De wat breder geïnteresseerde metalfan zal het de laatste paar jaar niet ontgaan zijn dat er een geheel nieuwe generatie muzikanten opgestaan is. Door de enorme technische vooruitgang, de algemene beschikbaarheid van kennis en de interconnectedness van de netwerkgeneratie ondergaat zowel het geluid als de samenstelling van bands een ware evolutie. Dit alles culmineert dit weekend in Keulen op Euroblast. Wat eens als een bandjesavondje van een paar enthousiastelingen begon, is uitgegroeid tot een ontmoetingsplek van progressieve klankfanaten en metaalgeoriënteerde muziekfreaks, de djentlemen. Dit jaar bestaat het festival uit maar liefst drie volle festivaldagen vol van dat moderne geluid: djent. Als klap op de vuurpijl wordt dit nog eens voorafgegaan door een heuse preparty met wat later zou blijken de grootste verrassing van het festival. Is dat djent nou een hype, zijn ze de hype niet eigenlijk al een beetje voorbij, of gaat djent langzaamaan ten onder aan zijn eigen succes. We gaan het allemaal meemaken.

Donderdag:

Zoals gezegd is er dit jaar dus een preparty. Op het moment van aankomst trapt Betraeus net zijn setlist af. Dit kwartet uit Manchester maakt, zoals ze het zelf zeggen, atmospheric, progressive death metal. Dit vertaalt live dan wel in een aardig optreden om ons festival mee te kickstarten, maar de reactie van het publiek is toch wat lauwtjes. Ondanks het enthousiasme waarmee de heren hun nummers de zaal inslingeren, blijft het vooral bij 'armen over elkaar en kijken maar'. Misschien toch nog maar eventjes terug naar het oefenhok.
(Constantijn)

Vorig jaar roemde ik nieuwkomer Shattered Skies om hun inzet en ik ben dit jaar dus erg benieuwd of, en zo ja wat, deze band het afgelopen jaar verbeterd heeft. De debuutplaat ligt nog steeds niet in de schappen, maar 2012 zag al wel de geboorte van de single Saviours van deze sympathieke Ieren.

En behalve mij hebben ze blijkbaar het afgelopen jaar nog heel wat meer geïnteresseerden weten te kweken. Vanaf het eerste nummer is de grote zaal van Underground namelijk goed gevuld. En niet niet ten onrechte. Ook dit jaar heeft de band er overduidelijk zin in, hetgeen resulteert in een spetterende show. Alleen de cover van het op dit moment populaire nummer Gangnamstyle had van mij niet zo gehoeven.
(Constantijn)

Na de eerste bands te hebben doorstaan, dient zich de eerste grote verrassing aan. Het IJslandse Agent Fresco brengt een elektronische contrabas ten tonele dus dat zorgt al voor heel wat nieuws gierige oogjes. En vanaf de eerste noot is het raak.

De geheel eigenzinnige band weet iedereen mee te krijgen en het is eens en te meer duidelijk: zo maak je muziek! Deze band tart elke beschrijving, maar als ze een pistool op mijn hoofd zetten, zou ik uitkomen op 'Muse meets djent-metal'. De pianostukken en gevoelige melodieuze wendingen worden afgewisseld met enorm creatieve, tegendraadse rockstukken.

Hier en daar wordt het gaspedaal lekker ingetrapt en daarnaast is deze band ook nog eens een lust voor het oog. Stuk voor stuk gaan de bandleden uit hun dak. Bovendien steekt de zanger, die geheel in zijn eigen wereld lijkt te verkeren tijdens de nummers, zijn enthousiasme over het publiek niet onder stoelen of banken.

Dit is een van die zeldzame concerten dat alles lijkt te kloppen. Hij krijgt zelfs hele zaal mee bij de 'meezingstukken'. Hoezo kan dat niet bij metal? Fuck dat! Fuck yes zelfs, wat is Agent Fresco gaaf!
(Wouter)

Na de verrassing van Agent Fresco is het tijd voor Sybreed om de Euroblast Preparty af te sluiten. Ook dit Zwitserse viertal stond vorig jaar op Euroblast, maar toen heb ik ze helaas moeten missen. Direct vanaf de eerste noot is het echter duidelijk dat het grootste gedeelte van de bezoekers voor Sybreed komt.

