Om half vier mag de Nederlandse 'epic party folk'metalband Mouning Wood het spits afbijten. Het is een gezelschap dat pas sinds kort actief is met als voornaamste doel een feestje te bouwen. Officiële releases zijn er nog niet, dus het is afwachten wat het publiek krijgt voorgeschoteld. Maar al bij de opkomst van het zestal – gekleed in kleurrijke hawaïhemden en getooid met bloemenkransen - wordt duidelijk dat Mourning Wood zichzelf niet al te serieus neemt. De zwaar op vrolijke keyboarddeuntjes leunende folk metal blijkt simpel, maar doeltreffend. Frontman Thijs Weijers beschikt bovendien over een aardige strot. Met zijn droogkomische presentatie en aankondigingen (“het volgende nummer gaat óók over een heroïsch feest”) krijgt hij de lachers al snel op zijn hand. Tijdens wat technische problemen - een backing track valt uit – stelt hij dat de band ook wel goed genoeg is om zonder te kunnen. En bij de aankondiging van Redneck Redemption hoort een dansje dat hij met veel plezier demonstreert. Gelukkig is het niet alleen meligheid troef, maar zit de muziek van het gezelschap frivool genoeg in elkaar om te overtuigen. Als de heren afsluiten met een verbasterde versie van Kabouterdans zit de sfeer er al helemaal goed in. Mourning Wood zal beter tot zijn recht komen als afterpartyband, maar lijkt desondanks de gunfactor te hebben.

Met Neverus staat een andere zeer jonge, overwegend Nederlandse band op de planken. Deze groep komt uit Eindhoven en bestaat sinds 2022. In april van het afgelopen jaar verschijnt het debuutalbum Burdens Of The Earth. De stijl van het kwartet valt te typeren als melodieuze death metal met een scheut folk. Denk aan het werk van Wintersun en het oude Ensiferum om een beeld te krijgen. Het geluid is helaas matig afgesteld, waardoor vooral het fijne, technische gitaarspel niet helemaal uit de verf komt. Het is ook spijtig dat alle keyboards van de backing track komen. Toch is de belofte van de band goed hoorbaar. De composities zijn solide en van internationale allure. Met gitarist/vocalist Jack Streat beschikt Neverus bovendien over een sympathieke frontman met een sterk en afwisselend stemgeluid, dat het midden houdt tussen een scream en een grunt en wel wat aan Alexi Laiho (Children Of Bodom) doet denken. Op andere momenten beroept hij zich op epische cleane zang. Hij moet hard werken om het publiek mee te krijgen, maar slaagt daar redelijk in. Het is erg jammer dat veel details verloren gaan in de geluidsbrij, maar desondanks maakt Neverus nieuwsgierig naar het debuut, want nummers als Banish And Burn en Send My Spirit High klinken bijzonder smakelijk. Desondanks is het de cover Twilight Tavern (van Ensiferum, hoe kan het ook anders) die op de meeste bijval mag rekenen.

Met de folk/blackmetalband Craving staat er voor het eerst een groep van buiten onze landsgrenzen op het podium. Niet bijster ver overigens: de mannen komen uit Duitsland. De heren draaien ook al wat langer mee en hebben in het voorjaar van 2023 hun vierde langspeler afgeleverd, het via Massacre Records verschenen Call Of The Sirens. Die plaat laat een weliswaar niet bijster originele, maar desondanks behoorlijk lekkere sound horen, waarin melodieuze black metal, epische pagan metal en subtiele folk metal gelijke tred houden. Qua stijl is de muziek vergelijkbaar met Suidakra, maar dan met wat meer pit. Craving geeft een overtuigend visitekaartje af en dat komt met name op het conto van drummer Wanja Gröger (die ook te horen is op het geweldige recente Keep Of Kalessin-album Katharsis) en zanger/gitarist Ivan Chertov. Eerstgenoemde legt het ene na het andere fiere ritme op de mat, terwijl laatstgenoemde met zijn doorleefde, epische screams voor de broodnodige 'spirit' zorgt. Zijn cleane zang tijdens het stoere en meeslepende Wielder Of Storms doet zelfs wat denken aan die van Hansi Kürsch (Blind Guardian). Een energiek optreden, dat voor de eerste moshpits van de dag zorgt.

Het Dokkumse Baldrs Draumar lijkt wel een thuiswedstrijd te spelen. Er zijn meerdere Friese vlaggen in het publiek te zien en de mannen uit het noorden krijgen ook de meeste publieksresponse. Zo verandert het merendeel van de zaal in een vrolijk hossende en moshende mensenmenigte. En ik kan me voorstellen dat de noeste combinatie van folk en viking metal geworteld in de Friese historie en cultuur, die het gezelschap op inmiddels vijf full-lengths laat horen, zo zijn charme heeft. Maar heel eerlijk: ik hoor het niet. Ik hoor vooral een luidruchtige en brallerige versie van Heidevolk, die de souplesse en compositorische kwaliteiten van deze Gelderse formatie mist. De nummers zijn eenvoudig qua opzet en lenen zich weliswaar tot met gebalde vuisten meezingen, maar worden vanavond niet bepaald in hun kracht gezet door de ronduit matige sound, die het geheel in een luidruchtige brij doet veranderen. Wellicht dat de muziek op plaat beter tot zijn recht komt. Maar eerlijk is eerlijk: Baldrs Draumar gaat er wel met de publieksprijs vandoor.

