"My name is Alfred Hitchcock and this is music to be murdered by." Met dit intro begint Klont even na tien uur in de ochtend aan zijn optreden. De smerige death/grind wordt helaas zonder overtuiging gebracht. Ondanks dat de heren verkleed ten tonele verschijnen, valt er meer uit te halen qua show. Doe eens gek! Is het nog te vroeg voor de heren uit Noord-Brabant? Wel vermakelijk is de aankondiging van één van de drie delen van Montague John Druit: “Eén van de langste nummers", terwijl het nummer vervolgens slechts enkele seconden duurt. Ook de andere delen worden gespeeld. Klont speelt de meeste tracks van alle bands, maar doet er verstandig aan om te investeren in de overtuigingskracht om een betere indruk achter te laten. (Jeffrey)

Wat dat betreft kunnen ze wat leren van Corrupt. De Amerikaanse thrashers hebben nauwelijks slaap gehad, maar spelen gepassioneerd. Ron Gardley is er niet bij, maar Geremi Perez van Vexxum is zijn vervanger, waardoor er toch nog twee gitaristen op het podium staan, waardoor het soleerwerk niet in een gat valt. Drie gitaristen zelfs, want tourmanager Ira Black (vader van gitarist Ira Black IV) speelt de laatste twee nummers ook nog even mee. Raining Blood wordt nog gestart, maar mag helaas niet gespeeld worden omdat de tijd erop zit. De death/thrash à la Death Angel, Slayer, Sepultura en Death wint liefhebbers, vooral vanwege het speelplezier en de overtuigende presentatie (Jeffrey).

Ook Nephilym doet het goed op het gebied van presentatie. Er staan twee banners, er is een backdrop, de mannen verschijnen geschminkt, er is veel beweging op het podium en het publiek wordt meermaals bij de show betrokken. De Bosschenaren komen verzorgd en ambitieus over. De melodeath die raakvlakken heeft met Wolfheart, Insomnium en At The Gates mag dan niet de originaliteitsprijs winnen, maar de band die vorig jaar tijdens de internationale Wacken Battle op de vierde plaats eindigde, scoort met een goed doordachte set. Fractured Existence en het nieuwe The Scorge (met geslaagde cleane zang van frontman Tijn Bosters) komen vandaag het beste uit de verf. (Jeffrey)

De frontman van Nephylim kreeg het nog niet voor elkaar om een pit te bewerkstelligen, maar Stoflik Omskot lukt dat eerste wel. Het gebeurt tijdens Bbq Mei De Buorfrou, de meest memorabele track van het debuutalbum Harksankjes Fan De Dea (2022). Van die plaat komen meerdere tracks voorbij en daarbij valt op dat het geheel live een stuk bruter klinkt, meer als death metal dan op het album. De heren staan goed te spelen, maar het is jammer dat zanger Peter Weijer tussen de nummers niet even wat leuks vertelt over de teksten. Daardoor blijft het optreden wat aan de degelijke kant. (Jeffrey)

De enige pittige bui van de dag valt tijdens het optreden van Serial Butcher. De Belgen laten zich er niet door afleiden en brengen hun brutal death metal met veel precisie en overtuiging. De zuiderburen hebben daarbij het geluk dat Erik Minnen, die verantwoordelijk is voor de mix (ook bij Pig Destroyer en Misery Index) uitstekend werk levert, waardoor alles met veel definitie uit de boxen knalt. Terwijl velen schuilen onder de luifel van de patatkraam of onder het zeil van een van de kraampjes, blijft een groep helden in de stromende regen dichtbij het podium staan. Met nat haar headbangt het vast lekkerder. (Jeffrey)

Een flinke stortbui zorgt ervoor dat er flink wat hemelwater op het podium aan stationszijde ligt. Nadat alles enigszins drooggemaakt is, kan iets later dan gepland Mouflon beginnen aan zijn optreden. De Arnhemmers trakteren de toeschouwers op een portie death/doom. Vanaf het begin zit de band lekker in het optreden. De muziek is traag en slepend, maar kent ook veel tempoversnellingen. De groovende nummers klinken lekker lomp en de melodieuze gitaarsolo's komen ook goed uit de verf. De vocalen van RJ (Robin John) hebben veel venijn, al moet gezegd worden dat de zang wat minder geslaagd klinkt als het tempo van de songs wat omhoog gaat. De fanatieke manier waarop de frontman zijn vocalen brengt, werkt aanstekelijk op het publiek. Hij slaat zichzelf daarbij in het heetst van de strijd nog een paar keer met de microfoon op zijn hoofd, waardoor hij met een licht bebloed hoofd het optreden afmaakt. Een prima optreden van Mouflon met een prima geluid, waarbij alle bandleden goed te horen zijn. (Hugo)

