Zoals bij de Effenaar wel vaker gebeurt, gaat de voordeur beduidend later open dan gepland, terwijl openingsact Blackguard gewoon op de afgesproken tijd begint. Het gevolg is een lange rij voor de ingang, waarvan alleen de voorsten bij het startschot van Blackguard al binnen zijn. Ook ik kom pas halverwege het optreden binnen. In eerste instantie denk ik me in de datum te hebben vergist, want een gruntende vocalist verwacht je niet direct als support van Kamelot en Xandria. Blackguard blijkt echter wel degelijk deathmetal te spelen, al is het dan de melodieuze en met wat folk- en Children Of Bodom-invloeden doorspekte variant. Het Canadese gezelschap maakt een goede indruk. In het bijzonder valt de groep op door de aanwezigheid van een vrouw achter het drumstel, wat je (helaas) niet zo vaak tegenkomt. Net als de rest van de band geeft Justine "Juice" Ethier blijk van het nodige talent. Laten we dat Blackguard voortaan maar eens in de gaten gaan houden.

Triosphere heb ik al eens eerder gezien en maakte destijds (als opwarmer voor Arch Enemy en Destruction) een goede indruk. De Noorse formatie speelt nog steeds een onderhoudend potje progressive/heavy metal. Toch heeft Triosphere een duidelijk minpunt. De vocalen van zangeres/bassiste Ida Haukland vragen de nodige gewenning. Een vergelijking met de ontoegankelijke, hoge uithalen van een jonge Geddy Lee (Rush) dringt zich op. Wellicht is Haukland vandaag simpelweg wat minder bij stem. Anders denk ik dat Triosphere er goed aan zou doen om een andere zanger(es) te zoeken, mocht de groep de ambitie hebben om ooit een groter publiek te bereiken. Wel scoort Triosphere bij mij, in navolging van Blackguard, bonuspunten door de aanwezigheid van een muzikante die (als bassiste dus, niet als zangeres) bewijst net zo goed een instrument te kunnen bespelen als haar mannelijke collega's. Ook slaagt Haukland er op enkele momenten in om het publiek goed mee te krijgen.

Toen de appetijtelijke Lisa Middelhauve Xandria in 2008 verliet, zag de toekomst van deze Duitse formatie er weinig florissant uit. Opvolgster Kerstin "Lakonia" Bischof hield het bovendien maar een jaartje vol, waarna Middelhauve louter voor een reeks concerten tijdelijk terugkeerde op het oude nest. Eind 2010 trad Manuelle Kraller echter als nieuwe zangeres tot Xandria toe en dat blijkt gelukkig een gouden greep te zijn. Met het in februari verschenen album Neverworld's End weet de symphonic metalband eindelijk het niveau van concurrenten als Nightwish en Epica te evenaren. Vanavond laat Kraller met een sterke zangprestatie zien ook op het podium van toegevoegde waarde te zijn. De nadruk ligt geheel terecht op het nieuwe materiaal, dat live nog meer indruk maakt. Voor mij is het optreden van Xandria de sensatie van deze avond. Het grijze eendje van een paar jaar geleden, dat vooral teerde op het uiterlijk van de frontvrouw, is uitgegroeid tot een majestueuze zwaan. Aan de sterke publieksreactie te zien, ben ik niet de enige die positief verrast is.

Dan is het tijd voor de grote hamvraag: Kan Tommy Karevik op het podium zijn illustere voorganger Roy Khan doen vergeten? Hoewel Kamelot het even met Rhapsody Of Fire-zanger Fabio Lione heeft geprobeerd, koos de formatie uiteindelijk voor hetzelfde recept als Iced Earth een jaar eerder: zoek een jonge, goedkope, getalenteerde vocalist van een vrij onbekende en oninteressante band (in dit geval Seventh Wonder) en laat hem op het eerstvolgende studio-album zoveel mogelijk klinken als zijn populaire voorganger. Net zoals Stu Block op Iced Earths Dystopia (2011) zijn beste Matt Barlow-imitatie uitvoert, zo klinkt Karevik op Kamelots pas verschenen werkstuk Silverthorn als een veredelde Khan-kloon. Silverthorn is dan ook een typische Kamelot-plaat geworden, die elke verrassing ontbeert.

Voor het live-optreden van Kamelot geldt eigenlijk hetzelfde. De show verschilt vrij weinig van de optredens die ik de band met Khan heb zien geven. Terwijl dit een soort van albumreleaseshow is (het eerste Kamelot-concert na de release van Silverthorn) speelt de band slechts drie nummers van de nieuwe cd. Voor de rest is het bijna dezelfde setlist die we de laatste jaren van Kamelot gewend zijn. Het powermetalverleden wordt nog steeds grotendeels genegeerd, terwijl van bijvoorbeeld Ghost Opera (2007) weer dezelfde vier songs voorbijkomen, plus nog eens twee songs die louter als bonustracks op enkele (her)uitgaves van dat album verschenen. Bij het publiek gaat alles er echter in als zoete koek. Zelf vermaak ik me ook uitstekend, alleen had ik vooraf op wat meer verrassingen gehoopt.

Net als op de plaat geeft Karevik (vocaal) op het podium een puike Khan-imitatie ten beste. Af en toe schiet Karevik mijns inziens echter tekort, zoals op de titelsong van Ghost Opera. Dan bevangt mij toch enige heimwee naar Roy Khan, die voor altijd tot mijn favoriete metalzangers behoort. Wil Kamelot echt toekomst hebben, dan zal de groep Tommy Karevik toch de ruimte moeten geven om zijn eigen stempel op het materiaal te gaan drukken. Zolang een zanger gedwongen wordt om een illuster voorbeeld te imiteren, zal hij in de schaduw van dat idool blijven staan. Op de korte termijn is dit (net als bij Iced Earth) echter een goede aanpak om de trouwe fans binnenboord te houden. Als je Kamelot met Khan een gave liveband vond, dan zul je van deze versie van Kamelot nog steeds genieten. Met als onbetwist hoogtepunt de fantastische afsluiter March Of Mestipho, die een leuke avond tot een spetterend einde brengt.

Tot slot wil ik achtergrondzangeres Elize Ryd (Amaranthe) en toetsenist Oliver Palotai (Sons Of Seasons) nog extra complimenteren. In een tijdperk dat veel bands (ook in het voorprogramma van vanavond) achtergrondzang en toetsenpartijen van een (digitaal) bandje afspelen, laten Ryd en Palotai vanavond zien dat de aanwezigheid van livemuzikanten wel degelijk een grote meerwaarde heeft, voor elk instrument. Zo blijft Palotais met de themamuziek uit de eerste Pirates Of The Carribean-film doorspekte solosectie een leuk tussendoortje, terwijl Ryd niet alleen qua (samen)zang maar ook qua theatrale dramatiek (inclusief verkleedpartijen) het nodige toevoegt.

Setlist Kamelot:
1. Rule The World
2. When The Lights Are Down
3. The Great Pandemonium
4. Veritas
5. Center Of The Universe
6. The Human Stain
7. Drumsolo
8. EdenEcho
9. Song For Jolee
10. Pendulous Fall
11. Sacrimony (Angel Of Afterlife)
12. Ghost Opera
13. Season's End
14. Keyboardsolo / He's A Pirate
15. Forever

Toegift:
16. Karma
17. March Of Mephisto