Met Crimson Moonlight staat er een band op het programma waar de gemiddelde heiden weinig mee op zou hebben. Wie afgaat op de fantastische nieuwe single Wings Of Death hoort een groep die muzikaal klinkt als een mengeling van Dark Funeral en Setherial in hun hoogtijdagen. De Zweedse formatie put in conceptueel opzicht echter uit andere bronnen. Zo is frontman Simon Rosén opgeleid als theoloog en put hij uit de Oostelijke orthodox-christelijke traditie. Zelf noemt de groep zijn muziek 'Liturgical Black Metal of True Trinitarian Orthodoxy' - een hele mond vol. Wie echter geen zin heeft om zich door de zware tekstuele kost te ploeteren, of simpelweg weinig op heeft met dergelijke religieuze kost, hoort een band die vooral klinkt als de klassieke blackmetalbands uit de tweede golf (begin en midden jaren negentig). Naast bovengenoemde groepen horen we stijlelementen van Dissection en Thy Primordial. De band staat strak te musiceren, maar Rosén moet de screams af en toe uit zijn tenen persen. Live komen juist de sporadische, tragere momenten beter uit de verf. Dan valt op hoe lekker het sinistere, melodieuze leadgitaarwerk in elkaar zit. Toch is het optreden wat eentonig en worden de nummers zeker naarmate het optreden vordert wat inwisselbaar, waardoor deze performance zeker niet als het hoogtepunt van de dag de geschiedenisboeken ingaat.

Die eer lijkt op voorhand toebedeeld aan slechts één groep: het Schotse Saor. Het gezelschap rondom Andy Marshall heeft in het laatste decennium snel naam gemaakt met een reeks prachtige albums, waarop we grootse, epische kolossen van woeste, atmosferische folk-/blacknummers vinden die een heel scala aan emoties weten op te wekken. Het materiaal klinkt nu eens onstuimig en heroïsch, dan weer weemoedig en dromerig. Eigenlijk is slechts het meest recente album Origins (2022) ietwat teleurstellend, omdat de band daarop voor een wat platgeslagen en gesimplificeerde aanpak kiest. Op alle andere langspelers weet Saor de luisteraar te beroeren met uitgesponnen composities, die boordevol kracht, gevoel en diepgang zitten.

De headlinershow van vanavond is het eerste optreden van Saor in 2024 en markeert ook het tienjarig bestaan van het succesvolle tweede album Aura (2014). Waar ik op voorhand al op hoopte, komt uit: Saor duikt vooral in het verleden. Het meest recente album wordt genegeerd ten faveure van het oudere materiaal. Vooral Aura is logischerwijs goed vertegenwoordigd in de setlist: vier van de vijf nummers van die plaat worden gespeeld. Maar zelfs het uitmuntende debuutalbum Roots (2013) – oorspronkelijk verschenen onder de naam Àrsaidh – wordt niet vergeten. De muziek van Saor staat of valt bij een fatsoenlijk geluid en gelukkig blijkt de geluidsman wakker. Zo komen de prachtige, melancholische leadgitaarpartijen goed uit de verf. En wat is het heerlijk dat Ella Zlotos goed te horen is! Ze bespeelt de fluit en doedelzak en zorgt voor achtergrondvocalen. En ondanks de ruige sound eist ze met haar prachtige spel een plek op de voorgrond op. Ze weet daarbij regelmatig voor kippenvel te zorgen, met name in het ronduit tranentrekkende einde van Pillars Of The Earth.

De hele band staat enorm gedreven op de planken. Zo klinken de grunts van Marshall vanavond zeer overtuigend, terwijl dat toch een aandachtspunt is op de eerdere albums. Door de uitstekende sound, de briljante setlist en het enerverende spel weet Saor vanavond niet alleen de magie van zijn eerste albums te evenaren, maar die zelfs bij vlagen te overstijgen. Zo is het bijna onmogelijk om niet ontroerd te worden door de kalme passage op de doedelzak in Children Of The Mist, waar immens veel tragiek en gevoel uit spreekt. Het contrast met de ongepolijste blackmetalpassages is ijzersterk.

Na de reguliere setlist komt Saor gelukkig nog terug voor een toegift – en wat voor een! Met Pillars Of The Earth en Aura krijgen we nog ruim vijfentwintig minuten aan meeslepend en ronduit briljant materiaal. Vooral laatstgenoemde track zorgt voor een gevoel van euforie. De weemoedige fluitpartij aan het eind van het nummer - in combinatie met de heroïsche riffs en het strakke drumwerk – zal bij een groot deel van het publiek voor kippenvel hebben gezorgd. Met dit fantastische optreden, dat in totaal bijna anderhalf uur duurt, zet Saor zichzelf niet alleen als waardige headliner neer, maar levert het vijftal al direct een show af die tot de hoogtepunten van het jaar zal behoren. Wie er niet bij was, heeft een stukje pure magie gemist.

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!