Eén minuutje nadat de laatste tonen van Mouflon uitgestorven zijn, start Fractured Insanity op Podium Noord met zijn set. De Belgen laten er geen gras over groeien en starten furieus met hun technische death metal. Bij het tweede nummer ontstaat er al een kleine moshpit. De nummers klinken strak, waarbij de double bass-drum overuren maakt. Zanger/bassist Stefan van Bael laat diepe grunts horen met af en toe wat screams. Hoewel het optreden goed begint, blijkt het songmateriaal toch wat eendimensionaal en kakt het optreden in. Fractured Insanity speelt een set van dertig minuten en dan zitten de festivaloptredens erop voor de Belgen. Na de zomer gaat de band aan het werk met zijn vijfde studioalbum. (Hugo)

Dan is Skullhog aan de beurt. Skullhog is een voortzetting van de band Bile. Met Bile maakten de mannen vooral goregrind. Skullhog is een ander beestje en laat vooral een geluid horen dat in de buurt komt van sludge/doom. Ook hier worden trage passages afgewisseld met tempoversnellingen. Het bas- en gitaargeluid klinkt ronkend en fuzzy. Er worden veel gelachen en geouwehoerd door bandleden tussen de nummers. Skullhog doet het goed bij het publiek. Er wordt veel gemosht, waarbij zelfs de moshers bij elkaar op de rug gaan zitten en de strijd met elkaar aangaan in de pit. Het optreden is wat rommelig, maar geslaagd. Al mag de band de samples die soms hard door de nummers heen klinken, de volgende keer wel achterwege laten. (Hugo)

Wat onder meer leuk is aan Stonehenge, is dat je er bands ziet optreden die eigenlijk al gestopt zijn, maar hun (eenmalige) reünie in Steenwijk vieren. Neem nou Gutwrench, dat begin jaren negentig werd opgericht, twee demo's uitbracht, maar daarna ter ziele ging. De Noord-Hollandse deathmetalband verschijnt vandaag in de originele line-up en maakt een degelijke indruk. Het is leuk om oudjes als het groovende Crawl en Asphyxiate weer eens te horen, al is de old school death metal niet heel opvallend en doet deze anno 2023 wat gedateerd aan. Zanger/gitarist Robert van der Mijle maakt een wat plichtmatige indruk, door een paar keer aan te kondigen hoeveel nummers de band nog moet spelen. Het is toch leuk, zo'n reünie, waarvoor er zelfs speciale shirts zijn ontworpen. Wat meer enthousiasme kan geen kwaad. Toch smaakt het de heren naar meer en roept de frontman (niet de enige die zijn wilde haren heeft verloren) tot een paar keer toe “Over dertig jaar weer". (Jeffrey)

Het Tsjechische Fleshless viert dit jaar zijn dertigjarig bestaan. In die tijd heeft de band aardig wat albums uitgebracht. Kwantiteit betekent echter niet altijd kwaliteit. Op plaat is het vaak matig wat Fleshless laat horen. Waar de band in de beginjaren vooral grindcore speelde, ligt de focus op het latere werk meer op death metal. De liveset die Fleshless vandaag op Stonehenge laat horen, is dan ook een mix tussen die genres. Ondanks dat het op plaat erg mager is, weet Fleshless wel een goed optreden te geven. De ervarenheid van de muzikanten geeft hierbij de doorslag. Fleshless gaat de originaliteitsprijs zeker niet winnen, maar weet het publiek prima te vermaken. (Hugo

Op het andere podium is er daarna nog een Tsjechische band te bewonderen. Net als Fleshless is Tortharry al vanaf begin jaren negentig actief. De band uit Hronov speelt death metal zonder al te veel poespas. Hoewel het optreden wat rommelig begint door wat geluidproblemen (onder andere wat ongewenste feedback), komt dit deathmetaltrio prima voor de dag. De songs worden superstrak gespeeld en de grunts, die afwisselend door bassist Martin Vacek en gitarist Dan Pavlík gebracht worden, klinken lekker bruut. Net als hun landgenoten is het niet heel origineel, maar Tortharry heeft wel degelijk wat in zijn mars. (Hugo)

