Zaterdag

De tweede dag begint met Witte Wieven, dat aantreedt als vervanger van het reeds gestopte Dawn Ray’d. De band rond drummer Sarban Grimminck (Gigatron2000) en Carmen Raats (Vuur & Zijde) is vernoemd naar sages over mistbanken boven de weilanden en naar vrouwelijke geestverschijningen. Live wordt het duo bijgestaan door bassist Desmond Kuijk (Autarkh, Dear Mother). Tegen een achtergrond van beelden van een bos op een projectiescherm laat het drietal een sfeervolle mix horen van post-rock en atmosferische black. Wat meer mist op het podium had niet misstaan. Eerder dit jaar verscheen de eerste langspeler Dwaallicht en daarvan worden Kringen, Drogbeeld en Koorddanser gespeeld, maar ook de eerste ep Silhouettes Of An Imprisoned Mind komt vandaag aan bod met Ruin. Het geluid staat prima afgesteld en daardoor is het heerlijk verdwalen en genieten van de fragiele zang van Raats, die dat afwisselt met screams. Witte Wieven, dat kalme passages en secties met blasts afwisselt, boeit het publiek, dat aandachtig en respectvol luistert. (Jeffrey)

Het Belgische Slow Crush mag op zaterdag het spits afbijten op het grotere Red Stage. De band uit Leuven heeft de laatste jaren gestaag aan zijn naamsbekendheid gewerkt. Vanmiddag is het potentieel van het gezelschap rondom bassiste en zangeres Isa Holliday goed te horen. De tegelijkertijd luidruchtige en lieflijke shoegazemuziek van Slow Crush, die herinneringen aan My Bloody Valentine oproept, wordt op stevig volume en in een waas van blauwe nevel ten gehore gebracht. In die nevel zien we de silhouetten van de bandleden, die met veel bezieling tekeergaan. Hoewel een van de gitaristen wat geluidsproblemen lijkt te hebben, zorgt Slow Crush voor een sfeervolle opening van de dag. De dromerige zang van Holliday contrasteert prettig met de in reverb gedrenkte riffs. Het viertal zorgt voor een aangename verrassing op deze vroege middag. (Rik)

De tweede band op het kleine podium is Fvnerals. De funeraldoomformatie bestaat uit bassiste/zangeres Tiffany Strom en gitarist Syd Scarlet en is sinds 2013 actief. Het Engelse, maar in Leipzig woonachtige duo maakt een mengeling van post-rock, funeral doom, shoegaze en dark ambient en wordt daarbij geholpen door live-drummer Tobias "Totz" Weiß. Het drietal is vandaag gezegend met een perfect afgesteld geluid, waardoor elke track goed tot zijn recht komt. Annihilation is bezwerend en de muziek hypnotiseert een groot aantal bezoekers. Er is veel belangstelling voor Fvnerals, want tot in de gang van de paarse zaal staat het vol. Prima optreden van Fvnerals. (Jeffrey)

Ook voor Ggggolddd is veel belangstelling. Hoewel de Nederlandse groep veelvuldig op de podia te zien is, biedt het optreden vandaag wel iets heel bijzonders. Het is voor velen de eerste keer dat ze de nieuwe ep PTSD te horen krijgen. Die wordt in zijn geheel gespeeld, aangevuld met nummers van het vorig jaar verschenen This Shame Should Not Be Mine. Dat betekent dat elektronica de hoofdmoot vormt van de instrumentale bijdragen. In het verleden stonden er wel zes bandleden op het podium, maar vandaag zijn het er vier. De drie heren hebben allen een gitaar en elektronische apparatuur/percussie tot hun beschikking. Zangeres Milena Eva staat centraal, bezingt haar traumatische ervaringen met veel gevoel en beeldt ondertussen met hand- en armgebaren van alles uit. Het optreden intrigeert en het publiek staat zeer respectvol en geboeid te kijken en luisteren. Je kunt een speld op de grond horen vallen, zeker als Milena Eva bijna solo met het intieme On You de overtuigende show afsluit. Gggolddd is beslist een van de hoogtepunten van het festival. (Jeffrey)

