Oorspronkelijk zou Heaven & Hell deze avond samen met Iron Maiden op de planken staan. Helaas mocht het niet zo zijn en wordt het Ierse publiek in Dublin opgewarmd door Sweet Savage. Deze band uit Belfast is in 1979 opgericht en behoort tot de grondleggers van de NWOBHM. Sinds enkele jaren is de band weer actief. In de jaren '90 kreeg de band enige extra aandacht doordat Metallica het nummer Killing Time heeft gecoverd. Het zal geen verrassing zijn dat dit nummer vanavond in Dublin op de setlist staat van Sweet Savage. De band heeft slechts twee studio albums uitgebracht en is druk bezig met een nieuw album, waarvan onder andere Regenerator wordt gespeeld. De band sluit af met Whiskey In The Jar wat massaal wordt meegezongen door het publiek.
Na Sweet Savage is het even wachten totdat het zaallicht dooft en Doctor Doctor van UFO door de boxen klinkt. Begeleidt door klassieke muziek (deel van Mars, The Bringer Of War van Gustav Holst) neemt Iron Maiden het Ierse publiek mee naar the Final Frontier. Het podium blijkt een soort van ruimteschip met op de achtergrond een sterrenhemel. Als de eerste klanken van The Wickerman uit de PA schallen gaat het publiek uit zijn dak. El Dorado is het enige nieuwe nummer dat deze avond wordt gespeeld. Ik moet zeggen dat het me live meer doet dan op plaat, maar het zal zeker niet uitgroeien tot een klassieker. Ik vind het dan ook helemaal niet erg dat Bruce Dickinson vertelt dat de nummers van het nieuwe album die al te horen zijn niet representatief zijn voor het nieuwe album. Na El Dorado speelt de band Dance Of Death, The Reincarnation Of Benjamin Breeg en These Colours Don't Run. Helaas halen deze nummers de vaart een beetje uit het optreden. Ook Blood Brothers, dat door Bruce Dickinson wordt opgedragen aan Ronnie James Dio, en Wildest Dreams brengen het publiek niet in extase. Het publiek komt pas weer echt los bij Fear Of The Dark. Helaas zit het optreden er dan alweer bijna op, maar natuurlijk komt eerst Eddie bij Iron Maiden nog even acte de présence geven. Het blijkt dat Eddie de afgelopen rustperiode van de band niet heeft stilgezeten want naast het beleven van ruimteavonturen (zie de The Final Frontier videoclip) heeft hij ook nog gitaarlessen genomen. Als hij van een roadie een gitaar krijgt aangereikt speelt hij een deuntje mee en gaat hij een gitaarduel aan met Janick Gers. De band sluit het concert onder het genot van een Guinness af met Running Free waarbij Dickinson zijn muts nog even inruilt voor een Engelse politiehoed.
Onder klanken van Monthy Pythons Always Look On The Bright Side Of Life loop ik met gemengde gevoelens de O2 uit. We zijn natuurlijk de afgelopen jaren erg verwend en de Somewhere Back In Time Tour set is natuurlijk moeilijk te overtreffen, maar toch had ernaar mijn mening meer ingezeten. Hoe dan ook wat live performance betreft doet Iron Maiden het nog altijd geweldig en is het te hopen dat er nog heel wat tours volgen. Up the Irons!
Setlist:
1. The Wickerman
2. Ghost Of The Navigator
3. Wrathchild
4. El Dorado
5. Dance Of Death
6. The Reincarnation Of Benjamin Breeg
7. These Colours Don't Run
8. Blood Brothers
9. Wildest Dreams
10. No More Lies
11. Brave New World
12. Fear Of The Dark
13. Iron Maiden
Toegift:
14. The Number Of The Beast
15. Hallowed Be Thy Name
16. Running Free