De volle grote zaal van de Underground gaat direct los, en daar is de band duidelijk nog steeds erg blijk mee. Zanger Benjamin Nominet maakt dan ook dankbaar gebruik van het publiek dat de tekst woord voor woord kan meezingen. Al met al dus een meer dan geslaagd optreden en een terechte afsluiter van de preparty.
(Constantijn)

Vrijdag:
Het geluid van het uit Keulen zelf afkomstige Deus.exe laat zich het beste omschrijven als een mix van thrash en industrial. Hierbij wordt, zeker in de tweede helft van het optreden als een 7-snarige gitaar tevoorschijn wordt gehaald, stevig geknipoogd naar de ‘djent’-hype. Het is dat de zanger (die later op de dag tevens stageroadie van het festival bleek te zijn) het overduidelijk ook niet al te serieus neemt. De heren spelen een leuke set, maar het geheel weet niet echt te overtuigen. Op mij komt het over alsof de heren melig in het oefenhok aan het spelen zijn en niet zo zeer aan het optreden. Dit kan echter misschien ook liggen aan het erg vroege tijdstip van het optreden.
(Constantijn)

Vervolgens worden er Nederlandse woorden gesproken op het podium. Landgenoten? Nee, het blijken de heren van het Antwerpse Bear te zijn. Met hun witte shirts vallen ze extra op en ze hebben (als enige op het hele festival) een geheel eigen lichtinstallatie meegebracht. Het nut daarvan ontgaat me volledig. Het is geenszins beter dan wat er staat en het leidt uiteindelijk ook niet tot een aangename(re) visuele ervaring. Leuke investering als je intussen geld hebt voor dit soort dingen, maar doe er dan wel wat zinnigs mee.

Deze Belgen doen de gemiddelde artiestleeftijd weliswaar behoorlijk stijgen, maar ze rocken als een malle. Die zijn het kunstje duidelijk nog niet verleerd. De muziek laat zich het best omschrijven als hun persoonlijke interpretatie van The Dillinger Escape Plan meets djent. Persoonlijk vind ik die poging nog niet helemaal geslaagd, maar daar denken sommigen om mij heen overduidelijk totaal anders over.
(Wouter)

De debuutplaat van het Nederlandse Cilice Deranged Headtrip (2009) ontving destijds ladingen positieve reviews. Na het vertrek van frontman Daniël de Jong in 2010, inmiddels de frontman van Textures, ben ik de band een beetje uit het oog verloren, maar inmiddels werkt de band alweer een tijdje aan een nieuw album. Ook is er een nieuwe zanger in de vorm van Bryan Ramage. Al met al reden genoeg om erg benieuwd te zijn naar dit optreden.

De nieuwe zanger stelt niet teleur. In plaats van geforceerd Daniëls zanglijnen proberen na te doen, zingt hij ze in zijn eigen stijl. Dat is wel even wennen, maar klinkt absoluut niet verkeerd. Naast oude knallers als bijvoorbeeld God Of Lies (wat een monster-riffs!) wordt ook een aantal nieuwe nummers ten gehore gebracht. Dit gaat gepaard met een gitaristenwissel: Obsidian-gitarist Simon Lawford versterkt het gezelschap. Bij navraag blijkt dat Cilice midden in een gitaristenwissel zit. Simon brengt het er goed van af en in zijn geheel kan ik toch wel zeggen dat dit een erg geslaagd optreden is, ik kan niet wachten op de tweede cd!
(Constantijn)

Nadat Agent Fresco ons gisteren zo verbaasde met een geniaal goed optreden werden we deze ochtend verblijd met een Facebook-update van Euroblast: Agent Fresco verzorgt vandaag een tweede optreden op het festival. Red Seas Fire heeft naar later blijkt pech onderweg: een kapotte bus. Blijkbaar is de organisatie net zo onder de indruk als wij en daarom mag Agent Fresco invallen.

