Vrijdag:

Ieder jaar krijgt een regionale band de eer om het Rock Hard festival te openen. Ditmaal is de keuze gevallen op Ketzer. Op papier valt daar wat voor te zeggen. Met het sterke debuutalbum Satan’s Boundaries Unchained presenteerde het jonge gezelschap zich eind 2009 namelijk als één van de grootste beloften die de Duitse metalscène momenteel rijk is. Live komt de black/thrash formatie vandaag echter totaal niet uit de verf. Het gitaargeluid staat veel te zacht, terwijl het aan Slayer herinnerende gitaarwerk nou juist het beste onderdeel van de band is. De drums en met name de vocalen zijn bij dit optreden in de geluidsmix veel te overheersend, waardoor (op cd superstrakke) nummers als To Each Saint His Castle live helaas niet weten te overtuigen. De groep zet wel de toon voor het festival door even stil te staan bij het overlijden van Ronnie James Dio. We gunnen de sympathieke jongelingen derhalve best een herkansing, maar zet bij een volgende gelegenheid dan alsjeblieft wel een deskundige geluidsman achter de knoppen.

Sabaton doet het live altijd goed, en op Rock Hard is het geen uitzondering. De band heeft ook in Duitsland inmiddels een grote schare fans opgebouwd, die volop genieten. Sabaton is zoals altijd lekker actief, en met name frontman Joakim Bróden ziet weer alle kanten van het podium. Tussen zijn gymnastiekoefeningen door krijgt het publiek ondermeer wat nummers voorgeschoteld van de nieuwe langspeler Coat To Arms, die vlak voor het festival uitkwam.

Het aantal liveshows dat Bloodbath heeft gedaan is op één hand te tellen. Toch klinkt de band vandaag als een geöliede death metal machine, wat natuurlijk komt omdat de individuele bandleden hun sporen inmiddels wel verdiend hebben. Alleen frontman Mikael Åkerfeldt staat erbij alsof hij niet helemaal op zijn gemak is zonder gitaar in zijn handen, maar gelukkig is zijn stem dik in orde. Hij brult er krakers van alle drie de albums van Bloodbath uit, dus ook van Nightmares Made Flesh waarop hij de zang destijds overliet aan Peter Tägtgren. Toch is vijf kwartier aan de korte kant voor deze death metal allstar band, want doordat zovaak krijgen fans niet de kans om Bloodbath live te zien. Volgende keer mag het dus nog iets langer.

Er waren vele vragen aan het adres van Rock Hard eindredacteur Götz, waarom The Devil's Blood de vrijdag mocht afsluiten. Bloodbath is per slot van rekening de all-star death metalband. Volgens Götz waren het de mannen van Bloodbath zelf die hun plaats als afsluiters van de eerste dag hadden afgestaan aan The Devil's Blood, omdat ze zelf ook fan zijn. Nu is dat best aannemelijk, gezien de diversiteit in de muzieksmaak van Mikael Åkerfeldt en zijn voorliefde voor obscure jaren '70 hardrock. En zo geschiedt het: een nieuwe Nederlandse band met een erg jaren '70 geluid mag de vrijdag van het Rock Hard festival afsluiten.

En het is dus maar goed ook dat de zon aan het ondergaan is op het moment dat The Devil's Blood de bühne betreedt. Een show van deze occulte rockers in het volle daglicht zou niet passen. Enkele achtergrondzangeressen nemen plaats achter een stellage kaarsen (een pyro-show waar Kiss nog een puntje aan kan zuigen!), met daarnaast de drummer. De gitaristen en "the mouth of Satan" komen onder het bloed het podium op, nemen hun plaatsen in, en komen daar anderhalf uur niet meer vandaag. In die anderhalf uur wordt zo'n beetje al het uitgebrachte materiaal van de band gespeeld, her en der in een wat opgerekte versie. En hoe! De band zet, ondanks de statische podiumpresentatie, toch een dijk van een optreden neer. En terwijl we verwacht hadden dat het amfitheater gaandeweg het optreden zou leegdruppelen, blijft het tot het einde van de show druk. De band is duidelijk erg geliefd in Duitsland, dus de hoge plek op de bill lijkt zeker gerechtvaardigd.