Voor het eerst in vijf jaar staat Plebeian Grandastand weer eens op het podium. Het is de eerste show in Nederland van de Franse groep, de eerste met toetsenist Hugo Champion en de eerste keer dat songs van Rien Ne Suffit (2021) ten gehore gebracht worden. Alles gaat in het extreme bij deze band, die aan Debemur Morti Productions verbonden is en extreme metal met elementen uit de (avantgardistische) black metal, powerviolence en mathrock samenbrengt. Geen rust voor de luisteraar, ook niet voor de kijker trouwens, want de lichtshow is al even intens als het spel van de heren, die letterlijk tot bloedens toe spelen, getuige de bloedspetters op de cymbal van drummer Ivo Kaltchev. Helaas staat het geluid niet geweldig afgesteld, waardoor de brei vooral vermoeiend is en definitie mist. Veel bezoekers blijven enkele songs staan, maar gaan vroeg of laat weg omdat de show weliswaar heel intens is, maar de complexe muziek ook energie-absorberend. (Jeffrey)

Op zaterdag is er een derde podium. De zogenaamde Black Stage bevindt zich in het café op de begane grond. De eerste artiest die op het kleine podium mag aantreden is Norn. Dat is het project van Peter Johan Nijland. Hij brengt dark ambient ten gehore met wat experimentele geluiden en drones en een vervormde stem. De Nederlander staat in een wit gewaad met een lange ketting om zijn nek, terwijl er visuals op zijn lichaam getoond worden. Een bijzondere act, waarbij het een komen en gaan van bezoekers is, maar nooit druk is. De externe ruis verstoort het optreden helaas en daardoor heeft het weinig impact.(Jeffrey)

Ook Svalbard is een band die muzikaal en tekstueel buiten de gebaande paden treedt en daarmee de laatste jaren een aardige fanschare heeft opgebouwd. De formatie uit Bristol put diep uit de eigen emoties en weet met pijnlijk eerlijke teksten over het omgaan met depressie bij veel mensen een snaar te raken. In muzikaal opzicht combineert Svalbard (post-)hardcore met black metal, crust en shoegaze. Door de tremoloriffs en de emotionele sfeer moet ik regelmatig denken aan Harakiri For The Sky, maar door de intense, rauwe strot van frontvrouw en gitarist Serena Cherry en door het beukende drumwerk is Svalbard ook vooral een hardcoreband die zijn frustratie botviert in rauwe, ongebreidelde agressie. Die hardcore-roots zijn ook te zien in de intense beleving waarmee de bandleden staan te spelen. Cherry zingt zelfs vol overgave de teksten van tweede vocalist Liam Phelan mee. De rauwheid waarmee ze tekeer gaat, staat in schril contrast met de vriendelijke en bijna bedeesde manier waarop ze het publiek na ieder nummer bedankt. De combinatie van stijlen in de muziek van Svalbard kan schuren, maar werkt wonderwel. Met vier nummers van het nieuwe album The Weight Of The Mask – pas net verschenen – kiest Svalbard ervoor om het publiek vooral kennis te laten maken met nieuw materiaal. Nijmegen krijgt zelfs een primeur: Lights Out en To Wilt Beneath The Weight worden voor de eerste keer ooit live vertolkt. Svalbard geeft vanmiddag alles en dat wordt gewaardeerd door de aanwezige bezoekers. (Rik)

Als je op YouTube zoekt naar Lys Morke, vind je vooral haar covers van nummers van Opeth, Steven Wilson, Deftones, Chelsea Wolfe en King Crimson. Live brengt Irene Tallò Palomar echter elektronische muziek ten gehore om emotionele conflicten te verwerken. De zangeres/gitariste heeft een tafeltje naast zich staan met daarop elektronische apparatuur, waaruit onder meer samples en elektronische beats klinken. De zangeres, die over een prima zangstem beschikt, wordt vandaag vergezeld door een percussionist. De muziek varieert van ingetogen tot dansbaar. Het is een zeer geslaagd optreden dat duidelijk in de smaak valt. Veel mensen blijven geïnteresseerd kijken naar de verrichtingen van de in Spanje woonachtige muzikante. (Jeffrey)