In plaats van de grote zaal moest de band nu de kleine zaal van de Underground laten krimpen. Zou het mogelijk zijn om de intieme en mooie sfeer van donderdagavond ook hier neer te zetten? Kort samengevat: Ja! Met een speciaal voor deze gelegenheid aangepaste setlist wisten de heren ook de kleine zaal te betoveren. Overduidelijk de ontdekking van het festival voor mij.
(Constantijn)

Een band waar ik de hele dag al naar uitkijk, verschijnt intussen op de bühne: Uneven Structure. Nadat het debuutalbum Februus mij al ernstig kon bekoren, blies het optreden vorig jaar op Euroblast mij van mijn sokken. Mijn enige punt van kritiek was toen het feit dat de band in de kleine zaal stond, deze stond 'meer dan sfeervol vol'. Nou koester ik niet de illusie dat de organisatie zich ook maar iets van mijn woorden heeft aangetrokken, maar Uneven Structure stond nu wel in de grote zaal! En geheel niet ten onrechte: voordat de eerste noot is gespeeld staat de grote zaal van Underground vol. Als dan Awake begint, weten we allemaal hoe laat het is: tijd voor spierpijn in de nek.

Deze Fransozen hebben de fijne eigenschap drie gitaristen in de gelederen te hebben, waarvan er twee de riffpartijen voor hun rekening nemen en één voor de ambientpassages zorgt. Dit resulteert in één grote, beukende, strakke muur van geluid. Ook zanger Matthieu Romarin is overduidelijk in goede vorm. Dit is vooral te merken bij de voor Uneven Structure zo kenmerkende overgangen van heftige stukken naar rustige passages.

Is er dan geen enkel kritiekpuntje? Misschien zou je na meer dan een jaar toch wel eens een nieuw nummer op de setlist verwachten, maar dit was niet het verhaal. Vond ik dat storend? Nee absoluut niet. Al spelen ze volgend jaar precies dezelfde set nog een keer, met een dergelijke strakke show maakt dat allemaal niks uit.
(Constantijn)

En dan is eigenlijk de koek zo'n beetje wel op. Althans, voor ons. De biertjes hebben gevloeid, de vooraf geplande bands zijn bekeken en een algeheel voldaan gevoel overheerst. Toch staat er nog een grote band op de bill: War From A Harlots Mouth.

Deze Berlijners slaan duidelijk de juiste toon aan voor met name het jonge publiek. Ik had ze al wel eens beluisterd en in mijn herinnering waren ze veel meer rechttoe rechtaan dan ze in de praktijk bleken. De technische death is regelmatig moeilijk te volgen voor het ongetrainde oor en voor degene die onbekend is met de muziek van deze brute mannen. Een enthousiast publiek wordt getrakteerd op een agressieve show en sterk gecomponeerde songs.

Met djent heeft het niet al te veel te maken en hoewel ik de complexiteit zeker respecteer, druipen we toch voortijdig af. Is dit een knieval voor de commercie om de kaartverkoop te stimuleren? Hmm... Stof tot nadenken. Maar eerst: kebab eten en daarna heel hard Slapen. (Wouter)

Zaterdag:
Vandaag is er gelukkig weer nieuwe koek. Hele andere koek, kan ik je vertellen: er wordt gespeeld in een grote venue en de 'echte' bands staan nu op de bill. Live Music Hall, 200 meter van Underground vandaan, is een omgebouwde fabriekshal met een capaciteit van 1500 man en, zoals later zou blijken, een fenomenale akoestiek.

Als we voorzichtig en ietwat brakjes onze eerste stapjes in Live Music Hall wagen, weerklinken de laatste noten van Hacktivist. Een mooie gelegenheid om tijdens het ombouwen even langs de merchstands te wandelen. En wat heb ik weer een medelijden met die merchmedewerkers, wederom nauwelijks een straaltje licht op hun merch. Basick Records, hèt djent-label en tevens belangrijkste leverancier voor het tijdschema vandaag, is (uiteraard) aanwezig en verder zijn er Euroblastshirts te koop. Verder ligt er hier en daar nog wat verdwaalde merch van de bands van die dag. Het stelt allemaal niet zo veel voor en het is nogal rommelig. Biertje dan maar?

