Ondanks dat zowel Machine Head als Trivium een zaal als 013 of De Melkweg toch goed vol weten te krijgen, was het natuurlijk maar de vraag of de HMH niet net iets te groot zou zijn. Niets bleek minder waar. Het concert was uitverkocht, en al vroeg in de middag stonden er bosjes fans voor de deuren van de toko in de Bijlmer te wachten. Toen Shadows Fall om klokslag 6 uur het podium betrad was het dus al redelijk gevuld op de vloer. Toch was er wat ergernis over dit tijdstip, want een tijdschema dat vooraf op internet geplaatst was bleek dus niet te kloppen, waardoor diverse mensen toch te laat waren voor deze Amerikanen. Die hebben dan een korte, heftige set gemist. Het publiek moest nog wel opgewarmd worden, maar na een paar nummers was de respons toch niet onaardig, en ontstaat er ook nog een pit. Alleen het gezwiep van zanger Brian Fair met z'n dreadlocks tot aan de grond heb je na 3x ook wel gezien. Gelukkig is de muziek ook niet onaardig, en weten de mannen dat live ook goed te brengen. Maar wanneer komen ze nou eens met hun eigen tour?
Het lezen van dit stukje over Arch Enemy kost je waarschijnlijk meer tijd dan de band op het podium stond. Ok, dat is ook overdreven, maar Arch Enemy speelde schandalig kort. Na drie nummers kondigde frontvrouw Angela Gossow al aan dat er nog maar 1 nummer kwam, tot grote verbazing van vrijwel iedereen. Het een en ander was uitgelopen, waardoor Arch Enemy korter moest spelen. We werden dus getracteerd op slechts vier nummers, met daarin onder andere Nemesis en, als ik me niet vergis, het nieuwe Blood On Your Hands. Het publiek wilde meer, maar dat bleef uit. Kort, maar krachtig, net als de zangeres.
Op een tour met vijf bands is er meestal één band die er niet goed bij past. In dit geval is het Dragonforce. Dragonforce zet zijn eigen smaak extreme metal neer, namelijk extreme powermetal. Veel melodieuzer, veel sneller, en ook veel grappiger dan de rest van de bands deze avond. Het grappige begon al met de intro, waaruit moest blijken dat de band geen intro nodig heeft. Daarna blijft de band constant overdreven poses aannemen, en ook het synchroon-van-het-podiumpje-afspringen zijn ze nog niet verleerd. Maar het is tenslotte toch de muziek waar het om draait. Hoe je het ook wendt of keert, de mannen beheersen hun instrumenten goed, en ook zanger ZP heeft een goede strot (alleen niet het juiste lijf om shirtloos rond te lopen, verzekerde een vrouwelijke collega me). Echter, tussen het brute geweld van bijvoorbeeld Arch Enemy en Machine Head stonden de meeste mensen niet te wachten op 40 minuten overdreven snelle vrolijke deuntjes, en was het op de helft van de set een drukte van jewelste bij de bar. Eerder dit jaar op Fields Of Rock was de band beter op zijn plaats.
Trivium heeft nog de meeste raakvlakken met Dragonforce, vanwege dat Trivium zich muzikaal gezien steeds meer richting de traditionele heavy metal is gaan verplaatsen, maar toch ging Trivium er beter bij het publiek in dan de band ervoor. Waarschijnlijk komt dat ook omdat de band gewoon erg populair is. Een kleine zeven maanden eerder stond de band al in De Melkweg en 013, en daar was het toen ook al erg druk. Nu dus voor een uitverkochte HMH, waar de mannen helaas weer op de automatische piloot speelden. Ook het "er is een crewmember jarig dus iedereen moet even zingen" lijkt te zijn ingestudeerd, want een paar dagen later herhaalden ze dat kunstje in München naar horen zeggen weer. Maar ach, ook dit optreden was ondanks dat niet slecht. Anthem (We Are The Fire) en Pull Harder On The Strings Of Your Martyr blijven namelijk gewoon lekkere nummers. Maar laten de mannen nu maar weer eens wat nieuws gaan opnemen, daar is het wel weer eens tijd voor.
Het onbetwiste hoogtepunt van de avond was Machine Head. Van opener Clenching The Fists Of Descent (ja, doe maar gelijk een van je langste nummers in het begin) tot afsluiter Davidian was het genieten. Ok, Halo kwam misschien wat minder goed uit de verf, maar het eerbetoon aan Dimebag Darell in de vorm van Aesthetics Of Hate (voorafgegaan door veel geroep uit het publiek, dat zelfs frontman Robb Flynn wat in verlegenheid bracht) maakte dat meer dan goed. Opvallend was overigens dat in de setlist elk spoor van de The Burning Red en Supercharger albums ontbrak. Ook het tweede album werd maar even aangestipt doormiddel van het voortreffelijke Take My Scars, maar de nadruk lag duidelijk op de nieuwe plaat. Wie die plaat niets vind (al kan ik me dat niet voorstellen) kon gelukkig nog even lekker los met Old en Davidian, of tot rust komen in Descend The Shades Of Night.
Eerder dit jaar betrad de band niet het podium op Fields Of Rock, en helaas werd dat deze avond in tijd niet goedgemaakt. Na ongeveer een uur zat het er al op. Helaas moest het om elf uur afgelopen zijn, waardoor er dus ook geen toegift kwam. Ondanks dat velen al sinds een uur of zes binnen waren had niemand er bezwaar tegen als de band nog een half uur zou zijn doorgegaan. Maar het mocht helaas niet zo zijn. Volgende keer dus wel wat langer spelen, mannen!
Trivium:
Dragonforce:
Arch Enemy:
Shadows Fall: