Zondag 19 april:
Een kort nachtje, een douche, een kopje koffie, een uitsmijter, toch nog maar een powernap, enkele inpilsbiertjes en voor je het weet staat Internal Suffering alweer te rammen in de grote zaal. Tijdens hun vorige bezoek aan Neurotic in 2013 viel het me ook al op dat de Colombianen niet de meest strakke liveband ter wereld vormen, maar lekker is de technische brutal death metal wel. Vooral drummer Fabio Ramirez is lekker aan het gassen en doet interessante dingen die buiten het standaard brutal death metal-stramien vallen. Helaas lijkt het reeds aanwezige publiek nog uit te moeten kateren, want ondanks de aanmaningen van de enthousiaste frontman Fabio Marin is de publieksparticipatie laag. (Wessel)
Vroeg op de dag staat er al een zeer aansprekende naam op het programma in de kleine zaal op de begane grond: Hideous Divinity. De uniform geklede Italianen spelen een technisch strakke set met veel nummers die afkomstig zijn van het vorig jaar verschenen Cobra Verde. De Zuid-Europeanen wisselen daarbij gelukkig snelle tracks zoals The Sombre Empire en The Alonest Of The Alone af met het tragere titelnummer. Een goede keuze, want het geraas van de blasts en de double bass is wel wat veel van het goede. Neemt niet weg dat Hideous Divinity gemotiveerd overkomt en een (technisch) goed verzorgd optreden geeft. (Jeffrey)
“So you guys wanna party?” Neuroma heeft er zin in. De bassist is wel aanwezig, maar speelt niet en daardoor valt Jeff in. Ook drummer Harry is niet van de partij, maar daarvoor is Tom Walker bereid gevonden om de stokjes over te nemen. De Britten maken een sterke en gemotiveerde indruk ondanks de geïmproviseerde line-up. Zowel oud (Centipaedophile van het debuut Extremophile (2011)) als nieuw materiaal (Supreme Foetal Torment) komt aan bod. De death metal van de heren kenmerkt zich door lange nummers, waarin veel tempowisselingen zijn opgenomen, plus de gevarieerde zang van de ontspannen frontman Chris. Een goed gevulde Bat Cave geniet van een prima optreden. (Jeffrey)
Internal Bleeding is vanmiddag de juiste band op het juiste moment. Waar ik tijdens Hideous Divinity bij mezelf enige blastbeatverzadiging bespeur, geniet ik nu met volle teugen van de simplistische vorm van death metal die deze Yanks spelen. Je hoort goed dat Internal Bleeding uit New York komt: de lomp groovende riffs en verstaanbare “net niet-grunt” van Keith DeVito doen meer dan eens aan hardcorebands als Biohazard en Madball denken. Daarmee is Internal Bleeding naar mijn smaak te monotoon om thuis vaak te draaien, maar live dodelijk effectief en niet te versmaden. Veel materiaal van het nieuwe album Imperium en natuurlijk lijflied Inhuman Suffering brengen de eerste voorzichtige circlepit van de dag op gang. Lekker optreden van een sympathieke band. (Wessel)
Na een interne bloeding (Internal Bleeding) en intern lijden (Internal Suffering), knort mijn maag en is het tijd om kort de inwendige mens te versterken in de foodcorner, waar een aansprekend menu geboden wordt, alvorens een paar meter verder The Walking Dead Orchestra aan het werk te zien. Er zijn veel bezoekers die de band links laten liggen en naar buiten gaan om te eten en nog even genieten van het zonnetje om daarna de grotere namen aan het werk te zien. Het is dus rustig en ondanks de aanmoedigingen van de frontman Florian Gabriele om naar voren te komen, volgt iedereen het toch liever van een afstand. Zelfs een mini wall of death van vijf man verandert daar niets in. De brutale deathcore is blijkbaar vandaag aan weinigen besteed. Toch doen de Fransen het technisch uitstekend en laten zich door de passieve toeschouwers niet van de wijs brengen (alhoewel de bassist ons wel kan schieten). De nummers van het album Architects Of Destruction (2013) staan als een huis en ook de podiumpresentatie is goed verzorgd met crabcoremoves. De formatie uit Grenoble had beslist meer publiek verdiend. (Jeffrey)
Ook in de kleine zaal boven is het rustig. Daar speelt Near Death Condition, een technische deathmetalband uit Zwitserland. De heren zijn al geruime tijd actief en hebben drie albums afgeleverd, waarvan Evolving Towards Extinction (2014) het meest recente is. Ook The Disembodied – In Spiritual Spheres (2011) komt aan bod. Daarvan worden onder andere Expecting Putrefaction en Torturing The Pretentious ten gehore gebracht. In vergelijking met het album, is er vandaag wel een echte drummer actief. En dat hoor ik ook liever dan een drummachine. Hij speelt net als de anderen goed strak en het geluid staat goed, waardoor het geheel goed te volgen blijft. De solo’s van de gitarist zijn goed te horen en ook de loopjes van de bassist zijn hoorbaar. Ondanks deze positieve kritiek, moet ik wel vermelden dat de nummers van de Zwitsers niet memorabel zijn. (Jeffrey)