De eerste echte actie komt vandaag van Stealing Axion. Alhoewel..., van actie is niet al te veel sprake. De voluptueuze heren worden door hun postuur enigszins in hun bewegingsvrijheid beperkt. Aan enthousiasme ontbreekt het echter niet. Het is nog vroeg en iedereen ligt nog brak in zijn nest (vermoeden we), maar zelfs voor een vrijwel lege zaal weten ze er op het podium een feestje van te bouwen en tussen de nummers door toch wat handen op elkaar te krijgen. De overduidelijk djenty geluiden vormen een aangename luisterervaring, maar het is allemaal nog wat te cliché om echt potten te breken. Desalniettemin een fijne opener van onze dag.
(Wouter)

The Algorithm is een beetje een vreemde eend in de bijt. Voor zover je nog 'vreemd' kan zijn tussen al deze uiteenlopende bands met al hun experimentele en nieuwe geluiden. Dit eenmansproject van Rémi Gallego laat ons echter een hoop elektrobliepjes horen die niet veel met metal te maken hebben. Het kon mij vorig jaar niet zo bekoren. Dat er een hoop mensen zijn die hier anders over denken, blijkt wel uit de opkomst in de zaal. Blijkbaar zijn er meer bezoekers wakker dan ik had verwacht. Groot verschil met vorig jaar is dat The Algorithm optreedt met een 'echte' drummer, en niet zo maar één. Mike Malyan, drummer van onder andere Monuments, neemt plaats achter de drumkruk. Wat volgt is één idiote elektrodjent (als je het zo kan noemen) achtbaan. De strakheid waarmee beide heren de show geven, terwijl het plezier er overduidelijk ook zo vanaf spat, werkt besmettelijk. Naast Agent Fresco de grote verassing voor mij dit jaar.
(Constantijn)

Chimp Spanner was vorig jaar een van de grote verrassingen van het festival. Hoewel ik de instrumentale band al wel eens geluisterd had, kwam hun muziek toen pas echt tot leven in die ramvolle kleine zaal van Underground. En niet in de laatste plaats om de al eerder genoemde drummer, Mike Malyan. Het eenmansproject van Paul Antonio Ortiz met zijn sessiemuzikanten had dus wat waar te maken.

Dat vonden kennelijk meer mensen, want de Britten zijn de eerste die hun kunsten mogen overleggen aan een serieus gevulde zaal. Maar bij de eerste tonen is het gelijk al raak. Natuurlijk profiteert deze instrumentale band optimaal van het geweldige geluid in Live Music Hall, maar damn wat zit deze muziek toch goed in elkaar. En zo om me heen gezien denken zijn er meer die er zo over denken. Met tracks als Supererogation en Bad Code is het genieten geblazen voor de fijnproevers van technische metal. Ongeëvenaard goed!
(Wouter)

Na te zijn bijgekomen van de gaafheid die Chimp Spanner wordt genoemd, is het de beurt aan Destrage uit Milaan om het podium te betreden. Tot ik vijf minuten geleden op het programma keek, had ik nog nooit van deze band gehoord. Maar gezien de Euroblastorganisatoren me al vaker dit festival hebben weten te verrassen met leuke acts, ben ik benieuwd. Groot is echter de teleurstelling als (zeker in vergelijking met alle eerdergenoemde bands) er standaardmetalcore ten gehore wordt gebracht. Maar goed, een band afschrijven na maar één nummer te hebben gehoord getuigt ook niet echt van openmindedness.

De aankondiging van het derde nummer brak de spreekwoordelijke klomp. “Het volgende nummer gaat over twee wilde dieren in de jungle die vechten tot op de dood!”, gevolgd door een gegrunt Panda vs Koala. Dit is de druppel! De band speelde zeker niet slecht, en er is hier vast en zeker een doelgroep voor, maar ik ben die doelgroep in ieder geval zeker te weten niet.
(Constantijn)

Vildhjarta is de volgende band die mijn torenhoge verwachtingen van hun optreden van vorig jaar waar moet zien te maken. De Zweden moesten het destijds doen op basis een ep'tje genaamd Omnislash, maar eind vorig jaar kwam Måsstaden uit en was er dus een veel rijkere bron om uit te putten. Ook nu geen enkele teleurstelling. Sterker nog, wat mij betreft was Vildhjarta de band van de dag. Er wordt een enorm technische, brute en strakke show neergezet, met een geweldig energieke podiumpresentatie waarbij en passant ook nog even het wereldrecord synchroonheadbangen wordt verbroken. BAM! Je zou eventueel een kanttekening kunnen plaatsen bij het gebruik van twee zangers: één zanger zou volstaan. Een kniesoor die daar om zeurt.
(Wouter)

Skyharbor is ook weer zo’n typische band van hofleverancier Basick Records. Deze band komt echter (grotendeels) uit India. Ooit begonnen als slaapkamerstudio project, is dit inmiddels een volledige band met de succesvolle debuut plaat, Blinding White Noise: Illusion & Chaos, in de schappen.