Zaterdag:

Op plaat is de retro-thrash van Evile niet bijster interessant. Deze zaterdagmiddag bewijst de Engelse formatie echter opnieuw dat ze op het podium pas goed tot hun recht komen. De aan Tom Araya schatplichtige vocalen van Matt Drake en de van allerlei Bay Area bands bij elkaar gejatte riffs staan garant voor een dik half uur ongenadig headbangen en moshen. Drake ondervindt wel wat problemen met zijn gitaar, waardoor onder meer het begin van Time No More volledig de mist ingaat. Dat kan de pret echter niet drukken. De komst van Evile was overigens al zeer vroeg bekendgemaakt, maar hing vervolgens aan een zijden draadje door het plotselinge, tragische overlijden van bassist Mike Alexander. De thrashers hebben echter de moeilijke beslissing genomen om verder te gaan met de band. Nieuweling Joel Graham toont zich vandaag een goede vervanger. Hopelijk heeft de jonge formatie voortaan meer geluk, en zullen ze met het derde album ook in de studio een flinke stap voorwaarts kunnen zetten.

De heren van Bulldozer staan vandaag pas voor de tweede maal in hun loopbaan op een Duits podium. De Italiaanse cultformatie heeft echter geen last van zenuwen en zet een uitermate onderhoudende show neer. Weliswaar is de muziek niet echt bijzonder, maar de primitieve black metal wordt door het gezelschap op een krachtige wijze gebracht. Bovendien beschikt de formatie over een opvallende frontman in de persoon van AC Wild (echte naam: Alberto Contini). Gekleed als een (Satanische) priester predikt hij vanachter zijn katheder, waarbij hij niet alleen over een duivelse strot blijkt te beschikken, maar bovendien met zijn grappige aankondigingen voor de nodige humor zorgt. Zo wordt elk nummer opgedragen aan een doelgroep als UNICEF of (in het geval van het toepasselijk getitelde Bastards) aan alle politici. De nadruk ligt daarbij op materiaal van het vorig jaar verschenen comebackalbum Unexpected Fate. Er staan relatief weinig mensen voor het podium, want onbekend maakt onbemind. Degenen die wel de moeite nemen om kennis te maken met Bulldozer ontdekken daarentegen een leuke act die gerust vaker deze kant op mag komen.

Het Deense Artillery trekt vervolgens stevig van leer. De openingsnummers worden verrassend snel en hard gespeeld. De in 2007 toegetreden zanger Søren Adamsen oogt een stuk jonger dan zijn bandmakkers. Hij levert een prima prestatie en lijkt de formatie een flinke adrnaline-injectie te hebben gegeven. De setlist legt de nadruk op de vorig jaar verschenen en goed ontvangen comebackplaat When Death Comes, maar er passeren ook aardig wat krakers van de eerste drie albums de revue. Toch weet de band de aandacht van het publiek niet goed vast te houden. Hoewel het redelijk druk is voor het podium en er aanvankelijk enthousiast wordt gereageerd, komt het concert pas aan het einde echt tot leven, middels vette uitvoeringen van publieksfavoriet Khomaniac en afsluiter Terror Squad.

In 1982 bracht de NWOBHM formatie Raven een single uit, met daarop onder meer de track Rock Hard. Dit nummer inspireerde de oprichting van het Duitse tijdschrift van dezelfde naam, dat tegenwoordig nog steeds bestaat en het gelijknamige Rock Hard festival organiseert. Ook Raven bestaat nog steeds, dus het was slechts een kwestie van tijd voordat de Engelse driemansformatie een uitnodiging zou krijgen voor dit evenement. Deze invitatie blijkt volledig terecht, want Raven zorgt met een enthousiast en humorvol optreden voor één van de hoogtepunten van het festival. Doordat de microfoon van zanger/bassist John Gallagher aan zijn hoofd bevestigd is, kan hij met gitarist en broer Mark het podium als een wervelwind rondrennen. Onderwijl krijst John nog net zo hoog als op de platen uit de beginjaren. Zijn stemgeluid is wat ze in zijn thuisland “an acquired taste” noemen, dus niet naar ieders smaak.