Verandering van spijs doet eten. Doomas' mix van melodie, doom, death en een gloomy sfeertje is wel even wennen. In het begin van de set kijkt men de kat uit de boom. Het geluid staat nog niet goed afgesteld en de heren hebben nog een masker op (dat ze na de openingstrack afdoen). Naarmate de set vordert, maken de Slowaken een betere indruk, al raken ze nooit aan het volle, epische geluid van het eerder dit jaar verschenen album R'lyeh. Dit soort muziek en bands moet je echt in een donker zaaltje tot je laten komen. Gezien de omstandigheden brengt Doomas het er in toenemende mate goed van af. (Jeffrey)

Nog meer death metal geboren in de nineties. Dit keer uit Duitsland. Purgatory is een band met veel ervaring, maar die nooit echt doorgebroken is. Ook Purgatory is op plaat niet meer dan middelmaat. Live blijkt het een ander verhaal, want de Duitsers zijn van het begin tot het eind gefocust aan het spelen. Er is nauwelijks interactie met het publiek. Het vijftal lijkt zoveel mogelijk te willen spelen. En dat doen ze overtuigend. Mirko Dreier laat horen dat hij een uitstekende grunter is. Hij krijgt bij vlagen hulp van de twee gitaristen en de bassist, waardoor de toeschouwers soms een vierdubbele grunt om de oren krijgen. Het merendeel van de setlist bestaat uit nummers van het laatste album Apotheosis of Anti Light (2022). Purgatory probeert er nog een laatste nummer door te drukken, maar nadat Dreier het laatste nummer aankondigt, blijkt dat de Duitsers geen tijd meer hebben. Jammer, want Purgatory is bezig aan een prima optreden. (Hugo)

Er zijn van die bands die maar geen afscheid kunnen nemen. Kiss is er eentje van, maar ook Côte d'Aver kan er wat van. Sporadisch treedt de goregrindgroep van eigen bodem nog op, maar de mannen hebben inmiddels voorrang gegeven aan andere projecten en interesses. Vandaag maken ze een uitzondering. Gelukkig maar, want een optreden van de heren in morphsuits en de zanger bovendien in een roze tutu (die nog even afzakt) is zeer vermakelijk. Het is een vrolijke, charismatische boel, mede dankzij de vermakelijke praatjes van de frontman. Muzikaal is het allesbehalve memorabel, maar de show tovert bij velen een lach op het gezicht. (Jeffrey)

“Ancient Roman Death Metal". Dat is de omschrijving die de mannen van ADE hun muziek meegeven. De Italianen hebben inmiddels vier full-lengths op hun naam staan. Op de albums laat de groep zowel death metal als folk-elementen horen. Op Stonehenge laat ADE de folk even achterwege (behalve wat samples aan het begin van de songs) en wordt er puur death metal gespeeld. ADE treedt op in Romeinse gewaden en heeft aanvankelijk wat technische problemen. Eén van de gitaristen moet gedeeltelijk backstage en op het podium een snaar vervangen. Frontman Nikolas Bruni heeft een indrukwekkende strot en daagt het publiek nog even uit of de toeschouwers net zo'n harde deathmetalgrowl kunnen laten horen als hij. De set van ADE is sterk. De gespeelde nummers zitten goed in elkaar en het publiek blijft geboeid kijken en luisteren naar de Romeinen. Een hoogtepunt is een heel jong meisje dat iedereen in de moshpit omver duwt. Ook de band ziet het met goedkeuring aan. Eén van de nummers die ADE speelt vanmiddag is Veni Vidi Vici en dat is eigenlijk wel toepasselijk voor het optreden van de Italianen. (Hugo)

Hoewel black metal en zon een verre van ideale combinatie is, slaagt Asagraum er toch in om de aandacht van de luisteraar vast te houden bij het opgevoerde “ritueel". Dit terwijl er wat technische problemen zijn en zangeres/gitarist Hanna 'Obscura' van den Berg haar stemapparaat niet kan vinden. Optimaal is het dus niet en er had wat meer diepte-effecten aan de raspende zang toegevoegd mogen worden, maar de rauwe black herbergt prima ideeën, zoals het dissonante getokkel in onder meer Daar Waar ik Sterf en Dawn Of Infinite Fire en het uitstekende drumwerk van Amber 'A. Morthaemer' de Buijzer. Het vaste duo, dit keer uitgebreid met bassiste Michelle 'Mortifero' Bouma en gitariste Stella Sophia 'Morgana Rake' Kussauer zorgt voor een frisse, ijzige wind tussen alle death metal vandaag.

