Zaterdag 21 juni:
Voor het eerst in de historie waren de kaartjes voor de zaterdagvoorstelling uitverkocht. In het begin van de middag kon je dat ook wel merken op het festivalterrein. De vroege shows werden beter bezocht dan die op vrijdag, maar er ontstonden nergens lange rijen.
Wat opvalt, is dat op het festival tot nu toe weinig bands optimaal gebruik hebben gemaakt van de aanwezige schermen in de Metaldome. Orphaned Land vormt hierop een uitzondering. De Israëlische pioniers van de oriental metal tonen meerdere verschillende video’s op de screens, hetgeen een toegevoegde waarde voor de show betekent. Ook op het podium gebeurt veel. Frontman Kobi Farhi betrekt het publiek erg goed bij de show. Hij moedigt tijdens vrijwel ieder nummer aan om mee te klappen en te zingen en dat krijgt hij in toenemende mate voor elkaar. Dat komt naast zijn enthousiasme door de positieve vibe die de opvallende Oriëntaalse melodieën en de show uitstralen. Naarmate de show vordert, komen er steeds meer belangstellenden kijken. Als bonus krijgen ze ook nog een danseres die op fraaie wijze op de muziek meedanst. Orphaned Land verrast vroeg op de dag met een uitstekende show die veel nieuwe fans oplevert. (Jeffrey)
Orchid opent op Mainstage 2 met lekkere seventiesgeoriënteerde hardrockklanken, die vooral teruggrijpen naar het riffwerk van Black Sabbath. De muziek die de Amerikanen maken, smaakt erg goed in de vroege middag en het aanwezige publiek vindt dat ook. Hoewel een band als Orchid beter tot zijn recht komt in een donkere omgeving, weten de mannen te overtuigen in de open lucht. Het zijn vooral de actieve podiumprestatie en het lekkere geluid die blijven hangen, maar ook nummers als The Mouths Of Madness en He Walks Alone zullen worden blijven herinnerd. (Marcel)
The Haunted om 12 uur ‘s ochtends: da’s fijn wakker worden! De Zweden zijn duidelijk onder de indruk van het om dit (voor festivalbegrippen) onchristelijke tijdstip in grote getale toegestroomde publiek en als gevolg daarvan geven beide partijen de volle honderd procent. De moderne death-/thrashband speelt alsof hun leven er vanaf hangt en het publiek gaat zo vroeg op de dag al behoorlijk los. Met de ‘nieuwe oude’ vocalist Marco Aro aan het roer en het prima album Exit Wounds op zak, lijkt The Haunted op overtuigende wijze aan een tweede jeugd te zijn begonnen en een hogere placering in de line-up was gerechtvaardigd geweest. (Wessel)
Toen ik Morgoth in april op Neurotic Deathfest zag spelen, vroeg ik mij nog af of de deathmetalband het vertrek van de charismatische frontman Marc Grewe en diens kenmerkende vocalen wel te boven zou komen. Vandaag komt de Duitse cultact gelukkig een stuk sterker voor de dag en weten ook de nummers van het nieuwe album Ungod de luisteraar te grijpen. Ook Karsten Jäger lijkt inmiddels meer gegroeid in zijn rol als vocalist en volksmenner. Prima beurt van deze oldschoolcoryfeeën, met uiteraard afsluiter Isolated van het semi-legendarische debuut Cursed (1991) als prijsnummer. (Wessel)
De metal-/deathcoreband Upon A Burning Body is vandaag als eerste aan de beurt op de Jupiler Stage. De formatie begint vernietigend met Red Razor Wrists en stampt vervolgens lekker door. Het geluid staat goed en de groep doet hard zijn best om zieltjes te overtuigen. Ze krijgen het publiek dan ook aardig mee en voorin gaat het heftig te keer met een pit en crowdsurfers. Frontman Dany Leal is goed bij stem en zweept het publiek keer op keer op. Tijdens El Mariachi doet zich een welkom rustpuntje voor in de vorm van een flamenco-intermezzo. Het is alleen zonde dat dit van tape komt en niet gespeeld wordt door de artiesten. Hetzelfde probleem doet zich voor bij afsluiter Turn Down For What, waarin Ice-T ook via een tape te horen is, waardoor het einde wat flets aanvoelt. (Marcel)
