, dus ruim de helft van het nieuwe album The Book Of Souls. Gelukkig krijgen we wel veel van de beste nummers voorgeschoteld. Helaas heeft de band besloten om ook het tenenkrommende Tears Of A Clown te spelen, wat live net zo'n grote draak blijkt als op het album. Dat wordt gelukkig gecompenseerd, bijvoorbeeld door het sterke The Red And The Black met z'n lange instrumentale stukken en het titelnummer van het album.

Wie op wat obscure oudere nummers hoopt, komt bedrogen uit. Naast de nieuwe nummers zijn het toch vooral bekende songs in de setlist, die de band al sinds jaar en dag speelt. Zo komen natuurlijk The Trooper, The Number Of The Beast, Fear Of The Dark en Hallowed Be Thy Name voorbij. Powerslave is, na enkele jaren afwezigheid, weer terug in de show en Bruce heeft deze keer een ander masker op tijdens het nummer, iets wat wel wat wegheeft van een Mexicaans worstelmasker. Van de vorige albums sinds de terugkeer van Dickinson en gitarist Adrian Smith speelt de band vanavond alleen nog het mooie Blood Brothers.

Het geluid zit vanavond echter niet zo mee. Het echoot teveel en is op vele plaatsen ondermaats, waardoor diverse details verloren gaan. Vooral in het begin van de show valt het tegen. Naarmate de avond vordert wordt het wel iets beter en is het op sommige plekken wel redelijk tot acceptabel, maar echt goed is het nergens. Dat in tegenstelling tot de lichtshow. Die is, zoals we van Iron Maiden gewend zijn, weer uitstekend in orde.

Zoals het hoort zit het optreden van vanavond weer vol met showelementen. Iron Maiden is ver van een statische band, want alle bandleden behalve drummer Nicko McBrain zien alle hoeken van het podium. De hele band is, ondanks de gevorderde leeftijd, nog altijd springlevend en staat met veel plezier te spelen. Frontman Dickinson lijkt zelfs na zijn gevecht met kanker nog even energiek als vroeger en springt ook regelmatig vanaf de monitors hoog in de lucht. En dan zijn er nog zijn verkleedpartijen. In het begin is hij gekleed in een zwarte hoodie, tijdens The Trooper draagt hij weer een militaire outfit en zwaait hij met een vlag en tijdens Powerslave het eerdergenoemde masker. In Hallowed Be Thy Name zwaait de zanger zelfs met een heuse strop om zijn nek. En zoals gewoonlijk wordt bij elk nummer de achtergrond aangepast. In tegenstelling tot andere bands heeft Iron Maiden geen groot videoscherm waar dit op gebeurt, maar doet de band dit gewoon via metershoge beschilderde doeken. Wel wordt de hele show gefilmd en getoond op twee grote schermen naast het podium, zodat ook de kleinere medemens en de fans achterin de zaal het geheel nog kunnen volgen.

Ook Eddie is natuurlijk weer van de partij. De lopende mascotte komt tijdens The Book Of Souls, waarbij Dickinson letterlijk Eddie's hart uit zijn lijf rukt, om kort daarna Janick Gers onder te spuiten met 'bloed'. De grote versie van Eddie, zoals meestal een replica van de albumhoes, verschijnt natuurlijk tijdens lijflied Iron Maiden van achter het drumstel. Het metershoge hoofd eindigt de show met wat vuurwerk, waarna de band van het podium verdwijnt.

In de toegift krijgen we deze keer eens niet Run To The Hills of Sanctuary. De band begint met The Number Of The Beast, inclusief metershoge duivel achterop het podium. Het ingetogen Blood Brothers zorgt voor het enige echte rustpuntje in de setlist, om vervolgens melodieus af te sluiten met de hit Wasted Years. Onder de klanken van Monty Python's Always Look On The Bright Side Of Life verlaten de ruim twintigduizend fans daarna behoorlijk voldaan het stadion.

Setlist Iron Maiden:
1. If Eternity Should Fail
2. Speed Of Light
3. Children Of The Damned
4. Tears Of A Clown
5. The Red And The Black
6. The Trooper
7. Powerslave
8. Death Or Glory
9. The Book Of Souls
10. Hallowed Be Thy Name
11. Fear Of The Dark
12. Iron Maiden

Toegift:
13. The Number Of The Beast
14. Blood Brothers
15. Wasted Years

Meer foto's vind je op onze Facebook pagina.