Wie voor zijn rust komt, kan natuurlijk het best bij Soulcrusher wegblijven, maar zal al helemaal in een grote boog om Rorcal heen lopen. De Franse sludge/doom/post-hardcoregroep is namelijk het muzikale equivalent van een in slow motion over je heen denderende kudde bizons. De muziek is zeer luidruchtig en door de uitstekende belichting – de band wordt sfeervol van de onderkant in rood licht gezet – krijgt het optreden een apocalyptische uitstraling. Afgaande op de titels van het meest recente album Silence (2023), zoals Childhood Is A Knife In The Throat en Hope Is A Cancer is het duidelijk dat Rorcal niet alleen op muzikaal gebied alle hoop uit het publiek probeert te slaan. De band staat weliswaar vol overgave te spelen, maar is ook nogal ontoegankelijk. Er is geen enkele interactie met de zaal en wie, zoals ondergetekende, niet bekend is met de muziek van dit gezelschap, mist toch aanknopingspunten. Rorcal houdt het bovendien tien minuten eerder dan gepland voor gezien. Dat vind ik toch altijd wat minachtend naar publiek en organisatie. (Rik)

We mogen Ahab gerust een eredivisionist van de (funeral) doom noemen. Dat blijkt niet alleen uit de prachtige albums met interessant uitgewerkte concepten en de invloedrijkheid van de Duitse formatie op de (funeral)doomscene, maar ook uit de overtuigende optredens, die de zware composities nog meer kracht meegeven. Een festivalset is eigenlijk te kort, maar het is daardoor extra genieten van achtereenvolgens Mobilis In Mobili, Like Red Foam (The Great Storm), The Sea As A Desert, Antarctica The Polymorphess en klassieker The Hunt. Stuk voor stuk indrukwekkende werkstukken met memorabele melodieën, plechtige cleane zang vol wanhoop en krachtige passages met riffs en grunts. Er wordt daarbij goed in tempo gewisseld om variatie te bieden en het momentum vast te houden. Het geluid staat prima afgesteld en de heren staan uitstekend te spelen. Het publiek, waarvan een deel duidelijk voor deze band aanwezig is, staat te genieten. Ahab werkt zich overtuigend naar een van de hoogtepunten van Soulcrusher 2023. (Jeffrey)

Op de Black Stage staat Helen Money met haar cello en talloze effecten- en sampleboxjes om haar heen. De in Chicago woonachtige celliste, die eigenlijk Alison Chesley heet, brengt solo en instrumentaal haar eigen nummers ten gehore. Live komt het songmateriaal een stukje ongepolijster en experimenteler over dan het studiomateriaal, maar ze brengt het er goed vanaf. Het geroezemoes vanuit het café verstoort het optreden enigszins, maar vooraan staan en zitten meerdere bezoekers toch met belangstelling te luisteren. (Jeffrey)

Het leuke van Soulcrusher is dat je er bands ontdekt, zoals Múr. De IJslandse groep is pas een paar jaar actief en is vandaag voor het eerst op een Nederlands podium te bewonderen. De enthousiaste groep brengt onder rood licht elementen van post-rock, shoegaze, doom en sludge samen en doet dat op een zeer aangename manier. Onderscheidend in de atmosferische composities is de keytar, die goed door de geluidsmuur heen prikt. Heavy en groovende passages worden afgewisseld met sfeervolle en bijna proggy stukken. Als Leprous ten tijde van Coal post-metal zou hebben gemaakt, zou het ongeveer zo klinken. Hoewel het publiek onbekend is met de nog niet uitgebrachte nummers, krijgt Múr terecht de goedkeuring van de aanwezigen. Het optreden nodigt uit om de band in de gaten te houden. (Jeffrey)