Danko Jones slaagt in zijn doelstelling om rock 'n rollers en metalfans te verenigen. Vanaf de geweldige opener The Rules is het duidelijk dat de driemansformatie er zin in heeft en zich goed thuis voelt op een metalfestival. Een recente compositie als het emotionele The Twisted Knife doet niet onder voor de bekende krakers. De charmante zanger/gitarist legt bij een van zijn humoristische aankondigingen uit dat hij mikt op een 6,5. Echte rock 'n rollers zijn namelijk gemakzuchtig, maken fouten (zoals een vals gestemde gitaar) en halen daarom nooit tienen. Daarmee doet Danko Jones zichzelf enigszins te kort. De show op Graspop is weliswaar niet foutloos, maar verdient minstens een 7,5. (Wessel)
Door het NOS-nieuws dat het Noorse Shining live heeft gespeeld op Trolltunga, een plateau dat zevenhonderd meter boven het waterniveau uitsteekt, zou je het optreden van de blackjazzformatie op Graspop (een dag eerder) bijna vergeten en dat terwijl Jørgen Munkeby en zijn begeleidingsband daar ook goed presteerden. De bassist/saxofonist concentreert zich in het begin nog vooral op zijn instrumentenbeheersing, maar zoekt daarna het contact met het publiek op. Dat reageert enthousiast, maar het blijft vooral bij de voorste regionen. Niet iedereen lijkt te weten wat hij of zij van de nummers moet vinden en de setlist met veelal nieuwe tracks (waaronder drie van het later dit jaar te verschijnen album) maakt het niet makkelijker. Het is bovendien jammer dat de King Crimson-cover 21st Century Schizoid Man niet op de lijst staat. Desondanks een goed optreden van het Noorse Shining. (Jeffrey)
Kataklysm is in België ter promotie van het aankomende album Of Ghosts And Gods. Als voorproefje schotelt de groep Thy Serpents Tongue voor, maar voor de rest is het allemaal oud materiaal wat de band speelt. De Canadezen beginnen het optreden met To Reign Again, If I Was God…I'd Burn It All en As I Slither. Maurizio Lacano is goed bij stem en schakelt moeiteloos tussen de hoge screams en zware grunts. Het publiek is in voor de groovy deathmetal en vooral voorin is het hard werken in de pit. Het is jammer dat er geen tijd is voor een demonstratie nortern hyperblast door drummer Oli Beaudoin, want dat het optreden helemaal afgemaakt. Nu moet het publiek het alleen doen met een setlist vol oude krakers, wat uiteraard ook geen straf is. (Marcel)
Op de Jupiler Stage mag de uit Salt Lake City afkomstige deathcoreformatie Chelsea Grin een poging wagen om het publiek te overtuigen. En overtuigen dat doen ze. Genadeloos hard gaat de band van start met Recreant en het publiek voorin gaat los. Er wordt lustig op losgeslagen in de pit en er is een grote circlepit te bespeuren. In de korte tijd weet de groep aardig wat nummers te spelen, waaronder Angels Shall Sin, Demons Shall Pray, Clockwork en afsluiter Crewcabager en laat daarmee een goede indruk achter. Het enige vervelende is dat de microfoon van zanger Alex Koehler steeds kraakt. (Marcel)
Een van de meest sfeervolle optredens komt van The Ocean. Het Duitse collectief slaagt erin met emotieve muziek de luisteraars naar het onderbewuste te brengen en het daar gedurende de hele set te laten verblijven. Wat daarbij uitstekend werkt, zijn de videobeelden van een blote vrouw en vissen. Ook de overmatige hoeveelheid mist die de mannen op het podium in schimmen doet veranderen, past prima in het geheel. Drie kwartier lang houdt het Duitse collectief de tent gevangen in een andere wereld. Indrukwekkend! (Jeffrey)