Voor velen zal Stillbirth een van de hoogtepunten zijn van het festival. Veertig minuten lang zetten de Duitsers de festivalgangers aan het slammen en headbangen en ze zien tot grote dank van de goedgeluimde frontman Lukas Swiaczny de grootste pit van de dag ontstaan. Zelf orkestreert hij nog even een wall of death waaraan hij zelf deelneemt. Feest alom! De oosterburen zijn gezegend met het beste geluid van de dag en houden het momentum vast met slim geplaatste tempowisselingen en heerlijke breakdowns. Nergens was de bijval en publieksparticipatie zo groot als hier. (Jeffrey)

Vorig jaar moest Lik helaas afzeggen, maar gelukkig heeft de organisatie de Zweedse band een herkansing gegeven. En die grijpen de ervaren heren met beide handen aan. Er zijn veel deathmetalbands die de sound van de jaren negentig op een aardige manier weten te reproduceren, maar weinigen komen zo overtuigend voor de dag als Lik op Misanthropic Breed (2020). Geweldig hoe het kwartet er direct inhakt met The Weird en even gas terugneemt met de memorable leadpartij in Funeral Anthem. De dagen van Dismember en Bloodbath herleven weer. De riffs zijn prima, maar het is vooral Christofer Barkensjö die imponeert met zijn drumwerk. Elke klap is raak terwijl zijn bandmaten het betere zaagwerk uitvoeren. Zo hoort old school death metal van de Zweedse school te klinken. (Jeffrey)

Het Stonehenge Festival is geen onbekend terrein voor Ingested. De Engelsen stonden in 2015 al op het affiche. Waar de band destijds op een verregende editie speelde, is het dit jaar gelukkig beter gesteld met het weer. De zon schijnt volop als de heren met hun set beginnen. Ingested zit ongeveer in hetzelfde vaarwater als Stillbirth. Deathcore, death metal en slam-elementen dus. De band uit Manchester beweegt zich echter per album steeds meer naar liedjes die beter geschreven zijn en waar de breakdowns niet meer het belangrijkst zijn. Wie naar het laatste album Ashes Lie Still luistert, hoort een band die meer aandacht besteedt aan de composities. De setlist vandaag bestaat uit nieuwer werk, maar ook liefhebbers van het oudere slamdeathmetal-materiaal komen aan hun trekken. Zanger Jason Evans is vanaf het begin tot het einde bezig om het publiek op te zwepen. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om een kleine wall of death te organiseren. Ingested zet een geslaagd optreden neer en maakt een mooie connectie met het publiek. (Hugo)

De terugkeer van Vomitory zou tijdelijk zijn, maar de vraag naar optredens was enorm en tijdens de pandemie hebben de heren een nieuw album geschreven. All Heads Are Gonna Roll is een van de betere platen van de Zweedse deathmetalformatie en het optreden is er dan ook een om naar uit te kijken. Op de setlist zowel oude (Terrorize Brutalize Sodomize, Regorge In The Morgue en Chaos Fury) als nieuwe tracks (All Heads Are Gonna Roll) en die komen goed uit de verf (al is zeker in het begin de zang niet tot nauwelijks hoorbaar) en vooraan wordt dan ook flink geheadbangd en hier en daar gaan de vuisten omhoog. Vomitory doet verder niet aan show, maar staat wel actief op het podium. De met thrash en grind-elementen voorziene old school death gaat er goed in. (Jeffrey)

Er zijn dit jaar maar liefst drie headliners, waarvan Possessed als eerste mag aantreden. Veertig jaar thrashende death metal in vijftig minuten stoppen, lijkt een flinke uitdaging, maar we krijgen een mooie mix van oud en nieuw, waarbij de klassiekers als Pentagram, The Exorcist en Death Metal uiteraard niet ontbreken, maar ook het meest recente materiaal, zoals Demon, prima tussen de rest past. Hoewel het geluid zeker niet optimaal staat afgesteld – de zang valt af en toe weg – staan de mannen goed te spelen en valt vooral het plezier bij Jeff Becerra op. Hij is, ondanks dat hij veel verzoeken heeft aan de geluidstechnicus, zichtbaar aan het genieten en maakt met veel fans persoonlijk contact. De levende legende neemt na afloop nog even de tijd om wat handtekeningen te zetten en oude bekenden te ontmoeten. Possessed had een betere geluidsmix verdiend. (Jeffrey)