Als je je over de ontoegankelijke zang heenzet, dan zijn de aanstekelijke songs en vrolijke show echter een lust voor oor en oog. Tijdens Break The Chain wordt bovendien een intermezzo ingelast met een kort muzikaal eerbetoon aan Ronnie James Dio, gevolgd door een medley van metalklassiekers van onder andere Black Sabbath (uit het Ozzy Osbourne-tijdperk) en Judas Priest. Dat de bandleden over een schier onuitputtelijke bron van energie beschikken, blijkt wanneer John Gallagher tijdens de medley zelfs nog tijd vindt om eerst zijn schoenen te strikken en daarna het publiek in te lopen. De talrijke fans voor het podium gaan dan ook uit hun dak, zowel bij nieuwe songs à la Walk Through Fire als oude knallers van het kaliber All For One.

Net als eerder op de dag bij Bulldozer, is er in het geval van Exhorder wederom sprake van een cultformatie die slechts zelden eerder in Duitsland te zien was. De laatste keer was zo’n 18 of 19 jaar geleden. In tegenstelling tot bij Bulldozer is het nu echter wel druk voor het podium en op de tribunes, wat aantoont dat de naamsbekendheid van Exhorder heel wat groter is. Het Amerikaanse gezelschap heeft die reputatie voor een belangrijk deel te danken aan de invloed die hun sound zou hebben gehad op de latere mega-act Pantera, al is daar vandaag weinig van te merken. Daar waar zanger Kyle Thomas op de oude platen erg veel als (een voorloper van) Phil Anselmo klinkt, vertoont zijn stemgeluid live tegenwoordig veel minder overeenkomsten met dat van de huidige zanger van Down.

Daarbij is de muziek van Exhorder feitelijk gewoon ouderwetse, recht-toe-recht-aan thrash metal, terwijl Pantera over beduidend meer groove beschikte. Persoonlijk kan ik met beide bands niet zoveel aanvangen. Bovendien kamp ik tijdens het optreden van Exhorder, na anderhalve festivaldag, met een flinke dip. Eigenlijk zou uw verslaggever op dit moment liever een dutje willen doen, maar helaas maken die gasten op het podium veel te veel kabaal om in slaap te kunnen vallen. Aangezien ze nou eenmaal niet meer materiaal hebben, komen van beide langspelers Slaughter In The Vatican (1990) en The Law (1992) flink wat nummers voorbij. Kyle Thomas draagt enkele songs op aan “The King” Ronnie James Dio, zoals het hoort. Hoewel het concert op mijzelf weinig indruk maakt, lijkt een groot deel van het publiek zich prima te vermaken en blij te zijn dat de organisatie deze cultband naar Europa heeft gehaald. Na afloop nemen de bandleden persoonlijk afscheid van de fanatieke fans op de voorste rij.

De vaandeldrager van de Duitse thrash is ongetwijfeld Kreator. Terecht dat deze band op zaterdag de headliner is, want Mille en z'n mannen zetten zoals altijd een uitstekend optreden neer, waarvan er natuurlijk ook weer diverse songs voorbij komen van het laatste album Hordes Of Chaos. Maar ook de liefhebbers van het oude werk komen aan hun trekken, want natuurlijk komen geniale nummers als Pleasure To Kill, Violent Revolution en Flag Of Hate voorbij. De moshpit is groot, en na Kreator kan iedereen met een gerust hart gaan slapen, want dag drie wordt minimaal net zo leuk.

Zondag:

Het is even wennen, black metal op een vroege zondagmiddag. Als we eenmaal van de schrik zijn bekomen, is het in de volle zon desondanks genieten geblazen van het optreden van Keep Of Kalessin. Het Noorse gezelschap speelt voornamelijk songs van de recente albums Kolossus (2008) en het zojuist verschenen Reptilian. Uitgerekend de songs van de nieuwe cd, zoals The Awakening, maken de meeste indruk. Ook het melodieuze songfestivallied The Dragontower doet het live erg goed, ondanks het vele gemopper op dit nummer door truie black metal (internet) warriors. Het is jammer dat Keep Of Kalessin al zo vroeg aan de bak moet en een relatief korte speeltijd heeft, want dit optreden smaakt naar meer.

Crashdiët lift mee op de glam metal revival, die vooral in Zweden aan de gang lijkt te zijn. De band bestaat inmiddels zo'n tien jaar, maar (gelukkig) hebben we er in Nederland nog niet zo heel veel van meegekregen. Daar waar een band als Steel Panther (ok, die komen dan niet uit Zweden) het nog leuk weet te doen, laat Crashdiët het afweten. De belachelijke, over-the-top kapsels horen er natuurlijk bij, maar de band levert muzikaal gewoon drek af. Hou die troep maar buiten onze landsgrenzen, aub.

