Om 8 uur begon American Head Charge. Veel amerikaanse vlaggen op het podium, een foto van een tank op de achtergrond, en erg monotone muziek. Hard waren ze wel, maar eigenlijk te hard want er viel grotendeels niet veel uit op te maken. Alhoewel de zaal ook bij het voorprogramma al redelijk vol zat, was er toch weinig beweging in het publiek: slechts enkele hoofdjes zag je op en neer gaan. De band had overigens twee keyboardspelers, die bizar weinig aan de muziek toe te voegen hadden. De keren dat je ze daadwerkelijk zag en hoorde spelen kon je op 1 hand tellen, de rest van de tijd stonden ze alleen irritant te doen, net alsof ze heel erg onder de dope zaten. Gelukkig waren ze het voorprogramma, dus duurde het niet zo heel lang.
Na een half uurtje van decor wisselen begon de band waar iedereen voor kwam, Slipknot. Bij opener People = Shit was het al gelijk duidelijk dat het hier wat levendiger zou worden. Alleen bij de wat rustigere momenten was het publiek ook kalm, maar zodra het weer wat harder ging dan was er weer gelijk een grote pit van voren. Het geluid was beter dan vorig jaar in de Maaspoort in Den Bosch, en ook de lichtshow zag er goed uit.
Omdat dit nog altijd een tour is voor hun Iowa album, werd daarvan natuurlijk van alles gespeeld, en ook het podium was in de Iowa sfeer. Zo kwamen naast opener People = Shit ook nog Disasterpiece, New Abortion, Left Behind en The Heretic Anthem voorbij. Op alle nummers reageerde het (overigens erg jonge) publiek erg enthousiast. De exacte tracklisting weet ik overigens niet meer.
Dat Slipknot een grote show geeft is bekend. Je kan ze eigenlijk wel de Kiss van de nieuwe generatie noemen. Altijd is er wel iets te doen en te zien op het podium. Het zijn voornamelijk percussionisten Shawn (nummer 6, de clown) en Chris (nummer 3, met z'n lange neus) die constant gek staan te doen bij de drums, die op en neer gaan en draaien. Maar ook dj Sid (nummer 0) doet de gekste dingen. Alleen sprong hij deze keer niet het publiek in, zoals ik hem vorige keren heb zien doen. Natuurlijk moest iedereen weer gaan zitten tijdens Spit It Out, wat inmiddels wel een beetje een oud trucje wordt, maar het blijft toch wel leuk. Maar een van de indrukwekkendste dingen was de drumsolo van Joey (nummer 1). Hij deed wat Kiss drummer Peter Criss ook doet, alleen dan nog een stapje verder: het drumstel ging omhoog, draaide rond, en kantelde dan nog 90 graden naar voren, om dan ook nog rond te draaien. En natuurlijk bleef Joey de hele tijd drummen. Hiervoor kreeg hij terecht een daverend applaus.
De ouwere nummers kregen overigens toch wel de beste reacties. Van hun titelloze doorbraak cd werden onder andere Purity, Eyeless, Eeyore, Spit It Out en Wait And Bleed gespeeld. Na een kwartier of 5 zat de show er echter alweer bijna op. De band kwam nog terug voor een toegift, die bestond uit (sic) (met verlengde intro) en Surfacing, waarbij iedereen toch wel weer goed uit zijn of haar dak kon gaan. Maar daarna was het toch echt het einde van de show.