Pyrexia bracht in 1993 een dikke klassieker uit, genaamd Sermon Of Mockery, en stond daarmee tezamen met Suffocation aan de wieg van het brutal death metal genre. Op hun meest recente worp, Feast Of Iniquity (2013), zijn de putgrunts en holbewonerriffs echter ingeruild voor een hardcoresound die aan een slap aftreksel van Hatebreed doen denken. Dientengevolge had ik geen hoge verwachtingen van dit optreden, maar Pyrexia doet het bijzonder goed op deze zondagavond. Met een mix van oud en nieuw werk, waarbij het uiteraard het Sermon Of Mockery-materiaal is dat het publiek het meest warm maakt, walst Pyrexia over de zaal heen. Op een gegeven moment zelfs ín de zaal, als frontman Eric Shute het podium verlaat om het publiek extra op te zwepen. Zelfs het tenenkrommende Panzer Tank Lobotomy (This is my life, not your life – we hebben het hier potverdorie wel over death metal, niet over een boyband!) weet in deze ambiance mijn bolletje wel aan het schudden te krijgen. Het optreden duurt me uiteindelijk zelfs te kort! (Wessel)
De verrassing van Neurotic Deathfest 2015 is het Griekse Mass Infection. De death metal is vrij technisch en blastbeatgedreven. In veel melodieuze riffs klinkt echter een mespuntje black metal door. Ook doet het geheel door de norse grunts van vocalist/gitarist George S. nogal aan een lompere Behemoth denken. Ik sta woest te headbangen en ook de rest van het in de kleine zaal aanwezige publiek lijkt het prima te smaken. Lekker bandje, het vorig jaar verschenen For I Am Genocide gaat thuis gecheckt worden! (Wessel)
Het is voor het eerst dat Abhorrent Decimation het Europese vasteland bezoekt. De Britse deathmetalband bestaat nog geen twee jaar en heeft tot nu toe de prima single A Putrid Vision en de ep Infected Celestial Utopia uitgebracht. Met dat materiaal bewijst de formatie het nodige in zijn mars te hebben, maar dat komt er vandaag onvoldoende uit. De groovy death metal van de Londenaren komt wat rommelig over. Dat komt vooral omdat de drummer er regelmatig naast zit. Een gemiste kans dus vooral en ik verlaat dan ook licht teleurgesteld de zaal na het verkorte optreden. Erg jammer, want het studiomateriaal klinkt veelbelovend. Ik kijk dan ook uit naar de eerste full-length die in augustus moet verschijnen. (Jeffrey)
Broken Hope maakte in 2013 een comeback met Omen Of Disease. Ik heb de band eerlijk gezegd eerder niet gevolgd of gezien, maar dit optreden weet me zeker te bekoren. De typische US death metal, met een perfecte balans tussen groovy stukken en blastbeats, gaat erin als koek. Enkel de vocalen staan me tegen: ik hoor mijn grunts liever vol en enigszins verstaanbaar, in plaats van deze gutturale vocalen. Niettemin een bijzonder prettige eerste kennismaking. (Wessel)
“Keep fucking moving, thank you!” Er vormt zich al snel een pit bij het redelijk bezochte optreden van Incinerate. De Amerikaans-Canadese combinatie weet echter op mij geen indruk te maken. Ik kan namelijk geen enkele memorabele riff ontdekken in de brei die de heren voorschotelen met Infantiphagia en Depravity. Ik kan me na het optreden niet eens meer herinneren of Fucking The Rotting Nun wel is gespeeld. Het nieuwste album Eradicating Terrestrail Species is wel een verbetering ten opzichte van het vorige materiaal, maar ook de nummers daarvan hebben vandaag geen impact. De heren staan wel actief te headbangen en de zanger heeft wel een aardige putgrunt, maar verder kan ik er weinig positiefs van maken. Ik verlaat de zaal dan ook vroegtijdig om via de binnendoorweg naar Stage01 te lopen. (Jeffrey)
Daar staat namelijk Bleeding Utopia al te spelen. De Zweden doen het beter dan Incinerate, maar weten geen onuitwisbare indruk te maken. Darkest Potency (2014) is een solide album en zo zou ik het optreden ook willen omschrijven. Technisch zit het goed in elkaar en de Zweden staan gemotiveerd op het podium. De winst van vandaag is dat de melodische (thrashende) death metal live wat vetter en extremer overkomt dan op de plaat. Desondanks zijn er weinig bezoekers die de moeite nemen om deze band te checken, en dat terwijl het optreden zonder meer historisch is, alleen al vanwege het feit dat dit het laatste optreden op Stage01 zal zijn. Vaarwel, Batcave! (Jeffrey)