Een optreden van Autopsy in Nederland komt niet zo vaak voor. Er zijn dan ook aardig wat mensen die speciaal voor deze band naar Steenwijk afgereisd zijn. Nog altijd bestaat de olddeathmetalformatie grotendeels uit dezelfde bandleden sinds de oprichting in 1987. Zo zijn drummer/zanger Chris Reifert en Eric Cutler (gitaar) er vanaf het begin bij. Maar ook de in 1988 aangesloten Danny Coralles (gitaar) mag tot de oudgedienden worden gerekend. Alleen de in 2021 toegetreden bassist Greg Wilkinson is een nieuw gezicht. Autopsy opent meteen met twee oudjes, Ridden With Disease en Gasping For Air. De stemming zit er meteen in. Tussen de nummers door scandeert het publiek de bandnaam fanatiek. De Amerikanen gaan door met het spelen van oudere songs, waarbij de albums Severed Survival (1989) en Mental Funeral (1991) hoofdleverancier zijn. Sterker nog, de band speelt veertien nummers, waarvan er drie niet op die beide albums staan. Met Mauled To Death en Embalmed speelt Autopsy zelfs de eerste twee composities die de band ooit geschreven heeft. Een echte oldschool-setlist dus. Wat opvalt, is dat de bandleden erg goed gemutst zijn. Er wordt veel gelachen en de band staat heel ontspannen te spelen. Het publiek gaat ondertussen flink uit zijn dak en geniet van dit zeldzame optreden van Autopsy op Nederlandse bodem. Een crewlid van Stonehenge gaat blijkbaar zo los op de muziek dat deze besluit te gaan stagediven, waarbij de speakers omvallen en het optreden stilgelegd moet worden. De actie komt ook bij het publiek onverwacht, waardoor de stagediver niet bepaald lekker terechtkomt. Gelukkig blijkt alles goed afgelopen te zijn met het overmoedige crewlid. Autopsy laat zich niet van de wijs brengen. De manier waarop de set hervat wordt, is leuk. Zanger/drummer Reifert zingt de riff die gespeeld werd toen het nummer afgebroken werd en de band vanaf dat punt weer onverstoord verder met spelen. Al met al is het een klein smetje op een prima optreden van Autopsy. Dikke complimenten ook voor de positieve houding van de Amerikanen. (Hugo)

Aan Hypocrisy de eer om Stonehenge 2023 op een mooie manier af te sluiten. De band speelt enkele losse festivaloptredens deze zomer. Voor Stonehenge reist de groep speciaal af vanuit Zweden. Helaas gaat het daar mis. Bassist Mikael Hedlund heeft problemen heeft met zijn vlucht en kan daardoor niet op tijd in Steenwijk zijn. Zoals frontman Peter Tägtgren later aangeeft tussen de nummers door: het is cancelen of zonder bassist spelen. En cancelen doet de band volgens Peter niet, dus daarom komen de baspartijen vanavond vanaf een backing track. Balen, maar gelukkig gaat het optreden gewoon door. Hypocrisy opent de set met Fractured Millennium, waarbij de lange schreeuw van Tägtgren altijd weer even voor een kippenvelmomentje zorgt. Hierna volgen twee uptempo oudjes met Mind Corruption en Adjusting The Sun. Vooral laatstgenoemde is een ijzersterk nummer dat het altijd goed blijft doen live. Hetzelfde geldt voor Eraser, dat inmiddels tot een echte Hypocrisy-klassieker uitgegroeid is. Hypocrisy wisselt in de resterende set snellere songs (het onvermijdelijke, maar altijd gave Impotent God en het sterke Warpath) af met meer midtempo tracks (Children Of The Gray en The Final Chapter). Bij laatstgenoemde zakt de aandacht bij het publiek even weg. Het is dan ook niet echt een nummer dat live veel losmaakt. Eigenlijk een typische albumtrack. Gelukkig ontbreken ook de klassiekers niet . Songs als Roswell 47 en Fire In The Sky worden volop meegezongen door het publiek. De interactie tussen de band en het toeschouwers blijft minimaal. Daardoor ontbreekt het wel een beetje aan chemie en komt het optreden toch wat afstandelijk over. Wellicht zorgt het feit dat de baspartijen van een backing track moeten komen, dat het allemaal wat minder spontaan en verrassend is. Het zij de Zweden vergeven. Hypocrisy kan ook in routinemodus een prima optreden neerzetten, blijkt maar weer. (Hugo)

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!