Hoewel Season Of Mist Where The Corpses Sink Forever 18 mei al namens Carach Angren op de markt bracht, is de cd-presentatie vanavond. De Nieuwe Nor te Heerlen is de plaats van handeling en door de decentrale ligging is dit niet voor iedereen een haalbare sessie. Het is wel een uitstekende gelegenheid voor onze Oosterburen om een graantje van het Neerlands blackmetalsucces mee te pikken. De theatrale shows van Carach Angren zijn altijd erg genietenswaardig. En vanavond mogen ze de hele avond zelf aankleden. Wat zullen ze vanavond allemaal uit de kast halen?
Verrassend genoeg is het een hardcoreband die de avond opent. Het zijn de mannen van het voor mij onbekende The Unknown die het spits af bijten. De woordgrap over die bandnaam is te makkelijk, dus ik laat hem maar achterwege, terzake! Bij navraag blijkt The Unknown de nieuwe band van Ché Snelting (ex-Born From Pain) te zijn en daarom is de verrassing ook niet groot dat ons hardcore wordt voorgeschoteld.
Met een flinke dosis enthousiasme debuteert het vijftal (het is hun eerste optreden ooit) niet onverdienstelijk. Met name de podiumpresentatie van zanger Ché zorgt voor visueel vermaak. Dit slaat ook over op het vrij jonge, gemêleerde publiek. Hier en daar wordt een poging gedaan het goede ritme te vinden middels fanatiek synchroonheadbangen met vriendjes; een goede zaak dat er onder het jonge publiek nog zoveel animo is voor harde muziek.
Ik ben echter niet in de wieg gelegd voor hardcore. Dat ik de show heb uitgekeken is al een compliment op zich. The Unknown is sowieso een nogal vreemde opener voor een blackmetalband. Waarschijnlijk zijn de mannen gewoon goed bevriend met Carach Angren, of, in het ergste geval, heeft de programmeur een blundertje gemaakt. Maar wat deert het, de heren brachten een goede bak hardcore en het publiek reageerde er enthousiast op. Alleen kwam ik daar niet voor: Ik kwam voor een lekkere pot theatraal zwart metaal.
Dat de heren van Carach Angren ook zulks theatraals van plan waren, was al wel af te leiden uit de podiumaankleding: Een groot kruis met doodshoofden en gemene maskers, houten pilaren, een zeis, de toon is gelijk gezet. Niets wordt aan het toeval overgelaten, of toch wel?
Ietwat onverwacht wordt Al Betekent Het Mijn Dood van de vorige plaat Death Came Through A Phantom Ship ingezet als intro. Waarom openen met een nummer van je vorige plaat op je cd-presentatie? Het deert de fans echter totaal niet, om mij heen wordt luidkeels meegeschreeuwd. Ook als de geluidsman er onverhoopt zijn fout constateert en de intro halverwege afzet, wordt er doorgescandeerd: "With my knife I slowly penetrate his tender throat! Godverdomme! Wij zullen varen al betekent het mijn dood!" Klare taal en ook Carach Angren liet zich niet door dit onkuise begin van de wijs brengen.
Met furie en kracht wordt de melodieuze black metal agressief de zaal ingeslingerd. Van alle kanten wordt er meegeschreeuwd en geheadbangd en er volgt een bloemlezing van het oude materiaal, uiteraard aangekleed met nummers van de nieuwe plaat. Zo passeren Bloodstains On The Captain's Log, Departure Towards A Nautical Curse (Death Came Through A Phantom Ship), Phobic Shadows And Moonlit Meadows en Haunting Echoes From The Seventeenth Century (Lammendam) de revue. Deze worden aangevuld met nummers als General Nightmare en Lingering In An Imprint Haunting van Where The Corpses Sink Forever.
Speciaal voor deze show is de Griekse vioolspeler van de cd ingevlogen en hoewel hij soms wel erg ver uit de mix is weggedraaid, is hij een ware toevoeging aan de show. Bovendien krijgt ook hij zijn 'five minutes of fame' in het duet dat hij met de toetsenist speelt. Een heerlijk edoch duister rustpunt in het midden van de show. Daarna barst het uiteraard weer in volle vaart los.
Carach Angren is zich ook bewust van de aanwezigheid van Duitse fans: "The next song is for all our German fans: Bitte Tötet Mich". Maar aangaande interactie met het publiek hield het hier wel bij op. Lief, leuk en aardig doen is voor Jantje Smit en consorten. Vanavond zijn het Dood en Verderf die de scepter zwaaien.
Dat het intro een foutje was, blijkt wel als het nummer voor een tweede keer ingezet wordt. Dit keer betreft het een solo-uitvoering van de zanger. Stukken beter! Bezwerend spreekt hij zijn godtergende vloeken uit over het publiek: "What!? Your God!? May he suffocate, may he rot!"
Ruim een uur lang neemt de band bezit van de zaal en pas daarna worden de doden weer met rust gelaten, al waart de geest nog enkele minuten rond. Als de deuren echter opengaan is het uit met de pret. De zaal is snel leeg en iedereen haast zich huiswaarts, maar vluchten heeft geen zin: "Wij zullen varen, al betekent het mijn dood!"
Meer foto's zijn te vinden op Wouters website: http://www.basementonline.nl
