Live kampt de eerste band van vanavond met hetzelfde euvel als op cd: de zang. Resistance is een solide band die bij vlagen best indruk maakt met zijn felle deathcore. Alleen de zware, ontoegankelijke zang van Xerus vormt een struikelblok. Niet dat hij er niks van kan, maar zijn extreme gebrul is nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd zijn. Wat je de mannen niet kunt ontzeggen is enthousiasme. De drummer staat regelmatig op á la Lars Ulrich en de gehele band probeert het publiek op te jutten. De respons is echter maar gering, wellicht doordat Resistance slechts op bij vlagen weet te overtuigen met hun over het algemeen moeilijk te behappen deathcore.

Het Oostenrijkse The Sorrow speelt een soort van thrashy metalcore die ergens balanceert tussen Trivium en 36 Crazyfists. Dat komt niet in de laatste plaats door de zang van Mathias 'Mätze' Schlegl, die veel schreeuwt maar tijdens de prima zuivere stukken lijkt op een combinatie van Matt Heafy en Brock Lindow. Het publiek reageert aanvankelijk wat onwennig maar na een paar nummers komt er toch voorzichtig beweging in de zaal. Zelfs aan de oproep van Schlegl om een circle pit te starten wordt gehoor gegeven. Het gloednieuwe album (dat pas een dag na het optreden in Eindhoven in de schappen zal liggen) wordt zoveel mogelijk gepromoot, maar er komen ook enkele nummers van het debuut Blessings From A Blackened Sky langs. Hoewel deze jongens nog niet zo heel lang bezig zijn komen ze overtuigend over en is het spel strak. Goed optreden van een band met veel potentie.

Twee jaar terug stond Sepultura in dezelfde zaal nog in het voorprogramma van In Flames. Opvallend is dat de Effenaar met nog twee Nederlandse Sepultura-optredens in het verschiet (Deventer en Leeuwarden, beide uitverkocht), vanavond toch heel behoorlijk gevuld is. De Braziliaans/Amerikaanse band stelt aanvankelijk het nieuwe A-Lex voor met de uitstekende songs Moloko Mesto, Filthy Rot, We’ve Lost You! en What I Do!. Nummers die op cd heel rauw klinken, maar live een hele vette sound hebben en minstens zo gaaf klinken. Het eerste halfuur wordt er flink gas gegeven en volgen de nummers elkaar in rap tempo op. Noch zanger Derrick Green, noch een van de andere bandleden neemt even de tijd om het publiek toe te spreken. Wat wel opvalt is dat de relatief nieuwe Jean Dolabella een zeer capabele drummer blijkt die er lustig op los slaat en met zijn stijl het vertrouwde Sepultura-geluid weet te behouden.

Voor de huidige Europese tour kunnen fans via internet per land stemmen op een drietal extra songs die ze die avond willen horen. Zo bepaalt het publiek of er die avond meer nummers van Morbid Visions, Schizophrenia/Beneath The Remains, Arise, Chaos A.D., Roots of een combinatie van de latere albums gespeeld worden. Voor het optreden in de Effenaar is het meest gestemd op Arise en dus wordt het publiek extra verwend met bijzonder vette uitvoeringen van Desperate Cry, Meaningless Movements en Infected Voice, die het titelnummer en Dead Embryonic Cells aanvullen. Toch is het hoogtepunt van de avond een stappende uitvoering van het stokoude Troops Of Doom. Vlak voordat de band een korte pauze inlast wordt de jarige tourmanager het podium opgeroepen en mag hij een nummer meespelen, hetgeen hem heel behoorlijk afgaat. Na een lange set komt er met het weinig verrassende Roots Bloody Roots een eind aan een geslaagde avond, waarbij het publiek misschien wat tam was, maar Sepultura eens te meer bewijst dat het nog lang niet uitgespeeld is.

Resistance:

The Sorrow:

klik op de foto's voor grotere versies