Voor dat album heeft de band een aardig aantal gastartiesten weten te strikken en van deze groep is Daniël Tompkins (ex-Tesseract) naar Keulen gekomen om de vocalen gedurende het volledige optreden voor zijn rekening te nemen. Voor mensen die Daniël Tompkins te gek vonden in Tesseract is Skyharbor verplichte luisterkost. Maar vertaalt deze band dit alles ook in een goed optreden?

Het antwoord op deze vraag is enigszins lastig te geven. Ja, de muziek knalt net als op cd; ja, de rustige passages bezorgen mij kippenvel net als op cd. Maar het ontbreken van de andere gastartiesten vormt een duidelijk gemis. De band vult dat best aardig op met hier en daar een gitaarsolo en zo nu en dan een sample. Maar dit geeft toch niet het overweldigende gevoel zoals je dat aan bijvoorbeeld het einde van Celestial zou verwachten. Betekent dat dan dat Skyharbor een tegenvaller is? Absoluut niet, daarvoor is de muziek en de uitvoering veel te goed.
(Constantijn)

Al voor de release van het debuut Gnosis hing er een behoorlijke hype rondom Monuments. Dat dit zijn vruchten heeft afgeworpen blijkt wel uit het feit dat Century Media de band onder de hoede heeft genomen. Vorig jaar stond Monuments hier nog met een volledig instrumentale set, dit jaar heeft de band zich versterkt met zanger Matt Rose. Alhoewel, versterkt?

Vanaf het moment dat de zanger het podium oprent, wekt hij bij mij al irritaties op door bij praktisch elke riffwisseling de lucht in de springen en irritant “woooh" te roepen. Als hij dit nou zou compenseren met een geweldige set zou het tot daar aan toe zijn, maar dat is geenszins het geval. Ik hoop echt dat hij last had van griep, want dit klonk werkelijk helemaal nergens naar. De screams zijn amper screams te noemen. Die lijken meer op een soort mislukte rap waar zelfs Fred Durst op neerkijkt.

Ook de cleane vocals zitten er meer dan eens naast. Tel daarbij ook nog eens de apparatuurproblemen van gitarist Olly Steele op en het drama is compleet. Dit optreden is nog geen schim van de show van vorig jaar. Alsnog is er genoeg om wel van te genieten. Gitarist John Brown is een wandelend riffmonster, en de drumkwaliteiten van Mike Malyan, die ik eerder al roemde bij The Algorithm, zijn ook bij zijn derde optreden vandaag, geweldig. Ik hoop dan ook erg dat de band (en dan vooral de zanger) zijn dag niet had, dit was een enorme tegenvaller.
(Constantijn)

En dan is het tijd voor de Notenkraker. Nee niet Pjotr Iljitsj Tsjaikovski, maar de gitarist van Nevermore: Jeff Loomis. De meestergitarist heeft een drietal muzikanten meegenomen om zijn instrumentbeheersing kracht bij te zetten. Van ondersteuning is echter totaal geen sprake. De grunts van de rechtergitarist slaan kant noch wal en in het algemeen lijken de sessiemuzikanten het niet erg naar hun zin te hebben. Van bezieling is in ieder geval totaal geen sprake.

De hondermiljoenmiljard noten in een seconde spelende Mr. Loomis is voor het oog echter wel een genot. Het oor komt er helaas wat bekaaider van af. Het komt allemaal niet zo echt over en zo lijkt het gros van het publiek erover te denken, getuige de relatief lege zaal. Misschien is dit de verkeerde setting of een verkeerde plaats op de bill, maar het is de misser van de dag. Knap gedaan, maar helaas...
(Wouter)

Na deze persoonlijke tegenvaller is mijn muzikale oor ietwat in slaap gevallen. Als dan de eerste noten van het Amerikaanse After The Burial weerklinken, kost het enige moeite om op te staan en naar binnen te lopen voor een salomonsoordeel over deze technische metal. Bij de afsluiter van de derde dag bekruipt me echter helaas toch weer dat nare nagevoel dat ik gisteren ook overhield aan War From A Harlots Mouth.