Met zestien albums om uit te putten, is het uurtje speeltijd dat het legendarische Enslaved krijgt toebedeeld natuurlijk veel te weinig. De progressieve viking/blackmetalformatie heeft zoveel briljante tracks geschreven in zijn meer dan dertig jaar omspannende carrière dat er hoe dan ook pijnlijke keuzes gemaakt moeten worden. Zo komt er vanavond niets voorbij van fantastische albums als Axioma Ethica Odini (2010), Riitiir (2012) en In Times (2015). In plaats daarvan kiezen de mannen ervoor om te beginnen met drie nummers van het meest recente werkstuk Heimdal (2023). Het zou voor veel groepen die al zolang meedraaien het doodvonnis zijn voor het optreden, maar Enslaved is terecht zelfverzekerd als het aankomt op dit nieuwe album, dat zich heeft ontpopt tot een van de meest originele platen uit het oeuvre van de Noren.

Ook live komen de nieuwe tracks Kingdom, Homebound en Forest Dweller uitstekend tot hun recht. Het zijn sprankelende, energieke en inventieve nummers, waarin de band meer dan ooit speelt met contrasten tussen psychedelisch en grimmig, tussen rockend en lieflijk. Toetsenist Håkon Vinje is een belangrijk onderdeel van de muziek met zijn spannende keyboardwerk en dominante vocale bijdrage met cleane zang. Daarna volgt met het geniale The Dead Stare, afkomstig van het geweldige Below The Lights (2003) een aangename verrassing. Het nummer is zelden live gespeeld, maar wie de uitvoering hiervan hoort, vraagt zich af wat hier de reden achter is. Deze compositie leent zich namelijk uitstekend voor een live-vertolking dankzij de centrale oerriff, waarop stilstaan onmogelijk is. Het hierop volgende Havenless, van dezelfde plaat afkomstig, doet het live ook uitstekend dankzij het ritualistische refrein.

Frontman Grutle Kjellson is goedgemutst en weet met zijn droge humor en Nederlandse woordkeuze regelmatig voor een glimlach te zorgen. Hij ontpopt zich als geroutineerd boegbeeld van Enslaved. Zijn goede humeur is begrijpelijk, want Enslaved weet aardig wat publieksreacties los te maken. En met zo’n fantastisch spelende bandleden om je heen, kan het niet anders zijn dan genieten. Qua podiumaankleding valt er weinig te zien, maar Enslaved houdt het publiek moeiteloos een uur lang in zijn greep. En met de stokoude afsluiter Allfoðr Oðinn – door Kjellson en Bjørnson geschreven toen toetsenist Vinje nog geboren moest worden! – kunnen ook de oudste fans opgelucht ademhalen. Deze band kan in een obscure kelder spelen en in een statig museum, maar valt nergens uit de toon. Heerlijk optreden weer van deze mannen! (Rik)

Het Nederlandse Iskandr heeft als atmosferische blackmetalband een redelijke naam weten op te bouwen. Vanavond gooit het gezelschap het echter over een andere boeg, want het optreden staat in het teken van het nieuwe, pas verschenen album Spiritus Sylvestris. Op die langspeler heeft de black metal plaatsgemaakt voor ingetogen en spirituele muziek die door de mannen zelf treffend wordt betiteld als ‘psychedelische folk/doom’. De luisteraar krijgt een aangenaam rustpunt in het muzikale geweld van de afgelopen twee dagen voorgeschoteld. Iskandr laat lange, plechtige nummers horen vol sfeervol getokkel, begeleid door fraai trompetgeschal en voorzien van sfeeervolle videobeelden. Hoewel de zaal gaandeweg steeds leger wordt – wellicht dat een deel van het publiek met andere verwachtingen naar het optreden komt – is het optreden van Iskandr zeker de moeite waard. Van het nieuwe materiaal blijken vooral Knagend Zout en Nachtvorst goed live tot hun recht te komen. (Rik)