Exodus is een graag geziene gast op Graspop. Dit keer treden ze aan zonder bandleider Gary Holt, die het druk heeft met Slayer, maar dat doet geen afbreuk aan de ‘good friendly violent fun’. Met vervanger Kragen Lum (Heathen) op gitaar, de “nieuwe oude” zanger Steve ‘Zetro’ Souza aan het roer, het vorig jaar verschenen Blood In, Blood Out maar vooral heel veel vertrouwde krakers (Blacklist, Bonded By Blood, The Toxic Waltz en Strike Of The Beast) is het feesten, moshen en meezingen geblazen. Dat Piranha dit keer niet gespeeld wordt, vergeven we onze vrienden uit de Bay Area dan maar. (Wessel)
Zweden heeft Bloodbath, Nederland heeft Hail Of Bullets en de Britten hebben hun eigen oldschooldeathmetal-hobbyproject van leden uit vooraanstaande metalbands: Vallenfyre. De geest van het vroege werk van My Dying Bride en Paradise Lost waart door de Marquee en zo sluit Vallenfyre goed aan bij de oldschoolset die My Dying Bride gisteravond ten gehore bracht. Goede bindteksten van de in het dagelijks leven als gitarist van Paradise Lost bekende, jarige frontman Gregor Mackintosh (“I hope those two people who are leaving in the back will die a very slow and painful death!”) en de beste nummers van de twee full-lenghts die de band tot op heden heeft uitbracht, doen de rest. (Wessel)
Dacht je dat het er in een pit of een wall of death wild aan toegaat, moet je even bij een doorsnee concert van Code Orange gaan kijken wat ze daar doen. Het lijkt wel een wedstrijd wie het meest opgefokt en ongecontroleerd om zich heen kan slaan en trappen. Ideaal om je frustraties te uiten? Ik kan me niet voorstellen dat er niet elke keer gewonden vallen. Vandaag blijft het in ieder geval relatief tam en wagen zich weinig mensen in de pit. Er staan dan ook maar enkele honderden bezoekers bij het optreden van de Amerikaanse hardcoreband te kijken. Ze zien een viertal heren dat zeer gepassioneerd hun dissonante mix van metalcore en diverse andere stijlen in korte en krachtige tracks het veld op slingert. De performance is zeer energiek en wat daarbij opvalt, is dat de zang achter het drumstel wegkomt. Muzikaal is het echt een kwestie van love it or hate it. Code Orange weet vandaag slechts een selecte groep fans te vermaken. (Jeffrey)
Godsmack heeft onlangs zijn nieuwe plaat 1000hp uitgebracht en om dit album te promoten, brengt de band ook een bezoekje aan Graspop. Twee weken daarvoor waren ze ook al op Fortarock in Nederland te zien en de setlist verschilt niet heel veel daarvan. Wat wel veel scheelt, is de show die de mannen hier neerzetten. Sully Erna en zijn mannen laten veel meer interactie en motivatie zien, waardoor dit optreden veel beter uit de verf komt. Zo wordt bij de nieuwe single Something Different bewust veel participatie met het publiek opgezocht, waardoor dit al een vroeg hoogtepunt in de set oplevert. Ook Awake en Voodoo worden krachtig gebracht. Uiteraard komt ook drum battle Batalla De Los Tambores voorbij, waarin Erna achter een tweede drumstel kruipt en erop los mept met Shannon Larkin. Het is imponerend, maar duurt te lang. Daarvoor in de plaats had ik liever meer nummers in de set gezien, want vervolgens is de show met afsluiter I Stand Alone al weer veel te snel voorbij! (Marcel)
Christina Scabbia van Lacuna Coil heeft een mooie boodschap die goed valt bij de goedgevulde Marqee. Ze drukt ons op het hart dat we vooral onze eigen droom moeten volgen en in onszelf moeten geloven ongeacht wat iedereen tegen ons zegt. Die houding heeft de Italiaanse ‘gothic’ rock/metalformatie gebracht tot waar ze nu zijn met het meest recente album Broken Crown Halo (2014). Daarop staat ook Nothing Stands In Our Way, een nummer dat het verhaal hierboven mooi vertaald. Het is een van de vele tracks van die plaat die vandaag op de setlist staat. Hiermee is de tent al goed opgewarmd, maar twee keer zoveel gejuich laait op als Heaven’s A Lie voorbij komt. De vele aanwezige liefhebbers zingen dit nummer uit volle borst mee en het gaat nog een tandje harder bij de Depeche Mode-cover Enjoy The Silence. De bandleden die bezig zijn met een nieuwe plaat (die meer elektronica zal bevatten) genieten in volle teugen van de positieve energie die er in de tent is en Christina verklaart bijna haar stem te verliezen, zo geniet ze van de show. Lacuna Coil is een van de hoogtepunten van de zaterdag. (Jeffrey)