Het Israelische gezelschap Orphaned Land bracht eerder dit jaar het uitstekende The Never Ending Way Of ORWarriOR uit, en gelukkig weten ze voor liveshows ook de weg naar Europa te vinden. Toch is de band een beetje de vreemde eend in de bijt op deze dag, want de prog metal van de band levert een heel andere vibe af dan bijvoorbeeld het woeste Keep Of Kalessin of het oldschool geluid van Virgin Steele. Het publiek weet daarom ook niet echt hoe het moet reageren, en echte meezingers heeft de band ook niet veel. Toch kan Sapari van de laatste plaat rekenen op veel respons, waar de band zichtbaar blij mee is. Blij zijn de mannen toch wel, want ze komen een boodschap van verbroedering verkondigen, maar misschien komt het ook omdat ze voor het eerst in tijden weer in Europa zijn.

Vanaf de eerste tonen van Nevermore is het duidelijk dat deze band weer zin heeft om op de planken te staan. Het is inmiddels al vijf jaar sinds de vorige cd, en ook de laatste tour van Nevermore was alweer een tijdje geleden. Frontman Warrel Dane is deze dag goed bij stem en goed gemutst, en zwermt alle kanten van het podium op. Nieuw op het podium is gitarist Attila Voros, maar hij kan slechts in de schaduw staan van het gitaarspel van Jeff Loomis.

De nieuwe cd The Obsidian Conspiracy komt enkele dagen na het festival uit, dus het publiek is nog niet bekend met de nummers. Toch weerhoudt dat de band er niet van om een drietal songs ervan te spelen, waarbij Dane het publiek oproept om lekker hard "rise rise rise" mee te brullen in Your Poison Throne. Ook Emptiness Obstructed en het titelnummer komen in de set voorbij. Enigszins verrast, maar wel blij verrast, zijn we als Dane aankondigt dat er een erg lang nummer gaat komen, en de band vervolgens het titelnummer van de vorige cd begint te spelen. Ook het titelnummer van twee albums terug passeert de revue, Enemies of Reality, want de nadruk ligt toch vooral op de laatste paar albums. Toch worden wat oudere nummers als The Heart Collector en ... gelukkig niet vergeten, en wordt Nevermore voor velen een van de hoogtepunten van het festival.

Terwijl we wachten op de glorieuze hoofdact van het festival, worden we kortstondig vermaakt door een partijtje karaoke op het hoofdpodium. Eerst mag de winnaar van de karaokewedstrijd van dit jaar ons zijn beste Bruce Dickinson-imitatie laten horen, wat een puike versie van Aces High oplevert. Daarna gaat de winnares van twee jaar geleden op herhaling, met een emotioneel eerbetoon aan Dio. Het halve amfitheater zingt Holy Diver uit volle borst mee. Dan is het lange wachten gelukkig voorbij en de tijd eindelijk aangebroken voor de absolute ster van Rock Hard 2010.

We hebben het hier natuurlijk over Mambo Kurt. Met zijn orgel levert deze levende legende vanavond weer briljante interpretaties af van onder andere The Final Countdown, South Of Heaven en het speciaal voor Gelsenkirchen geselecteerde Paradise City. Inmiddels zingt niet langer het halve, maar het hele stadion mee. Voor het podium wordt zelfs een polonaise ingezet. Als slotlied mag het publiek kiezen tussen Highway To Hell van AC/DC of Ice Ice Baby. Vanzelfsprekend valt de keuze op de onovertroffen Vanilla Ice-klassieker, wat onze geliefde Kurt de gelegenheid geeft om te demonstreren dat hij ook als gangsta-rapper tot de absolute wereldtop behoort.

Rage bracht eerder in het jaar uit goede Strings To A Web uit, maar op Rock Hard staat Rage niet zomaar een show voor dat album te spelen. Het trio heeft namelijk het Lingua Mortis orkest meegenomen, dus het publiek krijgt een speciale show. Hoogtepunt is toch wel de Lingua Mortis medley die we voorgeschoteld krijgen. Een waardige afsluiter voor een uitermate geslaagd festival.