De laatste artieste op de Black Stage is Mütterlein. Dat is het project van de Française Marion Leclercq (ex-Overmars). Zij brengt een mix van dark ambient, post-punk, industrial, elektronische muziek, doom en black metal. De muziek is heel intens en geldt als uitlaatklep voor haar persoonlijke leed, dat ze deelt in haar eigen wereld. Ze heeft die eigen wereld gebouwd door versterkers en standaarden met daarop haken om zich heen te zetten, terwijl ze in een lading mist haar donkere muziek laat horen, die voor een groot deel uit elektronische muziek bestaat. Ze pakt ook de gitaar er zo nu en dan bij. Jammer genoeg staat het geluid zeer matig afgesteld (veel bas), waardoor de sfeer die de muziek kenmerkt, niet goed tot zijn recht komt. Een gemiste kans dus, want vandaag hebben de nummers weinig overtuigingskracht. Volgende keer hopelijk beter. (Jeffrey)

De laatste jaren heb ik het Zweedse Cult Of Luna al behoorlijk wat keren live gezien. De post-metal/sludge van deze groep klinkt op plaat al indrukwekkend, maar op de planken komt de band pas echt tot wasdom. Het wordt vooral speciaal als Johannes Persson en zijn kompanen de samenwerking opzoeken met andere artiesten. Zo herinner ik me een fantastisch optreden met Julie Christmas op Roadburn 2018 (waarbij Mariner integraal werd vertolkt) en een bijzondere set met Perturbator op een latere editie van datzelfde festival. Die laatste samenwerking verscheen overigens vorig jaar onder de noemer Final Light en is zeker de moeite van het beluisteren waard.

Vanavond zijn de Zweden echter op zichzelf aangewezen als een van de headliners van deze editie van Soulcrusher. Cult Of Luna is echter gepokt en gemazeld. In ruim een uur promoten de mannen vooral het meest recente, goed ontvangen album The Long Road North (2022), waarvan vier nummers voorbij komen. Ook de rest van de set bestaat uit overwegend nieuw materiaal, waardoor liefhebbers van het oude werk er wat bekaaid vanaf komen. Cult Of Luna is echter geen band die hoeft te teren op het verleden. Het geluid is dik in orde en de groep staat met bezieling te spelen. De monolithische, zware klanken komen hypnotiserend en beukend uit de speakers knallen en de begeleidende lichtshow is fraai. Ook vanavond levert het gezelschap dus kwaliteit en vakmanschap. (Rik)

Ook de uit Kopenhagen afkomstige post-metal/sludgeband LLNN heeft al eerder op Roadburn gestaan. Tijdens de editie van 2022 verpulvert het gezelschap de Koepelhal met een spijkerhard optreden dat de toon voor de rest van de middag zet. De muziek vertoont raakvlakken met Cult Of Luna en The Ocean, maar gaat over de gehele linie nog wel wat heftiger en minder gepolijst te werk. De groep put vanavond vooral uit het prima, meest recente album Unmaker (2021). Aan het eind van de avond merk ik echter dat ik mijn aandacht niet meer echt bij deze loodzware, maar weinig afwisselende muziek kan houden, ook al speelt de band met veel intensiteit. Moe gebeukt na twee lange dagen besluit ik mijn hotelkamer op te zoeken. (Rik)

Daarmee komt er een eind aan een memorabele editie van Soulcrusher, waarbij de organisatoren niet alleen complimenten verdienen vanwege de sterke line-up, maar ook vanwege de enorm gastvrije en soepele organisatie tijdens het festival. Ondanks de drukte zijn er nergens lange rijen, zelfs niet bij de craftbier-bar op de bovenste etage (een goede toevoeging overigens!). Het is niet verwonderlijk dat de sfeer uitstekend is. Volgend jaar zijn we hopelijk weer van de partij.

Met dank aan Paul Verhagen voor de foto's.