Van het optreden van Sonata Arctica hadden de fans zich veel meer voorgesteld. Het geluid van de basdrum en van de bas overschaduwt de vocalen en met name het fraaie keyboard- en gitaarwerk. Daardoor missen meerdere factoren in de totaalsound die de muziek van de Finnen zo mooi maakt. Ook het ontbreken van veel hits op de setlist is een tegenvaller. Het is zeker niet slecht wat de kleurrijke en goed zingende Tony Kakko en zijn bandleden bieden, maar de geluidsman gooit roet in het eten. De power metal past niet op de Mainstage, waar zich slechts weinig bezoekers hebben samengepakt. Sonata Arctica is een van de weinige tegenvallende acts van Graspop 2015 (Jeffrey)
Van het optreden van Korpiklaani zien we door omstandigheden net te weinig. Dat is jammer, want het is overduidelijk dat het grootste feestje van Graspop bij dit optreden was. In een volgepropte Marquee staan de mensen namelijk hand in hand rond te dansen en te springen op de vrolijke klanken van de Finse folkmetalband. Het geluid staat goed en de groep maakt een vrolijke en enthousiaste indruk. Korpiklaani is onbetwist voor velen het hoogtepunt van de dag. Het is dat de band het beste tot zijn recht komt in een donkere atmosferische ruimte, anders zou de volgende keer de Mainstage geen verkeerde plek zijn voor deze feestbeesten. (Marcel)
Op Mainstage 1 is het tijd voor de krachtpatsermetal van Five Finger Death Punch. De podiumaankleding is georiënteerd op het binnenkort te verschijnen album Got Your Six en de formatie heeft zich voor de gelegenheid uitgedost met face paint. Er is aardig wat publiek op het optreden afgekomen en wanneer de heren starten met Under And Over It, krijgen ze meteen al veel bijval. Als Lift Me Up voorbij komt, is het stiekem hopen dat Rob Halford mee komt zingen. Niet eens zo'n onrealistische gedachte aangezien hij met Judas Priest vandaag ook aanwezig is. Echter is hij niet te horen, maar de bandleden zelf ook niet. Vanwege technische problemen valt het geluid uit, terwijl de band nietsvermoedend doorspeelt. Even is het vrezen op een uitbarsting van Ivan Moody, zoals hij onlangs goed demonstreerde, maar hij pakt het als een vakman op. De show gaat verder door zonder problemen en er valt weinig op aan te merken. Het enige nadeel aan de set is dat de band zich veelal concentreert op softere meezinghits in plaats van de hardere krakers. (Marcel)
Het Ierse Primordial behoort tot mijn favoriete bands en maakte met To The Nameless Dead (2007) een van de beste metalplaten van het vorige decennium. Live heb ik de band echter niet eerder zien overtuigen. Telkens zaten het geluid of de omstandigheden niet mee. Vanavond zit het echter helemaal goed. De Metaldome is afgeladen, de fans zingen uit volle borst mee en het geluid is bijzonder gedefinieerd. Zo valt er met volle teugen te genieten van heerlijk meeslepende nummers als As Rome Burns en The Coffin Ships. Een charismatischer frontman dan Alan Nemtheanga kan een band zich daarbij niet wensen. Wanneer hij het publiek vraagt de vuisten in de lucht te steken, klinkt het niet geforceerd, maar doe je het als vanzelfsprekend. Zo sterk is de overtuigingskracht van het geniale orkest dat Primordial heet. Tijdens lijflied Empire Falls bekruipt mij het gevoel dat dit wel eens het hoogtepunt van deze editie zou kunnen zijn. (Wessel)