De met deathcore doorspekte sound van de heren lijkt toch vooral geschikt voor de kaartverkoop. De professionaliteit waarmee de band zijn show uiteenvouwt, is bewonderenswaardig. Alles is strak en het geheel staat als een huis. Maar nee, ook deze band had van mij niet gehoeven. Hoewel ik het zelf allemaal echt niet na kan doen en het allemaal ontzettend knap gespeeld is, is het te veel dertien in een dozijn. Een ietwat teleurstellende afsluiter voor ons, van een geweldige festivaldag met alle toppers uit de djent. (Wouter)

Zondag:
De brakheid is blijkbaar festivalbreed toegeslagen. Dat mag ook wel na de voorgaande drie dagen. Het leidt er toe dat het festival ietwat verlaten overkomt als wij de binnenplaats van Live Music Hall oplopen. Hopelijk komt dat nog goed vandaag. De eerste klanken die vandaag tot ons komen zijn de laatste van Monophonist. De Keulenaren doen in eerste instantie vooral aan Panzerballet denken. Dat zal hem met name zitten in het gebruik van de saxofoon, maar ook qua songstructuren en opbouw doet het een Panzerballetesk belletje rinkelen. De toevoeging van keys maakt het geluid echter wel wat melodieuzer en de virtuositeit is toch ook echt wat minder. Helaas is het na één nummer alweer gedaan met de pret en is er dus te weinig materiaal om een goed oordeel op te baseren.
(Wouter)

Ja, op deze manier blijf ik vergelijken met vorig jaar: de volgende band op de bill is het Servische Destiny Potato en ook dit gezelschap stond vorig jaar geboekt. Ook deze band heeft een deal getekend bij Century Media. Groot verschil in de vergelijking is dat wij vorig jaar bijna het gehele optreden hebben gemist doordat onze magen ook wel eens iets anders dan bier nodig hadden. Gezien dat optreden ze een deal met het eerder genoemde Century Media heeft opgeleverd zijn wij dus wel erg benieuwd hoe dit optreden dan gaat zijn.

Nog voordat de band een noot gespeeld heeft vallen ze op, gitarist David Maxim Micic loopt met een maffe hoed op (denk aan Virtual Insanity van Jamiroquai). Daarnaast is de band geen instrumentale band, er zijn ook geen zangers te bekennen, het zijn twee zangeressen die op het podium staan. Deze dames blijken zeer goed in staat te zijn om prachtige harmonielijnen in te zetten, daarom is het erg jammer dat één van de microfoons steeds uitvalt. Alsnog mag dit te pret niet drukken.

De band is overduidelijk overdonderd door de positieve reactie van het publiek, dat is altijd leuk om te zien. De muziek van Destinity Potato laat zich het beste vergelijken met veel van de andere ‘djent’ bands die op dit festival staan. De heftige stukken (met ook hier en daar een, niet onverdienstelijke, grunt van één van de dames) worden regelmatig afgewisseld met erg catchy groovende stukken en soms bijna poppy refreintjes. Dit moet je wel liggen als metalfan. Ikzelf ben erg benieuwd hoe dit gaat klinken op cd en of het muzikaal net zo interessant is als dat sommigen de hoed gimmick vonden. Live vond ik het in ieder geval prima te pruimen, ondanks de problemen met de zangmicrofoon.
(Constantijn)

Omdat er ook aan de innerlijke mens gedacht moet worden nemen wij de daarop volgende band, Joncofy, voor lief. Deze moet het dus helaas zonder ons harde oordeel stellen. De kebab bij wat wij intussen tot 'onze favoriete kebabtent' hebben gebombardeerd, smaakte weergaloos. Een ding is zeker, die staat volgend jaar weer op het programma.
(Wouter)

Na in de kebabtent de ‘Time Of My Life’ te hebben gehad (we kunnen niet genoeg benadrukken hoe geniaal die kebab was) is het tijd voor Panzerballet. Time Of My Life is dan ook de toepasselijke titel van de cover waarmee Panzerballet zijn show opent. Jazzmetal is de stijl van de heren zich, maar daarmee doe je ze eigenlijk tekort. De omschrijving van de organisator doet de band veel meer eer aan: a musical mindfuck. We hoeven ons dus geen zorgen te maken of de muziek net zo apart is als het hoofdeksel van gitarist en bandleider Jan Zehrfeld.