De NDF-stamgasten van Immolation staan reeds voor de vierde keer op het festival. Vandaag melden ze zich echter als drietal in 013: gitarist Bill Taylor moest verstek laten gaan wegens familieomstandigheden. Ook als powertrio staat Immolation als een huis. Tijdens de solo’s van gitarist Robert Vigna is het geluid wel erg kaal, maar aan de andere kant heeft Immolation nog nooit zo overzichtelijk geklonken. Normaal is hun death metal naast overweldigend ook vrij druk, met alle dissonante tonen, haast funky drumpatronen en halsbrekende tempowisselingen. De absolute klasse staat echter buiten kijf. In de setlist dit keer onder andere Passion Kill (Shadows In The Light, 2007), de titeltracks van Majesty And Decay (2010) en Kingdom Of Conspiracy (2013), Burn With Jesus van Here In After (1996), Immolation van het debuut Dawn Of Possession en de titeltrack van het geniale Close To A World Below (2000) als afsluiter. Immolation is een vaste livewaarde waarvan je op aan kan en het is niet meer dan passend dat ze er op deze afscheidseditie van Neurotic Deathfest bij zijn. (Wessel)
Tussen Immolation en Obituary door is er de gelegenheid om naar Cardiac Arrest te kijken. Die kans grijp ik dan ook aan, want zo vaak zal de goremetalband uit Chicago niet in Nederland optreden, ondanks dat ze al achttien jaar actief zijn. In die tijd hebben de Amerikanen vijf albums op de markt gebracht, waarvan And Death Shall Set You Free (2014) het meest recente is. Hier ligt dan ook de nadruk op vandaag middels Exterminators Of The Earth, Bridge Burner en Wretched Lowlife. Ook het oudste werk komt aan bod met Carnage Your Fate (van het debuut Morgue Mutilations). Het optreden heeft zo zijn sterke momenten en de heren wisselen goed af in tempo, maar er blijft me achteraf weinig van bij. (Jeffrey)
Wat kan ik nog zeggen over een optreden van Obituary dat niet eerder gezegd is? Dat het massieve gitaargeluid van Trevor Peres onverwoestbaar is? Dat zijn riffs nog altijd extreem doeltreffend zijn? Dat John Tardy weer ijzingwekkend klinkt? Dat de nummers van het nieuwe album Inked In Blood niets nieuws onder de zon bieden? Dat er daarnaast nog tal van geniale klassiekers gespeeld worden, zoals Infected, Intoxicated, Bloodsoaked, Don’t Care en Back To One? Dat het publiek allesbehalve moegestreden is en, met de gedachte dat dit de laatste avond Neurotic Deathfest aller tijden is in het achterhoofd, in een woest moshende en headbangende menigte verandert? Dat het optreden uiteraard afgesloten werd met “the title track of our very first record”? Dat de Floridanen nooit verrassingen in petto hebben, maar we het niet anders zouden willen? Obituary heerst gewoon weer op alle fronten en schaart zich moeiteloos tussen de absolute hoogtepunten van dit weekend. (Wessel)
Last, but not least: Nominon. De heren wachten nog even met beginnen totdat Obituary klaar is, maar beginnen daarna aan de verwoesting van de kleine zaal beneden (aangezien dit het allerlaatste optreden ooit in de Green Room is, komt dat goed uit). Ongelooflijk hoeveel energie de heren nog hebben op de laatste dag van de European Death Toll 2015-tour (samen met Cardiac Arrest). De Zweden geven een zeer intens optreden dat ze op veel waardering komt te staan. Met name frontman Henke Skoog imponeert met zijn bebloede gezicht en agressieve performance. “Let’s kill eachother on the way out”, roept hij zelfs. Laten we dat maar niet doen, maar het toont wel de beleving waarmee hij op het podium staat. Hij sleept de anderen daarin mee, waaronder de invallers S.W en V.P. (beiden spelen zowel in Valkyrja en Ondskapt). Hierdoor ontstaat een van de beste optredens van de dag. De setlist is zeer gevarieerd. Zowel de grimmige black van The Cleansing komt aan bod als het oudere materiaal dat meer richting traditionelere Zweedse death metal ligt (met wat thrashinvloeden eraan toegevoegd) (denk aan Dismember, Grave, Unleashed en Merciless). Een zeer sterk einde van een geslaagde festivalzondag. (Jeffrey)
En dan is het gewoon voorbij. "Thank You For 12 Years Of Death Metal" staat er op de schermen in de grote zaal. Van een middagje bandjes kijken in metalhol Baroeg in Rotterdam-Zuid tot een internationaal vermaard nichefestival. Wat ons betreft is de koek echter nog lang niet op en wij denken dat we niet de enigen zijn. Hoewel we van te voren de line-up wat vonden tegenvallen, was dit weer een ontzettend gaaf weekend, hebben we veel vette optredens gezien en zijn er nog genoeg bands te noemen die Ruud nog zou kunnen boeken. Het zou pijnlijk zijn als er, na onder andere Dynamo en Waldrock, weer een legendarisch Nederlands festival ten grave gedragen zou worden. Daarom zeggen we: hopelijk tot volgend jaar, Neurotic Deathfest! En mocht het niet zo zijn: het waren mooie jaren.
Pagina 1: vrijdag 17 april
Pagina 2: zaterdag 18 april
Pagina 3: zondag 19 april
Met dank aan Eus van Metal-Experience voor de foto's.