In een volgepakte Metaldome is het Arch Enemy die veel indruk maakt met een ‘best-of’-setlist. Eigenlijk maakt het niet uit welk nummer de internationale formatie vakkundig op ons afvuurt, het publiek smult zowel van klassiekers (Ravenous en Dead Eyes See No Future) als nieuwe tracks (titelnummer van War Eternal en You Will Know My Name). Een georganiseerde show is bij Arch Enemy gegarandeerd, maar vandaag valt op dat met name Alissa White-Gluz er veel zin in heeft. Met Stolen Life en Avalanche staan er ook nog eens twee verrassingen op de setlist. Het geeft het optreden net dat kleine beetje extra en datzelfde geldt voor afsluiter Nemesis, dat de tent op zijn kop zet. (Jeffrey)
Alice Cooper mag qua leeftijd de zeventig al bijna aantikken, afremmen doet het hem zeker niet. Hij trakteert Graspop vanavond op een ouderwetse setlist vol met klassiekers, waarbij er natuurlijk weer van alles uit de kast wordt getrokken. Qua performance is hij nog altijd even sterk en ook zijn stem klinkt verrassend goed. Het eerste gedeelte van het optreden is vrij rustig, maar wanneer alle theatrale acts uit de hoge hoed worden getoverd, is het bijzonder genieten. Hij wordt getransformeerd in Frankenstein (welke vervolgens net als Eddie ook op het podium rondloopt) en na een ontsnapping uit een dwangbuis wordt hij onthoofd door een guillotine. Het showaspect komt erg goed uit de verf en wanneer daarna publieksfavorieten I'm 18, School’s Out en Poison voorbijkomen, is het een groot feest. Zeker laatstgenoemde is een hoogtepunt wanneer de teksten door de hele festivalweide worden meegezongen. (Marcel)
De liefhebbers van Korn worden getrakteerd op een speciale show. Om het twintigjarige jubileum van het debuutalbum te vieren, wordt deze in zijn geheel gespeeld. Dat is bijzonder, want er staan nummers op waarover Jonathan Davis had gezworen deze nooit live te zingen in verband met de emotionele lading. Toch is het zover en het is een genot om deze speciale set mee te maken. Met Blind klapt de groep er meteen hard in en daarna zijn er veel parels te horen die live zelden of nooit gespeeld worden. Ball Tonque krijgt een bevlogen en voortreffelijke uitvoering mee, mede door gitarist Head, die als een bezetene op de achtergrond meeschreeuwt en ook Need To, Divine en Helmet In The Bush overtuigen. Bekende tracks als Faget en Shoots And Lads kunnen op het meeste bijval rekenen, terwijl bij de onbekendere tracks het publiek wat stil staat. Wat dat betreft, zou deze setlist beter uit de verf zijn gekomen bij een los concert van de groep. Het hoogtepunt van het optreden is ongetwijfeld het emotionele Daddy. De spanning op het podium is voelbaar en tegen het einde explodeert Jonathan Davis en verliest hij zichzelf in een emotionele bui. Hierna is het nog even tijd voor knallen en beuken met Falling Away From Me en Freak On A Leash en dan is het optreden helaas voorbij. (Marcel)
Het geluid in de Marquee is gedurende het hele festival niet optimaal. De melodieuze death metal van At The Gates heeft eronder te lijden. Het optreden begint te laat en in het gitaarwerk is vandaag bijzonder weinig nuance te ontdekken. Jammer, maar het gooit ook weer niet al te veel roet in het eten. At The Gates is namelijk weer helemaal terug, heeft vorig jaar met At War With Reality een onverwacht sterkte comebackplaat uitgebracht en de Zweden rossen live altijd als een malle met enthousiaste uitvoeringen van Terminal Spirit Disease, Kingdom Gone en natuurlijk heel veel nummers van het invloedrijke Slaughter Of The Soul (1995). Het ultieme kippenvelmoment vindt echter plaats als het “