Naast een zoetsappige soundtrack (die absoluut niet zoetsappig werd uitgevoerd) weten de heren nog meer klassiekers onder vuur te nemen. Met A Vulgar Display Of Sauerkraut werd het ons allen niet onbekende Pantera onder handen genomen. Wanneer je houdt van gekke maatsoorten, onverwachte overgangen en gewoonweg muzikale idioterie, moet je Panzerballet zeker weten gaan zien. Ook in deze review kan ik het niet laten om de vergelijking met vorig jaar te trekken. Vorig jaar stond Panzerballet in de grote zaal van Underground, de zaal van Live Music Hall is echter een flink stuk groter. Vorig jaar roemde ik de band om hun leuke gevoel voor humor. Deze klik met het publiek is echter volledig verdwenen in de erg grote Live Music Hall. Wat dan overblijft is zeer goed uitgevoerde, complexe muziek. Nu is dat een feest voor het oor, maar het is niet het feest dat het vorig jaar was.
(Constantijn)

Voor mij was Panzerballet toch ook wel wat tegengevallen, maar dat is misschien ook niet geheel aan de band te wijten. Er lijkt een bepaalde metaalmoeheid te zijn toegeslagen die enerzijds wordt veroorzaakt door het bizar hoge niveau van de bands die het gisteren waarmaakten en anderzijds de toegeslagen brakheid die mij parten speelt. Akeldama, Aramees voor bloedgrond, doet zijn uiterste best dit te doorbreken en slaagt daar wonderwel enigszins in.

Met een enthousiaste, strakke podiumpresentatie weten de twee zangers mijn aandacht meerdere nummers vast te houden. De Amerikaanse mannen vullen het podium met zijn zevenen en doen mijn pen de volgende woorden neerkalken in mijn notitieblokje: thuis nog eens checken. Dat op zich mag toch een compliment van formaat zijn. Toch hou ik het halverwege de set voor gezien.
(Wouter)

Zou het onze landgenoten van Exivious dan lukken om mij wakker te schudden? De altijd ietwat teruggetrokken band, verschijnt ook nu tamelijk schuchter ten tonele. Het zijn niet de zenuwen noch de onzekerheid, zo zijn die mannen gewoon. Wat dat betreft vertonen ze wel gelijkenis met Chimp Spanner, alles draait om de muziek. Daar gaat de kracht van uit en er komt dan ook geen zanger aan te pas. Nergens voor nodig ook, normaal gesproken.

Helaas moet de band het doen met een enorm slecht geluid. Dat is natuurlijk extra zuur voor een band die het niet van de podiumpresentatie moet hebben of van een zanger die het geheel overeind houdt. De drums staan te hard in de mix en de gitaren juist niet. Ik moet toch al zo wennen aan het geluid van Exivious nu Stef Broks (Textures) de drumstokjes heeft overgedragen aan Yuma van Eekelen. Niet dat hij een slechte drummer is, in tegendeel. Maar zijn directere drumstijl verdoezelt nogal eens de met subtiliteiten doorspekte speelstijl die mij in Exivious zo aantrekt. Als dan de geluidsman zijn de drumgate ook nog eens veel te zwaar afgesteld heeft staan, is het dubbele pech voor mij. Soms zijn hele stukken muziek totaal onherkenbaar. Niettemin blijft het een geweldige band en getuige de enthousiaste reacties om mij heen, hebben de mannen toch ook onder het aanwezige publiek enige potten weten te breken. 'Hopelijk snel weer een show met echt goed geluid', denk ik na afloop.
(Wouter)

Dan is het de zware taak aan het voor mij onbekende C.B. Murdoc om mij dan toch echt uit mijn brakke roes wakker te schudden. Die uitdaging is dubbel zo groot omdat ik toch ook wel wat rustig aan wil doen vanwege de band na hen; de band die voor bijna alle bezoekers de 'band van de dag' is: Tesseract. De Zweden doen toch hun best en ze bedienen zich van een bak metalcore waar je u tegen zegt. Ze doen dat met een behoorlijk complexe inslag en bovendien is het geheel gespeend van emogekweel. Alle ingrediënten voor een enthousiaste Wouter zijn dus aanwezig. Maar toch blijft het met enige regelmaat een ietwat te veel core-gerichte band. Er is echter wel potentie. Deze band moet ik maar eens in de gaten houden.
(Wouter)

