Maar eerst moesten deze fanatieke fans de set van Anathema uitzitten. Ik heb deze sympathieke lui al vaak zien optreden en wat ze vanavond neerzetten was wederom het horen waard. Maar ik zal nu al eerlijk bekennen dat dit toch een van de minste Anathema optredens was die ik tot nu meemaakte. De gedrevenheid van oude concerten (periode 1997-1998) werd niet geëvenaard en ook de fragiele wonderschoonheid van de recente concerten (periode 2003-2004) was vanavond niet aanwezig. Wat overbleef was een goede set die sterk begon met het opzwepende ‘Fragile Dreams’. Daarna werden er maar liefst drie nummers van het onderschatte ‘A Fine Day To Exit’ ten gehore gebracht. In het midden van het optreden werd ook nog een nieuw, nog titelloos, nummer gespeeld dat dynamische overkwam. Vooral het gebruik van een ouderwetse rock ‘n’ roll gitaar maakte het nummer ietwat apart. Laten we toch maar hopen dat dit voorproefje geen echte indicatie is van het komende album. Het afsluitende en beeldschone ‘Flying’ werd door mijn verbazing niet afgemaakt omdat zanger Danny plots hoorde dat ze vijf minuten extra kregen. Als extraatje werd Pink Floyd nog eens geëerd middels de cover ‘Comfortably Numb’. Een laatste puntje van kritiek: speel ‘Judgement’ alstublieft volledig en laat het niet overlopen in ‘Panic’. Conclusie: een te kort optreden waarbij Anathema niet volledig genoeg uit de verf kwam.
Na een uitgelopen opbouwpauze kwamen de heren van Porcupine Tree op het strijdtoneel. Deze groep bestaat nog steeds uit bandleider Steve Wilson, bassist Colin Edwin (met leuk hoofddeksel), drummer Chris Maitland en toetsenist Richard Barbieri maar werd aangevuld door de externe tweede gitarist John Wesley. Het optreden stond duidelijk in het teken van het dit jaar uitgekomen ‘Deadwing’ waarvan vijf nummers werden gespeeld. Dit nieuwe werk kwam live nog net iets beter uit de verf dan op het album. Steve Wilson speelde geïnspireerd gitaar (af en toe vuurde hij enkele geniale solo’s af) en was aardig bij stem. Zijn ietwat verlegen imago werd volledig goed gemaakt door zijn droge Britse humor. Al vroeg in de set volgde een uitstekende versie van ‘The Sound Of Muzak’ van mijn favoriete album ‘In Absentia’. Een oudje als ‘Synesthesia’ ging er natuurlijk ook in als koek. Tweede gitarist Wesley verzorgde het materiaal van goede ritmepartijen maar zijn zangstem vind ik persoonlijk een stukje minder. Maar dat is een kwestie van persoonlijke smaak van stemkleur.
Het gehele concert lang konden we geprojecteerde videobeelden bekijken die een meerwaarde gaven aan het concert. De beelden waren niet lukraak gekozen maar duidelijk geselecteerd. Jammer genoeg zat het concert er na twee bisnummers alweer op en heeft elke Porcupine Tree spijt dat zijn ene favoriete nummer niet werd gespeeld. Het geluid was bij beide bands aardig maar de bas-en drumpartijen waren veel te hard ingemixt en dat stoorde me persoonlijk enorm. Overigens wil ik graag van de gelegenheid gebruik maken om nog twee opmerkingen te maken. Ten eerste: de merchandise prijzen zijn niet meer normaal te noemen. Ten tweede: het Porcupine Tree publiek is een fantastisch enthousiast publiek maar sommige individuen overdrijven. Ik begrijp dat gepraat tijdens een emotioneel stuk storend is maar het volgende verhaal gaat me toch te ver. Ik stond bovenaan de bar in 013 en ik zei iets tegen een oude bekende en ik kreeg een tik van een onbekende die me duidelijk maakte (op zeer onbeleefde wijze) dat praten in een concertzaal niet hoort. Wie is er dan onverdraagzaam?
Setlist Anathema
1. Fragile Dreams
2. Release
3. Pressure
4. Leave No trace
5. Closer
6. Nieuw nummer (titelloos)
7. One Last Goodbye
8. Judgement/Panic
9. Flying
10. Comfortably Numb
Setlist Porcupine Tree
1. Deadwing
2. The Sound of Muzak
3. Lazarus
4. Halo
5. A Smart Kid
6. Hatesong
7. Arriving Somewhere But Not Here
8. Fadeaway
9. Synesthesia
10. The Start of Something Beautiful
11. Blackest Eyes
12. Even Less
13. She’ s moved on
14. Trains