De kwalificatie meeslepend is van toepassing op het concert van Alcest. De combinatie van rustige postrockklanken en agressief blackmetalgeraas brengt je in een dromenwereld, waarin het heerlijk vertoeven is. De Fransen zijn bijna ontdaan door de bijval van het publiek en blijven ons maar bedanken. Dat is wederzijds. Bij dit soort sfeervolle muziek kun je alleen maar zweven en pas als je de tent uitloop na de fantastische laatste tonen van Délivrance, besef je weer dat je op een festival bent. Het is een van de beste optredens die ik van Alcest heb gezien. (Jeffrey)
De headliners van Graspop spreken mij eigenlijk zelden aan. Natuurlijk, Iron Maiden is altijd welkom en Black Sabbath deed het vorig jaar ook erg goed, maar aan de commerciële cockrock van Kiss, de uit de hand gelopen verkleedpartij die Slipknot heet of levende fossielen als Scorpions heb ik slechts een zeer beperkte boodschap. Judas Priest blijkt echter een uitzondering op de regel en maakt de headlinerstatus helemaal waar. Openen wordt gedaan met Dragonaut van het nieuwe Redeemer Of Souls en vanaf het tweede nummer Metal Gods zitten de aanwezigen er helemaal in. Wat volgt, is een bloemlezing uit veertig jaar heavymetalgeschiedenis met nieuwe nummers (de titeltrack), afwijkende keuzes (Devil’s Child) en klassiekers die bij geen enkel Priest-concert mogen ontbreken en door het hele veld vol overgave mee worden gezongen (Electric Eye, Hell Bent For Leather, Breaking The Law).
Rob Halford’s status als coolste leernicht ter wereld blijft onaangetast en de man is ook nog eens opvallend goed bij stem. Zelfs het nog altijd flitsende Painkiller wordt tot een goed einde gebracht! Waar Halford in 2008 de concerten nog zittend op een troon afwerkte, spoedt hij zich nu over het podium, te voet of op zijn motor. Heeft de komst van Richie Faulkner in 2011 de band wellicht hernieuwde jeugdige energie doen toekomen? Als ons tot slot aangeraden wordt om vooral te leven na middernacht en te rocken tot het ochtendgloren (gaan we zeker doen Rob, de Metaldome lonkt immers), kan er in ieder geval maar een conclusie getrokken worden: “The Priest is back!” (Wessel)
Met een nieuw album (.5 The Gray Chapter) is Slipknot teruggekeerd naar Graspop om daar als afsluiter van de dag te fungeren. Het negental laat zien en horen dat het inmiddels een goed geregisseerde livemachine is en laat niets aan het toeval over. Met een indrukwekkend decor op de achtergrond start het optreden met het tragische intro XIX. Daarna komen de mannen een voor het podium opgerend en wordt Sarcastrophe ingezet. De setlist is vrijwel identiek als op Fortarock (alleen People=Shit is toegevoegd) wat verder inhoudt dat er veel gefocust wordt op nieuw materiaal en de belangrijke singles.
Waar op Fortarock een punt van kritiek was dat Slipknot teveel op routine speelde, lijkt dit op Graspop mee te vallen. De intensiteit ligt hoger en de nummers worden bruter vertolkt. Wel is het jammer dat de bandleden na bijna elke track van het podium afwandelen, wat de vaart uit de show haalt. Tracks als The Heretic Anthem, Before You Forget, Psychosocial, Duality en Wait And Bleed krijgen veel bijval en voorin is constant beweging te bespeuren. Qua showelement blijft het bij routerende percussie-instrumenten, vuur op het podium en Sid Wilson die altijd wel iets vindt om aan te hangen of om vanaf te springen. Nieuwkomers Alessandro Venturella (bas) en Jay Weinberg (drums) blijven anoniem op de achtergrond en hebben nog weinig in te brengen. Tegen het einde is er veel ruimte voor wat oude klassiekers en tijdens Spit It Out weten Corey Taylor en co vrijwel driekwart van de bezoekers op hun knieën te krijgen. Dat is een prima prestatie en daaraan valt af te meten dat Slipknot het goed heeft gedaan. (Marcel)
Pagina 1: vrijdag 19 juni
Pagina 2: zaterdag 20 juni
Pagina 3: zondag 21 juni