Ook Tesseract had wat waar te maken. Maar eigenlijk rustte alle druk op de schouders van de nieuwe zanger. De livereputatie van de andere leden van wat begon als Acle Kahney's soloproject, hebben mij in alle voorgaande keren dat ik ze live bezig zag geen noot teleurgesteld. De jonge Ashe O'Hara moet alle argwanende blikken trotseren en de welhaast schattig aandoende ietwat bolle knul, komt dan ook bescheiden en duidelijk zenuwachtig het podium op.

Maar vanaf het moment dat hij z'n engelenstrot opentrekt is het duidelijk. Fuck wat nailed die gast die noten goed; heel gecontroleerd, heel beheerst, maar 'spot on'. Wat een stem huist er in dat ventje! De uitglijer bij de grunts tijdens Acceptance is wel ietwat pijnlijk, mede omdat de 'achtergrondgrunts' bij dat stuk van bassist Amos Williams ook sinds jaar en dag niet van de allerhoogste plank zijn. Maar de koers van Tesseract is qua zanglijn toch al van steeds melodieuzere aard geworden, dus een gebrekkige grunt zal in de toekomst geen extreme problemen opleveren. Bedankt Ashe, voor je geweldige bijdrage.
(Wouter)

Ondanks dat Scar Symmetry eigenlijk niets met de hele ‘djent’ hype te maken heeft zijn er veel mensen die duidelijk voor deze band naar Keulen zijn afgereisd. Als de band begint te spelen is het ook gelijk duidelijk waarom. Een professionaliteit waar je u tegen zegt en een geweldige instrumentbeheersing. Ook deze band zal de kaartverkoop alleen maar ten goede zijn gekomen. Dit is nou eenmaal retepopulair.

Dan kan je wel gaan klagen en kniezen dat het je smaak niet is en dat het niet op het festival thuis hoort, maar het zit wel verdomde goed in elkaar allemaal. Je kan je natuurlijk de vraag stellen of Euroblast het daar van moet hebben.
(Wouter)

De afsluiter van de avond, en daarmee van het festival, is er eentje van formaat. Ik ken de heren al wat jaartjes en kijk er dan ook enorm naar uit. Tijdens de soundcheck blijkt al dat deze Duitsers een eigen lichtman heeft meegenomen; geen overbodige sinecure.

Als dan de eerste klanken van Long Distance Calling weerklinken vallen onze monden open van verbazing. Wat een geluid, wat een klank en fuck yes wat een lichtshow. De volledig instrumentale heren hebben een erg mellow geluid dat vooral leunt op de groove. De bassist profiteert dan ook optimaal van de weergaloze akoestiek in Live Music Hall. Met nummers als Into The Black Wide Open en Arecibo weten ze de handen van het uitgedunde publiek met gemak op elkaar te krijgen.

Hoewel Long Distance Calling misschien niet helemaal in de djenthoek past, vormt de band een waardige afsluiter van een fantastisch festival: technisch, strak, origineel en door hun mellow sound de perfecte fade-out van een wederom geslaagde versie van Euroblast.
(Wouter)

Het is voorbij. De honden kunnen hun wonden likken en wat rest is nagenieten en napraten. De grote vraag die als een zwaard van Damocles boven het festival hangt: Is de hype voorbij? Heeft het festival toekomst in deze vorm? Of is het de hype voorbij gestreefd? Is de programmering te breed en moet men terug naar de 'roots'? Iedereen heeft er zijn mening over. Niemand die het weet. We zullen het volgend jaar zien. De datum is alweer bekend en wij zijn zeker weten weer van de partij
(Wouter)

Pluspunten:
+ Het geluid in de Live Music Hall
+ De sfeer
+ De line-up
+ Biergarten van Underground
+ Meer 'vriendinnetjes van' mee
+ Grotere bands

Minpunten:
- Veel meer 'gearriveerde' bands, weinig 'nieuwe juweeltjes'
- Bierprijs
- Voedsel
- Tijdschema van vrijdag liep totaal in het honderd
- Geluidstechnici hadden het in Live Music Hall niet altijd in de hand

Meer foto's op www.basementonline.nl